Het was eigenlijk de bedoeling om dit jaar in Flaine (Frankrijk) te gaan skiën, maar toen wij terug kwamen van onze zomervakantie had Gerwin P. al het plan opgevat om voor de tweede keer naar Cerny Dul in Tsjechië te gaan. Hij had nota bene hetzelfde huisje als in 2006, nr. 99 al geboekt! Toen wij begrepen dat ook wij als ‘oudere skiërs’ mee mochten en zagen dat ook ‘de Villa’ (huisje 259) van Svemico nog vrij was, wilde Gerwin voor die € 75,00 meer, de boeking wel omzetten. Onze groep werd uiteindelijk 6 personen groot in een huis voor 12 slapers, met twee badkamers en 2 toiletten. Wij, dat zijn Gerwin, Lisette, Nanne, Paul, Nico en Jenny.

Vrijdag 18 januari
Om 12.00 uur eten we aan d’Allee eerst een pastamaaltijd. Zodra de afwas weggewerkt is vertrekken we om 13.00 uur, uitgezwaaid door Ben en Carla, de ouders van Nanne. Jenny rijdt het eerste stuk en de route gaat over Almelo naar Duitsland. We kiezen voor de route over Hannover- Magdenburg- Halle- Leipzich en Dresden. Onderweg sneuvelt bij Nico een kroon, hij moet voorlopig verder met een gapend gat in zijn mond. Na anderhalf uur wordt het tijd om te plassen en geeft Jenny het stuur aan Paul. Die rijdt tot 17.00 uur en rijdt het laatste stuk zelfs in een tergend langzaam rijdende file.
Wanneer Nico het stuur overneemt heeft hij meer pech: bij Leipzich is een kilometers lange file ontstaan. Wij besluiten daar de weg af te gaan en via een tussendoor weg de file te omzeilen. Dat lukt, hoewel we natuurlijk nooit weten of de file niet al snel was opgelost. Ondertussen regelt Nico met het geboekte hotel dat wij zonder meer de kamers kunnen betrekken. Wij hebben per Internet 3 kamers geboekt bij een HRS hotel valk onder Bautzen. De boeking kost niets en wij kunnen de kamers kosteloos annuleren wanneer wij niet komen. De boeking vervalt om 18.00 uur, tenzij wij even bellen en dat hebben wij dus gedaan. Wij krijgen de belofte dat wanneer het erg laat wordt en de receptie gesloten is, wij de sleutel van het hotel in de buitenbrievenbus kunnen vinden. Het is 22.20 uur wanneer Paul ons voor hotel Am Lärchenberg in Schirgiswalde (net onder Bautzen in Duitsland) laat uitstappen. Nog even met elkaar wat drinken, om 0.00 uur Nanne feliciteren met zijn verjaardag en dan gauw naar bed.

Zaterdag 19 januari
We staan vroeg op en zitten om 8.00 uur aan het ontbijt. Daarbij krijgt de jarige job Nanne zijn cadeautjes, allemaal ten behoeve van deze vakantie. Om 9.00 uur precies rijden we weg. Jenny rijdt en via een slingerende tweebaans weg en dwars door allerlei dorpjes komen we bij een grote supermarkt. Daar doen we de weekendboodschappen. Iedereen slaat zijn eigen drank in, maar we drinken het later wel gemeenschappelijk op, is de bedoeling. Daarna rijden we naar de grens met Polen, waar Lisette bij een van de vele kraampjes een grote slof met slofjes koopt. Die komen straks goed van pas in het huisje met stenen vloer.
Vanaf de grens met Polen rijdt Nico verder. De grens met Tsjechië nadert al snel en bij geen van de grenzen staat iemand om ons welkom te heten, of te wel om onze paspoorten te vragen. Vreemd, hoe tijden kunnen veranderen.

