Zomervakantie 2019 – 2 Frankrijk

 

 

Donderdag 5 september 2019                                                                         Nico 381 / 381 km – Fiets 1 km


Vanmorgen is het “wisselend bewolkt”, mét en zonder regen. Af en toe een beetje zon. En érg frisjes. Om kwart over elf vertrekken we. Onderweg is er zo nu en dan zon, maar het is vaker bewolkt en het regent best wel regelmatig. Bij vertrek is het ongeveer 13 graden; afgelopen zaterdag was het nog 30 graden, maar dat is inmiddels een vervagende herinnering aan het worden.

We lunchen ergens in Limburg vanaf ca. half twee een kwartiertje. Aansluitend een “Power Nap” van een kwartier en dan gaat het weer verder. Omdat Jenny zich niet zo fit voelt rijdt Nico vandaag het hele traject.

Om tien over half twee rijden we België binnen. Was de temperatuur in Limburg “opgelopen” tot 15 graden, in België duikt ‘ie weer rap naar 12 graden. Ook in België houden we het niet droog.

Bij Bastogne verlaten we de snelweg en rijden richting Luxemburg. Om tien over half drie passeren we de grens en rijden Luxemburg binnen. We tanken eerst maar eens bij de Shell. Dat is in Luxemburg best wel lucratief. V-Power diesel scheelt zo’n € 0,40 met Nederland en dat tikt bij 60 liter wel leuk aan. We laten de grote winkelcentra op deze eerste dag maar even voor wat ze zijn.

Na de tankstop rijden we door naar Camping Fuussenkaul in (jawel:) Fuussenkaul in de buurt van Heiderscheid. Het is geen ACSI-kortingscamping, maar in het naseizoen kost ‘ie inclusief stroom maar € 16,-. Best wel een grote camping met mooi sanitair.

Nadat we ons spulletje hebben opgezet is de temperatuur gedaald naar 13 graden. We zetten de stoelen dus niet buiten….. Volgens de Noorse weerprofeten van YR is het hier morgenochtend om 7 uur maar liefst 5 (!) graden. Boven nul, dát dan wel weer.

De “werktitel” van deze vakantie is “Zomervakantie 2019 – 2”, maar hier lijkt “Herfstvakantie 2019” toch écht even beter op zijn plaats. We hangen maar gelijk de binnen-isolatie in het tent-hefdak; alle beetjes helpen.

De verdere vooruitzichten richting Oléron voor morgen en het komende weekend zijn wat beter, zo rond de 20 graden of iets daarboven. Dat geeft de vakantievierende burger weer een beetje moed.

Volgens de camping-info is er alleen in het restaurant en bij de receptie gratis Wifi en op de velden alleen betaalde. Maar op onze plek hebben we gewoon het “open” netwerk van de camping. Vermoedelijk omdat het zo rustig is op de camping kunnen we zelfs zonder hikjes TV kijken. Dat valt dan weer mee.

Na de traditionele (witte) opzetwijn fietsen we naar de ingang van de camping en gaan we een hapje eten bij “Auberge Fuussenkaul”. We kiezen voor het toeristenmenu. Nico bestelt een halve liter “Franciscaner” Weißbier. Die blijkt alcoholvrij te zijn, maar dat is geen probleem, hij smaakt prima.

Morgen gaan we volgens planning naar een “Eén-nacht-camping” die 400 kilometer verderop ligt. Zaterdag rijden we dan door naar een weekend-camping, die dan ook weer ruim 400 kilometer verder ligt. We overwegen even om daar in één keer naar toe te rijden, maar besluiten toch om de voorlopige planning eerst maar aan te houden. Als we morgen héél vroeg op de tussenstop aankomen kunnen we altijd nog besluiten om door te rijden. Maar in principe maken we géén haast; het is per slot van rekening vakantie…..

 

Vrijdag 6 september 2019                                     Nico 705 / 1.086 km


Om 8.00 uur staan we op. Buiten is het ijzig koud; was het vannacht net na middernacht nog iets van rond de 8 graden, vanmorgen blijken de Noorse weerprofeten met hun sombere prognose van gisteravond hélemaal gelijk te hebben gekregen; het is om 8 uur dus maar vijf (!!) graden. Maar inderdaad wél boven nul…..

Ontbijten doen we dus binnen. Opbreken gebeurt heel rustig en tegen 10. 00 uur verlaten we deze – best wel heel leuke – camping en rijden via secundaire wegen zuidwaarts, naar Luxemburg City.

Dit wordt een dag waarin we in een héél gróte boog om Parijs heen zullen rijden en héél veel van Frankrijk zullen zien….. Achteraf véél te veel.

Gisteravond heeft Nico een andere weekendcamping opgezocht en een andere “tussendoor-camping” voor de vrijdagavond in Salbris gevonden , niet te ver van de weekend-camping af gelegen, zodat we op zaterdag niet zo gek veel hoeven te rijden.

De kortste route “schampt” langs Parijs en daar hebben we ooit collectief een veto over uitgesproken. We willen dus eerst onder Luxemburg een stuk naar het zuiden afzakken en dan pas “westwaarts” afslaan.

Om 10.40 uur rijden we Frankrijk binnen en volgen de A31 naar het zuiden. Na verloop van tijd heeft Nico de camping in Salbris in Garmin gezet om niet te vroeg af te slaan. Als Garmin ons op een gegeven ogenblik rechtsaf naar de A5 wil laten afslaan staat daar ook Parijs op de borden. We besluiten daarom om nog even de A31 te volgen en bij Dijon rechtsaf te slaan. Dat blijkt achteraf niet zo slim; De A5 had ons ietwat schuin naar beneden in de richting van Orleans geleid, op veilige afstand van Parijs.

Door via Dijon te rijden moeten we eerst weer een stuk Autoroute in noordwestelijke richting omhoog volgen en worden we óók met de regelmaat van de klok op borden met “Parijs” er op getrakteerd. Per saldo kost dat zo’n beetje 100 kilometer extra omrijden.

De aankomsttijd op de beoogde camping wordt dus steeds later. We rijden in deze route 2 lange stukken tolweg, waar we respectievelijk € 14,40 en € 21,90 voor moeten aftikken. Maar het zijn wel rustige snelwegen met weinig op- en afritten, zelfs in de spits.

Eenmaal in Gien aangekomen spotten we winkels en als we een stukje terug rijden zien we zelfs een Leclerc, waar we even gaan shoppen. Vlakbij blijkt een boerencamping te zijn, maar we besluiten om toch naar de door Nico gevonden camping door te rijden. Die is nog een uur en 65 kilometer verwijderd van de supermarkt.

Al heel snel na het shoppen worden we door Garmin van de doorgaande wegen afgegooid en rijden bijna 60 kilometer over boeren-binnen-weggetjes. We snappen er geen bal van en vragen ons af of we écht wel op de bedoelde camping zullen aankomen.

Nico had deze camping uitgekozen, omdat hij hooguit 2 minuten rijden van de snelweg af ligt. Maar als we 2 minuten voor de Garmin-aankomst-tijd een dorpje binnenrijden en geen snelweg hebben gezien blijkt dit inderdaad toch echt Salbris te zijn en om vijf over half acht komen we daar aan bij Camping de Sologne (***). In de tijdlijn van Maps ziet Nico later dat we dus een héél eind omrijden hebben bespaard dankzij Garmin.

De keuze voor deze camping was behalve de ligging aan een riviertje en de ACSI-kortingsprijs van € 16 mede gebaseerd op de openingstijden van de receptie, nl. tot 21.00 uur. Om vijf over half acht komen we er aan en Nico wordt hartelijk welkom geheten.

