2012: Zomervakantie – Noordkaap

Maandag 18 juni 2012 Nico 440 / 440 km
Vandaag doen we lekker rustig aan. Omdat we niet vroeg in Travemünde hoeven te zijn doen we alles heerlijk rustig en kalm. Boodschappen, auto wassen, water- en WC-tank vullen, fietsenrek op de auto, nog even het huis stofzuigen en een doek door de toiletten, alles op halve kracht. Heerlijk! Dat komt vooral vandaag goed uit, want de dag begint met zware regen en een paar gigantische donderklappen. Wanneer het droog is beginnen we op ons gemak met de laatste voorbereidingen.
Rond half drie verlaten we Zwolle. We krijgen een paar regenbuitjes over ons heen voor we Nederland verlaten hebben. Dat laatste gebeurt een klein uur na vertrek bij Zwarte Meer. Deze keer gaan we weer eens over Meppen en Cloppenburg. Uiteindelijk draaien we de A1 op. Door een misverstand over het met een bezoek te vereren winkelcentrum draait Nico de verkeerde afslag op en wordt na een paar honderd meter gelijk “afgestraft” met een steen(tje?) op de voorruit. Resultaat: Net zo’n ster als in de Carglass-reclame.
Het waait behoorlijk, maar het is 19 graden en lekker zonnig. Jenny rijdt verder, langs de talloze “Baustellen” tussen Bremen en Hamburg, waar de hele weg zesbaans moet worden. We ontdekken dat we onze parkeervergunning vergeten hebben voor Mark achter te laten aan d’Allee. Dom!!

Een eind voorbij Hamburg stoppen we voor een broodje, koffie, sanitair en weer een chauffeurswissel. We rijden daarna rustig verder en komen rond half negen bij de haventerminal aan, waar de “Finnlady” net aankomt. We checken in (in de opstelrij, pas na elven begint de echte “boarding”).
Nico checkt ons nieuwe vakantievriendje, dat hopen we tenminste: de “Droam”. Een gehuurd klein apparaatje, formaat driekwart van een kleine smartphone, die in de landen die we bezoeken per telefoon via providers waar de verhuurder afspraken mee heeft fungeert als wifi-punt voor maximaal 5 apparaten. Dat is wel zo makkelijk. Als er geen (gratis) wifi op de camping is of wanneer we in de natuur staan kunnen we als het goed gaat “gewoon” internetten met de laptop. Als het goed is via een 3G – netwerk. Hier aan de haven hebben we prima verbinding, alleen via 2G. “Aan de overkant” of aan boord maar eens kijken hoe dat allemaal gaat. Heel simpel gezegd: Als we ergens telefoonontvangst hebben, moeten ook kunnen internetten. Voor meer info: kijk op www.droam.nl

Om tien uur maken we een korte wandeling naar het havengebouw en de daar druk bezochte (drank-)winkel. Voorzien van een tweetal pakken witte wijn en een fles Zuid Afrikaanse witte wijn wandelen we weer terug naar de bus. Tegen elf uur begint het “beladen” van de auto’s. Dat gaat zo’n beetje per rij.

Voorop rijd een T5-busje met zwaailicht, voor het geval je de boot niet kunt vinden. Wij staan in de tweede rij. Rond kwart over elf staan we op een autodek. Naast ons in een hele dure witte Russische Mercedes kijkt oma wanhopig hoe ze uit moet stappen met op ongeveer 20 centimeter afstand die mooie blauwe Nederlandse VW- camper (onze).
Uiteindelijk schuift ze over de bestuurdersstoel “links uit de flank”. Wij blij dus, onze autolak nòg blijer. Bij het “boot oprijden” hebben we iets verloren; één uur aan tijd; aan boord geldt de Finse tijd en die zijn zo verhipte eigenwijs om een uur later de dag te beginnen. Dat halen we hopelijk t.z.t. bij de grens met Noorwegen weer in. De hut, nr. 8040, 16 m2 groot, lijkt voor een hut die in 2006 / 2007 is gebouwd ietwat gedateerd. De vloerbedekking is hier en daar niet schoon en de TV meldt vrolijk dat ‘ie geen digitaal signaal heeft. Dat zien we morgen wel. De huttemperatuur, met de regeling in de middenstand, is warm tot heet. We zetten hem op absoluut minimum, zodat we straks kunnen slapen. We verkennen het schip. En zijn dus snel klaar, want zo vreselijk groot is het hier ook weer niet. De grote campers staan na twaalven (Fins: enen) nog steeds op de kade te wachten. Soms is het leuk om een “kleintje” te zijn, zoals wij. Teruggekomen in de hut gaan we eerst de klokjes maar eens een uurtje later zetten. En daarna maar eens op stok.

