Zomer 2009
Eindelijk is het zeker: Op 8 december vertrek ik voor 4,5 maand naar de provincie
Urzuzgan in Afghanistan. Ik zal mij daar bezig gaan houden met de materieeladministratie van Kamp Holland.

Vier en een halve maand vanaf begin december betekent dus Kerst, Oud en Nieuw en mijn verjaardag meer dan 6000 km van huis. Ik zie er niet tegenop, in tegendeel, ik kijk er naar uit. Het lijkt mij een hele mooie en waardevolle ervaring.

Uiteraard is er ook de mogelijkheid om mij post te sturen. Dit is iets waar alle militairen altijd naar uit kijken. Via mijn thuisfront kun je aan mijn adres komen.

Zaterdag 12 december 2009, Paul schrijft vanuit Afghanistan:

“Hallo iedereen!
Hier zou eindelijk de eerste UUU (Update Uit Uruzgan) komen te staan. Maar vooralsnog heb ik die provincie nog niet gehaald… Ik zit op dit moment nog steeds in Kandahar.

Afgelopen dinsdag ben ik iets na vieren van huis vertokken naar Eindhoven, waar ik tegen zessen aan kwam. Om half 8 inchecken, om 9 steeg de Boeing 767 van Martinair op. Zes uur later, om 18:00h plaatselijke tijd landde ik op het militaire gedeelte van vliegveld Minhad in Dubai (Verenigde Arabische Emiraten). Na een maaltijd en wat rust vloog ik om 22:00 door met een Hercules C-130 van de Koninklijke Luchtmacht naar Kandahar Airfield. Dit duurde zo’n 3 uur. Aangekomen komen op KAF was het daar 01:30h. Het plan was dat ik na een paar uur slaap om 8 uur door zou vliegen naar TK (Tarin Kowt, dus Kamp Holland). Dus om half 6 de wekker, om zes uur inchecken en maar afwachten. Omdat het de hele nacht al regende was er al een vermoeden dat het vliegen niet door zou gaan. Dit omdat TK geen verharde landingsbaan heeft en landen op modder niet echt verstandig is. Een paar minuten voor acht kwam dan ook het nieuws dat alle vluchten naar TK waren gecanceld. Ik kon dus weer terug naar het tentenkamp en al mijn spullen uitpakken. Omdat ik toch al wakker was ging ik maar met een paar collega’s mee KAF verkennen. Nou is dit te voet een aardige uitdaging, want ik heb me laten vertellen dat het complete kamp 1,5 zo groot is als Breda. Dat mag ook wel als je bedenkt dat er hier meer dan 20.000 militairen uit diverse landen rondlopen. Centraal op het kamp is de zogeheten Board Walk. Dit is een vierkant vlonderderpad van 500 bij 500 meter met allemaal verschillende winkels. Denk aan Afghaanse kleden, sjaaltjes en hoedjes. Maar ook Burger King, Tim Hortens (koffie) en Pizza Hut. In het midden van de Board Walk vind je diverse sportvelden. Na deze wandeling maar weer naar bed gegaan, proberen wat slaap in te halen.

Ook op donderdag zouden er geen vluchten naar TK zijn. Pas vrijdag weer. Maar ook op vrijdag werden wederom alle vluchten gecanceld. Er gingen geruchten dat er ook dit weekend niet werd gevlogen, maar gisteravond kwam het nieuws dat er vandaag 2 vluchten zouden gaan. Gelukkig, ik stond op de lijst voor de 2e vlucht. Maar je raad het al, dit ging ook weer niet door. Dit keer niet vanwege het slechte weer, maar omdat bij de eerste vlucht een motor van de Dash 7 was uitgevallen, precies halverwege KAF en TK. Nou kan zo’n kist best met één motor vliegen, maar op TK zijn geen onderdelen om het te repareren. Dus moest hij omkeren. Hopelijk is het vliegtuig morgen gerepareerd en wordt vannacht mijn laatste nacht in deze te volle tent.

Hopelijk tot snel vanuit Kamp Holland!
Salaam! Paul.”

 

Zondag 13 december 2009, Paul belt vanuit Kamp Holland:

Paul is vanmiddag per Amerikaanse helikopter op Kamp Holland aangekomen. Het is daar net zo warm en koud als hier, maar hij heeft wel bergen met sneeuwtoppen als uitzicht.
Hij zit nu nog in een grote slaapzaal tussen tientallen andere militairen. Binnenkort hoopt hij zijn eigen fab te betrekken, samen met 3 anderen.
Morgen gaat hij naar de postkamer om te zien of zijn GSM daar al is aangekomen. In elk geval zal er een kaart met “groeten uit Zwolle”  liggen, want die heb ik eind november al verstuurd.

 

 

Maandag 14 december, Paul belt

Paul zijn eerste werkdag zit er op. Het is hem gelukt om via vriend Hans het bericht van 12 dec. op zijn eigen website te zetten. Ook een verslagje van zijn aankomst op Kamp Holland en eerste werkdag staat er. Je kunt daar ook een persoonlijk bericht kwijt. Paul vertelde dat hij een zak vol post in ontvangst heeft genomen. Zijn collega’s dachten eerst dat hij de post kwam uitdelen en waren stikjaloers dat het allemaal voor Paul was. Zijn telefoon zat er helaas nog niet bij.