We volgen de route van de verhuurder Svemico, omdat bij een eerdere vakantie (2006) “Tom Tom” niet wist dat tijdens hevige sneeuwval de route door de bergen (is korter) onbegaanbaar wordt. Nu blijkt dat onze “Garmin” onze route wel kent en volgt. We gaan over Liberec- Jitcin- richting Trutnov. Onderweg pinnen we een stapel kronen. Via Vrchlabi komen we om 13.30 uur in Cerny Dul, waar eigenlijk nog niets veranderd is. Het huisje –“de Villa”- vinden we snel, want hij ligt aan de doorlopende weg.
Even later verschijnt Hr. Hula, de beheerder vanuit het huis er naast, ook een huis van Svemico. We hebben het geluk dat we meteen onze intrek kunnen nemen in de Villa. Alles wordt uitgepakt en het huis veranderd in een thuis voor een week. Voor Nanne hangen we een verjaardagsslinger op; ook brengen we nog wat kerstverlichting aan voor de sfeer. We lopen een rondje door het dorp, reserveren een tafel bij ‘Posta’ en bestellen broodjes voor de volgende dag en de rest van de week.

Omdat Nanne jarig is neemt bij ons mee uit eten bij restaurant Posta, waar het eten voortreffelijk smaakt. ’s Avonds kijken we wat TV of lezen we of nemen we een bad of douche. Gerwin, Paul en Nanne gaan nog een kijkje nemen in de Disco, maar komen als snel weer terug. De Disco blijkt vol te zitten met allemaal 50 plussers! We zijn wel wat moe van de reis en zijn erg blij dat we de rit niet in een dag hebben gedaan. Overigens: het regent al de hele dag!

Zondag 20 januari
We staan wel bijtijds op en zitten om 9.00 uur aan het ontbijt, maar het geen weer om te skiën. We besluiten om eerst eens de cabinelift bij Janske Lazne te nemen om te zien hoe het weer en de sneeuw daar boven is. Het weer blijkt bar en boos en na een kop warme choco met rum dalen we per lift weer af. De vier jongelui besluiten ’s middags om toch bij Cerny Dul de latten onder te binden en te proberen te skiën. Hoewel ze erg nat worden van het vallen en de regen, komen ze ook erg tevreden terug. Nanne heeft zijn eigen verwachtingen en die van de groep overtroffen en hoeft helemaal geen les te nemen om in het groepje mee te kunnen skiën.
Nico en Jenny maken ondertussen een tochtje per auto naar Vrchlabi en Splindleruv Mlyn. Omdat de supermarkten open blijken te zijn op deze zondag, doen zij meteen wat boodschappen. ’s Avonds eten we in Tibor een heerlijke maaltijd. Later proberen Jenny en Nico al die calorieën er weer af te lopen, maar het rondje dorp is zo klein dat ze met een kwartier al weer terug zijn. Iedereen ligt op tijd in bed deze avond.

Maandag 21 januari
Als wij wakker worden regent het nog steeds, maar Paul heeft de avond tevoren een plan bedacht: skiën in Misecky. Echter, wanneer hij en Nico bij het internetpunt naar het weer en de sneeuwcondities in de regio kijken, komt hij met een ander plan: skiën in Vrchlabi op een met kunstsneeuw bespoten piste.
Nico heeft een ander plan: n.a.v. een telefoongesprek heeft onze eigen tandarts het advies gegeven om zijn gesneuvelde kroon weer vast te laten zetten door een tandarts hier. Dat wordt dus zoeken in een vreemde stad en in een vreemde taal. En terwijl de jongelui gaan skiën, vergezelt Jenny Nico naar de tandarts. Die vinden wij uiteindelijk in de Poliklinika in Vrchlabi. Na anderhalf uur wachten is het karweitje in een kwartiertje klaar, het kost slechts 790 kronen.