Dinsdag 19 juni 2012 Jenny 0 / 440 km
Wij slapen best wel goed, maar worden wel een beetje vroeg gewekt door een berichtje op onze telefoons. Blijkbaar zijn we van netwerk veranderd en als ik op mijn telefoon het berichtje bekijk, zie ik tot mijn grote verbazing dat ik nu op T-Mobile IJsland zit. Ra, ra, hoe kan dat, want IJsland ligt toch echt heel ergens anders! Overigens hebben wij de meeste tijd hier aan boord telefoonverbinding met het “On-Waves” netwerk van het schip. Dat schijnt heel duur te zijn, € 2,80 per minuut en doen we dus maar niet.

Om 9.30 uur gaan we ontbijten. Wij krijgen tafel 93 en die zullen wij de hele reis houden, bij alle maaltijden. Thuis hebben wij deze maaltijden meteen bij de boeking geregeld, want het is wel heel goedkoop. Voor € 55,00 p.p. wordt ons twee keer een ontbijt, een lunch en een diner aangeboden, allemaal in buffetvorm en allemaal overheerlijk.
Daarna zoeken we de winkel op, die niks voorstelt en heel duur is. Nico meldt bij de receptie dat de TV het niet doet en even later komt er al iemand kijken. Het lukt deze mevrouw ook niet om de TV aan de praat te krijgen en zij vertrekt met de belofte iemand te sturen ‘die er verstand van heeft’. Tot nu toe nog niemand te zien. Wij luieren wat in onze ruime hut en gaan dan naar dek om in de zon verder te luieren. Het waait wel erg, maar met een zonnestoel op de juiste plek is het heerlijk toeven. De zee is rustig, aan bakboord zien wij alleen maar zee en aan stuurboord kunnen we nog net het vaste land van Europa ontdekken. Welk land? Polen? Letland? Litouwen? Wij weten het niet, want de kaarten liggen in de camper. Onze GSM geeft ineens T-Mobile Danmark aan……….?

noordkaapvakantie-2012-015Om 13.00 uur gaan we lunchen en dat ziet er zo lekker uit, dat we vergeten dat we maar “een klein hapje” zouden doen, om ruimte voor het avondeten over te houden. Daarna even naar de hut en dan weer aan dek in de zon liggen. Dit keer met een meegenomen kussen, want de dekstoelen zijn wel wat hard voor ons Hollandse kontje. Het is de bedoeling om vandaag een half uur te bewegen, maar de fitnessruimte is niet anders dan een muf ruikend hok met een paar hometrainers en de gangen tussen de hutten lopen dood, dus kun je er geen rondjes lopen. Dat wordt dus extra trappen lopen, in plaats van de lift nemen. Wij zullen toch ergens calorieën moeten verbranden. Aan dek is het inmiddels heet geworden en vele zonaanbidders zoeken de schaduw op. Later zien wij dat wij een ietwat andere kleur hebben gekregen.

Eind van de middag varen wij ter hoogte van Kalmar: of te wel het eiland Öland. En ’s avonds varen wij urenlang langs het eiland Gotland, waar wij zelfs de “rauken” aan de kust zien, zie vakantie 2009 op www.duijfathome.nl . Het schip vaart dus tussen de Zweedse eilanden en de Zweedse kust naar Finland. Om 19.30 uur gaan wij aan het dinerbuffet. Het eten is weer heerlijk en wij kopen er een wijntje en biertje bij om het nóg lekkerder te doen smaken. ‘s Avonds laat zien wij het mooiste wat wij ons in de vakantie kunnen wensen: de Zon in de Zee Zien Zinken! Wij drinken daar een passend biertje en wijntje bij en ontdekken dán pas dat het biertje redelijk goedkoop is met zijn € 3,00. Het wijntje (250 ml) van Jenny kost wel € 6,80, dus dat is pas echt genieten!