Woensdag 16 december, Paul mailt

Paul is content met zijn cadeautjes, heeft de beide kokers uitgepakt. Hopelijk kan hij vrijdag in zijn fab en wat spullen ophangen. Het tweede bericht met foto’s op zijn website heeft hij zelf geplaatst; hij kan er dus weer bij komen gelukkig. Er gebeurt veel vertelt hij, maar dat kunnen wij ook in de krant lezen.

Donderdag 17 december, Paul mailt en schrijft op zijn website

“Elke dag (behalve) zondag is er een zogeheten 5 uurtje. Daar gaat 1 van onze groep dan heen voor het laatste nieuws. Daarna bespreken we dat met z’n vieren. En als mij iets dwars zit, dan weet ik zeker dat ik bij een van hen wel goed terecht kan. Vooralsnog gewoon 2 dagen Kreta 😉  Ik ben inderdaad ingeënt tegen de Tacohoest. (=Mexicaanse griep) Voelde helemaal niks van de spuit (door een Singaporees). Alleen nu wat last van mijn rechterbovenarm als ik hem optil. ”

“Het werk begint een beetje te wennen. Sommige dingen zijn wel anders dan in NL, maar in grote lijnen is het hetzelfde.”

 

Zaterdag 19 december, Thuisfrontinformatiedag

Vandaag zijn Nico, Jenny en Mark naar een Thuisfrontinformatiedag in Schaarsbergen geweest. Behalve informatie ontvangen over de actuele situatie in Tarin Kowt konden we ook pakketjes inleveren en aan activiteiten deelnemen. Wij hebben een kerststukje gemaakt (voor ons zelf), een T-shirt bedrukt (voor Paul), een muurkrant beklad (voor Paul) en een film gezien. Hoogtepunt van deze dag was het persoonlijke live-contact met Paul per satelliet. Glashelder in beeld en geluid konden wij 3 minuten met hem praten. Heel leuk en heel bijzonder! Met dank aan Defensie.

 

Maandag 21 december, Paul mailt

Paul heeft eindelijk zijn fab gekregen en gaat hem lekker inrichten met zijn eigen spullen. Binnenkort zullen we er foto’s van zien. Paul heeft ook al een nachtdienst van 12 uur er op zitten in Hotel TK (Detainee Facility ).

Dinsdag 22 december, Paul mailt en mailt

“Hier zijn een aantal foto’s van mijn paar meter woonruimte. Heb vandaag weer een lading kaarten opgehangen. Mijn pakketjes krijg ik morgen. Dus ook mijn telefoon hoop ik. Dus vanavond laat ik het ff bij een mailtje.
Vandaag weer lekker een drukke dag gehad. Dus ik zit me gelukkig niet te vervelen. Kerst komt ook dichterbij. Ik hoorde al iets van een discofeest in de eetzaal. Ook voor oud en nieuw zijn al grote plannen. Eigenlijk niet veel te klagen.”

En in een volgend mailtje lezen we: “Over wat ik hier allemaal mee maak… Ik ben voornamelijk druk met mijn werk. Het enige alarm dat ik hier heb gehoord is elke maandag om 12.00 uur, het test alarm. Dan krijg je alle soorten alarm te horen. En dat van die gewonden, dat krijg ik ook wel mee natuurlijk. Het gaat echt goed met me hoor. Ik heb het erg naar m’n zin hier. Leuk werk, best veel verantwoordelijkheden. Leuke collega’s, ook in de fab. ”

 

Donderdag 24 december, Paul belt  

Paul zijn GSM is aangekomen en hij heeft er meteen de chip in gezet waarmee hij gratis kan bellen. Dat doet hij dan ook meteen en uitgebreid. Nico, Mark en Jenny krijgen hem langdurig te spreken en het contact is zó duidelijk alsof hij gewoon vanuit zijn flatje belt. Af en toe valt er een “verbindingspauze” en dat geeft iets komisch aan het gesprek. Paul vertelt dat er veel aandacht voor de Kerstdagen is op Kamp Holland, maar dat hij dat niet van te voren mag vertellen. Achteraf zal hij daarover verslag doen. Paul vraagt ons om een scheurkalender op te sturen zodat hij op zijn werk altijd de juiste datum bij de hand heeft. Paul heeft ons een kerstkaart gestuurd, zie foto.

 

Eerste Kerstdag, Paul mailt

“Heb vanochtend mee gedaan aan de 3km kerstrun. Best zwaar op deze hoogte. maar ik ben van wel van plan om vaker te gaan lopen. Kan zeker geen kwaad. Bij de finish kreeg ik een lot waarmee ik misschien een prijs kan winnen. Dat kan ik zo gaan bekijken op de kerstmarkt. Wie weet…. Fijne kerstdagen! Jullie horen van me!”