We krijgen een plekje toegewezen en Nico zet snel de boel op terwijl Jenny ondertussen de maaltijd opwarmt (macaroni). Later op de avond moeten we wel wat lachen om deze camping. De douches en was cabines zijn prima, ook al ontbreekt daar de tussenmuur tussen dames en heren, om de gezamenlijke handendroger (Air Blade) te kunnen gebruiken. De echte grap zijn de toÎletten: dit zijn buitentoiletten zonder bril en zonder toiletpapier. Dat laatste hangt buiten de toiletten in van die stomme dispensers die maar één velletje per keer uitbraken, zodra je iets te snel trekt.

MAAR: tussen de dispensers hangt een meertalig epistel opgeplakt waarin omstandig verteld wordt dat een driesterren-camping géén toiletpapier hoeft te verstrekken en dat dit in de maanden juli en augustus hier ook niet gebeurt. Dit hebben we in onze lange reeks van kampeerjaren (van trekkerstentje tot VW California) nog nergens meegemaakt. Een mens is kennelijk nóóit te oud om te leren.

Maar dit is wel de eerste avond in deze vakantie waarin we buiten hebben gegeten en daarna nog even lekker een glaasje hebben genuttigd. Tóch een leuke afsluiter van een (véééél te) lange reisdag.

Zaterdag 7 september 2019                                                                             Jenny 229 / 1.315 km


Vannacht hebben we het niet koud gehad, gelukkig. Maar het is nog niet warm genoeg om buiten te ontbijten. We staan deze dag om 8.30 uur op en om 10.00 uur zijn wij helemaal klaar om te vertrekken. In het dorp vinden we een supermarkt met de eenvoudige, maar duidelijke naam “Market”. Daar doen we boodschappen, want we weten niet of we onderweg zo’n big supermarkt met ‘tig’ kassa’s zullen tegen komen.

We rijden een stuk over een tolweg, maar ook over een gewone snelweg, de A20 en onderweg tanken we bij een Shell. Duva Kampa4 heeft prima gereden, namelijk 1:12,2.

Het laatste stuk rijden we over binnenwegen, door een schitterend landschap.

Om 13.40 uur komen we op de camping in Confolens. Het is Camping des Ribières, aan het riviertje de Vienne. Officieel gaat de receptie om 15.00 uur pas open, maar de beheerder komt op zijn Segway aangereden en doet heel gastvrij de slagboom open. We mogen zelf een plekje zoeken en later komen inschrijven en betalen. Uiteraard gaan we aan het water staan en zetten de camper zó neer dat we aan alle kanten in de zon kunnen zitten.

Maar eerst gaan we lunchen met Franse kaasjes en een stokbroodje.

Terwijl Jenny een tukje doet regelt Nico de Wifi met onze eigen versterker. We hebben twee gratis codes gekregen, maar met onze eigen Wifi hebben we er maar één nodig. Het is afwisselend zonnig en bewolkt en we draaien met onze stoeltjes met de zon mee.

Later op de middag gaan we een stukje fietsen, bezoeken een kerk, kopen een sticker en zien alvast een restaurantje voor morgen.

Terug op de camping gaan we douchen. Dat is een hele klus in een piepkleine ruimte.  Maar het water is lekker warm.

’s Avonds eten we een bord sla met een lap vlees weg, vergezeld van een campingfrietje. Het smaakt allemaal lekker en we eten het buiten op. Het weer is helemaal opgeknapt en de zon zorgt er voor dat het ruim 20 graden is. Voor het weekend ziet het er goed uit en ook de weersverwachting voor Oléron ziet er goed uit.

 

Zondag 8 september 2019                                                                                Nico 0 /1.315 km – Fiets 28 km.


We slapen vandaag uit en staan pas na half tien op. Vannacht is het in de tweede helft van de nacht koud geweest en bij het opstaan is het buiten nog behoorlijk fris.

Tegen de tijd dat we gaan ontbijten is het al ietsjes warmer en we slepen tafel en stoelen lekker in de zon. De dekbedden, kussens en pyjama ‘s worden na drie nachten gelucht.

Na het ontbijt – dat we gezien de tijd maar omzetten in een brunch – gaan we wat lezen en rondlummelen. Jenny krijgt van Mark per App de uitslag van haar laatste cardio-onderzoek doorgestuurd. Ze moet nog terugkomen voor een vervolg- onderzoek. Best wel spannend allemaal, maar Jenny wist dat dit eventueel zou kunnen gebeuren. De onderzoekdatum is maandag over een week en dat betekent dat we volgende week al weer terug moeten. Morgen maar eens bellen om het onderzoek uit te stellen tot na onze vakantie.

Vandaag gaan we fietsen. Nico heeft gisteren uit de receptie een fietsroute-kaartje meegenomen, “Boucle 42”. Die bestaat uit 3 varianten: A, B en C, vrij vertaald zijn die “Erg makkelijk – 7,6 km”, “Makkelijk – 27 km” en “Moeilijk – 41 km”. Wij kiezen voor B. Als dat tegenvalt zijn er onderweg voldoende afsnij-mogelijkheden.

Rond half één vertrekken we. We rijden het eerste stuk langs de Vienne, de rivier die ook langs de camping loopt. Dit deel hebben we gisteren in omgekeerde richting met de auto gereden op weg naar de camping. Vlak voor St. Germain de Confolens gaat de route rechtsaf, best wel steil de berg op. Beter gezegd: de heuvels / bergen in. Da’s soms best wel even doortrappen, óók op E-bikes. We komen in Esse en bezoeken de kerk. Daarna gaat onze route door naar Lesterps, waar de kerk ook open is. Alle restaurants en terrasjes daarentegen zijn wél dicht. Alle dorpen lijken ook dicht. Je ziet niemand op straat. De openbare toiletten zijn gelukkig wel open. Die in Lesterps is fonkelnieuw, zelfs mét Air Blade om je handen te drogen.

De route gaat via “gewone” wegen, veelal secundaire of tertiaire. Zo heel af en toe komen we een auto tegen. Maar om deze 42B-route nu te kenmerken als “Facile”, gemakkelijk? Maar mooi is het wel. Na zo’n 3 uur komen we weer terug in Confolens, waar alle terrassen dus ook gewoon dicht zijn. Het Aziatische restaurant (een soort afhaalrestaurant maar dan met een partytent ervoor) is wel open. Nico informeert of er ’s avonds ook gegeten kan worden. Een volbloed Engelsman vertelt dat zondagavond “Curry-night” is. Gebakken Thaise “Rolls”, rijst met vlees of kip en curry en ijs na voor een bedrag van € 20 per persoon. Dát lijkt wel wat.

Terug op de camping gaan we weer in de zon zitten (of binnen als het teveel waait) en rond half zeven gaan we aan de maaltijd bij de “Engelse Aziaten”. Behalve ons tweetjes zijn er een paar “afhalers” en 3 andere restaurant-bezoekers. Geen stormloop dus. En plaats genoeg. Het bier is van een lokale brouwerij (ook van een Engelsman en volgens Engels recept gebrouwen). Uit de vele soorten kiest Nico een Stout. Smaakt prima. Jenny “doet” een rode wijn.

De maaltijd smaakt goed, al brandt de curry er lustig op los en wordt Nico steeds roder. Het bijbestelde bronwater helpt in ieder geval blussen! Het ijs als dessert is ook heel lekker. Daarna bestellen we koffie, al is de “Coffee with milk” van Jenny meer “Milk with a tiny bit of coffee”. Maar alles bij elkaar was het een prima maaltijd en de totaalprijs van € 48,50 is dat eveneens.