Daarna de “jongens” weer opzoeken, maar die blijken ver weg op een andere piste te zijn. We spreken af elkaar over anderhalf uur weer te treffen op de parkeerplaats of bij het restaurant. Nico en Jenny maken even een tochtje naar Horny Misecky om te zien hoe het skiën daar is. Ooit hebben wij daar op een Koninginnedag nog geskied.
De weg er naar toe is slecht en wordt steeds slechter. Het uitzicht ook, er hangt ‘boven’ een dikke mist. We zien amper wie/wat er in de sleeplift zit. Maar we zien ook dat er veel meer sneeuw ligt dan elders en bovendien is het kouder. Misschien morgen?

We zijn iets langer onderweg dan de bedoeling is, maar de skiërs van vandaag ook. We treffen elkaar op de afgesproken parkeerplaats, nadat we een traumahelikopter hebben zien opstijgen. Omdat Nico van de tandarts nu pas weer wat mag eten, gaan we in het pisterestaurant wat eten en drinken. Daarna op skibroekenjacht in Vrchlabi, want Lisette heeft een flinke scheur opgelopen. Helaas gaan de winkels vroeg dicht, maar omdat we ook wel vroeg willen eten zoeken we het Cultuurhuis op waar we in 2006 hebben gegeten. En warempel, we vinden het ook nog! Aan de voordeuren kun je niet zien dat er achter een restaurant bevindt, dus hoe de andere gasten het weten? Het heet restaurant Svejk en het ziet er bijna nog net zo uit als toen. Alleen heeft men in de gaten gekregen dat hun prijzen wel heel erg laag zijn, want we zien op de menukaart allemaal met per pen aangepaste prijzen. Nog steeds niet duur blijkt uit de rekening na een heerlijke maaltijd. Na het eten rijden we terug naar Cerny Dul en gaan een ontspannen avondje tegemoet. We kijken TV en maken plannen voor de volgende dag. Hopelijk is het afgelopen met de regen, want daarmee gaat er teveel sneeuw weg.

 

Dinsdag 22 januari
Wederom zitten we om 9.00 uur aan het uitgebreide ontbijt. Deze dag gaan wij in Horni Misecky kijken hoe de skicondities zijn. Gisteren immers zagen Nico en Jenny daar veel meer sneeuw liggen. Om 11.00 uur komen we daar aan en inderdaad lijkt het hier goed toeven. Er is een piste voor beginners, dus Nico en Jenny doen vandaag mee. De mist die gisteren ons uitzicht belemmerde is weg, maar nu waait er af en toe een harde wind die veel sneeuw doet opwaaien. Bovendien is het gaan sneeuwen en daalt de temperatuur. Soms wanen wij ons in Siberië. De piste is bevroren en dat maakt het skiën niet makkelijker. De jongelui doen het uiteraard prima en zoeken het al snel hoger op. Na de lunch ergens op de piste blijkt de stoeltjeslift naar een ander deel van de berg ook open te zijn. Een rode piste, maar dat is voor Nanne, Paul, Gerwin en Lisette geen enkel probleem meer. Voor Nico en Jenny wel; die blijven aan de “rustige” kant.

Dit is het gebied waar wij ooit op 30 april in een voorjaarsvakantie, op de laatste skidag van die winter hebben geskied. Er is veel veranderd en veel bij gebouwd, maar het gebouw waar wij een familiekamer betrokken staat er nog steeds. In nóg erger misserabele staat dan destijds.
Maar wel leuk om na zoveel jaren hier terug te zijn om een dagje te skiën.
Het weer wordt wisselend slecht, zonnig en koud. Jenny houdt het als eerste voor gezien en kruipt in de warme camper. Leve de camperkachel! Nico volgt even later en de rest komt pas als de liften sluiten. De weg naar beneden is een stuk moeilijker te berijden, dus we gaan rustig aan naar beneden. In Vrchlabi doen we boodschappen bij de “Plus” en daarna rijden we naar “ons huis”. Iedereen wil zich namelijk opknappen voor we uit eten gaan. Jenny is vandaag aan de beurt om een restaurant uit te zoeken en zij heeft gekozen voor een gezellig restaurantje vóór Cerny Dul, vlak voor de kruising naar Vrchlabi. Jenny en Nanne gaan de 3 km daar naar toe voor een deel heel sportief lopend doen, de anderen komen met de auto (Paul is de ‘Bob’) en pikken J+N na 2 km op.
De naam van het restaurant weten we niet, wel dat het eten voortreffelijk is en de rekening erg mee valt. Grappig detail: Paul en Nico kiezen geregeld hetzelfde gerecht, zonder het van elkaar te weten.
Na het eten gaan we weer naar ons huis en schenkt Jenny een glaasje Slivovice (43%) voor iedereen in. Het is even wennen en sommigen waarderen het geestrijke vocht niet helemaal, maar bijna iedereen ervaart daarna een gezonde spijsvertering.