Tweede Kerstdag, Paul mailt

“Gisteren, eerste kerstdag, begon met de kerstbrunch. Het enige verschil met de reguliere zondagbrunch was de kerststol en enkele andere kersthapjes. Natuurlijk was is de hele eetzaal kerstig aangekleed. Compleet met brandende kaars op tafel. Om 10 uur begon de kerstrun, met twee afstanden, 3 en 6,5 km. Ik ben rustig-aan begonnen met 3 km. In de toekomst wil ik natuurlijk wel meer lopen. Bij de finish kreeg ik dus een lootje. Daarmee kon ik dus misschien een prijs winnen op de kerstmarkt. Die was vanaf 1400 uur in de Apache (helikopter) Hal. Ik heb met dat lot een pols-portemonnee gewonnen, niet bijzonder dus.
In die hal hing ook de Grootste Kerstkaart van Nederland. Er werden kerstliedjes gespeeld door de luchmacht kapel. Om 1500 was er het officiele gedeelte met Generaal van Uhm (commandant TFU) en staatssecretaris Jack de Vries. Slecht geluid, dus weinig meegekregen van de speeches. Daarna ben ik nog even naar mijn werkplek gegaan. Toevallig stond daar iemand te wachten, dus die kon ik nog even van dienst zijn.”

Dinsdag 29 december, Paul schrijft op de Flobbesite

Over zijn werk:
“Mijn hoofdtaak is materieel beheerder. Ik verzorg in het magazijn de inname en uitgifte van goederen. Het betreft dan diverse uitrustingstukken, van schroevendraaier tot nachtzichtkijker en van pistool tot mijndetectoren. Verbruiksgoederen doen de overburen (Klasse 2/4). Als het weer niet al te slecht is (vandaag dus wel, regen dus blubber) komt de vracht met een Zuid-Afrikaanse Hercules of Russische Halo Helicopter vanaf Kandahar Airfield aan op de vliegstrip van Kamp Holland. De Overslaggroep laadt deze goederen uit en verspreid deze naar alle “klanten”. Wij als beheerders zijn de grootste klant. Ik sorteer alle goederen en in het magazijn op klantnummer en mijn collega’s Remon, Ben en Renske verzorgen het administratieve gedeelte. Vervolgens kunnen alle klanten hun artikelen weer bij mij ophalen. Maar ik heb meer te doen. Het kan zijn dat de Battlegroup verdachten oppakt. Om welke reden is mij niet altijd bekend, maar meestal heeft het iets te maken met IED’s (bermbommen). Deze mensen (detainees) worden dan overgebracht naar de Detainee Facility op Kamp Holland. Daar is het aan mij de taak om deze mensen in de gaten te houden. Veel meer kan ik er helaas niet over kwijt. Maar er komt heel wat bij kijken. Maar ik kan jullie verzekeren dat er zeker geen sprake is van Abu Graïb taferelen!”
Over zijn vrije tijd:  “Zo tussen half zes en zes gaan we meestal eten. Het eten is echt niet slecht. Altijd voldoende keus. Na het eten ben ik “vrij” als er geen dringende werkzaamheden meer zijn. Meestal ga ik dan naar de fab om even te internetten. Ook is er in ons “chalet” game netwerk aangelegd. Zo kunnen we ook diverse spellen tegen elkaar spelen. Ook erg verslavend! Gelukkig heb ik een bureau kunnen regelen voor in de fab, zo kun je nog een beetje comfortabel gamen.

Woensdag 30 december, Paul belt en schrijft op zijn website

Paul belt om te vertellen dat het goed met hem gaat. Hij vertelt over zijn dagelijkse werk en over het leuke gamenetwerk in zijn fab. Paul heeft ook een nieuwe update op zijn website gemaakt, met foto’s van het materieel waarmee hij werkt.

Donderdag 31 december, Paul belt

Paul belt om “Gelukkig Nieuwjaar” te wensen. Dat doet hij al om 23.15 uur Afghaanse tijd, want rond middennacht zullen de telefoonlijnen wel overbelast zijn, zegt hij. Wij als thuisfront laten rond de jaarwisseling een paar wensballonnen voor hem op: 1 aan d’Allee en 2 vlakbij de Pal.laan.

Zaterdag 2 januari, Paul belt

Paul is jarig vandaag, hij is 26 jaar geworden! Thuis hebben we een slinger opgehangen en Paul heeft dezelfde slinger in zijn verjaardagspakje zitten. ‘s Middags heeft Paul gebeld (wij kunnen hem niet bellen), juist toen Mark en Jenny in Paul z’n auto naar Paul’s flat reden om de post te verzorgen. Het kon niet toepasselijker! Hij vertelde dat hij vanmorgen 2 taarten mocht ophalen om met collega’s en anderen op te eten. Verder heeft hij een rustige werkdag gehad, de verjaardagsslinger hangt in zijn fab, de cadeautjes zijn uitgepakt, de post gelezen.

‘s Avonds laat hebben wij met vrienden van Paul en Mark  op hem getoost in de Tagrijn. Mark gaf namens Paul een rondje weg.

 

 

 

 

 

 

Dinsdag 5 januari, Paul stuurt bloemen en belt

Paul laat een schitterend boeket bloemen bezorgen. Vandaag zijn wij (N&J) namelijk 31 jaar getrouwd. Dank je wel Paul!!! Enkele uren later belt Paul vanaf de “duijventil” (zelfgebouwd dakterras) om ons persoonlijk te feliciteren. Hij zit daarbij lekker in het zonnetje en vertelt dat de Afghaanse winter waarschijnlijk nu voorbij is. (???) Het uitzicht is schitterend zegt hij, op het terras kijk je net over het kamp heen. Aan de ene kant het dorp/stadje Tarin Kowt en aan de andere kant de bergen. Verderop in het KT hebben ‘buren’ ook zo’n containerterras. De telefoonverbinding is zó helder dat ik een helikopter voorbij hoor vliegen. Paul maakt er een foto van. Hij legt  uit waarom er weinig updates op zijn website komen. Het werk wat hij doet is vrijwel elke dag hetzelfde en ook de vrijetijdsbesteding na zijn werk is niet zó spectaculair om elke dag over ‘naar huis te schrijven’. Ik begrijp dat wel: onze vakantieverhalen zouden ook veel korter zijn wanneer wij de gehele vakantie op een en dezelfde camping zouden verblijven.

