Zomervakantie 2018 – 2 De Baltische staten

Zomervakantie 2018: Naar de Baltische staten

 

Vrijdag 20 juli 2018                                                                                                                            Nico  438 km

Om half elf zitten we startklaar in de auto. Nico gaat daarna weer naar binnen om onze haarband (J) en hoofddoeken (N) te pakken. Daarna vertrekken we om vijf minuten over half elf. Een vertrek mét de voorste kentekenplaat op de bumper. Gisteravond zag een bewoner uit onze straat dat we geen voorste kentekenplaat (meer) hadden.

Die moet er in de wasstraat van FF Wassen “afgeborsteld” zijn. Vanmorgen tegen negenen stond Nico daar op de stoep en já hoor: Dáár stond ‘ie naast een andere plaat te wachten op het baasje. Scheelt weer twee nieuwe platen laten maken. Was toch een zorgpuntje, zo vlak voor het vertrek.

Ter voorbereiding op de vakantie hebben we diverse routes naar Kiel bestudeerd, want de Duitse A7 is vanaf de A1 tot de Elbetunnel dit jaar vergeven van de Baustellen, boven de Elbetunnel trouwens ook. We hebben gekozen voor de route over Cloppenburg en dan onder Hamburg niet “linksaf” naar de Elbetunnel maar nog even “rechtdoor” richting Lübeck, om voor Lübeck linksaf de A21 naar Kiel te volgen.

Het wordt een reis van de lange adem.

Jenny begint als chauffeur. Een uur na vertrek passeren we bij Zwartemeer de Duitse grens en net na 13.00 uur stoppen we bij Raststätte Wildeshausen om te lunchen. Om half twee neemt Nico het stuur over en rijdt meteen de file vóór Bremen in. Er zijn in beide richtingen maar 2 stroken op één rijbaan beschikbaar en met alle op- en afritten rond Bremen geeft dat een enorme verstopping. We kruipen meter voor meter vooruit, tot ver voorbij Bremen. Om tien voor drie zijn we eindelijk uit de file en kunnen we weer “normaal” doorrijden.

Voor Hamburg staan op matrixborden al berichten over lange files (14 km!) op de A7 naar de Elbetunnel. Wij rijden dapper door over de A1, maar komen zuidelijk onder Hamburg opnieuw in een file, maar hier rijdt het wel wat beter door en we zijn daarom verhoudingsgewijs redelijk snel “langs” Hamburg.

Als we voorbij Hamburg zijn, een paar kilometer voor de afslag naar de A21, neemt Jenny het stuur weer over. We rijden over een “vluchtstrook-loze” Autobahn A21 naar het Noorden, richting Kiel. Ook hier is een lang stuk opgebroken en is er maar één rijstrook beschikbaar, maar we kunnen redelijk goed doorrijden omdat het hier erg rustig is voor een vrijdagmiddag. Toch duurt het alles bij elkaar op deze manier wel behoorlijk langer; het is maar goed dat we zo vroeg vertrokken zijn.

Vlak voor Kiel neemt Nico het stuur weer over en rijden we door het zuiden van de stad naar de aanlegplaats van DFDS, een heel stuk “boven” waar Stena aanlegt.

Om kwart voor zes komen we daar aan. Oftewel: we hebben er ruim zeven uur over gedaan over een afstand die we normaal in vijf tot vijf en een half uur rijden. Iets om over te brainstormen vóórdat we eind van dit jaar naar Trysil gaan. Dan moeten een stuk vroeger in Kiel zijn.

We moeten ons eerst in het havengebouw van DFDS melden, want een auto-desk hebben ze hier niet. We laten ID-kaarten en kentekenbewijs zien. Pas dan krijgen we de boardingkaarten. En de vouchers voor de lunch op zaterdagmiddag.

We moeten vóór de poort in “Rij 2” wachten tot half zeven. Dan begint het inchecken. We zijn na het nakijken van alle boarding-cards en ID-kaarten de vijfde of zesde camper die langs de controle gaat en mogen als eerste in opstelrij één gaan staan.

We hebben de motor nog niet uitgezet of de “Vooroprij- T5-auto” wenkt ons al om vóór alle personenauto’s (én campers) uit naar de boot te rijden, waar wéér alle boarding-cards worden bekeken, maar nu worden de boarding-cards gescand.

Dan rijden we eindelijk de boot op en gaan we –precies zoals we gisteren in een YouTube-video zagen) twee dekken naar beneden!! We moeten keren en komen helemaal in het hoekje van het onderste autodek (Dek 1) te staan, maar wel voorin en dus vlakbij de trappen die omhoog leiden. We sjouwen ons een breuk naar Dek 6, waar onze hut zich bevindt, want er is daar geen lift. Daar uiteindelijk aangekomen doen de persoonlijke boarding-cards, annex veronderstelde sleutels, helemaal niks. Nico sjokt kreunend naar de receptie op Dek 5, alwaar op vertoon van de papieren boarding-cards onze namen op de passagierslijst geel worden gearceerd en Nico dan toch eindelijk twee sleutelcards voor de hut én vouchers voor het ontbijt ontvangt; onze Commodore Class-hut is nl. inclusief ontbijt. Ietwat verhit komen we de hut binnen, die gelegen is aan de voorkant van het schip.

We kijken uit over de boeg. Best wel mooi. Maar: De hut heeft maar één stopcontact en wij hebben twee telefoonopladers én een laptop bij ons. Daarom begint Nico weer aan een persoonlijke vierdaagse naar auto-Dek 1, om de verleng-tafeldoos uit het zakje met stroomspullen op te halen. Autodek 1 staat inmiddels bomvol.

Als Nico hijgend als een pakpaard terug is in de hut besluiten we de boot te gaan verkennen. Eén dek lager is het buffetrestaurant, het à la carte – restaurant en de bars. We kopen voor € 3,- 2 uur Wifi en ook voor € 3,- een glas witte wijn en eveneens voor € 3,- een grote pul Litouws bier en gaan even genieten aan dek. We besluiten om vanavond in het buffetrestaurant te eten. Vooraf geboekt kost dat € 14,- pp en aan boord € 15,50, wel even een tikje goedkoper dan bij Color Line. We vinden wel dat het eten pas laat mogelijk is, nl. van 21.00 tot 23.00 uur. Afijn, het moet maar.

Als we terug in de hut zijn vertrekt het schip 20 minuten te vroeg, om tien over half negen.

Als we rond negen uur gaan eten blijkt dat er al hoopjes mensen aan tafel zitten. Oeps, foutje; bedankt!! Aan boord geldt de Litouwse tijd, dus is het er een uur later……. We hadden dus al direct bij het vertrek om 20.00 uur Duitse tijd aan tafel gekund. Nu beginnen we dus om 22.00 uur Litouwse tijd aan de maaltijd. Geeft niet, kan gebeuren.

De keuken aan boord is puur Litouws. Nico heeft geen idee wat hij nu eigenlijk eet, maar het smaakt prima. Het vult ook gigantisch, want we hebben allebei genoeg aan 1 “ronde”. Daarna alleen nog een kersenkoek-achtig toetje en koffie en dan is het mooi geweest.

Daarna gaan we weer gewapend met respectievelijk een pul Litouws bier en een flesje wijn aan dek om van het uitzicht te genieten. De zon is al lang onder. Wel waarschuwen onze telefoons dat we nu alleen via de satelliet kunnen bellen, dus gooien we direct onze “mobiele gegevens” uit. Zowel op het achterdek als in onze hut is er geen DFDS-wifi-netwerk te vinden. Wifi moet dus in de openbare ruimten op Dek 5. Dat wordt even afkicken…..

 

Zaterdag 21 juli 2018                                                                                                                         Jenny       27 km /  465 km

We worden tegen half negen wakker van het schommelen van het schip. De zon schijnt dan al uren en dat konden de gordijnen niet echt tegen houden. Na het douchen gaan we aan het ontbijtbuffet. Daar is het dan nog rustig. Het buffet ziet er bijna hetzelfde uit als gisteravond het diner; alleen is het nu aangevuld met broodjes en broodbeleg. Je zou zó weer een complete warme maaltijd samen kunnen stellen. Wij houden het bij één buffetronde, want wij hebben ook vouchers voor het lunchbuffet.

Na het ontbijt maken we een rondje over het bovendek, maar omdat er geen dekstoelen zijn gaan we maar weer naar binnen. In het mini-winkeltje kopen we een DFDS-pen, ons eerste souvenir van deze vakantie.

Daarna gaan we lekker lui op bed liggen en al snel vallen we in slaap. Heerlijk zo’n verplichte relax-dag.

Ook hebben we nog even in het zonnetje op het hoogste dek gezeten, maar het zit niet echt lekker op het hete dek, zonder stoel.

Om een uur of half drie (Baltische tijd) gaan we lunchen. Wij zien die lunch maar als het diner. Er staan heerlijke gerechten, waarvan wij de meesten niet kennen. Gek om zo midden op de middag al warm te eten, maar het smaakt goed.

Na het eten gaan we nog even aan dek, maar het is daar veel te heet om te vertoeven en dus gaan we gauw naar onze hut, waar het heerlijk koel is.

Wifi-ontvangst is er alleen in de restaurant- en barruimten op dek 5. Vanmorgen was er nog een B&B aanvraag die ik heb kunnen beantwoorden. Wij zien op onze telefoons dat wij gisteren de ‘mobile gegevens’ iets te laat uit hebben gezet, want we hebben allebei een paar euro buiten de bundel gebruikt. Nou ja, geeft niet, het is vakantie en dan eet ik wel een ijsje minder.

Nog even varen en dan zijn wij in Klaipėda, waar we in de buurt een camping aan een strand hebben geboekt. Dit om te voorkomen dat de camping vol is op zaterdag met zoveel toeristen die van de boot komen.

Wij rijden om 18.45 uur als een van de laatsten van boord en er is niemand die onze paspoorten hoeft te zien. In de verte steekt een beambte zijn duim omhoog, ten teken dat wij door kunnen rijden. Het is maar een klein stukje rijden naar de camping in Karkles en daar aangekomen weet de jonge baas dat Nico per mail gereserveerd heeft. Ons kampementje staat in een mum van tijd, we zitten dan ook al gauw aan een glas welverdiende wijn. Deze camping kost € 17,00 per nacht en is redelijk goed ingericht.