’s Avonds vermaken we ons met internetten (vlak bij ons huis is een internetpunt), TV kijken en plannen maken voor de volgende dag.

Woensdag 23 januari
We staan wat eerder op en zitten al om 8.30 uur aan het ontbijt. Vandaag gaan wij eerst naar Splindleruv Mlyn om Paul, Nanne, Gerwin en Lisette af te zetten. Zij willen proberen van Splindleruv Mlyn naar Horni Misecky te skiën, volgens de kaart kan dat en zelfs op dezelfde ski-pas. Nico en Jenny zullen die dag dan in Horni Misecky skiën. Wanneer wij even bij een skipiste willen stoppen om de jongelui met skies te lossen, worden we op de bon geslingerd door een agent in onopvallende auto. Natuurlijk wisten we dat we een bord hadden genegeerd en daar niet in mochten rijden. Maar om nu 1000 kronen te betalen, terwijl wij er slechts een paar minuten zouden staan? Het is oom agent niet duidelijk te maken, het lijkt wel alsof hij geen woord over de grens spreekt en alleen gegevens wil hebben. Het duurt wel een half uur voordat de boete geschreven is en al die tijd weten wij niet of wij nu wel en niet de ski’s kunnen afladen, dus blijven ze er maar op. Naderhand vinden we een plaats waar je wel mag stoppen/parkeren en even later zwaaien wij de groep na.

In Splindleruv Mlyn zijn vrijwel alleen rode pistes en een enkele zwarte of blauwe. Dat is geen optie voor Jenny en Nico en wij rijden dus vrolijk naar Horni Misecky, net als gisteren en eergisteren.
De sneeuwcondities zijn beter met een vers laagje sneeuw en af en toe komt de zon er zelfs even bij. Dat maakt het allemaal heel aangenaam. Maar Jenny krijgt niet helemaal de “slag te pakken” en haakt al vroeg af. Geen nood, met de skistokken is het heerlijk wandelen. Nico blijft op de onderste liften om eens goed te oefenen. Het lukt de rest van de groep inderdaad om via Splindleruv Mlyn op deze pistes te komen. Om 16.00 uur sluiten de liften en verzamelen we ons bij de auto.

We rijden in een keer naar “ons huis”. Onderweg wordt niet veel gezegd, want iedereen is moe. We proberen nog een keertje bij Tibor te eten, maar daar is het vol. Op de terugweg zien we bij “Jama” (van Aurum) bijna geen klanten en besluiten daar te gaan eten. Nanne heeft besloten dat het zijn beurt is en dat zijn verjaardag daar los van staat. Daarom geen maaltijd in het huis (en van het huis), maar dus weer “van de kaart”.
Het smaakt allemaal heerlijk en we hebben veel te lachen. Ook wanneer Nanne de maaltijd laat afsluiten met een glaasje Slivovice lachen we ons de tranen in de ogen. Nanne reserveert meteen een bowlingbaan voor de laatste avond.
Het is een korte dag geworden vandaag, want de meeste gasten van ‘de Villa’ duiken er vroeg in.