 

 

 

 

 

Zaterdag 9 januari, Paul schrijft op Hyves aan Mark

“Winter hier is alweer voorbij schijnt. Overdag is het warm in de zon. ‘s Ochtends nog wel koud, rond het vriespunt. Maar Hollandse praktijken maak ik hier niet mee…  ”

Maandag 11 januari, Paul mailt

“…………..Voor de rest gaat alles hier z’n gangetje. Ik heb inderdaad gehoord/gelezen dat het nieuws van de gesneuvelde Afghanen ook in Nederland aandacht heeft gehad. Iedereen die geen dringende werkzaamheden had moest in de erehaag staan. Dit was dan om en om een mix van Afghaanse militairen en ISAF militairen (Australische, Nederlandse en een paar andere nationaliteiten).  De rouwstoet bestond uit 4 gesloten ambulances met daarbij 4 begeleiders, waarvan twee voor de ambu met elk een foto van de gesneuvelde militair (zie bijgevoegde foto)…………..

……..Ik hoop dat ik binnenkort weer een berichtje op mijn site kan plaatsen. De laatste dagen lukt het niet om succesvol in te loggen op mijn website. We werden gisteren uitgenodigd door de Mariniers om met hun mee te gaan schieten met een scherpschuttersgeweer, een, punt-50 kaliber Barrett. Dit was echt een unieke kans die je normaal niet krijgt.  Hopelijk binnenkort dus foto’s daarvan op mijn website.
Dit was het weer voor nu! Veel plezier met alle sneeuw! ”

Vrijdag 15 januari, Paul mailt aan Mark

…………”Ik ga er vanuit dat ik uiterlijk 30 april thuis ben. Ik heb een lijstje van LSD 12 gezien en mijn opvolger vertrekt 13 april uit Nederland. Dus 2 weken later zal ik op Kreta zijn denk ik. Dat duurt anderhalve dag en dan vlieg ik naar NL. Jullie horen van me!”

Maandag 18 januari, Paul schrijft op zijn website en belt

Op de website van Paul staat een nieuwe update, hij schrijft daar: “Ondanks dat de laatste alweer even geleden is, heb ik ook nu niet veel nieuws te melden. Alle dagen zijn nagenoeg hetzelfde. Eigenlijk elke dag wel druk met werken. Zondag is to 1300 LowOps, oftwel uitslapen en wat voor jezelf doen. Dus ben ik gisteren maar eens op de bazaar (elke zondag) wezen kijken.”  Er staan ook nieuwe foto’s bij deze hier links is van de bazaar.

Tegen vijf uur belt hij, het is dan bij hem half negen. Omdat hij gratis kan bellen kunnen we heel wat afpraten. Paul vertelt dat hij nu vermoed dat hij 21 april van Dubai naar Kreta vliegt en dat hij dan waarschijnlijk 23 april weer thuis zal zijn.

Zondag 24 januari, Midtermdag

De missie is alweer op de helft, dat wil zeggen voor de meesten daar in Kamp Holland. Voor Paul komt dat moment binnenkort ook. Daarom was er vandaag weer een Thuisfrontdag georganiseerd in Schaarsbergen. Nico, Mark en Jenny zijn daar heen geweest. Niet alleen om een muurkrant te maken, een sloop te bekladden, een foto(lijstje) te maken, zelf te schieten en filmpjes en foto’s te zien. Wij gingen juist  voor het live-contact wat we met Paul en met behulp van een satellietverbinding konden krijgen. Dat was heel leuk! Paul (re) had collega/vriend Sjon (li) meegenomen en het werd een gezellig gesprek. Het beeld en het geluid waren nog beter dan de vorige keer en de tijd vloog om. Jenny heeft er foto’s van gemaakt. In de rechterbovenhoek van het beeld zie je ons drieën zitten.

 

 

 

 

 

Dinsdag 2 februari, Paul belt

Paul belt om weer eens wat van zich te laten horen. Hij heeft niet echt veel nieuws, want er gebeurd niet zoveel. Hij vertelde dat hij alvast een doosje met spullen terugstuurt die hij daar niet meer nodig heeft. Ook een pakje voor de verjaardag van J. is onderweg. Paul is een dagje ziek geweest, griep of zo. Ik begreep dat dit van de tweede griepspuit kwam tegen de Mexicaanse griep. Maar, zo zei hij: “het kan ook van het onregelmatig werken tussen mijn gewone werk en het “hotel” (Detainee Facility) komen. Ik moet dan eerst een ochtend werken, de nacht er op ook en dan ben ik een dag vrij.”  Maar dat is nu verledentijd, want ik heb begrepen dat Paul alleen nog maar dagdiensten daar doet. De verbinding was deze keer slecht, veel krakende bijgeluiden. Misschien komt het doordat er ‘s avonds rond 21.00 uur daar massaal naar Nederland wordt gebeld?