Daarna rijden we voor de laatste keer terug naar de camping in Confolens. Een hele leuke camping. De ACCI-kortingsprijs is € 14,- per nacht. Dat verklaart wellicht de vele Nederlanders hier. Maar volgens de prijslijst van de camping kost een “reguliere” overnachting in het laagseizoen slechts € 14,40. Afijn: toch mooi € 0,40 per nacht verdiend……

 

Maandag 9 september 2019                                                                            Jenny 221 / 1.536 km


Het is behoorlijk koud als wij om 8.00 uur opstaan. De thermometer wijst 5,5 graden aan, brrrr. We eten oud brood en crackers, want de bakker is deze ochtend niet op de camping verschenen. Na het ontbijt pakken we alles op ons gemak in en om 10.40 uur zijn wij klaar om te vertrekken. Het is zo’n 200 km naar het Île d’ Oléron, het eiland dat wij hebben uitgekozen om lekker te fietsen.

Voor vertrek belt Jenny met het ziekenhuis in Zwolle om de afspraak voor het vervolgonderzoek te verplaatsen naar na onze vakantie. Dat blijkt geen enkel probleem. Het geeft aan dat er geen ernstige zaken zijn, anders had men wel gezegd dat we terug moesten komen. Een beetje opgelucht kunnen wij onze vakantie voorzetten.

We rijden wisselend over snelwegen en tweebaanswegen en soms zelfs over héle kleine weggetjes door schattige Franse dorpjes. Garmin is volgens ons vandaag de weg een beetje kwijt want echt logisch is de route niet.

In Angouleme doen we boodschappen bij een heel grote supermarkt van E. Leclerc. We kopen daar ook lekkere warme sloffen, want op sokken in de camper is het wel heel erg koud. Jenny koopt ook dikkere sokken, want aan dat ene paar heeft ze niet genoeg en de zomersokjes zijn te koud. Je zult zien dat het weer ineens veel warmer wordt, zodat het allemaal niet nodig is……

Soms moeten we echt zoeken naar de juiste weg richting kust, maar uiteindelijk vinden we de N141, alias E603. Onderweg bij een kerkje midden in een dorp eten we een late lunch aan een  picknicktafel naast de kerk.

Om 15.20 uur rijden we de brug op naar het Île d’ Oléron en om 16.00 uur arriveren we op de camping. We mogen zelf een plekje uitzoeken en kiezen voor een zoveel mogelijke open plek, zodat de zon ons kan beschijnen. We staan vlak naast het toiletgebouw en dat is fijn. Vlug zetten we ons boeltje op en genieten we van een glaasje wijn.

Eerste indruk van deze camping: toiletpapier op de toiletten, overdekt zwembad, douches open en binnen mooie afwasplaatsen, binnen toiletten en gezellige buren. We kunnen lekker buiten zitten en eten een maaltijd van zalm en maaltijdsla. Daarna gaan we douchen; wat een heerlijke warme douche in een supergrote ruimte. We willen hier 2 of 3 nachten blijven en morgen alvast een mooie fietstocht maken.

 

Dinsdag 10 september 2019                                                                            Nico 0 / 1.536 km – Fiets 41 km


Om 9 uur staan we maar eens op. Gisteravond heeft het best hard geregend en tegen middernacht zagen we ineens een mega-bel water in de luifel staan. Die stond dus “niet helemaal” op afschot. Nadat de bak water door het laten zakken van de achterstok was afgevoerd (plons!) herstelde de luifelstof zich weer. Bij het naar bed gaan werd Jenny vervolgens tot twee keer toe geterroriseerd door een mega- grote spin, die bij wijze van spreken door haar haren liep. Dat was héél goed (en ver) te horen……

De afgelopen nacht heeft het daarna nog even geregend, maar vanmorgen is het droog als we opstaan. Het is overwegend grijs met af en toe een waterig zonnetje. Maar met veertien graden is het wel bijna drie keer zo warm als gistermorgen op het vasteland! Waar het a.s. vrijdag trouwens weer 28 graden wordt; dát gaan we hier vast niet halen.

We ontbijten binnen en doen daarna lekker kalm aan. Om kwart voor twaalf beginnen we aan onze eerste “Oléron-fietstocht”.

We fietsen langs “onze” kust naar de punt van het eiland, naar de “Phare de Chassiron”, een wit- zwarte vuurtoren, die overigens niet bezichtigd kan worden. Maar er is genoeg commercie omheen. We kopen voor een redelijke prijs een sticker van Oléron en voor een schandalige prijs een fietskaartje van het eiland, dat zó klein is opgevouwen dat uitvouwen een hele tour is. Nico geeft de voorkeur aan Google Maps.

Bij de vuurtoren eten we ons lunchpakketje, mét uitzicht op La Rochelle, de brug naar het Île de Ré en het Île de Ré zelf.

We vervolgen daarna onze tocht langs de “andere” kust naar beneden en bekijken in Saint Denis of de “camperparkeerplaats” aldaar, een voormalige camping, iets is om een nachtje door te brengen. Niet dus: echt mooi is het niet, eerder wat verlopen en het strand is redelijk ver weg. Het is inmiddels al een stukje warmer geworden. De jassen / vesten gaan uit en Jenny voegt daar de sokken en het hemd aan toe. Hadden we nou maar korte broeken meegenomen……

Het fietsen op Oléron is een dingetje apart; na twee keer op Île de Ré ben je ergens aan gewend en hier is het bepaald anders. Er is niet echt een fietspaden-netwerk zoals op Île de Ré. Grotendeels fiets je op (secundaire) wegen die ook door auto’s worden gebruikt. Ze rijden netjes om je heen en het zijn er vaak niet veel, maar toch is het anders. Wel staan op de (gratis) kaart van het eiland de doorgaande wegen aangegeven waar je maar beter niet kunt fietsen. Dat hebben we gisteren toen we in de camper op zo’n weg reden inderdaad kunnen vaststellen.

We verlaten de kust en buigen af naar Saint Georges. Daar pakken we een stukje “echte” fietsroute en komen op een gegeven moment uit op de weg die we gisteren met de auto naar de camping hebben gereden. Na ruim veertig kilometer zijn we weer terug.

We zetten de stoelen in het zonnetje en nemen er een zonnig glaasje witte wijn bij. Jenny gaat zwemmen in het camping-zwembad(-je) en daarna bezoeken we de “kampwinkel”. Die valt wat tegen, al zal er morgenochtend wel brood te koop zijn. Onderweg hebben we een donker stokbroodje gescoord, dus echt verhongeren zullen we niet.

Nico slaat vervolgens aan het maaltijd-bereiden: bami, gebakken ei en satésaus. Daar valt niet veel aan te verprutsen. Paul appt wat foto’s van hun buffetmaaltijd in Griekenland. Dat ziet er echt “All- Cheese- Inclusive” uit! Na de maaltijd gaan we lekker ontspannen lezen, verslagje tikken en nóg verder ontspannen. TV kijken doen we via de camping-Wifi. Voor de € 5 per 2 dagen doet die het best wel redelijk goed. En ons eigen Wifi CampPro2-systeem met router laat ons de laptop, tablet en twee telefoons op 1 toegang draaien. Alleen is bij het opzetten van de antenne het belachelijk kleine en korte schroefdraadje voor de antennebevestiging losgeschoten. Thuis maar proberen te repareren. De wifi-antenne staat dus deze vakantie als we hem gebruiken achter de ruitenwisser geklemd. Maar daar doet ‘ie het ook.