Donderdag 24 januari
Vanmorgen weer op de gebruikelijke tijd aan het ontbijt: 9.00 uur. Daarna om 9.55 uur op weg naar Horni Misecky, net als de voorgaande dagen. De tocht duurt toch wel bijna een uur, want het laatste deel van de weg is heel slecht en glad en moet in de eerste versnelling genomen worden. Boven is het mistig en dat zal de rest van de dag in meer en mindere mate zo blijven. Jenny besluit deze dag haar ski’s niet te gebruiken en de benenwagen uit te proberen. Terwijl de groep boven skiet en Nico beneden, gaat Jenny tegen lunchtijd richting restaurant. Daar ontmoeten we elkaar rond 13.00 uur. Er worden flinke borden eten besteld, maar Jenny houdt het bij een kopje soep en brood. Vroeg verlaat zij de maaltijd om een lange wandeling te ondernemen. Het is een blauwe piste van 2100m die ook door wandelaars en langlaufers wordt gebruikt. De wandeling valt niet mee, vooral de steile stukken zijn moeilijk te lopen. Net over de helft van de route komen de anderen op de ski’s er aan en onderaan de piste gaan we met elkaar in de stoeltjeslift weer naar boven. Vandaar af scheiden onze wegen opnieuw, via pistes en wandelpad naar beneden. Voor Jenny opnieuw een flinke wandeling, maar nu makkelijker. Beneden bij de auto komen we elkaar weer tegen, het is alweer 16.00 uur geworden. We gaan shoppen in Vrchlabi en dan door naar ‘huis’, naar Cerny Dul.
Nico is aan de beurt om een maaltijd te verzorgen, cq te regelen en bespreekt de Pizzeria in het dorp.
Dát blijkt een leuke grap te worden! We worden door de Pizzeria heen geleid, door allerlei gangetjes en komen uiteindelijk in de Disco-ruimte uit. Op de menukaart is echter geen pizza te bekennen. We bestellen op hoop van zegen, want de jongeman die bedient spreekt alleen Tsjechisch. Maar het smaakt best en het is spotgoedkoop! Daarom gaan we na het eten nog even bij Posta wat drinken en bespreken meteen een ruime tafel voor morgenavond.

Vrijdag 25 januari
We zitten weer op de gebruikelijke tijd aan het ontbijt. Vandaag wordt het skiën afgesloten op de pistes van Cerny Dul. Het is maar een klein stukje lopen naar het Marktplein, waar het skibusje ons naar de pistes brengt. Wat een luxe!
Nico, Paul, Nanne, Gerwin en Lisette gaan meteen de nieuwe stoeltjeslift in. Deze is echt bijzonder, want je gaat op een lopende band staan, terwijl het stoeltje zich vanzelf tegen je billen vleit om te gaan zitten. Jenny gaat wat rondlopen en foto’s maken en filmen.
Omdat de oefenpiste er toch wel aantrekkelijk uit ziet neemt zij haar ski’s mee als we om 13.00 uur gaan lunchen. Met de ski’s op de rug (speciale draagband) loopt ze naar de weg. Plots ziet zij het skibusje aankomen en steekt haar stokken in de lucht. De chauffeur stopt prompt en zij mag naast hem in stappen. Wat een weelde om geen meter moe te worden!
De anderen kijken verrast op wanneer zij Jenny met ski’s en schoenen aan zien komen. We eten buiten op de piste, want het is zonnig en warm. Daarna gaat ieder zijns weegs en vermaakt zich op deze laatste ski-dag opperbest. Iedereen is stuk na het skiën, maar ook zeer voldaan en tevreden. Ook Jenny is blij dat zij nog even op de lange latten heeft gestaan, want het ging heel goed op die oefenpiste. Bij de Villa worden alvast wat dingen ingepakt, zodat we morgen niet zoveel werk meer hebben.
Tegen 18.00 uur lopen we naar restaurant Posta voor een heerlijke maaltijd. We krijgen een plekje in de eetkamer, waar later nog meer Nederlanders bij komen.
Het eten is heerlijk, een goede afsluiter voor een fijne week.
Thuis even bijkomen, wat TV kijken en dan is het alweer tijd voor de kegelbaan. Er is even wat verwarring over de reservering, maar het komt allemaal goed. De kegelbaan is van de antieke soort en dat is dus lachen geblazen. Geen van de ballen is helemaal rond en iedereen heeft zo zijn eigen techniek. Nanne wint uiteindelijk met 101 punten!