Zondag 7 februari, Paul belt

Paul belt vanaf het dakterras. Het waait hard en het geluid van de wind stoort het telefoonsignaal nogal. Het heeft vandaag geonweerd zegt hij en momenteel stormt het. Hij vertelt dat door een stommiteit van hemzelf zijn externe harde schijf is opgeblazen. Het vervelende is dat daar al zijn foto’s opstaan en die is hij nu kwijt. Paul zal kijken wat er nog te redden valt en anders iets bedenken, want de harde schijf van zijn laptop is niet groot genoeg. Paul heeft wederom nachtdienst in het “hotel” en op mijn vraag of dat niet verledentijd was, antwoordde dat hij het zeker niet goed had begrepen. Ik kreeg de indruk dat hij behoorlijk baalt van de pech die hij heeft.

Woensdag 10 februari, Paul schrijft op de Flobbesite en op zijn website

“Hallo familie, hier weer eens wat nieuws van het ‘front’…
Nog 3 dagen en dan zit ik precies op de helft van de uitzending. Het is de bedoeling dat ik 23 april weer voet zet op Nederlandse bodem. Ongeveer een week daarvoor zal ik beginnen met mijn terugreis via Kandahar, Dubai en Kreta. Maar zover is het nog niet…

Vooralsnog ben ik nog steeds lekker druk. Er zijn ook wel rustige dagen bij. De bevoorrading wordt meestal gedaan via de lucht met vliegtuig (L100) en helicopter (Halo en Icat). Als het nat weer is (geweest) kan de L100 niet landen op de zogeheten Dirt-Strip. De helicopter vliegt wel met regen maar met slecht zicht staat ook die aan de grond. Zo gebeurde het dus gisteren (gelukkig voor het eerst) dat er geen post was. Nou, dat is dan meteen te merken aan het moreel… Gelukkig was het vandaag een stralende dag dus toen ik met de verrijker de pallets naar de post reed klonken er veel vreugdekreten.

De laatste weken was de TFU (Task Force Uruzgan) staf druk met de zogeheten HOTO, de Hand-over/Take-over. Simpel gezegd, de wisseling van de wacht. Qua materieelbeheer komt daar natuurlijk het nodige bij kijken, want men raakt nog al eens wat kwijt. Dat moet aangevraagd worden, het wordt verstuurd en komt uiteindelijk bij mij binnen. Mijn collega’s op kantoor zorgen voor de juiste administratieve handelingen en ik verstrek de nieuwe muis, beamer, schroevendraaier of mijnenprikker weer aan de “klant”.

Het leuke aan het werk hier ten opzichte van het werk in Nederland is de grote diversiteit. Daar heb ik het meeste materieel van onze hersteleenheid al wel voorbij zien komen. Maar hier zie ik dingen die ik nog nooit eerder heb gezien. Ook leuk zijn de producten die lokaal worden aangekocht. Op het kamp heeft Koen Pashtoen (zo heet ie in de volksmond) een winkeltje met diverse elektronica, dvd’s en lokale snuisterijen.  Hij is ook de persoon die voor ons dingen inkoopt in Pakistan.  Zo stond er onlangs een Jingle Truck (versierde vrachtwagen) bij mij voor de deur met een lading bureaustoelen, telefoons en belkaarten. Schijnbaar is het hier niet verplicht om de lading vast te zetten want alles was zo in de laadbak gekieperd. Volgens de traditie was geen van alle bestellingen compleet, maar dat kwam allemaal goed beloofde Koen; “Insh-Allah”,  als Allah het wil… Hij weer ook maar al te goed dat hij niet meer betaald krijgt dan wat hij aflevert.  Ik teken voor akkoord op zijn leveringslijst en daarmee kan hij naar de kassier om zijn geld te halen. Hij blij, ik blij.

En zo gaan de dagen en de weken voorbij. De ene dag druk, de andere dag rustig. Soms mis ik thuis wel. Want vrijheid heb ik hier niet. Ik slaap met 3 anderen in de Fab. In het begin liep het met één nog wat stroef, maar gelukkig begrijpen we elkaar nu. De avonden bestaan meestal uit dvd’s kijken en het spelen van Call of Duty 4 op het lokale netwerk. De avonden zijn nog koud en donker, dus een boekje lezen op het terras is er vooralsnog niet bij.

Dit keer helaas geen foto’s. Onlangs hield Windows Vista er mee op en de enige oplossing was een verse installatie. Met dank aan de collega’s van de Helpdesk is mijn laptop nu voorzien van Windows 7 Ultimate. Helaas moet ik het nu wel stellen zonder Photoshop. Hopelijk ontvang ik die binnenkort via de post. Maar of het nog niet genoeg was is mijn externe HD er ook mee opgehouden. Dit helaas door een stomme actie van mij zelf. In het donker had ik niet door dat ik de verkeerde stekker in de schijf stopte. Dus de printplaat die gewend was om 12V te krijgen kreeg ineens 19V te verduren. Schijnbaar niet zo goed… Nu ben ik dus veel foto’s van de eerste 2 maanden kwijt. De komende twee maanden maar veel foto’s maken en op schijfjes branden. Er staan ook nog wat op mijn camera dus hopelijk binnenkort weer beeldmateriaal. Tot de volgende keer! Groetjes Paul.”