We fietsen nog even naar het strand om de zon te zien en zijn verrast door de hoge golven daar. Dat wordt morgen in zee zwemmen!

 

Zondag 22 juli 2018                                                                                                                           Nico    0 / 465 km    Fiets 31 km.

Het is buiten al volop droog, zonnig en warm als we om 9 uur uit bed komen. De weervoorspellers die voor vandaag maximaal 20 graden hadden voorspeld zitten er geheel naast. We ontbijten rustig in de buitenlucht. Het sanitair op deze camping (per geslacht 2 toiletten en 2 douches) ziet er vanmorgen uit alsof er een moddertornado doorheen is getrokken. Nico ontdekte gisteravond op één der herentoiletten een geslachtsgenoot die weliswaar hurkend zijn behoefte deed, maar dan wel met de voeten op de WC-bril. Een “hoge stoelgang”, zogezegd. Het andere toilet vertoonde deze ochtend voetafdrukken die een zelfde gebruik doen vermoeden. ’s Lands wijs, ’s lands eer? Afijn, voordat we later de camping voor een fietstocht verlaten wordt het sanitair weer schoongemaakt.

Na het ontbijt en nog een kopje koffie klimmen we op de fiets. We hebben bedacht om de secundaire weg die langs de camping loopt over het naastgelegen fietspad te volgen in de richting van Klaipėda en maar eens te zien hoever we komen. Volgens bordjes maakt dit fietspad deel uit van fietsroute 10. Een paar kilometer voorbij de camping worden we linksaf een fietspad door het bos in verwezen. Daar vervolgt route 10. En er staat een bordje dat vermeldt dat we al over 10 kilometer in Klaipėda aankomen. Dat valt mee, want gisteravond hebben we vanaf de boot met de camper 27 kilometer naar de camping gereden.

Het is een prachtig geasfalteerd vrij nieuw fiets- en voetpad dat door het bos – en soms een dorpje- slingert. En het is overal verlicht. Maakt nu niets uit, maar ’s avonds best wel. In Klaipėda aangekomen volgen we eerst route 10.

Bij een Maxima supermarkt gaan we maar naar binnen om te zien wat alles hier kost. Het is wat goedkoper dan “bij ons”, maar wel valt op dat de wijn hier wat meer aan de prijs is. IJs in een eetbaar bekertje kost € 0,99 (J.) en € 0,69 (N). We fietsen nog wat verder tot in het centrum en komen daar terecht bij een folkloristisch festival.

We lopen naar de kerk, waarvan de klokken kennelijk door een beiaardier bespeeld worden, om er bij de ingang achter te komen dat het zo te zien geen kerk (meer?) is. Raar! Daarna fietsen we weer richting camping. Net buiten de stad eten we onze lunch op één van de vele mooie plekjes langs het fietspad om even te zitten. Sommige met uitgebreide kinderspeelplaatsen, zo maar midden in het bos.

Terug bij de camping gaan we even luieren en Nico sluit de nieuw gekochte WiFi-antenne met versterker en router aan en we hebben gelijk een sterkere verbinding, voor onze GSM ’s én voor de laptop (en de tablet, maar die gebruiken we nog niet).

Dan trekken we onze zwemkleding aan en fietsen het kippeneindje naar het strand. Het zeewater en de soms hoge golven zijn heerlijk. Het water is beduidend minder zout dan dat van de Noordzee, maar dat schijnt te komen door de vele rivieren die in deze zee uitmonden. Als we weer opgedroogd zijn gaan we terug naar de camping. We gaan daar gelijk douchen; het is er nog rustig én schoon.

Iets later krijgen we Nederlandse buren die met camper én baby een jaar lang door Europa trekken.

Als laatste activiteit van deze dag klimmen we weer op de fiets om te gaan eten bij een restaurant iets verderop dat Jenny gisteren vond. De nabij gelegen hamburgertent valt af, ondanks de kortingsbon van 10% die Nico gisteren op de camping kreeg.

We eten heerlijk en uitgebreid. Een goede en goedgevulde maaltijd kost hier rond de  € 8,- en dat valt best mee. We genieten van dit buiten eten en laten het ons goed smaken. Een toetje slaan we over; dat gaat er niet meer in.

Maar even later als we op de camping terug zijn wordt Nico naar de ijswagen gestuurd, die hier kennelijk elke avond na achten de camping op rijdt. Afijn: een softijs-je neemt minder plek in dan de schalen met ijs die we in het restaurant voorbij zagen komen.

Na half tien fietsen we nogmaals naar het strand om de zon in de zee te zien zinken. Onze vakantie kan niet meer stuk. De eerste volle dag in Litouwen zit er dan op en die is ons prima bevallen. Morgen gaan we weer verder.

 

 

Maandag 23 juli 2018                                                                                                                        Jenny 183 / 648 km

Het is 8.00 uur wanneer wij opstaan en dan is het al weer 27 graden. Afgelopen nacht was het gelukkig wat frisser en om 6.00 uur zag Jenny dat het nogal mistig was. De buitenboel was dan ook behoorlijk nat.

Na het ontbijt pakken we alles in en om 9.50 uur rijden we weg van deze redelijk goede camping, met wat weinig sanitair voor de vele kampeerders. We gaan eerst boodschappen doen in Klaipėda en dit keer bij de Maxima XXX. Daarna zoeken we de haven vanwaar de veerboot naar de Koerse Schoorwal gaat. Om 12.10 uur gaan we met de fietsen over en inmiddels is het bloedheet geworden. De Koerse Schoorwal is een landtong van ruim 100 km, waar je halverwege niet verder kunt omdat dit de grens is met de Russisch enclave. De wal is meer dan 5000 jaar oud en bestaat voornamelijk uit duinen en bos. Aanvankelijk waren er geen bomen en daardoor verschoof het land 20 meter per jaar. Hele dorpen zijn er onder het zand verdwenen, maar nadat men bomen en struiken heeft geplant stopte die verschuiving. Terschelling heeft ook zo iets meegemaakt en daar houdt de Noordvaarder het verschuiven tegen, meen ik. Wij fietsen een heel eind over dit land, wat wel een eilandgevoel geeft. Halverwege eten we een broodje en draaien dan weer om. Totaal hebben wij 36 km in de benen wanneer wij weer met de veerpont terug bij de camper komen.

Om 16.10 uur verlaten wij de haven. De overtocht vv koste ons € 1,00 per persoon en het parkeren voor ruim 4 uur koste € 2,00. Erg goedkoop vinden wij. Bij een grote supermarkt kopen wij een paar flessen water, want het water in onze watertank is inmiddels te warm geworden om nog te drinken. Ook vinden we een sticker van Litouwen om op onze ruit te plakken. Het is druk in Klaipėda wanneer wij Weg 141 opzoeken richting Vilnius. Om Garmin een beetje te helpen toetsen we de plaats Siluté in, want anders leidt zij ons naar de snelweg en dat willen we niet. In Siluté tanken we voor het eerst sinds wij van huis zijn en het blijkt dat wij in dit land ‘DK’ moeten tanken. Duva Kampa 4 heeft het goed gedaan, want ondanks de vele files in Duitsland en de airco heeft ze 1: 11,5 gereden. Onderweg zien wij heel veel ooievaars met hun jongen op hun nest zitten.

Om 19.05 uur worden wij door de politie aangehouden voor controle. De agent is best vriendelijk, maar ziet er wel streng uit in zijn ‘militaire’ uniform. Jenny vindt in de campinggids een camping in Silliné en daar komen wij om 19.55 uur aan. We mogen zelf een plaats uitzoeken en even later staan we aan een klein meertje. Heel gezellig, deze camping en hij kost maar € 14,00.

 

Dinsdag 24 juli 2018                                                                                                                          Nico 171 /  819 km.

Om half negen ontwaken we door de (Samsung-)wekker. Het wordt eentonig, maar ook nu ontbijten we met een stralende zon en temperaturen die weer fors aan het oplopen zijn. Daarna breken we heel rustig op. Om kwart over tien verlaten we deze prima camping. Ook met verhoudingsgewijs weinig sanitair, maar dan wel brandschoon, modern en netjes.

We rijden de camping af en stoppen op de eerste de beste plek langs de rivier, de Nemanas, waar we druk de overkant aan het fotograferen en filmen slaan, want “dat is Rusland”. Later, als we verder rijden, ontdekt Jenny in de wegenatlas dat de overkant van de rivier hier ook gewoon Litouwen is. Gisteravond reden we langs de grens met Rusland, nu dus niet meer. Jammer dan!

We vervolgen Weg 141 en in Kaunas aangekomen doen we van half twaalf tot kwart over twaalf boodschappen en slaan o.m. gegrilde kip en sla in. De sla is overigens niet gegrild, gelukkig. Bij het verlaten van de supermarkt blijkt het zowaar wat te regenen. Jenny neemt het stuur over en rijdt bijna aansluitend tot haar schrik de A1 naar Vilnius op. We stoppen na een tijdje op een parkeerplaats bij een restaurant om te lunchen. In de auto, niet in het restaurant.

Nico rijdt dan weer verder. Vanmorgen is Vilnius City Camping al in Garmin gezet, een rit van ca. 170 kilometer. In de stad aangekomen belanden we in een file. Door een kettingbotsing zijn er vier auto ’s op elkaar geklapt en dat kost even tijd. Garmin spoort redelijk goed met de verwijsboren naar de camping, maar vlak voor de camping rijdt Nico op Garmin lettend rechtdoor en mist een afslag die door een campingbord staat aangegeven, vrolijk Garmin volgend die ons het terrein van de Expo op stuurt. We belanden aan de verkeerde kant van het hek van de camping en rijden door een zijpoort het Expo-terrein af en dat van de camping op.

Het is op dat moment tien over twee, dus we hebben nog genoeg plekken om uit te kiezen. Wij gaan redelijk strak tegen afbakenende struiken staan; helaas wordt later ons uitzicht volgebouwd door een Deense vouwwagen.