Avond…

 

Woensdag 11 september 2019                                                                        Jenny 0 /1.536 km- Fiets 49 km


 

Ook vandaag staan we wat laat op en zitten we laat aan het ontbijt. Maar eerst heeft Nico een vers broodje bij de kampwinkel gekocht. We hebben helemaal geen haast en pas tegen half twaalf zijn we klaar voor onze fietstocht. Vooraf heeft Nico ons verblijf met twee dagen verlengd, want het bevalt ons hier prima. Dit keer rijden we langs de kust langs het eiland terug, dus richting brug. Het is een route die grotendeels langs de doorgaande weg loopt, maar wel met geregeld met een apart fietsgedeelte. In La Cotinière is het druk met toeristen, dus fietsen wij na een kort pauze aan de haven gauw verder. Bij Le Grand Village Plage vinden we dat we ver genoeg zijn gegaan en steken we dwars het eiland over naar Le Chateau D’ Oléron aan de andere kant van het eiland. Dit is een leuk stadje, deels ommuurd en met een Citadel. Daar verdwalen we een beetje, maar uiteindelijke vinden we de doorgaande weg die ons omhoog leidt.

We bekijken de camping in la Brande, maar vinden die niet geschikt om daar een nachtje te staan. Sowieso denken we dat we met nog een fietstocht op donderdag vanaf de camping het hele eiland Oléron wel gezien hebben.

Deze middag fietsen we wel veel meer aparte fietspaden dan gisteren en dat is prettig. Ook de omgeving is een stuk mooier en de bewegwijzering een stuk beter.

In Dolus is het even zoeken naar de juiste weg naar St. Pierre D’ Oléron, maar we vinden hem. En die niet alleen; ook de grote supermarkt E.Leclerc. Hier doen we boodschappen en letten goed op dat we het ook in onze fietstassen mee kunnen nemen.

Via La Fromagerie fietsen we terug naar de camping en dan hebben we er 49 km op zitten.

Op de camping even bijkomen in het zonnetje, dan naar het zwembad. Omdat het laagseizoen is, is het heel rustig en kunnen we wat banen zwemmen. Helaas doet de jacuzzi het niet en gaan we snel afdouchen. De maaltijd vandaag bestaat uit tomatensoep uit een zak, diverse Franse kaasjes met stokbrood en cappuccino-toetje na. Heerlijk allemaal.

De avond brengen we door met dit verslag schrijven, een B&B boeking doen en lekker lezen.

 

Donderdag 12 september 2019                                                                       Nico 0 /1.536 km – Fiets 36,4 km


We staan na negenen op. Het is niet meer echt koud geweest en de binnen-isolatie wordt weggehaald. Dan kan tijdens het ontbijt / de brunch de boven-matras ook eens lekker luchten. Dekbedden en kussens worden buiten gelucht en daarna zetten we de eerste wasmachine van deze vakantie aan het werk. Als het een beetje meezit tevens de laatste. Het is niet koud, wel bewolkt en grijs. Volgens de Noorse meteo-vrienden van Nico (Yr.no) moet na twaalf uur de zon gaan schijnen.

Omdat we ergens na tienen pas aan tafel gaan wordt het ontbijt dus brunch.

Na de maaltijd maken we de camper schoon. Jenny stort zich op het interieur, Nico maakt de onderkant van de luifel weer een beetje toonbaar. Eén of twee keer indraaien na een regenbui of met rommel erop en het ding ziet eruit als een slagveld. Misschien iets minder hevig, maar echt toonbaar was het niet meer.

Een groot deel van de was verhuist na de schoonmaak naar de droger, de rest gaat aan de lijn. Zo tegen twaalven gaan toch maar de korte broeken aan (bij Nico: hij ritst zijn broekspijpen eraf). Net voor we rond kwart over twaalf op de fiets willen stappen voor de derde Oléron-fietstocht breekt de zon volop door; krijgen die Noren tóch weer gelijk.

Via de buitenwijken van Saint-Pierre rijden we in de richting van Boyardville, waar vanuit de haven nogal wat boten vertrekken naar La Rochellle, Ile d’ Aixe en (een tochtje om) Fort Boyard. We rijden een deel over fietsroutes en een deel over kleine “gewone” wegen. In de zon voelt het stukken warmer aan dan de voorspelde 18 graden. Als bewijs daarvan trekt Jenny zelfs haar sokken uit.

In Boyardville aangekomen lopen we naar de landpunt (beter: zandpunt) om het fort op de foto te zetten. Daarna zoeken we een restaurantje aan de haven uit om in de schaduw op het terras neer te strijken. We besluiten om hier maar te gaan eten. Dat is leuker dan een hapje eten in het campingrestaurant wat oorspronkelijk in de planning voor vanavond stond. Onderweg terug scoren we wel ergens een stokbroodje om vanavond met wat kaas en eventueel soep te nuttigen. Jenny bestelt een vierkazen-pizza en Nico een burger met frites (en een berg sla!). Voor beiden te veel om op te krijgen. Als toetje kiezen we unaniem voor een “Coupe Colonel”, twee bollen citroenijs met een forse shot Wodka. Geeft acht en proost! Alles bij elkaar lekker en gezellig. En het weer werkt ook prima mee.

Gelaafd en voldaan stappen we weer op de fiets en rijden via Saint-Georges richting camping. In Saint-Georges weten we het openbare toilet én de lokale Coöp-supermarkt (een kleintje trouwens). Bij de laatste kopen we een stokbroodje (model wichelroede) voor vanavond, een rol koekjes (die zijn op) en een fles Oléron- rosé (die hadden we nog niet). Geloosd en bevoorraad rijden we door naar de camping, via een inmiddels bekende route die we eergisteren ook hebben gereden.

Gisteren en vandaag hebben we tóch wel de nodige fietsroutes gereden. Maar soms worden ze erg slecht aangegeven en hebben er verschillende mensen afstanden naar volgende dorpen opgemeten (met het naderen van een dorp worden soms de afstanden er heen alleen maar groter……).

Net als de voorgaande 2 dagen zijn we rond vijf uur weer bij de camper. Na een kleine versnapering gaat Jenny zwemmen, jacuzzi-én en douchen. Nico doet alleen het laatste.

Daarna verslagje schrijven en lekker bijkomen. Straks gaan we nog even naar het strand; wie weet is er een zonsondergang te scoren? Om acht uur hebben we nog steeds niet voldoende honger om aan het stokbrood te beginnen. De maaltijd in het restaurant heeft blijkbaar écht goed gevuld.

De komende nacht wordt de vierde aaneengesloten nacht die we in deze vakantie op een zelfde camping doorbrengen. Dat hebben we (met uitzondering van Terschelling) eigenlijk nog niet of niet vaak met de camper eerder gedaan. Maar deze camping bevalt ons prima en van hieruit hebben we nagenoeg het hele eiland kunnen befietsen. En als de camping bevalt, waarom zou je dan verkassen? Heeft wellicht ook iets met de leeftijd te maken?

Morgen breken we hier op en gaan dan naar het Île de Ré. Daar willen we tóch ook nog een paar dagen zijn (en fietsen).

 

Vrijdag 13 september 2019                                                                               Jenny 123 / 1.659 km


Het is 10.30 uur wanneer wij helemaal ingepakt staan om te vertrekken van deze prima camping. Jenny heeft één minpuntje ontdekt: bij de toiletten is geen wastafel om je handen te wassen na toiletbezoek. Wel hangt er een alcohol-dispenser en iedereen smeert dus daar zijn handen mee in. Raar.