Donderdag 11 februari, Paul mailt

Hij schrijft onder meer het volgende: “Misschien dat ik morgen weer wat foto’s op mijn site zet. Gister is een leuke gemaakt met een hond aan mijn arm. Best heftig hoor. Het pak was een beetje dun dus ik heb nu een blauwe plek op mijn arm. Maar dat gaat vanzelf over. Verder geen last van. Ook geen wond hoor, dus van hondsdolheid zal ik ook wel geen last krijgen.

Vandaag was het gelukkig weer zonnig. Maar nog wel fris. De winter is toch nog niet helemaal verdwenen. Laatst vielen er zelfs wat kleine sneeuwvlokjes naar beneden. ‘s Ochtends vriest het, overdag is het in de zon wel te doen. Maar van mij mag de lente wel komen. Daar kun je je wat beter op kleden. Zojuist begreep ik dat het volgende week misschien al boven de 20gr is. Dat zou lekker zijn.”

Maandag 15 februari, Paul schrijft op zijn website

“De vorige keer een lap tekst, deze keer weer een paar foto’s. Gisteren, 13 februari, was de uitzending voor mij op z’n helft. De tijd gaat best snel, zeker met zulke drukke dagen als de afgelopen paar. Gelukkig is er ook tijd voor leuke dingen.

Donderdag 18 februari, Paul belt

Paul belt om zijn moeder te feliciteren met haar verjaardag. Helaas is het pakje wat hij verstuurd heeft nog niet aangekomen, dus kan het gesprek daar niet over gaan. Paul vertelt dat hij afgelopen maandag voor het eerst sinds hij er in Uruzgan is, Kamp Holland uit is geweest. Hij moest gevangenen overdragen aan de Afghaanse politie in Kabul. Per vliegtuig vertrok hij naar Kabul, om daar per bus deze mensen over te dragen, een reis door de lucht van 5 kwartier. Hij is niet in Kabul zelf geweest, alles vond op de vliegbasis plaats. Maar het was wel een keer even iets anders. Kort na dit telefoongesprek ging bij ons de voordeurbel en overhandigde de postbode mij het verjaardagspakketje van Paul. Het was tamelijk zwaar. Er zat een stenen/glazen afbeelding in van “The last Supper”, van Leonardo Da Vinci. Hoe Paul aan zoiets moois is gekomen, is mij een raadsel en moet hij nog maar eens een keer vertellen.

Paul heeft nog een doosje gestuurd en daarin zitten spullen die alvast terug kunnen naar zijn flat. Ook zit er een kaars in die wij mogen opbranden. Dat komt goed uit, want de “thuisfrontkaars” die wij voor de Kerstdagen kregen hebben wij al helemaal opgebrand.

Zaterdag 27 februari, Thuisfrontdag

Vandaag was het de laatste Thuisfrontdag van Paul zijn uitzendingsperiode. Dus ook de laatste keer voor zijn thuiskomst dat wij hem live per sateliet-contact konden spreken en zien. Wij wisten van Paul dat hij om 20.00 uur voor de camera moest verschijnen en dat betekende voor ons dat wij 16.30 uur aan de beurt waren. Lekker laat dus. Maar gelukkig werd onze tijd plotseling vervroegd zodat wij hem om 14.00 uur al konden zien. Hij zag er goed uit en is zijn humor nog niet verleerd. Terwijl wij probeerden een filmpje te maken van die luttele minuten,  probeerde Paul ons op de foto te zetten. We zijn benieuwd naar het resultaat. Het filmpje staat op Youtube en kun je hieronder vinden. Eerder vandaag hebben wij ons bezig gehouden met zijn thuiskomst. Een speciale psycholoog hield een praatje over wat het thuisfront kon verwachten bij de terugkeer van de uitgezonden militair. Daarna hebben Mark en Jenny (en Nico ook een beetje) een tekstbord gemaakt om eind april mee te zwaaien op vliegveld Eindhoven. Er staan foto’s van deze dag op de site van de Thuisfrontafdeling. Op 1 foto kun je Mark en Jenny zien.

Vrijdag 5 maart, Paul mailt

Uit een mailtje van Paul: ” Hier alles wel, gisteren en vandaag druk geweest met de Duijventil 2.0. Door de brandende zon heb ik 2 dagen al een mooi bruin kleurtje gekregen. En dat in maart :). Ik ga me nu weer bezighouden met mijn website, dus straks weer nieuwe foto’s! Groetjes Paul!”

En inderdaad: even later staat er op zijn website een “Update uit Uruzgan (8)”.

Donderdag 11 maart, Paul mailt

“Helaas weer nachtdienst. Nu in het Role 2 ziekenhuis. Stoute man begon te schieten, dus NL-ers schoten terug. Nu ligt hij dus in het ziekenhuis en moet hij bewaakt worden. Niet dat ie ergens heen gaat hoor.”

Zondag 14 maart, Paul belt en mailt

Paul belt, maar de verbinding is zo slecht dat hij opnieuw probeert te bellen. Na ‘tig’ keer geeft hij het op en stuurt een mailtje. “Jammer van de slechte verbinding. Ondanks het tijdstip, 21.30 uur, zat ik net met korte broek en slippers buiten! Jaloers???”

Ja, natuurlijk!