Om drie uur gaat de receptie (weer) open en schrijven we ons in voor twee nachten. Deze camping kost € 26 per nacht. Sanitair is in containers gehuisvest, maar alles is netjes en schoon. Ook de keuken annex eetkamer. Alleen kost de kookplaat € 1,- maar behalve de wasmachines en drogers is alles verder inbegrepen, ook de WiFi.

Overal hangen hier bordjes van een “City Tour” met hop on – hop off- bussen. Er zijn vier routes en de gele loopt in de buurt van de camping. Dat lijkt wel wat. Handiger dan in zo’n onbekende maar drukke stad op de fiets rond te toeren. Zo’n bus is best wel een ontspannen manier om een stad te bekijken, dat hebben we met Mark in Londen gemerkt. Om 9.20 uur morgenochtend vertrekt er een bus van de camping en een eindje verder is een halte om later op de dag bij terugkeer uit te stappen. Dat lijkt leuk voor morgen. Als we op de fiets de halte zoeken komt er net na vijven een city-tourbus aan die op de camping stopt en daar verder blijft staan. Misschien morgen even uitkienen of we die terug kunnen “pakken”.

We gaan daarna lekker zitten, zien ons uitzicht volgebouwd worden met vouwwagen en Denen en laten ons de kip en de sla goed smaken. De lucht is op een enkel wolkje na weer strakblauw en de zon schijnt al weer een hele tijd volop. Vandaag moest het regenen, waaien en onweren. We hebben zelfs de stormlijnen aan de luifel gezet, maar op een beetje regen onderweg, waarbij het “afkoelde” tot 21 graden, is het droog en overwegend zonnig gebleven. Morgen lijkt ook al weer een stuk minder beroerd te worden dan eerder voorspeld. We gaan het zien.

 

Woensdag 25 juli 2018                                                                                                                   Jenny    0 / 819 km

Voor vandaag hebben wij de wekker gezet, want we willen de bus vanaf de camping niet missen. We zijn dan ook ruim op tijd klaar en de bus vertrekt inderdaad om 9.20 uur vanaf de camping. Hij rijdt naar het centrum, naar een soort halteplaats. Daar nemen wij de rode route en omdat wij al in die bus zitten, hoeven we niet uit te stappen. Onderweg zien we veel van de stad, hoewel ik niet zo gauw zou kunnen benoemen wat ik nu allemaal gezien heb. Daarna bezichtigen wij de Kathedraal en steken daar een kaarsje aan. De Paus is hier onlangs ook geweest, lezen we overal. We lopen naar het KGB museum, wat eigenlijk het Genocide-museum wordt genoemd en wij zien daar allerlei afgrijselijke dingen. Deze gruwelijkheden zijn niet alleen door de Nazi’s gepleegd, maar ook door de Sovjetbezettingen. De cellen van de gevangenis en de executiekamer zijn nog helemaal intact. Rond 1900 bestond de bevolking van Vilnius voor 40% uit Joden. In heel Litouwen woonden 250.000 invloedrijke Joden, nu nog maar 4.000. Die getallen zeggen wel wat……

Daarna naar het Holocaustmuseum, wat uit een fototentoonstelling bestaat. Heel indrukwekkend en de boodschap die wij mee krijgen is “hoe voorkom je dat dit ooit weer gebeurt?”

Terug op het plein bij de kathedraal gaan we op een terrasje wat eten. Nico kiest voor iets met vlees en gebakken ei en het lijkt op Chilli con carne en zo pittig smaakt het ook. Jenny kiest voor zalm op de huid gebakken. Deze maaltijd is redelijk goedkoop, maar de drankjes zeker niet.

We besluiten om de Groene Route van de City tour te gaan doen, maar de bus is bloedheet en na twee haltes wordt Jenny niet lekker en gaan we eruit. Dat we dan weer lopend terug moeten is niet erg, want onderweg kunnen we nog een mooie kerk bekijken. Uiteraard komen we iets te vroeg aan bij “het” plein en daarom trakteren we onszelf op een dropijsje met kersen. Helaas smaakt hij niet zo als in Zweden, maar wellicht heeft hij te lang in de vriezer gelegen?

Met de Gele Route-bus willen wij weer terug naar de camping. Maar die bus blijkt de Groene Route-bus van eerder te zijn. Dus weer snikheet, gelukkig duurt de rit maar 20 minuten. Het laatste stukje moeten we lopen, want deze bus brengt ons niet helemaal naar de camping.

 

Onder de luifel en in de camper is het heet. Het zou vanmiddag gaan onweren en regenen, maar behalve een paar grote druppels water is er niks gevallen. Het meezeulen van de paraplu’s heeft dus geholpen. Wij gaan lekker douchen en maken een lang lijn om alles weer snel droog te hebben. Jenny maakt een simpele maaltijd van broodjes, rauwkost en een Cup a Soup en dat laten wij ons lekker smaken. Inmiddels zijn de wolken weer verdwenen en is de benauwdheid ook weg.

 

 

 

Donderdag 26 juli 2018                                                                                                                       Nico     145 / 964 km

Voor de verandering is het buiten grijs als we om 8 uur opstaan. Geen zon, da ’s best wel even lekker. Nico springt op de fiets om bij de supermarkt in de buurt brood te koppen. Er zijn geen losse broodjes, dan maar een zak met 4 bruine bollen en een zak met 5 witte. Dit alles voor het formidabele bedrag van € 0,82! Ondertussen wordt het beddengoed gelucht. Tijdens het ontbijt komt de zon er soms even door; dat scheelt gelijk veel graden.

We breken op ons gemak op en voor tienen rijden we deze leuke camping af. Jenny heeft online het Akropolis winkelcentrum gevonden en Garmin leidt ons daar in een kwartiertje heen. Giga groot koopcentrum met een reuze Maxima XXX (supermarkt). We slaan veel in voor weinig geld en wij blijken bij het afrekenen bij de kassa voor moeders met kinderen te staan. Dat mag blijkbaar niet. Afijn…

Pas na half twaalf rijden we weg in de richting van Ignalina, een plaatsje aan de rand van het Aukstaitijos Nationale Park, het eerste nationale park dat al in 1974 is gevormd. Bij de Tourist Info in Ignalina worden we uitgebreid geholpen en voorzien van een A3-kopiekaartje van de omgeving, waar met arceerstift een route op wordt uitgestippeld. Rijdt soms lastig, maar we komen er wel. We “beklimmen” de Ladakalnis, de hoogste heuvel, van waaraf je uitzicht over 7 meren hebt. Een oud dorpje laat zich lastig vinden, maar we komen bij de watermolen van Ginuciai, waar we voor een habbekrats de entree betalen en gelijk worden voorzien van een stukje “echt” gebakken brood (dat inderdaad stukken beter smaakt dan het supermarktbrood) en kopen daar een goede kaart van het park voor maar liefst € 1,50!

Als we het dorpje uitrijden, richting Ignalina, zien we twee bordjes aan weerskanten van de weg die beiden het kampeerteken laten zien. Wij kiezen voor linksaf en hobbelen over een paar weggetjes, tot vlak bij het Svarianitismeer. We stoppen op een redelijk plekje, zetten de bus recht en doen het dak omhoog, waarna we er achter komen dat de kampeerplekken nog wat verder liggen. Opbreken en een stukje verder rijden. Uitzicht op en een pad naar het meer, een picknicktafel en een “huisje”: een gat in de grond met drie muren, een dak en een deur. Dàt is onze wc.

Jenny gaat zwemmen, daarna eten we en tijdens het “na-koffieën” stopt een busje van Trainiskis.lt. De eigenaar van wat hier de camping blijkt te zijn somt wat campingprijzen op en het busje met 2 personen kost maar liefst € 3,90 voor een nacht. Tjonge! We kijken het na op internet en Trainiskis is een camping annex kano- en kajakcentrum. We zagen al een paar busjes met kano ’s langsrijden. Zó veel natuur voor zó weinig geld is een leuke verassing. Maar gevoelsmatig staan we nu op ons eerste natuurplekje van deze vakantie. Een paar warme druppels water attenderen ons op een mogelijke regenbui, maar die is niet gekomen.

De eerste week zit er na vandaag op en we hebben nog geen 1.000 kilometer gereden. Maar al wel heel veel gezien.

 

Vrijdag 27 juli 2018                                                                                                                           Jenny    325 / 1.289 km

We vertrekken van deze mooie plek om 9.40 uur. Het is dan al weer zonnig en warm In Utena, zo’n 60 km verderop, doen we boodschappen. Daarna rijdt Jenny tot Kupsiskis over een lang hobbelige weg, Weg 118.

Nico rijdt verder tot Siaukai over Weg 150 en verder naar de Kruisberg. Onderweg zien we geregeld een eenzame koe in het weiland die aan een touw vastzit. Dit bespaart blijkbaar een hek om het land, maar ik vind die niet- ‘vrije uitloop koeien’ maar zielig.

Op een parkeerplaats bij een meertje lunchen we en houden we een korte siësta. Om 15.15 uur komen we aan bij Kryziu Kalmas, de kruisberg. Dit is een heuvel vol kruisen, maar er ligt niemand begraven.

Even ter informatie: deze zadelvormige terp, te midden van een veld met duizenden kruisen, crucifixen en rozenkransen, is een van de indrukwekkendste bezienswaardigheden en een symbool van het belang van het katholicisme in Litouwen. Na de onderdrukking van de opstand in 1831 tegen tsaristisch Rusland verschenen de eerste kruisen op de heuvel. Eind 19e eeuw stonden er 150 grote kruisen, in 1914 200 en tegen de tijd dat de Sovjets Litouwen in 1940 bezetten nog veel meer. De atheïstische Sovjets haalden de Kruisheuvel in 1961 leeg, maar kort daarna verschenen weer kruisen. In 1973 ging de bulldozer er over heen en wederom in 1975, maar de kruisen bleven komen. Ten slotte werd de heuvel met rust gelaten en tijdens het bezoek van paus Johannes Paulus 2 in 1993 stonden er kruisen en religieuze sculpturen van over de hele wereld.