Bij vertrek lozen we nog even ons afvalwater en dat moet buiten de poort aan de overkant van de weg.

In Saint-Pierre doen we boodschappen bij E. Leclerc, net als eergisteren. We slaan meteen maar wat voor het weekend in. Een eindje buiten dit dorp vinden we een Decathlon, waar Jenny een nieuwe fietshelm koopt. Haar oude was wat aan het slijten, met name aan de binnenkant. Daarna op weg naar de brug die ons weer naar het vasteland zal brengen.

We picknicken in de hitte bij een mooi uitzichtpunt aan het water, vlak bij het plaatsje Yves. Nou ja: water? Het is eb en er is geen water te zien.

Via de snelweg komen we bij La Rochelle en de brug naar Île d’ Ré. De tol voor deze brug is slechts € 8,00. In onze herinnering was dat een paar jaar geleden veel meer.

In het eerste het beste dorp rijden we naar de toeristeninformatie om een fietskaart te bemachtigen. Later blijkt dat deze gratis kaart op elke camping te verkrijgen is.

De camping waar we het eerst naar toe gaan is een camping die – net als twee jaar geleden – helemaal vol is. Daarom op naar de volgende camping, maar ook “Les Varennes” is ‘complet’. Daar wordt ons al verteld dat dit deel van het eiland waarschijnlijk helemaal vol zit. Maar drie keer is scheepsrecht en omdat camping “La Tour des Prises” toch op onze route ligt proberen wij het daar. Wij mogen kijken of hun allerlaatste plekje geschikt is voor ons. Nou, dat is het eigenlijk niet, want de plek ligt pal in de zon en het is vandaag erg heet geworden. Er is ook helemaal geen afscheiding met de buren en wij houden wel van ietsje privacy. Maar we besluiten om dit plekje dan maar zelf geschikt te maken voor een paar dagen en dat lukt. Tegen 17.00 uur staan we weer in de kampeerstand.

Jenny gaat zwemmen in het campingzwembad en Nico doet een tukje. Daarna eten we een visburger met sla en dat smaakt lekker. Griekse yoghurt en koffie na en de avond kan beginnen. Overigens: het stikt hier van de muggen.

 

Zaterdag 14 september 2019                                                                           Nico 0 / 1.659 km – Fiets 43 km


Vanwege de muggen, die zich later gelukkig wat hebben teruggetrokken, hebben we gisteravond ons “aangepaste VW California-hor” in de schuifdeuropening gehangen. Het hor voor de T5 heeft een “ritsdeur” die aan de kant van onze Porta Potti openritst. En elke keer daar overheen klimmen is voor mensen van onze leeftijd ook geen doen meer.

Daarom heeft Jenny tussen de beide vakanties in midden in het hor een rits van beneden naar boven gezet. En dat bevalt prima. Ook gisteravond én deze avond weer.

Gisteren was het rond de dertig graden. Tóch nog boven de 28 graden dus! Bij het opstaan is het vandaag rond negen uur alweer 17 of 18 graden; een ochtendrecord! Het zonnetje zit soms nog wat achter wat dunne sluierwolken, maar als we rond half elf op de fietsen klauteren schijnt ‘ie weer volop.

Eerst fietsen we even nar La Couarde-sur-Mer om bij de plaatselijke Carrefour Direct wat noodzakelijke boodschappen te doen. De winkel is niet extreem groot, maar voor ons groot genoeg. We brengen de boodschappen even naar de camper en fietsen vanaf de camping direct de fietsroute naar de noordelijke put van het eiland op.

Dit is weer echt “vertrouwd fietsen” op echte fietsroutes. Op sommige stukken rijden alleen de “zoutboeren” naar hun land / water, maar die komen we vandaag niet tegen.

In Ars-en-Ré sjokken we – ook inmiddels traditiegetrouw – wat rondjes over de markt. Er is op zaterdag zelfs een overdekte markt bij open.

Aansluitend fietsen we door naar de “Phare des Baleines”, de vuurtoren vlakbij de camping waar we drie jaar geleden een paar dagen vertoefden. Wellicht omdat we nu met een spiegelreflexcamera om de nek lopen worden we daar twee keer gevraagd om wat Franse stellen met hun smartphone te kieken.

Jenny gaat ansichtkaarten en souvenirstickers scoren. Ook koopt ze een lepeltje voor de collectie. Dat lepeltje kost € 8,- maar ze hoeft maar € 6,20 in totaal af te rekenen. Buiten zien we dat het lepeltje als iets anders voor € 2,- op de kassabon staat. Dat voelt toch niet helemaal lekker en als we dit bij de kassa laten zien knikt de dame ons vriendelijk toe; háár fout, laat maar gewoon zitten! Ook goed!

Bij het restaurant / crêperie “Chez Marie”, waar we drie jaar geleden dineerden, bestellen we allebei een “Crêpe Complet”, een pannenkoek met kaas, ham én een gebakken ei, met een bijbehorend glaasje cider. Beiden smaken prima. Als de borden afgeruimd worden mompelt de Madame iets over “Crêpes Sucré” en als we toch echt bijna zeker weten dat we koffie hebben besteld, krijgen we beiden nog een pannenkoek met suiker voorgeschoteld. Later zien we dat dit bij het “complet-gerecht” hoort; een maaltijdpannenkoek en een dessert-pannenkoek. Je moet er maar opkomen, maar het vult prima. Misschien zelfs iets te goed…. De koffie was klein en supersterk, maar ook dié hebben we overleefd.

Gelaafd en meer dan voldaan vervolgen we onze fietstocht in de richting van Les Portes-en-Ré, op de “tweede uiterste punt” van het eiland. Het is inmiddels bloedheet geworden. Niet te vergelijken met een week terug, toen we bij het opstaan nog net niet de ruiten hoefden te krabben…..

Vlak voor het havenplaatsje slaan we af en maken een omtrekkende beweging om de “noordelijke zoutvlakten” om uiteindelijk weer in Ars-en-Ré aan te komen. We doen nog wat kleine boodschappen bij het supermarktje waar we 2 jaar geleden, toen Nico ziek werd, onze boodschappen vanaf de toenmalige camping deden en rijden vervolgens terug naar onze camping. Vóór we gaan neerploffen rijden we nog even 600 meter door naar het strand bij La Couarde-sur-Mer, het “Plage des Prises”. Dat ziet er heel mooi uit en het is nu rond half vijf vloed. Morgenmiddag maar eens kijken of we een duik in zee gaan nemen. Aan te temperatuur zal het vermoedelijk niet hoeven te liggen…….

We laten bij de camper teruggekomen alle indrukken even op een inmiddels traditionele wijze op ons inwerken: languit in de stoel met een goed glas witte wijn; dat verwerkt elke keer weer prima!

Als alle indrukken én de wijn een beetje zijn gezakt gaan we kort zwemmen in het overdekte zwembad van deze camping, om daarna te gaan douchen.

Ook die indrukken worden op hun beurt weer verwerkt en daarna gaat Nico koken: wéér een gerecht waarbij bijna niets mis kan gaan. Voor het opwarmen van een blik Ravioli heb je geen Hogere Hotelschool nodig. Voor het snijden van komkommer óók niet.

Onze Zwitserse buren pakken inmiddels hun “buitenboel” in: Tafel, stoelen, luifel, buitenkleed én de asbak. Die zullen morgenvroeg wel vertrekken. Kijken of daar nog anderen voor terugkomen. Volgens de recensies loopt deze camping ook in voor- en naseizoen bijna elke dag weer vol, al hebben we vandaag wel wat lege plekken gezien.