Donderdag 18 maart, Paul mailt

“Voor de tijd van het jaar is het zelfs hier aan de warme kant; + 30 gr C. Trouwens, nog 5 weken te gaan, dan is het nog maar een nachtje slapen 🙂 Het schiet al aardig op dus. Dat was het weer, verder weinig nieuws. O ja, maar dat mag ik nog niet vertellen, dat zien jullie wel op het journaal. Niks ernstigs hoor! Wees gerust! Groetjes uit het zomers Uruzgan! Paul!”

En inderdaad zagen wij vandaag bij de journaals onze kroonprins Willem Alexander in Kamp Holland. Ik weet niet of Paul op deze beelden staat. Op YouTube vond ik nog twee filmpjes: nummer 1 en nummer 2.

 

Zondag 21 maart, Paul schrijft op de Flobbesite

“Het eerste filmpje, op 1:16, sta ik uiterst rechts. 🙂 en op 1:28, ook weer rechts. Het tweede filmpje is van vorig jaar…..”

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 27 maart, Paul schrijft op de Flobbesite

Leuk die plaatjes en het filmpje! Bedankt Mark!
En (o) Jan & (t) Sietske bedankt voor de drop, lekker hoor!

Dinsdag 30 maart, Paul mailt en schrijft op de Flobbesite

Uit de mail: “Hier is niks veranderd aan de tijd hoor. Meeste Afghanen hebben geen benul van de tijd, laat staan zomer of wintertijd. Het is nu dus nog maar 2,5 uur verschil. Valt wel mee toch? Dan is de jetlag ook wat minder. Natuurlijk ook door de tussenstop in Kreta.”

Van de Flobbesite:

“Nog minder dan 4 weken en dan zet ik weer voet op Nederlandse bodem. De tijd vliegt voorbij.
Dat de missie hier op zijn einde loopt is wel te merken. Logistiek gezien is het een grote uitdaging om al het materieel weer in Nederland te krijgen. Langzaam aan wordt er geïnventariseerd wat er in de afgelopen jaren het gebied is ingekomen en in de zogeheten “militaire mist” is geraakt. Ook zal een hoop spullen worden overgedragen aan de Australiërs.
Van de lokale bevolking komen ook vaak berichten dat ze het jammer vinden dat Nederland eind dit jaar Uruzgan verlaat. Jammer is ook dat het nog steeds niet duidelijk is welk land de rol van Nederland als “Lead-Nation” gaat overnemen.
Voor de komende rotatie (12) lijkt het mij wel lastig altijd het werk met volle overtuiging te doen, wetende dat je na vier maanden alles achterlaat. Ik heb daar zelf eigenlijk geen last van, want een juiste materieeladministratie is van groot belang voor een soepele Redeployment. Dus mijn werk heeft voor mijn gevoel nog steeds zin. Dat geeft ook wel voldoening.
Zo zullen de laatste weken ook wel snel verlopen. Over ongeveer 2 weken zal mijn opvolger komen en dan zit het er voor mij bijna op. Via Kandahar, Dubai en Kreta terug naar NL.
Tot snel!”

Dinsdag 6 april, Paul mailt

“Ik keek net naar de nieuwe foto op de B&B site. Wat een fantastische kamer is het geworden. Vooral de rode lijst vind ik lekker gewaagd. Zitje komt vast uit Duitsland… Het ziet echt echt mooi uit, vakwerk!!! Tot snel! Paul”

Maandag 12 april, Paul mailt

Paul mailt ons een briefje waarin de Majoor hem een enorme pluim geeft. Letterlijk staat er in: “De kpl1 Duijf (Paul) is een rustige, stille, humorvolle en hardwerkende korporaal die tijdens zijn uitzendperiode van LSD-11 een uitstekende en niet aflatende inzet heeft getoond. Hij heeft het magazijn van de beheersgroep geheel gereorganiseerd tot een ruim, overzichtelijk en zeer goed werkbare locatie.” Er staat nog veel meer in over wat hij nog meer voor goede dingen tijdens zijn uitzending heeft gedaan, maar als ik dat hier allemaal neerzet gaat hij vast en zeker naast zijn kisten lopen en dat is niet verstandig daar in die woestijn. In zijn mail schreef hij nog: “Leuk nieuws. Ik ga zo naar een optreden van Jan Smit…. Ik ga er maar ff een feestje van maken! :-)”

Nog anderhalve week te gaan…………..

Woensdag 14 april, Paul schrijft op zijn website

Daar staat onder meer te lezen: “Maandag zal ik Uruzgan gaan verlaten. Via Kandahar en Dubai zal ik woensdag op Kreta arriveren, waar het koude bier op mij staat te wachten!”

Zondag 18 april, Paul mailt

“Hallo thuisfront! Inderdaad niet het nieuws wat je graag te horen krijgt. Gisteren hadden we om 16.00 uur de commando-overdracht van LSD11 aan LSD12. Hier werd al aangegeven dat de ROLE 2 met minder mensen aanwezig was i.v.m. een MED-evac. Tijdens het appel werden er nog een paar medici weggeroepen. Niet lang na het appel werd het ook wel duidelijk dat het om Nederlanders ging. Maar wat precies kon nog niet officieel bevestigd worden. ’s Avonds was er een appel in de zonneweide met het officiële nieuws dat er 2 Nederlanders waren overleden en 1 zwaargewond was geraakt. Vanochtend om 10.00 uur was er een base-appel bij de eetzaal waarbij de generaal het gehele verhaal kwam vertellen. Ook werd er een minuut stilte in acht genomen. Wat er verder gaat gebeuren is mij nog niet bekend.