En nu staat er dus ook een kruis van ons, die wij hebben meegenomen uit Zwolle. Er staat een tekst op: “Gods Licht verlicht de wereld” en dat hopen en bidden wij dan maar. Met het ‘planten’ van dit kruis leggen wij alle dingen af die ons in het dagelijks leven zo drukken. In de wetenschap dat Hij voor ons zijn kruis heeft gedragen, opdat wij vergeving zouden krijgen. Een mooie gedachte in een heel bijzondere omgeving. Wij kopen in het winkeltje een kruis voor thuis, ter herinnering aan dit moment en kopen ook nog wat andere souvenirs, zoals wat barnsteen- sieraden voor Jenny.

Barnsteen wordt hier langs de hele westkust van de Baltische Staten tot en met de kust van de Russische enclave gevonden.

Daarna rijden we verder, want Nico heeft een camping gevonden met de mooie naam “Sunny Night”. Daar aangekomen ontdekken wij dat de camping die naam geen eer aandoet. De mooie plaatsen onder de fruitbomen met schaduw hebben geen van allen stroom. En stroom hebben wij nodig voor onze ventilator met deze hitte. Stroom is er bij de plekken vlak aan de doorgaande weg. Ook het sanitair ziet er wat simpel uit en dat voor een drie sterren camping. Wij besluiten om naar een volgend camping te gaan en daarbij passeren we om 16.55 uur de grens met Letland. Onze vakantie heeft het tweede land van de Baltische Staten bereikt.

We zoeken een camping met de naam Grantini en dat blijkt niet eenvoudig. Garmin stuurt ons eerst verkeerd, waardoor wij op een zandpad – van een weg in aanbouw- terecht komen. Bijna worden wij door een vrachtwagen van de zandweg gedrukt, maar gelukkig komt het goed. De camping vinden we toch dankzij Garmin, hoewel hij op de weg niet wordt aangegeven. Wij komen daar om 17.55 uur aan en worden door de bazin (die geen Engels spreekt) naar een plekje tussen de hutten gedirigeerd. Het is een eenvoudige camping, eigenlijk niet op kampeerders zoals wij berekend. Wij moeten stroom van een hutje pakken en het toiletgebouwtje is erg klein. Maar we kunnen zwemmen en douchen en dat is nodig ook, want het is bijzonder heet geworden. We eten een rijstgerecht met kip en yoghurt na en dat gaat er goed in.

Later komt de bazin met een jongeman als vertaler en wij begrijpen dat wij eigenlijk moeten verkassen naar een andere plek. Er komt een groep mensen met kinderen in de hutjes en dat kan wel een wat lawaai geven. Wij zien het alternatieve plekje en menen dat wij daar ook de kinderen zouden horen. Nico merkt op dat ook kinderen ooit naar bed gaan. Nou, wij mogen blijven staan waar we nu zijn en dat zijn wij dan ook van plan. Wel een beetje vreemd……., voelt wat ongastvrij. Dat wordt later goed gemaakt door een bloedrode zon die ondergaat.

Of wij de bloedmaan vanavond ook zullen zien is nog de vraag, want het is hier bewolkt.

 

Zaterdag 28 juli 2018                                                                                                                        Nico 121 /1.410 km

Nee, we hebben de bloedmaan niet gezien. We staan rond 8 uur behoorlijk brak op. Deze camping gaat vermoedelijk de geschiedenis in als de beroerdste van deze vakantie.

Was de bazin gisteren nog “bezorgd” om het lawaai van de kinderen in de hutjes, ze had zich beter bezorgd kunnen maken om de rotherrie die uit het restaurant kwam. Daar was een bruiloft met het ergste wat je kunt bedenken: een live-band. We hadden heel graag de kinderen willen horen, maar die werden tot ver in de nacht overstemd door die pokke-band. Veel lawaai, weinig slaap!

Daarnaast heeft deze camping verbazend weinig sanitair en bij die paar toiletten die er zijn hangt een briefje dat je gebruikt toiletpapier niet in de WC-pot mag gooien maar dat het in de prullenbak moet. Wablief? Na die herrie van vannacht was ik geneigd om in alle vier de toiletten bergen WC-papier te doen, door te trekken en weg te rijden. Toch maar niet gedaan.

Om half tien verlaten we dit “oord” en rijden in de richting van Jũrmala, aan de kust links van Riga. Daar zijn twee campings, waarvan wij de “minst erg lijkende” opzoeken. We tanken een half uur na vertrek en later zien we onderweg een grote Rimi- supermarkt aan de rand van Jũmala. Rare stad trouwens; je moet € 2 “Entree-fee” betalen. Tikt lekker aan met al die toeristen. De camping valt tegen: wel veel bomen voor beschutting, maar gelegen rond een gesloten en behoorlijk vervallen hotel uit beter tijden. We rijden door naar nr. 2, maar die blijkt zó ver weg te zijn dat een fietstocht naar Riga er niet inzit en of we ooit bij de trein komen?

We besluiten om dan maar naar Riga, naar de Riga City Camping, te gaan. We hebben onderweg al getankt, nu nog een wasbox vinden; door alle zandwegen van gisteren is de camper met goed fatsoen niet meer aan te raken, laat staan er 2 dagen naast te zitten.

We doen eerst nog even boodschappen bij de grote Rimi; net als jaren geleden in Polen komt het huishoudgeld hier maar niet op.

Als we Jũrmala verlaten spot Nico net te laat een wasgelegenheid voor ons vuile busje. Bij de eerste afslag de weg af en via landweggetjes in een bocht weer terug en ja hoor: wasboxen! De auto krijgt een grote beurt, de fietsen spuiten we ook gelijk af. Daarna stofzuigen, fietsen er weer op en verder naar Riga.

De camping is geheel onbeschut en met temperaturen die ook hier boven de 30 graden komen is dat wel even minder. We betalen voor één nacht en zien morgen wel of we blijven. We kunnen gelijk een was draaien en dat zelfs in een 10 kilo-machine. Er vertrekt ook van deze camping een tourbus(je), maar dan wel een gesloten exemplaar. En geen hop on / hop off maar een echte rondrit. Morgen maar checken of er airco in zit en hoe lang te rit duurt.

We fietsen even naar een winkel om 2 flessen bronwater zonder koolzuur te kopen; Jenny heeft verkeerde gekocht en die gebruiken we wel voor een handwasje. Dag 1 van week 2 zit er op.

 

Zondag 29 juli 2018                                                                                                                      Jenny 0 / 1.4100 km    Fiets 15 km.

We staan om half negen op en dan is het nog lekker om buiten te ontbijten. Wel moeten we de fleecedeken ophangen tegen de zon. Nico heeft dan al een tweede nacht bijgeboekt. Om 10.15 uur gaan we met een stadtourbus(je) van de camping, makkelijker kan het niet. Nico heeft eerst gevraagd of er airco in de bus zit, want Jenny wil niet –zoals in Vilnius- onwel raken. Gelukkig is er airco en de bus is heerlijk koel. Hij rijdt een rondje door de stad, langs alle bezienswaardigheden en dan weer naar de camping. Daar merken we dat het inmiddels weer heet is geworden en gaan wij in de schaduw wat bijkomen.

Om 13.00 uur gaan we op de fiets naar de stad. Eerst naar de grootste markt van de Baltische Staten en die is inderdaad zo groot dat wij hem niet helemaal kunnen zien. Zou Nico ook niet leuk vinden hoor. Jenny scoort een leuk zomerjurkje en is helemaal blij. Op de markt kopen we ook ansichtkaarten om naar huis te sturen. Postzegels moeten we ergens anders kopen en een brievenbus zoeken is een verhaal apart. Nergens zien wij zo’n ding, maar we weten ook niet hoe hij er uit moet zien. Google Maps brengt ons na veel omwegen naar een postkantoor met brievenbus. Later zien wij er een bij het winkelcentrum vlakbij en als klap op de vuurpijl: op de camping vanuit onze camper kijken wij er tegenaan. Ha, ha!

Riga is niet heel groot en goed op de fiets te doen. Er zijn fietspaden, maar je mag ook op het voetpad fietsen. Wij bekijken eerst de Russisch Orthodoxe kerk, waar net een huwelijk wordt bevestigd met veel ceremonie. Fotograferen en filmen mag alleen na het betalen van € 5,00 en dat slaan wij maar over.

We maken één foto voor we van het “foto-tarief” horen……

Ook de Dom hebben wij bekeken met veel opgegraven oude spullen. Vanwege de hitte gaan we niet een museum in, maar al fietsend zien we wel veel.

We eten bij Restaurant “Kolonade” een echt Baltisch voorgerecht van gebakken haring. Het hoofdgerecht met lamsvlees en geitenkaaskroket is heerlijk, maar de porties zijn niet erg groot. Het toetje halen wij bij het winkelcentrum in de vorm van een ijsje.

Om 19.00 uur komen we fietsend op de camping aan, waar weer heel andere mensen met hun camper zijn komen te staan.

 

Maandag 30 juli 2018                                                                                                                             Nico    327 km /1.737 km

Als we om 8.00 uur opstaan is het al (weer) bloedheet. We laten de beide handdoeken, die aan de luifelstang zitten om ’s nachts wat van de drie schijnwerpers verlichting tegen te houden, lekker als zonnescherm bij het ontbijt hangen.

We breken heel langzaam op in de bloedhitte en verlaten om 10.00 uur de camping annex expo-terrein, om een halve kilometer verderop de parkeergarage van de Rimi Hypermarkt in te rijden. De Rimi is gewoon de Estlandse ICA, want veel producten zijn van ICA met een Letse sticker erop.

Om elf uur zijn we uitgeshopt, na o.m. het plunderen van de saladebar in de Rimi (met héél veel zalm…) en rijden via de A1 de stad uit langs de kust naar het noorden.

Om kwart voor één stoppen we – nog steeds in de bloedhitte – en lunchen op een parkeerplaats vlakbij het strand. Na de lunch gewapend met strandmatten en een parasol naar het strand en de zee in. Vijftig procent van het gezelschap doet er deze keer heel lang over om tot de nek onder te gaan, pas nadat de insecten aan hem gaan knabbelen…. Daarna opdrogen onder de parasol en bij het opbreken wordt Nico akelig gestoken door een wesp.

