De tweede verbouwing

Het idee was dus om zo’n 10 jaar in het bovenhuis te wonen en al die tijd zouden wij onze benedenhuurster niet de huur opzeggen.

Maar het liep allemaal anders. ‘Oma de Boer’ – zoals onze zoon Mark haar inmiddels noemde – had een seniorenwoning gevonden vlakbij, op de hoek van onze straat. Zij ging er dus uit en het benedenhuis kwam leeg! Omdat wij nog helemaal niet toe waren aan een nieuwe verbouwing was het plan om het benedenhuis in gedeelten te gaan verhuren aan kamerbewoners. Daartoe moest er wel het een en ander gebeuren………….. In elke kamer warm en koud stromend water, een douche en fatsoenlijke keuken. Dat zou nogal wat werk worden en zó duur dat we gaandeweg besloten om het benedenhuis voor onszelf te gaan verbouwen. Dan zou er ook geen probleem zijn met “huurbescherming” wanneer we in een later stadium het benedenhuis er bij wilden betrekken. En het zou een hoop gesjouw met boodschappen en de kinderwagen schelen!

Verhuurkamer. In augustus 1982 begonnen we, terwijl Nico nog aan het herstellen was van een fikse longontsteking. Wij begonnen –net als in het bovenhuis- met een verhuurkamer, zodat ook tijdens de verbouwing er wat geld binnen zou komen. Het betrof de kamer achter de keuken, die er volgens de archieven later is aangebouwd. Deze verbouwing van het benedenhuis was een grote klus, die duurde van augustus 1982 tot november 1983. Ook hier moest het nodige gebeuren en het leek soms alsof wij op “herhaling” waren.

Hier een beknopte opsomming van de werkzaamheden:Foto 5

  • Gas, water, elektra en afvoeren vervangen;
  • Fatsoenlijke keuken;
  • Toilet verplaatsen van de kelderingang naar de “trapkast”;
  • Woonkamer vergroten, 2 muren slopen en een deel van de keukenmuur;
  • Alles behangen, schilderen en van parket voorzien.

Nico had inmiddels zoveel ervaring opgedaan tijdens de verbouwing van het bovenhuis, dat hij besloot om het benedenhuis helemaal zelf te doen. Wel wilden we een stukadoor het beschadigde oude plafond met ornamenten laten opknappen, maar die bleek er geen zin in te hebben; “Mep maar weg, schroef er maar gipsplaat onder en dan kom ik het wel afstrijken”. Dàt wilden wij dus niet en samen met tientallen kilo’s “Plafondplast” van Alabastine hebben wij er een mooi plafond van gemaakt, dat zelfs nu amper een scheurtje of bladder laat zien!

Af en toe kwam er hulp van een vriend, zus of zwager en dan werd de klus meteen wat lichter en luchtiger. Bijvoorbeeld bij het plafond afsteken en de rioolbuis vervangen.

Van de twee huizen werd één huis gemaakt, nummer 33a verdween, ook bij het Kadaster. Maar tot het laatste moment lieten wij de muur tussen de beide gangen er in zitten. Wij hadden namelijk bij de buurman -die eenzelfde verbouwing deed- gezien hoeveel stof er in je bovenhuis komt wanneer je die muur er eenmaal uit hebt. Wij kozen dus voor om steeds de ene voordeur uit en de andere voordeur in te gaan.

Foto 7Wel had Nico de elektriciteit eind december 1982 zover vernieuwd dat hij op de laatste dag van dat jaar de beide groepen op elkaar aan kon sluiten. Dat was trouwens een klus die door een installatiebedrijf gedaan moest worden. Jenny wist ook van niks, want zij werkte die oudejaarsavond, maar bij thuiskomst bleek het allemaal al klaar te zijn.

Mark was 2 – 3 jaar oud tijdens deze werkzaamheden en vermaakte zich wonderwel met zijn eigen plastic gereedschapset in het benedenhuis. Later mocht hij zelfs met een echte hamer spijkers in een oude deur timmeren. Vanwege Mark hebben we tijdens de verbouwing ook de tuin naar onze smaak aangelegd. We wilden graag alvast van de tuin genieten, ook al woonden we nog boven. Het jaar ervoor hadden wij vanaf het balkon aantekeningen gemaakt om te weten welke planten en struiken moesten blijven staan of verplaatst worden. In de winter maakten we de plannen.

Tuin. In mei 1983 legden wij samen de tuin aan en Jenny zaaide meteen spinazie in haar moestuin. De graszoden die voor een snel groen gazon zorgden konden vlak voor Mark ‘s derde verjaardag belopen worden. Overigens stond er al jaren een boompje van ons in deze tuin. Oma de Boer vond het destijds prima dat wij de placenta van Marks geboorte in de tuin begroeven en daar bovenop een boom plantten. De tuin werd een heerlijke plek om te spelen en na te genieten van een drukke klusdag.

Keuken. In de zomer van 1983 werkte Nico aan de nieuwe keuken. Jenny had bij een bouwbedrijf een “kilometer” aanrechtblad met twee spoelbakken op de kop getikt. Dat aanrechtblad werd de basis van onze keuken, het was zelfs te lang en ook op andere plaatsen in ons huis kom je nog delen van tegen. Bij een houtbedrijf had Jenny voor ƒ10,00 per stuk grenen deurtjes gezien en we kochten ze allemaal. De deurtjes werden gebruikt voor de aanrechtkastjes en voor de eetbar. De laatste kon dan in de winter afgesloten worden om op die manier veel stookkosten te besparen.

Centrale verwarming of parket? Een verbouwing kost altijd geld, beter gezegd: altijd véél geld. Wij moesten al vroeg kiezen of we CV wilden of parket, want destijds was dat ongeveer even duur. Allebei konden wij toen niet betalen. De loodgieter waar wij alles kochten rekende voor ons uit dat wij met voldoende kachels veel zuiniger zouden stoken dan met CV. Dat sprak ons wel aan en daarom kozen wij niet voor CV maar voor een mooie vloer. Die massieve beuken parketvloer van 24 mm die Nico toen zelf in de herfst van 1983 er in heeft gelegd, heeft er 28 jaar in gelegen. Bij de laatste verbouwing in 2011 is het er uitgegaan en is een deel in de werkkamer gelegd.

Foto 6Intussen was Jenny voor de tweede maal zwanger geworden en juist de wetenschap dat er weer een kindje bij zou komen gaf de verbouwing de juiste “boost” voor het laatste deel. Begin november verhuisden de keuken en de huiskamer naar beneden en op 12 november 1983 werd het benedenhuis feestelijk ingewijd en konden wij van een verbouwingspauze genieten. Maar niet voor lang, want er waren in het bovenhuis nu enkele lege kamers (huiskamer en keuken) die opnieuw een bestemming zouden krijgen. Maar dat zouden we in een “Tussendoorverbouwing” gaan doen.

 

 ga verder naar de tussendoor-verbouwing