Zaterdag 26 januari
Tussen 7.00 en 8.00 uur staan we een voor een op en om half negen zitten we aan het laatste gezamenlijk ontbijt van deze vakantie. Om 10.00 komt dhr. Hula de stroom en andere zaken afrekenen; het is amper duurder dan in 2006 bij “huisje 99”. En dat voor zo’n groot huis!
We kunnen vertrekken en worden om 10.20 uur persoonlijk uitgezwaaid door heer Hula himself. Deze keer komt hij allervriendelijkst over en de ‘schoonmaakmiep’ heeft ons deze keer bij het inpakken niet lastig gevallen. Tja, wij zijn duidelijk de “Villagasten”.

Nico rijdt het eerste stuk en nadat we hebben getankt (waarbij het pinnen even lastig lijkt, maar het met Jenny’s pas uiteindelijk wel lukt) doen we boodschappen in een zeer groot shoppingcentrum. Niet dat we wat nodig hebben, maar we willen onze laatste kronen kwijt. Dat lukt maar met moeite.
Om 13.10 uur verlaten we Liberec en Jenny rijdt en om 13.50 uur passeren we de grens met Polen, om één minuut later al Duitsland binnen te rijden. Nergens grenswachters te zien! In Zittau negeren we heel dom het bord ‘snelweg’ en de aanwijzingen van ‘Garmin’ en gaan via dezelfde weg als op de heenreis naar Bautzen. Wanneer dat rijden door al die kleine dorpjes ons te langzaam gaat, zoekt Paul een snellere weg waarbij we heel wat te zien krijgen van een opgeknapte DDR. Prachtig die kleine dorpen met oude huizen in een heuvelachtig landschap! Bij Löbach vinden we de juiste weg om even later via Bautzen (oost) weg 4 op te rijden.

Noot: je moet eigenlijk bij Zittau wél het bord snelweg volgen (klein stukje richting Görlitz) en dan weg 178 langs Löbau (stukje snelweg) naar de A4. Andersom, voor de heenreis natuurlijk ook een aanrader, wanneer je geen overnachting daar in die buurt hebt.

Vlak voor Dresden lost Paul Jenny af om 15.20 uur. Hij krijgt het zwaar achter het stuur, want het waait inmiddels behoorlijk. Hij rijdt tot 18.05 uur en dan gaan we een hapje eten in een Raststätte net voorbij Magdenburg. Zo eentje waarbij je snoep en eten goedkoper wordt na mate je vaker gaat plassen. Het eten smaakt heerlijk!
Om 18.55 uur vertrekken we weer, nu met Nico als chauffeur. Hij heeft niet alleen last van de wind pal op de neus van de auto; het is ondertussen ook gaan regenen.
Onderweg tanken we nog een keer diesel voor Duva Kampa (= naam camper) en legen wij onze blazen.
We komen bij Nordhorn/Hengelo Nederland binnen om 22.15 uur. En precies volgens de tijd van “Garmin” rijden we om 23.05 uur Zwolle binnen. We brengen iedereen naar hun eigen adres en parkeren dan daar waar deze heerlijke wintersportvakantie begon: d’Allee 33! We kijken nu al reikhalzend uit naar de volgende wintersportvakantie: Noorwegen misschien?

Meer foto’s zien? Klik HIER!