Opgefrist rijden we daarna verder en passeren om 14.55 uur de grens met Estland. Er ligt een gloednieuwe asfaltweg om de vroegere controlepost heen en we rijden ook hier gewoon door.

Omdat we zo langzamerhand een beetje gek worden van de hitte oppert Jenny om naar één van de twee Estse eilanden te gaan, daar is vast lekkere zeewind. We kiezen voor het bovenste eiland, Hiiumaa en willen morgen met de veerboot over. Overnachten willen we op een camping in Pärnu, maar daar aangekomen zien we iedereen dicht op elkaar staan in de brandende zon. Het is nog maar kwart voor vier en Jenny stelt voor om door te rijden richting veerboot. We zitten liever in de auto met de airco aan, dan doodbranden in de zon. Onderweg krijgen we één korte maar hevige regenbui op ons dak en de temperatuur keldert van 32,5 naar 23,5 graden, maar vijf minuten na de bui is het weer boven de 30…

Vlakbij de boot is een camping, maar al rijdend zien we dat we rond kwart over vijf bij de camping aan zullen komen en er een boot vertrekt om half zes en zeven uur. We houden ons netjes aan de 90 km maximumsnelheid, behalve bij het inhalen, en komen om tien voor half zes bij de boot aan. Tegen betaling van € 18 en een beetje kunnen we aansluiten in Rij 5 en rijden binnen drie minuten de boot op.

Lekker saladebakken, toetjes en bestek mee aan boord en genieten van een overtocht van één uur en een kwartier. Binnen is het lekker koel, buiten brandt je dood. Die hitte is deze zomer in heel Europa te vinden.

Om kwart voor zeven leggen we aan en rijden naar Kassari, een dorpje op het eilandje Kassari, dat via een dam met Hiiumaa verbonden is.

Van de campings op Google Maps snappen we (nog) niks. Garmin stuurt ons grandioos idioot naar Kassari: Vijfhonderd meter voordat we linksaf naar Kassari moeten afbuigen gooit ‘ie ons rechtsaf om via een omweg van 8 kilometer in een prachtige cirkel uiteindelijk 500 meter voor ons afslagpunt linksaf nu rechtsaf te draaien. Wie het snapt mag het zeggen. We volgen de borden met het tent- of kampeersymbool en begrijpen als we om vijf over half acht aankomen op wat Maps met een camping hier bedoelt: tegenover een prachtig strand is een natuurkampeerplaats met 2 “Zweedse” poeptonnen; ga maar gewoon staan! Op – héél ver weg tussen de bomen – een stel in een tent na zijn wij de enige kampeerders. We kiezen voor een plekje met volop schaduw. We zetten heel snel op en genieten van een koel wijntje. Via Maps bekijken we een prachtig soortgelijk kampeerplekje aan de andere kant van Hiiumaa. Daar proberen we morgen te komen.

Later op de avond komen twee dames naar ons toe. Zij verkopen aan het strand broodjes en dergelijke en vragen of wij wat voor ons ontbijt nodig hebben. Jenny loopt men hen mee en koopt twee broodjes en twee brownies. Het geheel kost € 6,00 en dat is wel wat aan de prijs, maar ach, de dames hebben er ook voor gewerkt. Als dank voor de aankoop krijgt Jenny een echte Estlandse knuffel.

 

 

 

Dinsdag 31 juli 2018                                                                                                                        Jenny   103 / 1.840 km

Vandaag is het beddengoed-lucht-dag en verschoondag. Nico heeft gisteravond al een lang lijn gemaakt en daar hangen wij al het beddengoed te luchten. Nu de satellietschotel niet meer meegaat, is er in de achterklep ruimte voor schone lakens en kunnen wij ons bed verschonen zonder een was te hoeven draaien. Na het ontbijt rijden we de camper nog verder in de schaduw en maken de bedden weer op. Het is een warm karwei en nadien is het dan ook echt tijd voor een zwempartij. Ook hier moeten we een heel eind in zee lopen voordat we wat kunnen zwemmen. Het water is erg warm en volgens de reisgids het warmste van de Baltische Zee.

Daarna gaan we een rondrit over dit eiland maken en bezoeken de vuurtoren van Köpu. Deze vuurtoren is de op twee na- oudste in werking zijnde vuurtoren ter wereld. Op de eerste plaats staat de vuurtoren in Spanje, de tweede is die in Genoa en de derde staat dus hier in Köpu.

Wij kopen kaartjes en beklimmen de toren. Het is een smalle, lange trap waar je af en toe moet bukken. Niet Jenny ’s ding en bovenaan al helemaal niet. Daarom blijft zij aan de kant staan, terwijl Nico de omgeving filmt.

Daarna vervolgen wij onze route en onderweg stoppen we even om de brownies op te eten met een kop koffie. Het is intussen weer bloedheet!

Nico had in Google Maps nog een mooie overnachtingsplaats gezien aan de noordoostzijde van dit eiland gezien. Daar komen wij om 14.30 uur aan. Men noemt het camping, omdat je er kunt kamperen, maar er zijn –behalve een natuur-wc en een afvalcontainer- geen voorzieningen. Dus geen douche, toilet, geen stromend water, receptie en keuken. Maar wel een fantastisch strand met heerlijk zwemwater en ingerichte kampeerplaatsen met overdekte picknicktafels en vuurplek. Wij verwachten dan ook niet dat er iemand geld komt innen, dat was gisteravond ook niet het geval. Wij kiezen een parkeerplek langs de weg en zijn zeer tevreden. Uiteraard gaan we weer zwemmen, Nico overtreft zichzelf door 2 x op één dag te gaan zwemmen.

Wij eten in de camper, want buiten hebben wij last van wespen. Die zijn extra vroeg dit jaar, blijkbaar omdat de natuur zo vroeg begon.

Het is gelukkig niet meer bloedje-heet, het is in de camper afgekoeld naar 25,5 graden. Hopelijk koelt het nog verder af, want we kunnen zonder stroom de ventilator niet aanzetten. Maar het is goed te doen zo.

Deze plaats heet RMK Torvanina Camping.

 

 

Woensdag 1 augustus 2018                                                                                                            Nico   287 / 2.127 km

We staan om kwart over acht op. Het is buiten nog “fris”, in tegenstelling tot voorgaande dagen. Toch ontbijten we binnen; de wespen zouden een buitenontbijt alleen maar verpesten. Om kwart voor tien verlaten we deze aardige natuurcamping en doen een paar kilometer verder in Kärdla een paar boodschappen. In dat zelfde dorp bezoeken we een museum met “dingen van dit eiland”. Het is gevestigd in het vroegere huis van een Zweedse kledingfabriek-eigenaar. Niet veel Engelse vertalingen, maar de voorwerpen en foto’s vertellen ook een begrijpelijk verhaal.

Daarna gaan we op zoek naar de “Ristimägi”, de Kruisheuvel. Ook hier dus, net als in Litouwen. Blijkt dat we er gisteren al voorbij gereden zijn. We moeten dus een paar kilometer terug. Deze heuvel vertelt iets anders dan die in Litouwen. Het is gewoon een heuvel in een bos, vlak langs de weg. Deze is een gedachtenis aan de 1.000 Zweden die na de Russische overname van dit eiland in 1781 op last van de Tsarina gedeporteerd werden; een voettocht in de barre winder naar Zuid- Oekraïne. Er kwamen maar 500 van de 1.000 aan….. Hier is het de bedoeling om met middelen die in de natuur te vinden zijn een kruis te maken. Dat zou geluk brengen. Wij vinden deze “natuurlijke” kruizen, van takjes met een touwtje tot dito boomtakken en kruisjes van stenen, meer indrukwekkend dan het toeristische spektakel van vorige week. Een zetten de onze er ook neer.

Als slot van ons verblijf op dit eiland gaan we naar de “Kukka Kivi”. Volgens Google Translate betekent dit “geplette steen”. We volgen de verwijsborden tot een soort parkeerplek en moeten door schrikdraad over een smal paadje door een héél klein bosje en verder door open weilanden lopen. En dat vijfhonderd meter heen (en weer terug) onder de brandende zon. Uiteindelijk komen we aan bij een groot rotsblok in een gemaaid korenveld. Valt wat tegen, dus we gaan gelijk zuchtend en kreunend weer terug.

 

We rijden naar de aanlegplaats van de veerboot en kopen om 12.30 uur voor € 16,80 een kaartje. De boot vertrekt om 13.00 uur. Eenmaal aan boord gaan we direct aan de warme maaltijd. Friet met worstjes en sla resp. kip, rijst en salade en 2 keer een halve liter fris.

Ook voor rond de € 16,-. Hebben we de warme maaltijd ook maar vast gehad. We nemen de laptop mee om op te laden en een einddoel voor vandaag uit te zoeken.

We kiezen voor een camping in Viabla, aan het Vŏrtsjärv (= meer). Staat in de Baltische camping-“gids” en heeft een simpele website, maar leuke plaatjes. Het is ruim 230 kilometer rijden vanaf de boot die om kwart over twee aankomt. De camping ligt in de richting van de één kilometer “lange” weg door Rusland, die we willen bekijken / rijden. Achteraf bezien hadden we beter een grotere plaats kunnen kiezen, want we worden nu over secundaire wegen geleid en dat kost tijd. Ook over een opgebroken stuk weg dat na de korte regenbui van vanmiddag (het werd zelfs even 22,5 graden!!) de camper gelijk onder de modder spat.

Tegen zes uur komen we bij de camping aan. Weinig schaduw, we kiezen voor nu schaduw en morgen zon aan de keukenkant van de bus. Het veld ligt aan een mooi meer, maar de “faciliteiten” zijn aan de overkant van de weg achter een soort hostel. WC ’s en douches die nog de Sovjettijd uitstralen. En dat voor € 22,-. Afijn, we staan, hebben stroom en dus ook weer een ventilator.

 

Donderdag 2 augustus 2018                                                                                                       Jenny   330 / 2.457 km

Deze dag staan we vroeg op om de hitte voor te blijven. Voor zeven uur zijn we al wakker en om half negen rijden we al weer. We zijn nog maar net vertrokken of Jenny ontdekt dat zij haar gouden kettinkje met (pas gekochte) hanger “geloof, hoop en liefde” niet meer om heeft.