We moeten er nog over nadenken of we ook hier nog een vierde nacht willen blijven, dus of we op maandag of dinsdag van het Île de Ré gaan vertrekken.

 

Zondag 15 september 2019                                                                               Jenny 0 / 1.659 km.  Fiets 40 km


­­­We slapen een beetje uit en het is heerlijk fris wanneer we buiten aan het ontbijt zitten. Dat doen we wel in de schaduw, want de zon is alweer helemaal aanwezig.

Na het eten doen we wat huishoudelijke oftewel kampeerachtige klusjes en gaat Nico een paar boodschappen halen in het dorp. Hij komt met weinig terug, want er is een stroomstoring in de koelingen en die mogen daarom niet open. Tegen 12.00 uur stappen wij weer op de fietsen. Dit keer fietsen wij richting de brug, naar Le Bois en St. Marie. Het is inmiddels bloedje-heet, maar het valt ons op dat er toch heel veel fietsers op de paden zijn. Het is net Terschelling met zoveel fietsers in lange slingers op de fietspaden.

Van St. Marie gaan we naar La Flotte en daarna naar Saint Martin. De laatste is een oud vestingstadje met de originele muren er nog omheen. Het heeft slechtst 2.667 inwoners, maar vandaag met al die toeristen waarschijnlijk meer dan het dubbele. De vesting en haven zijn onderdeel van de werelderfgoedinschrijving Vestingwerken van Vauban.

Wij vinden een leuk restaurantje in de schaduw en genieten van een heerlijke zondagse maaltijd. Nico eet een pizza met kaas en zalm en Jenny geniet van drie soorten zalm met frietjes en rauwkost. We sluiten deze culinaire sessie af met een coupe ijs.

Het is niet ver meer naar de camping, maar vanwege de hitte doen we er voor ons gevoel wat te lang over. We komen in “ons” dorp, La Couarde sur Mer en Jenny ziet een Boulangerie die nota bene op zondagmiddag open is. Gauw nog even een stokbroodje kopen voor het avondeten.

Eenmaal op de camping moeten we eerst even bijkomen, want inmiddels hebben we 40 km in de benen. Totaal hebben we deze vakantie tot nu toe 240 km gefietst.

Daarna trekken we ons badgoed aan en gaan op de fiets naar het strand. Het water is behoorlijk koud, dus houdt Nico het voor gezien wanneer zijn zwembroek nat dreigt te worden. Jenny gaat verder de zee in en merkt dat de hitte door het koude water haar lijf verlaat…….

We gaan douchen en eten een stokbroodje met Franse kaas. We hebben nieuwe buren gekregen die twee Perzische katten aan een lijntje laten lopen. Ze kunnen net niet bij ons komen, maar maken wel veel lawaai door steeds in de boom te willen klimmen.

Nou ja, morgen gaan wij weg, hebben we besloten. Dan gaan we op ons gemakje richting Nederland. Waarschijnlijk langs de Normandische kust, de Belgische kust en tot slot de Zeeuwse kust.

 

Maandag 16 september 2019                                                                          Nico 488 / 2.147 km


Omdat we vanmorgen vertrekken van het Île de Ré staan we al om 8.00 uur op. Onze plek ligt nog nét niet in de zon. Na de “bloedhitte” van gisteravond is het vannacht goed afgekoeld en kwam er zelfs een frisse wind opzetten. Bij het opstaan is het buiten nog goed te doen en vóór het na tienen echt weer héét wordt rijden we deze leuke camping af. ACSI-tarief € 20 per nacht en geen toeristenbelasting. Prima dus!

We schieten lekker op en komen om 10.40 uur aan bij de hypermarché van E. Leclerc in een buitenwijk van La Rochelle. Weliswaar via sluipdoor-weggetjes door een buitenwijk om er te komen, maar dat lukt. Na de boodschappen gaan we om 11.50 uur noordwaarts.

We willen via een tweedaagse tussenstop in Normandië richting Nederland (dus NIET via Parijs!!!) en daarom vandaag via een tussen-overnachting een eind in de richting van Normandië komen. Een beetje een “rij-dag” dus.

Via secundaire wegen komen we op de A87 richting Le Mans. Vanaf daar gaan we over de A28 richting Caen. We rijden veel tolwegen, met stukken erbij van dik € 33,- maar het schiet wel lekker op. Zelfs in de spitstijden is het rustig op de weg.

Onderweg pauzeren we om 13.40 uur op Aire de Trémentines en later tanken we langs de snelweg bij de Shell. Dát merk je wel: een liter V-Power Diesel kost hier even € 1,778. Da ’s andere koek! Om 16.00 uur passeren we Le Mans.

Rond een uur of vijf gaan we via Maps op zoek naar een camping. We kiezen voor de Camping Municipal in Bernay. Die ligt lekker dichtbij op een kleine tien minuten rijden van de snelweg. Daar aangekomen blijkt het ding dicht te zijn. Half september? Rare jongens die Fransen!

Dan maar naar de volgende: Camping Saint Nicolas in Le Bec-Hellouin. Die ligt een half uurtje rijden verderop, dus weer even 16 kilometer de A28 op en dan een stukje de binnenlanden in. We hebben gezien dat die camping tot medio oktober en de receptie er tot 22.00 uur open is. Dat moet dus goedkomen.

We komen er om 18.20 uur aan en het blijkt dat zelfs deze camping een ACSI-korting-camping is: € 18 per nacht. De gratis WiFi heeft een heel zwak signaal. Jenny ’s telefoon pakt hem wel, die van Nico niet en we hebben allebei dezelfde S8 van Samsung….

Met de onze eigen Wifi-set lukt het ook niet. De laptop krijgt maximaal 2 streepjes ontvangst, maar snel is het allemaal niet. Maakt voor die ene nacht ook helemaal niks uit.

Onderweg was het vandaag soms 35 graden, maar in deze buurt zakt de temperatuur inmiddels al tot onder de 20 graden. Da’s best wel weer even wennen! Om 21.00 uur zitten we dan ook weer ouderwets binnen. Dit is qua temperatuur in ieder geval een vakantie van uitersten!

 

 

Dinsdag 17 september 2019                                                                              Jenny  292 / 2.439 km


Binnen anderhalf uur hebben we alles weer vertrek-klaar en om 10.10 uur rijden we de poort van deze camping uit. We doen boodschappen in een Intermarché, in een dorpje in de buurt. De winkel is duidelijk gedateerd, er is zelfs geen pinautomaat! Na de boodschappen gaat Nico de auto wassen in een auto-wasbox.

We besluiten vandaag de tolwegen te mijden en stellen onze navigatie daarop in. Dat betekent waarschijnlijk wel wat meer kilometers -zeker als er een omleiding is- maar ook dat we heel wat van het Franse platteland zien. Het brengt ook dwars door de grote stad Rouen en dat is eigenlijk niet de bedoeling, want het is daar stikdruk.

We nemen een lunchpauze tot 13.45 uur en eten ons boterhammetje in de zon aan een picknicktafel. In het restaurant van de Aire scoort Jenny een lekkere jas, uiteraard rood.

Daar ziet Nico ook een pinautomaat en we vullen onze euro’s weer aan.

Deze vakantie valt ons qua prijzen erg mee. De boodschappen zijn niet duur en de campings al helemaal niet. We staan meestal op ACSI- campings van € 18,00. We hebben ook ontdekt dat wanneer je voor de Wifi moet betalen er dan vaak een veel betere verbinding is en je TV kunt kijken zonder haperingen. Met ons Wifi-antenne hebben we genoeg aan één code, want we kunnen er met meerdere toestellen op inloggen.