NB. Mijn GSM heeft behalve IJsland en Denemarken, ook al Zweden en Estland-ontvangst gehad. Nico heeft al urenlang helemaal geen verbinding en voelt zich moederziel alleen…… 🙂 🙂 🙂

Woensdag 20 juni 2012 Nico 16 / 456 km
Om kwart voor 7 blèrt Nico’s telefoon / wekker. In de afgelopen nacht zijn we via tarief- SMS- ‘en welkom geheten in Estland, nog een keer Estland en uiteindelijk in Finland. Na opstaan en aankleden ratelt de intercom-dame in 3 talen dat het ontbijt wordt geserveerd, dat we om 8 uur aanleggen in Helsinki en dat het autodek pas na het aanleggen open gaat. We ontbijten, terwijl we Helsinki naderen. Het schip meert buiten het centrum aan, in een vrachthaven, wat niet ongebruikelijk is voor een combi-carrier. Om vijf voor half negen rijden we als een van de eersten de boot af, weer achter een Transporter-met-zwaailicht aan, die ons naar de uitgang van het haventerrein leidt, waar de douane 3 man sterk staat te kijken, maar verder niemand aanhoudt.
We zien een verwijsbord naar de Rastila- camping en gaan als enige linksaf. Verderop geen borden meer, dus rijden we even verkeerd. Garmin heeft in Finland alleen de hoofdwegen er op staan, we hadden beter even Noord- Europa kunnen laden, maar “vroeger” reden we ook prima op de kaart. We keren om en met Jenny als kaartlezer zijn we om tien over negen na 16 kilometer al op de camping, waar we gelijk een plekje krijgen. Om half tien zijn we ons al aan het installeren. We doen dat lekker rustig. Jenny gaat even succesvol “Droamen” (lees: internetten) en na elven kopen we bij de campingreceptie 2 “Helsinki – Cards” , à € 36,- p.p.
Duur, maar wel makkelijk. Tegenwoordig is er direct naast de camping een metrostation en met één keer overstappen ben je in een half uurtje in het centrum, bij het Centraal Station.

Na een paar supermarkt-boodschapjes gaan we eerst wat meegenomen en wat gekocht brood en aanverwanten oppeuzelen. Daarna wandelen we naar de Dom van Helsinki, daar zijn we de vorige keer (1998) niet geweest. Mooie en grote kerk.
Na het Dom-bezoek stappen we in tram 3T, een tramlijn die in een soort achtvorm door het centrum van Helsinki rijdt. We stappen uit bij de Södra Hamnen, de zuidelijke haven en gaan met een bootje door de haven naar een museum-eiland, waar we met de jongens destijds ook zijn geweest. Eigenlijk doen we dit om wat van de haven te zien. Op het eiland nuttigen we een soft ijs en raken aan de praat met een Finse ex-marinier die in Afghanistan gediend heeft. Hij had er weinig goede woorden voor over….
Teruggekeerd aan de vaste wal loopt de markt bij de haven al op zijn eind. We nemen de tram naar de binnenstad, die wonderlijk dichtbij blijkt te zijn. Op zoek naar een zomerjasje voor Nico gaan we Stockmann binnen, een grote winkel met 8 verdiepingen. Wel leuke jasjes, maar € 490,- ligt toch wat boven het budget….

Alles in één dag zien, in ieder geval de dingen die wij willen zien, lukt niet en we besluiten om 2 nachten op de camping te blijven. Dat we Mark als OV-specialist missen, blijkt wanneer we vrolijk de metro in de verkeerde richting nemen. Alles heeft hier een Finse (onuitsprekelijke) naam en een Zweedse. Het metrostation waarop we onze fout bemerken heet in het Zweeds “Kampen”; zo ver weg en toch zo dichtbij. De volgende halte is tevens eindpunt, dus gaan we met de zelfde wagons weer terug. Om zes uur zijn we weer op het station bij de camping en zien een supermarkt vlakbij. Makkelijk voor morgen. We genieten van een Zuid-Afrikaanse witte “opzetwijn”. Vanmorgen om half tien was het daar nog iets te vroeg voor.