We stoppen meteen en zoeken de camper goed na. Omdat hij onvindbaar is gaan we de bedbank uitklappen en zoeken het beddengoed af. Gelukkig, dáár ligt het kettinkje! Daarna doen we boodschappen in Tartu, maar eerst spuiten we de auto en de fietsen af in een wasbox. De boodschappen doen we in een mega winkelcentrum. Die is zo groot dat wij hem niet helemaal kunnen bekijken.

In de supermarkt van Rimi (eigenlijk een ICA, die we kennen uit Zweden) zien we precies zo’n koffiekan als wij eerder hadden (ooit in Zweden gekocht) en die gesneuveld is.

Jenny heeft de juiste maten van de oude kan in haar telefoon staan en die kloppen met de nieuwe. Voor 18 euro armer zijn wij een hele goede koffiekan rijker.

Ook zien we weer een saladebar en scheppen er lustig op los. Beetje zalm er bij en onze avondmaaltijd is geregeld.

Bij de Eccowinkel scoort Jenny een paar prachtige rode sandalen voor een leuk prijsje. En verderop lukt het ons om eindelijk veiligheidsspelden te kopen. Ook genieten we even van het kijken naar de schaatsers op de indoor-schaatsbaan, midden in het winkelcentrum.

Wanneer we weer buiten zijn besluiten we ook maar een VW garage te zoeken, want het lampje van het bovenlicht in de camper is stuk en dat is best lastig. Die garage is zó gevonden, maar daar hebben ze er geen. Wel worden wij doorverwezen naar een ander bedrijf, Salome Tartu AS Automaailm. Hier kunnen ze ons helpen en met twee lampjes rijker en € 1,50 armer zetten wij onze reis voort.

Ergens bij een kerkje onderweg lunchen wij in de schaduw.

In dit land, Estland, rijden wij een wat vreemde route. We kwamen binnen via de westkust en doorkruisen nu het land richting de zuidoost kant. We willen bij Saatse een stukje Rusland rijden, daar waar de Estlandse weg een hele kilometer door Rusland gaat.

Het is een heel eind rijden, maar om 14.35 uur komen we bij de grens.

 

Een Nederlands gezin begroet ons enthousiast en vindt het net zo leuk als wij. We maken foto’s bij het grensbord met waarschuwingen dat je er wel door heen mag met een vervoermiddel, maar niet mag stoppen en uitstappen. Wij zijn er in korte tijd doorheen, maar wel een leuke ervaring rijker. Want, wij zijn vandaag in Rusland geweest!

De hele ervaring heet de Saatse Sabas, of te wel de Saatse Laars, want het stukje land heeft de vorm van een laars. Het is nog maar de vraag hoe lang dit nog zo heet, want men is bezig om dit stuk land aan Estland toe te voegen in ruil voor evenveel hectare ander land aan Rusland.

Even later rijden we nog een keer “door” Rusland, maar nu een stukje van 300 meter.

 

 

Daarna gaan wij via Weg 45 en Weg 44 naar het noordoosten, naar Kallate, aan het Peipsi Järv, of te wel het Peipsi-meer. Daar komen wij om 17.30 uur aan op camping Willipu. Deze camping kost € 14,00, plus 2 x 1 euro douchegeld, bij aankomst te voldoen. Heel gek, want de douche heeft geen tijdklok. Hij zit verstopt in de sauna. Wanneer die bezet is kun je niet douchen, want het is de enige douche. De toiletten zijn redelijk goed, in elk geval beter dan waar wij vanmorgen vandaan kwamen. Wij gaan eerst lekker zwemmen en dan afdouchen en voelen ons daarna als herboren.

Er zitten hier gekke beestjes die het hebben voorzien op Jenny ’s gele stoelhoes, dus die hoes moet er af. Maar er zijn minder wespen gelukkig. De nieuwe koffiekan is vanavond ingewijd!

 

Vrijdag 3 augustus 2018                                                                                                                  Nico 215 / 2.672 km

We staan om 8 uur op en ontbijten lekker in de schaduw onder de luifel. Er is in deze hete tijden een nieuwe opzetmethode geboren: We zetten op met de keukenkant naar het oosten en bevestigen ons “keukenzonneluifeltje” in de linker rail. Dan kunnen we ’s nachts beter ventileren en het houdt ’s morgens de opkomende zon tegen. Werkt prima.

Om kwart voor tien verlaten we deze leuke camping en rijden eerst nog een stukje langs het meer. We willen in de buurt van Tallinn op een camping aankomen die zo’n 16 kilometer zuidelijker ligt van Tallinn. De beide “campings” in Tallinn zijn stukken beton in de stad of tussen oude loodsen en de verhalen over het sanitair verbazen ons inmiddels niet meer.

In Rakvere wassen we de auto uitgebreid; gisteren is er tijdens de vele kilometers over onverharde stofwegen zo veel rommel opgekomen, dat er zelfs geen verschil meer is te zien tussen de fietsen en de fietsendrager. Die worden ook gewassen. We stoppen aardig wat Euro ’s in de gleuf, maar het ziet er daarna ook weer piekfijn uit. We shoppen in het naastgelegen mega-winkelcentrum, bij de Rimi (= ICA). Er is hier veel Zweeds, naast bij voorbeeld de Swed Bank; tijdens het tanken bij een “Circle K”- tankstation meldt de brandstof- app dat we tanken bij de Statoil….. Ook in deze mega- Rimi plunderen we de saladebar (mét gerookte zalm!). Makkelijk eten vanavond.

Na de boodschappen rijden we door en komen na verloop van tijd op de snelweg. Het heeft nèt even geregend en de weg droogt al weer op, maar we zijn er net te vroeg; tijdens de lunchstop na tweeën zien we dat de auto er weer typisch “landweggerig” uitziet…. Snik!

We hebben een paar dagen geleden de nachtboot van Tallinn naar Stockholm geboekt. Omdat de veerbootmaatschappij Tallink vanaf mei de terminal in Tallinn verbouwt is er een nieuw tijdelijk adres voor de check-in. Nico heeft dat in Garmin gezet en wil eerst daarheen rijden, om a.s. zondag zeker te weten dat we op tijd op de goede plek aankomen. Daarna proberen we de camping in Garmin te zetten maar dat lukt niet. Jenny zet op haar telefoon Maps aan en laat ons in ratelend Nederlands naar de camping geleiden. Die ligt inderdaad maar 16 kilometer van de terminal af.

Om tien over drie komen we aan op Camping Kivitalu in Juri. We worden welkom geheten door een grote hond, maar de eigenaar neemt Nico en de hond mee om de eerste wegwijs te maken. Hij laat het tentveld zien, heeft niet door dat we een camper hebben, maar dat maakt niks uit: We zetten op tegen een bosje en staan met de luifel lekker in de schaduw. Het inmiddels bekende zonneluifeltje komt aan de keukenkant waar mogen de zon opkomt / op komt.

We blijven hier twee nachten à € 23 per nacht plus € 6 (!!) voor de wasmachine, die in een afgesloten aanhangwagen staat, naast de twee douches die óók in een aanhangwagen staan….. Terwijl de was draait maken we een hele lange waslijn, want een droger hebben ze hier niet.

Daarna gaan we lekker zitten. Dachten we; Nico krijgt hier wespensteek nr.2 t/m 5; deze keer zit er zo’n kreng onder de linker broekspijp en voordat die eruit is…. Au!

Als de was hangt verkennen we de omgeving kort per fiets en in de nabij gelegen Konsum (maar dan in Estland) kopen we behalve een paar ijsjes gelijk een wespenval en extra vloeistof; verzuipen die krengen! Tevens lokale insectenspray en na-prik-pijn-gel.

We gaan eerst eten. De salade-“bakken” smaken prima!. Dan gaan we douchen. Nico ontdekte in een van de andere gebouwen zowaar een douchecabine met veel sproeiers en luxe foefjes, maar als we er willen douchen ontbreekt de knop om van bovendouche te switchen naar handdouche. En van boven komt alleen gloeiend heet en niet bij te regelen water. Maar de radio doet het wel (héél hard, niet bij te stellen). We huppelen daarom maar naar de douche-aanhangwagen. Ziet er niet uit, maar douchen gaat best wel goed.

De Wifi van de camping is erg zwak, maar met de Wifiversterker lukt het ons wel om te internetten.

 

 

Zaterdag 4 augustus 2018                                                                                                              Jenny     0 / 2.672 km, fiets 44 km

Ik geloof dat het half negen is wanneer wij opstaan. Het is nog niet helemaal zonnig, maar tijdens het ontbijt komt die koperen ploert er wel door heen. Dat maakt het meteen weer warmer.

Tegen 11.00 uur gaan wij per fiets naar Tallinn. Dat is zo’n 18 km fietsen en met onze E-bikes dus een peulenschilletje. Omdat Google Maps geen fietsmogelijkheid biedt in de Baltische Staten, gebruiken we de fietsapp “Naviki” van Nico. Deze leidt ons grotendeels langs fietspaden naar de oude stad Tallinn. Wanneer we bijna aan het eind zijn krijgen we een klein regenbuitje waar we voor schuilen. Eenmaal in het centrum vallen we met onze neus in het evenement “IronManRun”, een fiets en hardloopevenement waarvoor een groot deel van de stad is afgesloten. Er schijnt een zwemrun aan vooraf te zijn gegaan, dus een triatlon, maar die hebben wij niet gezien.

Wij bezoeken het oude staddeel en dat is lopend te doen. De fietsen laten we bij de Cathedraal staan. We bezoeken verschillende kerken, souvenirshops en het kasteel. Tijdens het bezoek aan de kathedraal barst er een onweer los met een enorme regenbui. Wij ontdekken een Georgisch restaurantje waar we een heerlijk onbekend gerecht eten. Nico eet een “broodboot” met ei en kaas en Jenny een pittig aardappelgerecht. We sluiten de maaltijd af met een coupe ijs.