Onderweg kiezen we een camping uit en het wordt kasteelcamping ‘La Bien-Assise’ in Guînes en daar komen we om 16.30 uur aan. Binnen een mum van tijd staan we weer in de kampeerstand en zitten we in het zonnetje te genieten van datgene waar Frankrijk bekend om is. Terwijl Jenny een maaltijd klaar maakt, regelt Nico onze eigen Wifi.

Het wordt al vroeg donker en ook koud. Na het douchen en de koffie gaan we naar binnen om het journaal te zien (warempel, het is vandaag Prinsjesdag en de koning heeft een baard!). We zetten lekker ons kacheltje aan, dan wordt het vanzelf behaaglijk. Het plan is om hier twee nachten te blijven. Morgen willen we wat fietsen en het zwembad bezoeken.

 

 

Woensdag 18 september 2019                                                                        Nico 0 / 2.439 km –  Fiets 8 km


Een echte rust(ige)dag. Na negenen staan we een keer op; kennelijk de standaardtijd op niet-vertrekdagen. De dekbedden en kussens worden weer naar buiten verbannen. Daar kunnen ze echt opfrissen, want het is buiten(gewoon) fris. We ontbijten dan ook binnen. Nico hangt de binnen-isolatie in het hefdak; vannacht was het best wel koud!

We willen vandaag een klein stukje gaan fietsen en daarom bij de Tourist Information naar wat routekaartjes zoeken. De Tourist Information willen we aandoen op weg naar de supermarkt aan de andere kant van het dorp.

We zijn echter zó lekker sloom dat we pas tegen half één op de fiets stappen en bij de Tourist Information wordt nét de deur op slot gedraaid; middagpauze van half één tot twee uur! We fietsen dus maar door naar de “Carrefour Contact”, voor Franse begrippen een buurtsuper, maar groter dan Albert Heijn in Zwolle. We doen daar een paar boodschapjes en fietsen, al speurend naar restaurantjes voor vanavond, weer terug naar de camping. We zien niet echt iets leuks en reserveren daarom maar voor 19.00 uur een tafel bij “La Ferme Gourmande”, het naast / bij de camping gelegen restaurant.

Om twee uur zal Nico bij de “VVV” een fietskaartje proberen te scoren. Maar de lamlendigheid / vakantieluiheid slaat zó toe dat Nico pas tegen vieren die kant op gaat. Hij kan voor een klein bedragje alleen een mapje met wat regionale routes op de kop tikken, waarvan er één vanuit dit dorp loopt. En dan ook nog heen en terug langs hetzelfde kanaal. En ook nog aan de zelfde kant van dat zelfde kanaal…..

Collectief komen we daarom tot het besluit om vandaag dan maar helemaal het fietsen over te slaan en gaan we opgewekt verder met dommelen / in de zon zitten. Het is vandaag wel spijkerbroekenweer geworden. Die diepen we allebei onder uit onze kasten op, want een korte broek is echt wel te fris. Er lopen hier overigens genoeg Britten op de camping in korte broek, maar die gaan ook niet voor niets uit de EU. Deze camping is vergeven van de Engelsen, om andere nationaliteiten te vinden, zelfs Fransen, moet je érg goed zoeken.

We kiezen op voor de laatste 2 nachten al een camping in Zeeland uit.

Na vijven gaat Jenny zwemmen in het overdekte campingzwembad(je). Tegen zevenen melden we ons in het restaurant. Daar zit het tjokvol met Engelsen. Op zich geen probleem, maar onze buurman praat tegen zijn vrouw heel zachtjes, maar wanneer hij de (uiteraard ook Engelse) buren aan zijn andere kant bij het gesprek betrekt gaat het volume op “Standje Oorlog”. Dat horen ze aan de andere kant van de Kanaaltunnel vermoedelijk ook nog. Na zo’n maaltijd ga je toch echt met andere ogen tegen de Brexit aankijken…….

Het eten smaakt prima: uiteraard iets met zalm voor Jenny en voor Nico “streekvlees”, een soort hachee, dat lang in bier gesudderd heeft. Jummie! Als dessert kiest Jenny voor “Fresh Fruits” en Nico voor “Toute Chocolat”: chocolade-ijs met Brownie. Een keuze die de ober verleidt tot de uitroep: “A very good choice, the chocolat is very alive today!”. Ook het dessert smaakt prima!.

Zo tegen half negen melden we ons dan maar weer bij de camper. Verslagje schrijven, stukje lezen en dan wat TV kijken. Dat gaat hier prima met de (betaalde) camping-wifi. Gisteravond hebben we ook al een gemiste eindaflevering van een serie “teruggekeken” met amper een noemenswaardige hapering.

 

Donderdag 19 september 2019                                                                       Jenny 254 / 2.693 km


Vannacht was het weer koud met 6 graden boven nul en heeft Jenny het elektrische kacheltje wat hoger gezet. Om 8.30 uur staan we op, ontbijten, pakken alles in en vertrekken om 10.30 uur van de camping. Net buiten de camping legen we onze vuilwatertank. Daar komt bijna niets uit en Jenny ziet te oorzaak: de aftaphendel heeft al die tijd een beetje open gestaan, de tank was dus al leeg. Geeft niet, er zat alleen maar tandenpoetswater in en het gras kon wel wat gebruiken.

We doen boodschappen bij Cité Europe in Calais, bij een enorme Carrefour. In het complex zijn zo’n 140 winkels te vinden. Maar dat gaan wij niet doen, wij houden het bij onze gewone boodschappen.

Om 12.50 uur passeren we de Belgische grens en rijden Vlaanderen binnen. Het is een prachtige route door een mooie omgeving. We willen nog even tanken en dat kan alleen “met kaart”, maar Nico kan nergens de gleuf vinden waar die kaart dan in moet. Dus annuleren we dat.  Wel lunchen we daar op de parkeerplaats en genieten van wat extra lekkers bij deze maaltijd.

De Nederlandse grens passeren we zó plotseling dat we er verbaasd over zijn. Dat is om 14.10 uur. Het was dus maar een klein stukje België waar we doorheen moesten. Net over de grens tanken we in Sluis Duva Kampa helemaal vol.

We rijden naar Terneuzen om daar voor € 5,00 de Westerscheldetunnel in te duiken. De tunnel is 5,4 km lang. Deze vakantie hebben wij voor de tolwegen muntjes van 1 en 2 euro gespaard en dat is handig gebleken. Kleine bedragen betalen we dan contant en niet meer per creditcard.

De zon is gaan schijnen (Zeeland heeft de meeste zonuren) en we rijden naar Renesse. Het is vreemd om door een prachtig landschap te rijden dat in 1953 onder water heeft gestaan. Om 16.00 uur komen we aan bij de camping die wij gisteren uitgekozen hebben. Helaas heeft Camping De Zeeuwse Kust geen plaats voor 2 nachten. Daarom rijden wij naar camping Duinhoeve en daar is wel plaats. We krijgen een plaats toegewezen, één die wij zelf niet uitgekozen zouden hebben. We besluiten om niet op de kale modderplek te gaan staan, maar ver naar voren, zodat we modder-loos in en uit kunnen stappen. Het staat wel wat gek, maar we hebben gezien dat wij niet de enigen zijn die het zó doen. Al gauw loopt ons veldje vol met andere campertjes. Wij zijn de enige Hollanders tussen allemaal Duitsers. Het is hier nog lekker druk met kampeerders.