Ik maak mij eerlijk gezegd ook wat meer zorgen om mijn eigen terugreis. Want mede dankzij een vulkaan is het nog niet duidelijk wanneer ik TK ga verlaten. De Dash (vliegtuig, geen waspoeder) is tot donderdag uit de running, dus moet er ander vervoer worden geregeld. Maar de mensen die afgelopen vrijdag en vandaag zouden thuiskomen zitten nog vast op Kreta, dankzij die vulkaan. De mensen die nu op Minhad zitten, kunnen niet weg omdat het hotel in Kreta vol zit. Er zitten dus ook mensen op Kandahar te wachten tot dat er weer ruimte is op Minhad. Jullie snappen het al, veel onzekerheden.  Vanavond om 21.00  uur (hier) krijg ik meer te horen, dan zal ik het wel telefonisch laten weten. Maar je geen zorgen om mijn geestelijke gesteldheid. Ik ken Marc en Jeroen niet. En eigenlijk is het al een wonder dat het zo lang goed gegaan is. De laatste keer was volgens mij september vorig jaar. Dus ergens wist ik ook wel, het kan nog steeds gebeuren… Jammer dat het zo moest zijn. Hopelijk tot snel! Groetjes Paul” Nog 5 dagen te gaan,……of langer………….?

Maandag 19 april, Paul belt

Paul belt vanuit Kandahar Airfield, waar hij net was geland. Het was geruime tijd onzeker of hij wel met het vliegtuig mee kon, want een paar maal werden er weer mensen uit de groep gehaald. Het vliegtuig had ook nog problemen bij het opstijgen, maar gelukkig kon het technisch mankement snel verholpen worden. Hij hoopt vannacht verder te vliegen naar Minhad/Dubai in de Verenigde Arabische Emiraten. De rest van zijn collega’s zal zodra er een toestel is rechtstreeks van Tarin Kowt daar naar toe vliegen, zodat ze samen naar Kreta kunnen gaan voor de verplichte acclimatisering. Momenteel zit de groep die vrijdag thuis zou komen nog vast op Kreta, vanwege de vulkanische aswolk boven Europa. Laten we hopen dat er gauw weer gevlogen kan worden. Het gesprek was helder en duidelijk en zonder de vervelende pauzes. Paul legde uit dat dit komt omdat op Kandahar niet veel bellenden Nederlanders zitten. Nog 4 nachten te gaan,……………of langer……….?

Dinsdag 20 april, Paul belt

Paul belt eind van de middag vanuit Kandahar. Hij is daar nog niet weg, maar verwacht vannacht om ± 4.00 uur naar Minhad/Dubai te vliegen. Hij hoopt 24 uur later, weer om 4.00 uur ‘s nachts naar Kreta te gaan. Daar komt hij dan op donderdag aan, een dag later dan gepland. En het ziet er dan ook naar uit dat Paul niet vrijdag, maar zaterdag in Nederland zal aankomen. Dat wordt pas later bekend. Nog 3 nachten te gaan,……………of langer…..?

Woensdag 21 april, wij lezen, Paul belt

Wij zien net op TT pag. 765 dat vluchtnummer HV 8224 vrijdag 23 april uit Chania vertrekt. Eén belletje met het ‘Sitcen’ leert mij dat Paul en zijn collega/vriend Sjon (zie 24/1) allebei op de passagierslijst staan. Geweldig nieuws!

Even later belt Paul ons op en kan zijn terugreis bevestigen. Hij belt vanuit Dubai, vanaf militair vliegveld in de Verenigde Arabische Emiraten. De “debriefing” op Kreta wordt met 1 dag verkort, zodat ze toch op de geplande dag terug kunnen komen. Zoals het er nu uitziet zet Paul vrijdagavond om 18.00 uur zijn voeten op Hollandse bodem. Dus nog 2 nachten te gaan………

Vrijdag 23 april, Paul weer thuis

Paul is weer veilig terug in Nederland! Het was een hele happening op vliegveld Eindhoven. Allemaal familie, vrienden en collega’s met spandoeken en tekstborden.

Het vliegtuig landde precies op tijd, de militairen werden met een bus naar de aankomsthal gebracht. Wij zagen Paul meteen bij het uitstappen, het leek alsof hij nooit was weggeweest.

We zijn meteen naar de flat van Paul gereden en hebben zijn lievelingsgerecht bij zijn favoriete Dönertent ‘Lezzet’ gehaald. Veel foto’s gezien en verhalen gehoord.

Nu wordt het een tijdje bijkomen en wennen aan het Nederlandse klimaat en mentaliteit.

Vrijdag 21 mei, medaille uitreiking

Paul krijgt in het Gelredome te Arnhem de herinneringsmedaille opgespeld. Een indrukwekkende ceremonie met toeters en bellen. Hiermee wordt zijn uitzending officieel afgesloten. Ik hoop dat Paul nog een foto van zijn medaille maakt en hier plaatst, want die is echt heel mooi. Hij krijgt ook een zilveren roos voor het thuisfront en die krijg ik opgespeld. Op een of andere manier komt hij ook aan een kindermedaillon, wie die gaat dragen is nog niet duidelijk……………..

Hiermee eindigt de verslaglegging van Paul zijn uitzending.