Daarna willen we terugfietsen naar de camping. Nico denkt een kortere route op zijn fietsapp te hebben gevonden. Maar niets is minder waar, want nu gaan wij door de drukke binnenstad en met al die verkeerslichten schiet dat niet echt op. Bovendien raken we de draad helemaal kwijt en moeten we Google Maps er bij halen. Die kent geen fietsroutes en vlak bij het dorp Jure –waar de camping is- verdwalen we zelfs. Over de heenweg deden we één uur en een kwartier; over de terugreis ruim twee uur. Maar uiteindelijk belanden we toch op de camping.

Ons kampement staat nog keurig overeind, maar wij horen van de buren dat het hier vanmiddag noodweer is geweest.

 

 

Zondag 5 augustus 2018                                                                                                                Nico       20 / 2.692 km.     Fiets 4 km.

We worden om 9.00 uur op ons gemak wakker gemaakt door de wekker. Buiten is het “slechts” 22 graden, maar in de zon al best weer warm.

Als we het ontbijt buiten klaarzetten zien we dat er een hele “bel” water in de luifel staat. Die moet er al sinds gistermiddag in staan; nóóit gezien of aan gedacht toen we gisteravond terugkwamen. Ook niet opgevallen toen we later op de avond onder de luifel buiten zaten.

We maken een kleine zondvloed en laten de luifel lekker in de zon drogen. Onze “vrienden” de wespen zijn ook al weer wakker.

Na het ontbijt gaan we op ons dooie gemak opbreken. Lekker rustig, dan is het prima te doen. Om tien voor twaalf vertrekken we van de camping, terwijl de mevrouw die met haar haren in een pot rode verf heeft gehangen en die de toiletten schoonmaakt en vuilniszakken ververst ons een goed verder verblijf wenst. Dat zal dan in Zweden zijn.

We rijden naar Tallinn en gaan van tien over twaalf tot kwart over één winkelen. Jenny wil een heel leuk blauw Casio-horloge kopen, maar helaas: de batterij is leeg en de meneer die het kan vervangen is er pas morgen weer. Dan naderen wij Zweden inmiddels, dus jammer maar helaas! Jenny is even héél verdrietig……

Na de shopping-break rijden we door naar het Kadriorgipark, waar het paleis van Tsaar Peter de Grote staat. We parkeren aan de rand van het park en fietsen verder, het park in. Daar ben je snel door en we gaan het paleis bezoeken, tegenwoordig een museum met een expositie ter gelegenheid van de 300e verjaardag van het paleis. Entree € 6,50 p.p. en dat valt reuze mee. We kijken een uur lang onze ogen uit en nuttigen na afloop in het museumcafé een kop heerlijke koffie met “Napoleon Cake”.

We fietsen vervolgens terug naar de auto en rijden naar het dichtstbijzijnde tankstation, dat zo ongeveer naast de incheck van Tallink ligt.

Je kunt er geen auto wassen en omdat de auto van de korte rit op de natte snelweg afgelopen vrijdag weer vies is, rijden we op de bonnefooi nog even de andere kant op, op zoek naar een wasbox. Binnen de tien minuten die we daarvoor gesteld hebben spot Jenny er één en € 1,- armer rijden we even later in een schone camper terug naar de haven.

Daar komen we rond 16.00 uur aan en staan eenmaal ingecheckt vervolgens tot 17.00 uur te wachten tot we de Baltic Queen op kunnen rijden.

De rij naast ons is een “Auto Gold”- rij en telkens als die weer vol is krijgt ‘ie groen licht. En wij hebben voor 17.30 uur het “Grand Buffet” geboekt….. Om 17.00 uur krijgt onze rij eindelijk groen licht en rijden we het hoge autodek op. We staan helemaal rechts en kunnen er aan die kant dus niet uit. We wurmen ons met alle bagage door de bestuurdersdeur en klimmen van autodek 3 omhoog naar “ons” dek. We hebben hut 5485 aan bakboordzijde. Een ruime hut met een behoorlijk raam en goede douche / toilet.

 

Jenny trekt haar nieuw-gekochte jurk aan, Nico ritst zijn broekspijpen aan de korte outdoor-broek en trekt vervolgens voor de eerste keer deze vakantie sokken aan…… Om half zes melden we ons in het buffetrestaurant en proberen tot ca. half acht niet uit elkaar te ploffen door te veel te eten. Er is (te) veel lekker eten, vis, desserts, wijn, bier, fris en ga zo maar door. Om zes uur vertrekt het schip.

 

We gaan na het eten héél even naar het Sundeck, maar trekken ons vervolgens tactisch terug in de hut om even uit te buiken. Tjonge, wát een maaltijd! Wanneer we weer aan dek zijn zien we nog net de zon in de zee zinken. Onze vakantie kan niet meer stuk.

 

 

Maandag 6 augustus 2018                                                                                                              Jenny       403 / 3.095 km

We slapen deze nacht matig, Jenny door de dunne matras en Nico door het smalle bed. Om 7.30 uur staan we op en om 8.00 uur gaan we aan het ontbijtbuffet. Dan varen we ook al door de scherenkust van Stockholm. Het ontbijt is overdadig en overheerlijk.

Om precies 10.15 uur legt de Baltic Queen aan en 10 minuten later rijden wij van boord. Het is druk in Stockholm en wij volgen dan ook de E 4 zuidwaarts om zo snel mogelijk uit die drukte te komen.

Om 11.45 doen we in Nyköping boodschappen en vooraf pinnen we Zweedse kronen. We kunnen slechts voor Sek 2.000,00 pinnen en daarom doen we dat allebei. Later blijkt dat Jenny daarvoor 1 eurocent minder betaalt dan Nico.

We picknicken aan een picknickplaats langs de E4 en ter plekke boeken we de nachtboot Trelleborg – Travemünde voor aanstaande donderdag. Wij hebben het deze vakantie helemaal te pakken van slapend naar de overkant varen. Wanneer wij dan aanstaande vrijdagmorgen om 7.30 uur in Travemünde aankomen, zijn we binnen een halve dag thuis (hopen we).

Bij Linköping slaan wij de gecombineerde Weg 23/34 in en langs die weg doen we even een tukje, want wij kunnen onze ogen niet meer open houden. Later zoeken wij aan die weg een overnachtingsplek, maar die is moeilijk te vinden. We bezoeken er 3, waaronder ook een ‘naturcamping’ waar ooit onze zonen Mark en Paul zijn geweest. Voor ons is dat niks, want het is door de droogte één en al zand en het meer is op afstand. Bovendien is het er aardig druk. Daarna rijden we naar de eerste de beste camping die we onderweg tegen komen en dat is in Åseda. Daar komen wij om 18.50 uur aan op een badstrandcamping. Alles is er en als het goed is mogen wij er Sek 100,00 voor betalen. Omgerekend is dat € 10,00 en dat is niet duur. Tot nu toe is er niemand geweest om dat bedrag in ontvangst te nemen.

Nico ontdekt dat er in de omkleedruimtes voor het badstrand ook douches zijn; echte, met wam en koud water.

Omdat de temperatuur is gedaald gaan we binnen eten en blijven we ook binnen. Eigenlijk best lekker om het eens niet heet te hebben. De temperatuur was vandaag niet hoger dan 24 graden en wat ons betreft mag dat zó blijven.

 

 

Dinsdag 7 augustus 2018                                                                                                                Nico    205 / 3.300 km

Als we om 8 uur opstaan is het nog maar 17 graden. Vannacht was het – vergeleken met de vakantie tot nu toe – zelfs behoorlijk fris. Koud zelfs. Maar verder zal de temperatuur zich vandaag niets van onze wensen aantrekken. Het wordt zó maar weer rond de dertig graden en hoger….

Als we opstaan is het “kantoortje” in het Servicehus al open en worden we vriendelijk toegeknikt door de vermoedelijke beheerder, die vuilniszakken verschoont en zelfs de hele steiger van het Badestrand gaat vegen. En da ’s een héél eind. Behalve wij staan er één Zweedse camper en één Duitse caravan. Best heel erg rustig! Als we bijna klaar zijn met opbreken rekent Nico SEK 100 af voor één nacht. Voor SEK 1.200 heb je hier trouwens een seizoenplaats………

Voor wie hier ook een keer wil overnachten: Het is de camping in Åseda aan Weg 23 ten noorden van Växjö. Hij staat vanaf Weg 23 met borden aangegeven. De coördinaten zijn N 57.17022 / O 015.33603.

We vertrekken om half tien. Nico heeft de camping op het eiland in het Ivösjön al in Garmin gezet en is vergeten om er een winkelcentrum in Växjö in te zetten: “Die zien we vanzelf wel”. Niet dus: we passeren Växjö aan de onderkant en zien nergens supermarkten. Omdat Garmin ons al snel van Weg 23 linksaf naar het zuiden wil hebben zetten we de route uit en rijden “rechtdoor” naar Almhult. Járen geleden shopten we daar bij de eerste en oudste Ikea ooit.

Nu bezoeken we daar de nieuwe en leggen zo ongeveer een Avondvierdaagse-etappe af voor we er weer uit zijn. We volgen daarna de borden naar het Ikea-museum dat nu in de eerste vestiging is gevestigd. Tot ruim 14.00 uur vermaken we ons in het museum en tijdens de koffie beslissen we eerst om maar naar de First Camp Åhus -camping ten zuidoosten van Kristianstad te gaan. We twijfelen tussen deze camping en die op Ivö, waar we jaren geleden twee nachten verbleven. We willen de laatste 2 nachten in Zweden op één plek staan, da ’s wel zo ontspannen. Halverwege bedenken we ons toch en zetten eerst koers naar Ivö, dan kunnen we altijd nog doorrijden naar Åhus. Bij de (gratis) veerboot aangekomen rijden de laatste auto ’s de boot op en wij passen er nog net bij. Dat gaat lekker vlot. Buiten is het boven de dertig graden en er is geen zuchtje wind. We lopen eerst maar eens een rondje over de camping; die is wel érg open en droog en zanderig en dus stoffig.

We kiezen eieren voor ons (camping-)geld (deze eenvoudige camping kost tegenwoordig € 33,50 per nacht) en besluiten naar Åhus door te rijden. Die camping ligt in het bos (schaduw!) en vlak bij het strand. Het is wel de duurste camping van deze vakantie: € 44,- per nacht.