Deze ACSI- camping heeft wat bijzonderheden. Het elektragebruik wordt gemeten en geregistreerd en wie teveel gebruikt klapt eruit en moet bijbetalen. Het warme water is “op de bon”, je moet je afwaswater apart tappen. Op zich niet erg en goed voor het milieu, maar wel even wennen wanneer je uit Frankrijk komt, waar het (warme-) water gewoonweg verspild wordt. De Wifi is betaald en ook dat is niet erg. Maar dat we onze eigen Wifi-versterker niet kunnen gebruiken waarmee we al onze apparaten aansluiten is wel jammer. Wij denken dat de camping dat blokkeert. Nu kunnen er slechts 2 apparaten tegelijk op de camping Wifi. Nou ja, het zijn onze laatste vakantiedagen, dus erg is het niet.

 

Vrijdag 20 september 2019                  Nico Auto: 0 / 2.693 km                    Fiets: 297 km / Totaal vakantie 297 km.


Om half negen staan we op. We hebben allebei wat minder geslapen. Nico is vannacht zelfs zijn kussen kwijtgeraakt en moest uit zijn bedje klimmen. Dat was weer een heel avontuur….. Ondanks dat het nog niet echt warm is ontbijten we buiten, in het zonnetje. Die zien we op deze plek ’s avonds niet, maar ’s morgens des te meer.

Rond half elf stappen we op de fiets en volgen de fietsknooppunt-route naar de Oosterschelde Stormvloedkering. We willen de “Neeltje Jans” vandaag maar eens bezoeken en onder meer een rondvaarttochtje maken.

Na de tweede stormvloedkering fietsen we doodleuk rechtdoor, de afslag naar Neeltje Jans voorbij, domweg omdat de Zeeuwen zijn vergeten een richtingbordje voor de fietsers te plaatsen.

Waarom zou je ook? De fiets kun je gratis stallen, voor de auto moet je € 7,50 ophoesten om de parkeerplaats-slagboom bij vertrek omhoog te krijgen.

Dat brengt dit verhaal bij de prijzen van Neeltje Jans. Behalve de € 7,50 voor de auto moet een “normale” volwassene (12 t/m 64 jaar) € 23,50 betalen. Jenny mag als echte 65-Plusser voor € 21,50 naar binnen. En dan ben je alleen nog maar binnen. Voor een rondvaart-muntje moet je per persoon nog € 4,- neertellen. De rondleiding door de stormvloedkering hebben we maar overgeslagen. Die kost ook weer extra.

Omdat we pas na twaalven binnenkomen zijn we sowieso niet van plan om “alles” te bekijken. Dat kan ook niet. In het naseizoen zit 2/3 van de horeca dicht en wordt bijvoorbeeld de walvistentoonstelling verbouwd. Je krijgt dus voor dezelfde toegangsprijs als in het hoofdseizoen beduidend minder waar voor je geld.

Maar goed, we laten de pret niet bederven. We bezoeken het (mini-) aquarium(pje) en gaan dan eerst maar een hapje eten. In het restaurant, want alle andere eetgelegenheden zijn dicht. We houden het eenvoudig: een wit resp. bruin broodje (nou ja: bróód) met Zeeuwse boerenkaas en een 7up resp. warme chocomel.

Daarna maken we om half twee een rondvaart van een klein uur over het natuurgebied Oosterschelde. Op het bovendek, lekker in de warme zon. We varen met de Christiaan B, een schip dat vanaf 1964 voor Wagenborg vanuit Holwerd naar Ameland heeft gevaren.

Daarna gaan we de ruimte in waarin de watersnoodramp van 1953 “nagespeeld” wordt. Best wel indrukwekkend en goed in elkaar gezet. Vervolgens stappen we nog een filmzaal in en belanden in een film over het onderwaterleven in het natuurgebied Oosterschelde. Een film uit 2010 en ondanks het gebruik van een beamer lijkt het op een echte filmband, maar dan één die te lang in de zon heeft gelegen. Een verdieping hoger stappen we nog een film binnen over de bouw van de stormvloedkering, maar die duurt wel érg lang. In elke filmzaal zitten behalve wij beiden zo tussen de twee tot zes mensen. Echt druk is het niet en na drieën kun je in het restaurant, de centrale hal en de winkel een kanon afvuren zonder een reële kans om iemand te raken. Wij knopen er tegen vieren maar een eind aan. Alles bij elkaar wel een leuk uitje, maar – helemaal in de lijn van de meeste recensies op Zoover – een tikkie te weinig waar voor je geld en nog een keer terugkomen zit er écht niet in.

We willen een stukje langs de zuidkant van “ons” eiland fietsen en dan afslaan naar Renesse, maar het is ondertussen best wel hard gaan waaien en de tegenwind op de dijk lijkt niet echt aantrekkelijk. We fietsen daarom onze “binnenlandse” heen-route weer lekker beschut terug. In Renesse beland spot Jenny een visrestaurant en aangezien ze een heftige “fish-wish” heeft hoeft er verder niet gekozen te worden. Dat resulteert in een berg kibbeling én een bak patat per persoon. Er kan daarna ook geen hap meer bij.

Terug op de camping gaan we even kijken bij het strand en besluiten om de zonsondergang iets verder bij de volgende strandopgang te bekijken. Als we daar later terugkomen moeten we eerst een héle hoge trap op en als we boven komen moeten we ook weer een héééle hoge trap naar het strand af. We nemen de zonsondergangfoto’s daarom maar gewoon “van boven”, da’s wel zo handig, vooral na de afgelopen maaltijd!

 

In het café onderaan onze trap willen we daarna aan de koffie, maar er is alleen nog plek in het rookhok buiten. Wegwezen dus. We scoren op de camping in het – op twee volhardende “langzaam-eters” na- verder uitgestorven restaurant maar gewoon een bakje koffie aan de bar. Smaakt trouwens prima.

Dan weer terug naar de camper, voor onze laatste avond van deze nazomer-vakantie. Een voor ons doen echte fietsvakantie met temperaturen van 5 tot 35 graden.

Morgen opbreken en dan weer “huus toe”. Ook wel leuk!

 

Zaterdag 21 september 2019                                                                            Jenny 218 / 2.911 km


Deze ochtend willen we in twee uurtjes klaar zijn om te vertrekken en dat lukt. Om half elf verlaten wij deze camping en rijden we richting Rotterdam. Onderweg aanschouwen we hoe mooi en waterrijk Zeeland is. Prachtig! Hier willen we nog wel eens terugkomen. (een paar weken later ligt er thuis een boete op de mat, blijkbaar hebben we hier wel 4 km te hard gereden!)

Bij Rotterdam en Utrecht is het druk op de weg, maar nergens maken we lange files mee. Op de Veluwe stoppen we bij een tankstation bij Nijkerk om te lunchen. We kiezen voor een belegd broodje en een echte Hollandse kroket.

Daarna het laatste stukje naar huis en daar komen wij om half twee aan. Ook in de straat is het rustig en we kunnen gewoon op ons “eigen” plekje parkeren.

Wij kijken terug op een heerlijke vakantie. Aan het begin en het einde daarvan hebben we het nogal eens koud gehad, maar in het midden ervan juist ontzettend heet. We zijn blij dat we zowel het kacheltje als de ventilator meegenomen hebben, want beiden zijn gebruikt.

In Frankrijk en Zeeland was het nog volop kampeerseizoen en dat maakt het veel gezelliger dan wanneer je alleen op een veldje staat. Deze vakantie lag de nadruk op fietsen, maar dat hebben we niet elke dag gedaan. Uiteindelijk hebben we 297 km in de fietsbenen gekregen.

 

Klik hier voor de foto’s.