Donderdag 21 juni 2012 Jenny 0 / 456 km
Vandaag opnieuw een zonnige en warme dag, wij ontbijten half in de zon en half in de schaduw. Volgens mij gaat de zon hier al om 3.00 uur op en het wordt hier ook niet helemaal donker. Tegen 11.00 uur gaan wij met de Metro naar Östra Centrum om wat boodschappen te doen. Nico zoekt nog steeds een nieuwe zomerjas en Jenny wil graag een spijkerbroek. Winkels genoeg, maar het lukt niet om iets in onze maat te vinden.
Daarom gaan we verder met de Metro naar het centrum en vandaaruit nemen we de tram (3T) naar de rotskerk. Deze Temmeliaukio Kirkko is een van de meest ongewone kerken ter wereld. Hij is niet op heuvels, maar er in gebouwd. De architecten Timo en Tuomo Suomalainen mochten deze kerk gaan bouwen toen zij een architectuurwedstrijd wonnen. Een zeer indrukwekkend gebouw, waar we binnen genieten van een pianoconcertje. Buiten klimmen wij op de rotsen van de kerk en nuttigen een broodje.
noordkaapvakantie-2012-024Daarna gaan we per tram naar de Sibelius-monument, ook al weer zo’n bijzonder object. De kunstenares mocht een monument maken voor de componist Jean Sibelius, maar ondanks dat deze man nooit een stuk voor een orgel heeft geschreven, maakte zij wel iets dat op erg orgelpijpen leek. Daar kwam nogal kritiek op en daarom maakte zij er nog een kleine stalen buste bij die naast het “orgel” staat. Intussen is Finland toch wel trots op dit monument en trekt het veel toeristen.
Het openbaar vervoer in een grote stad is een uitdaging op zich. Of wij snappen er niets van en zoeken ons rot welke metro, trein of bus wij moeten nemen, of wij denken dat we het weten en gaan finaal de andere kant op. Nu is het OV van Helsinki vast niet moeilijk te noemen, maar wij hebben andere ervaringen……. Vroeger, toen onze kids nog mee gingen was het onze oudste zoon Mark die in een mum van tijd alles begreep van de metro, trein, bus en tram en hij leidde hij ons door Praag, Wenen, Kopenhagen, Oslo, Stockholm, Helsinki, etc. Nu moeten wij ons zelf zien te redden…..
Wij gaan naar het Nationaal Museum om de geschiedenis van dit land te leren kennen. Wij zijn niet zulke museum- mensen, maar dit hoort er bij. Daarna nemen wij een willekeurige bus die ons nota bene brengt waar we willen zijn: de haven met de marktkraampjes. Daar kopen een souvenir voor onze letterbak thuis en eten op een terrasje paella met gebakken zalm. Hoewel het niet echt meer warm is smaakt met name de zalm verrukkelijk. Nog even een bezoekje aan de oude vishal en dan vertrekken wij weer naar de camping. Daar kunnen wij nog een hele tijd in de zon zitten, dit verslag typen en verzenden.

Vrijdag 22 juni 2012 Nico 763 /1.219 km
Om 8 uur staan we op. Het is al weer volop zonnig en warm, dus doen we kalm aan. Om 10 uur verlaten we deze prima camping. Uitstekend sanitair en zelfs in de volautomatische ruimte om het chemisch toilet te legen is een wastafel met warm en koud water, een zeepautomaat en handdoekjes! De € 58,- die we uiteindelijk voor 2 dagen afrekenen vallen dan ook best wel mee. In tegenstelling tot Zweden en Noorwegen, waar je een soort all-in prijs betaalt, wordt in Helsinki de plaats gerekend en vervolgens het aantal personen.
We doen wat boodschappen bij de S-Marked, net buiten de camping en verlaten om half elf Helsinki. Omdat we zaterdag in Rovaniemi willen zijn en de afstand daar naartoe ca. 825 kilometer bedraagt, moeten we vandaag wel wat “kilometers vreten”. Omdat bij de laatste kaartupdate van Garmin Finland (en Zweden en Noorwegen!!) kennelijk niet zijn meegenomen, zitten we weer lekker ouderwets met de wegenatlas op schoot, althans de bijrijder… Gelukkig hebben we nog vóór deze vakantie een hele goede en recente Finse wegenatlas gekocht. Daar staat alles tot in detail op. De Finnen houden zich redelijk collectief aan de maximum snelheden. We rijden gewoon mee met de stroom en schieten best wel op.

Om 13.15 uur krijgen we toch wel trek maar hebben we nog steeds niet de ideale picknickplek aan een meer en in de zon gevonden. We stoppen daarom bij een grote Finse variant van een Raststätte en eten met smaak ons gekochte broodje. Daarna weer verder. Van kwart voor twee tot kwart voor drie verblijven we eerst aan en later bij een badstrandje, om wat te lezen en wat te “sudderen”. Na korte tijd gaan we maar in de schaduw in de auto zitten, want het is werkelijk bloedheet in de zon!
Na deze siësta vervolgen we onze weg. Het landschap lijkt erg op dat van midden Zweden, behoorlijk heuvelachtig waarbij je de weg vaak voor je uit over de heuvels ziet golven. Niet onlogisch, omdat we op de zelfde hoogte zijn als midden-Zweden. Zo af en toe proberen we de teksten op borden langs de weg te snappen, maar geven dit al gauw op. Apoteeki, Poliisi en Kiioskii lukken nog wel, maar voor de rest is het allemaal abracadabra.