Daar aangekomen zoeken we zelf een leuk plekje op. We staan niet helemaal recht, maar dat geeft een keer niet. Het enige dat tegenvalt is dat er op deze dure camping alleen Wifi bij de receptie is; dàt hebben we wel anders meegemaakt. Maar het is geen ramp; omdat Tele2 vorige week een telefoon- en datastoring had waardoor je iets meer dan een dag niet kon bellen en internetten, krijgen we er allebei morgen 2 GB bij, die ook nog tot eind september geldig blijft. Dat vangt het Wifi-gemis wel op.

 

 

Woensdag 8 augustus 2018                                                                                                            Jenny   0 km / 3.300 km, Fiets 42 km

Deze woensdag slapen wij uit, dat wil zeggen dat we pas om 9.00 uur opstaan. Het is de eerste keer deze vakantie dat Jenny met haar toilettas naar het sanitair gebouw huppelt. Alle andere campings hadden onvoldoende faciliteiten om je spullen neer te zetten. Deze camping wel en zó zijn wij het eigenlijk ook gewend.

Ontbijten doen we achter de camper, want daar is schaduw. En we nemen er de tijd voor. Daarna fietsen we een stukje langs het strand op zoek naar een eetgelegenheid voor vanavond, maar we vinden het niet.

Even later stappen wij op de fiets voor een tocht van 18 km naar Kristianstad, de hoofdstad van Skåne. Het is bloedheet, maar met een beetje tempo op de E-bike ’s creëren we zelf een windje.

In Kristianstad gaan we wat shoppen en we kopen voor Jenny een mooi horloge. Haar vorige is deze vakantie stuk gegaan en haar reservehorloge komt nog uit het Noordkaapvakantie van 2012 en ziet er niet mooi meer uit.

In een supermarkt scheppen we twee porties uit de saladebar en eten die buiten samen met ons broodje op. We zijn de tel kwijt van de saladebarretjes die wij deze vakantie zijn tegen gekomen, maar het is iedere keer weer een feest om zelf je salade samen te stellen. Jenny met zo veel mogelijk groen en Nico met zoveel mogelijk vlees.

Daarna fietsen we weer terug en maken we onderweg foto’s en film, want de omgeving is mooi. Het valt ons op dat het zo rustig is op de overvolle camping aan de zuidkust van Zweden. Iedereen is naar het strand en ook wij gaan zwemmen in zee. Ook hier is het water minder zout dan de Noordzee, maar de reden weten we niet. Na het zwemmen gaan we douchen en lezen. Nico maakt een pannetje tomatensoep klaar en we eten er een plak brood bij. Uit eten gaan slaan we over, misschien doen we dat morgen wel.

 

In de avond horen we wat onweer en halen bijtijds de was en de waslijn binnen. Vanavond doen we niet veel meer dan luieren en lezen.

Morgen gaan we naar Trelleborg, waar we ‘s avonds laat met de nachtboot naar Travemünde in Duitsland varen.

We weten niet of we dan internet hebben en daarom versturen we dit verslag vanavond maar naar het thuisfront.

 

 

Donderdag 9 augustus 2018                                                                                                           Nico       144 / 3.444 km            

Om half negen staan we op en zetten de ontbijtboel weer achter de camper in de schaduw; broeder zon staat al weer te gloeien.

Na een rustig ontbijt gaan we om half tien zo mogelijk nog rustiger opbreken. Met een uurtje zit alles op zijn plek en hoeven we alleen nog maar de vuilwatertank te legen.

Om tien voor elf rijden we de camping af en rijden zo veel mogelijk langs de kust naar “Wallander City”, oftewel Ystad. Daar doen we boodschappen bij een Coop, die groter lijkt dan hij is. Een paar ontbrekende zaken kopen we iets verderop bij een héle grote Willy ‘s supermarkt.

Daarna zoeken we de (kust-) Weg 9 richting Trelleborg weer op. Op de paar plekken met een zandstrand staan de auto ’s zowat op elkaar geparkeerd. Véél te druk voor ons.

Tegen kwart voor twee draaien we over een paar héle diepe kuilen de weg af bij een haventje en gaan daar een uurtje staan om onze voorgesmeerde lunch te verorberen en samen 180 gram gerookte zalm weg te werken. Dit culinaire hoogstandje wordt gevolgd door een uur lezen, dommelen en rondkijken. Er is geen schaduw op deze plek, maar met de schuif- en andere deuren en ramen open is het hier prima vertoeven. Het is niet zo heet meer als voorheen. Het wordt vandaag maximaal 25 graden. Gisteravond hebben we een korte onweersbui gehad en vannacht regende het een paar keer, maar vandaag is het weer gewoon onbewolkt en gelukkig niet meer zo heet.

In Trelleborg aangekomen rijden we eerst naar de haven, dan weten we waar we vanavond moeten zijn. Dan zoeken we een zwemplekje op. Het zwembad in de stad is gesloten en Nico volgt de borden naar een zwemplek. Dat blijkt Dalabadet te zijn, pal naast de gelijknamige camping waar we vroeger met de kinderen al eens gestaan hebben. Er is een ruim parkeerterrein, met alleen maar beschutte plekjes en het strand is 2 minuten lopen. Het lijkt of er een feest op de camping is, maar dat blijkt de Zweedse variant op de familie Flodder te zijn met een héle harde geluidsinstallatie. Je zult er maar naast staan….

Gewapend met 2 stoelen en stoelparasols lopen we naar het strand en gaan daar een uurtje lekker zitten lezen. Jenny probeert de zee uit, maar moet door heel zwart water om in schonere zee te komen en komt dus onverrichterzake terug.

We besluiten om in het campingrestaurant te eten. Daar aangekomen zien we halverwege de lange steiger in zee een trap met onderwatersteiger ernaast, om dus zonder door zwart water te ploeteren in zee te komen. Je moet het maar weten…….

In het (warme) restaurant eten we resp. kippenborst met wijnsaus en Fish & Chips. Smaakt allebei prima. En het is helemaal niet duur, Zweden is al jaren niet duur meer. Deze maaltijd plus drankjes kost ons omgerekend nog geen € 40,00.

Na het eten gaan we weer naar de auto, tikken een stuk verslag en rijden dan naar de terminal van TT Line. Nico heeft zich na boeking aangemeld voor een E- check in. Je laat de barcode op de bevestiging scannen en dan rollen je boardingcards uit de printer en kun je naar de boot rijden. Zeggen ze. Straks maar eens kijken hoe dat allemaal gaat.

Om niet voor zo’n kort verblijf aan boord (22.00 uur vertrek, 7.30 uur aankomst) ook nog eens met een laptop te sjouwen maken we het dag-verslag maar een keer vóór we aan boord gaan.

 

Vrijdag 10 augustus 2018                                                                                                                 Jenny    410 / 3 .854 km

Het bleek gisteravond een hele tour om de weg te vinden op de kade(s) van TT-line. Het boarden ging inderdaad met een soort incheck-automaat en ook de kaartjes rolden er uit. Maar toen begon de weg naar het schip, die leek wel eindeloos. Achteraf zagen we dat het precies op de boardingcard stond. Uiteindelijk zijn we er gekomen en vonden we ook onze hut op dek 9. Nr. 9041. Een heel ruime hut met twee aparte bedden. Ook de badkamer was ruimer dan op de vorige ferry’s.

Voor de rest ziet de Nils Holgersson er wat gedateerd uit.

Deze morgen is het vroeg opstaan. Dat doen wij om 5.50 uur, want we willen nog ruim de tijd hebben om te ontbijten, voordat het schip om 7.30 uur aanlegt in Travemünde. Het ontbijt is heerlijk en royaal.

Dan wordt het tijd om met onze bagage naar het autodek te gaan. Het is even wachten, maar om 7.45 uur rijden wij een bewolkt Duitsland binnen. Het is druk op de weg, bij Lubeck wegwerkzaamheden en bij Hamburg is het gewoon altijd druk. We blijven Weg 1 volgen en die gaat ten zuiden onder Hamburg door. Bij Bremen zijn twee wegwerkzaamheden en die onderbreken we door lekker te gaan shoppen bij Bremen/Brinkum. Eerst bij de Kaufhof en later bij Ikea een kopje koffie. Om 11.30 uur gaan we weer verder en Jenny rijdt een stuk. Omdat zij last van haar oog krijgt en minder ziet stoppen we, eten een broodje en rijdt Nico verder.

Om 13.35 uur passeren we de grens bij Zwarte Meer en zijn wij weer in Nederland. En om 14.30 uur zijn wij na een heerlijke vakantie weer thuis. Terugkijkend op wat wij hebben gezien, ervaren en hebben meegemaakt.

Hier eindigt ons verhaal.

 

 

 

Tot slot: wij hebben een verrassend leuke vakantie gehad. De Baltische Staten zijn interessante landen met een rijk verleden. Leuk was ook het stukje Rusland dat wij hebben gereden. Wat ons opviel was dat de prijzen van uit eten gaan, de wijn in de supermarkten en de brandstof voor ons campertje niet echt laag te noemen waren. De normale boodschappen zijn er goedkoop. De prijzen van de campings waren redelijk, maar die van de hoofdsteden erg hoog voor het gebodene. Wat de campingeigenaren nog wel eens zouden mogen doen is beter en meer sanitair aanleggen. Wij maakten af en toe barre omstandigheden mee. Bij enkele toiletten mocht het toiletpapier niet doorgespoeld worden en stond er een emmer om dat in te deponeren. Wat ons ook opviel is dat men in de Baltische Staten zo goed Engels spreekt. Vaak nog voordat wij onze mond open deden werden we al in het Engels aangesproken. Wij zullen zeker nog eens terugkomen en dan meer van de landen buiten de hoofdsteden willen leren kennen. Met name de (bijna) gratis ingerichte natuurplekken hebben wij als heel fijn ervaren. Onze terugreis door Zweden was een gouden idee van ons, want dat voelde als thuiskomen. Zie voor “Zwedenvakanties” onze andere vakantieverhalen.

 

Klik hier voor de foto’s