Onderweg valt op dat het vrij rustig is op de weg. En vrachtwagens zie je bijna helemaal niet. Minder dan op een rustige Duitse Autobahn op zondag.
Onderweg stoppen we bij een wegcafetaria waar allemaal Duitse kerkklokken hangen. Geen idee waarom, maar ze hangen er, met in drie talen het verzoek de klokken te eerbiedigen en ze niet te luiden. Een rare snurker in Schotse kilt van legerstof, die h.w.s. alles behalve een Schot is, heeft daar weinig boodschap aan en begint diverse klepels heen en weer te hengsten. Rare mensen heb je overal. Tegen het eind van de middag wordt het landschap vlakker, om uiteindelijk helemaal vlak te worden. We naderen de kust. In de buurt van Oulu leidt Jenny ons met behulp van de wegenatlas naar een badstrandje, aan de kust. Hier gaan we rond zeven uur eten. We zien dan al wolken muggen in de zon dwarrelen. Land van duizend meren en miljarden muggen….. We willen proberen ergens een plekje voor de nacht te vinden, maar gaan eerst een stukje van het verslag typen, afwassen en een kopje koffie. Dan zijn we weer fit om verder te gaan. En dan begint het “grote zoeken”; we rijden een aantal zijweggetjes in, maar vinden nergens een plek. Het wordt later en later en de diesel heeft ook aanvulling nodig. Vlak voor Kemi tanken we bij Hepola. Automaat met de creditcard. Tanken lukt, kaart komt eruit, maar geen “Kvitto”.

We kruisen de snelweg en rijden het dorpje binnen. Veel water, maar ook veel bebouwing. Jenny vindt een plekje bij de “jachthaven”, maar Nico ziet dat niet zitten. Dan schuin er tegenover, ook aan het water bij een badstrandje, maar ook deze locatie wordt door Nico afgekeurd. De zoektocht brengt ons op vele plekjes, maar niet de “echte”. Een “Motelli” waar we om tien voor half elf aankomen is om tien uur dicht gegaan. Maar we zien ook geen gasten.

noordkaapvakantie-2012-056Uiteindelijk rijden we de weg naar Rovaniemi maar op. Dan maar een hotel of zo. We verlaten de weg, omdat we een verwijzing naar camping en hotel zien. We komen aan een mooi meer, geen idee waar dat zich bevindt, want Garmin geeft alleen hoofdwegen. Het hotel lijkt dicht, dus rijden we om 22.50 uur (!!!) de camping op waar alles dicht is en iedereen lijkt te pitten. We zetten de bus op een mooi plekje aan het water en daar komt de eigenaar al aan op de fiets. Bloot bovenlijf met een hesje, wat in dit muggenland gelijk staat aan zelfmoord. Eén nacht € 23,-, stroom maar liefst € 5,-. Dus € 28,- totaal. De man spreekt geen woord over de grens, maar bij een poging gepast te betalen is € 25,- ook goed. We staan daarna snel en terwijl Nico dit verslag verder tikt komen er ineens 2 Finse “camper-overburen” aangelopen met een bord met 4 crackers met Finse worst, vier plastic bekers en een fles Jägermeister. We worden vriendelijk naar buiten genood, alwaar zich een legioen muggen op onze arme lijven stort. Afijn, dan ben je in één keer resistent, zullen we maar zeggen. De drank wordt ingeschonken, er wordt geproost en de vier crackers zijn allemaal voor ons. Bijkomend – maar in het verdere verloop geheel overkomelijk bezwaar – is dat het Finse echtpaar – net als de campingbaas – geen woord over de grens spreekt. Maar met handen en voeten kom je ook wel ergens. En de stickers op onze zijruit zijn een dankbaar gespreksonderwerp. Na het eerste glas volgt een tweede (“Skol!!”) en weer evenzovele muggen. Wat een manier om welkom geheten te worden! Enorm leuk en dan neem je de muggen maar op de koop toe. Na het tweede glas gaan de overburen weer naar hun eigen camper en wij volledig lek gestoken naar binnen. Inmiddels loopt het tegen middernacht, al is het in Nederland nog maar kwart voor elf, en wordt het tijd dit dag-verslag af te ronden. Samengevat: wat eigenlijk niet helemaal goed liep, het zoeken naar een “natuurplek” in
Finland, heeft uiteindelijk toch een heel leuk staartje gekregen: een prachtige plek aan een heel mooi Fins meer en een “warm” welkom in het Fins. Buiten is het inmiddels 9,5 graden…….

Zaterdag 23 juni 2012 Jenny 110 /1.329km
Het is vannacht helemaal licht gebleven, wat een wonderlijke ervaring is dat toch. Wij ontbijten bij een temperatuur van 15,5 graden buiten, maar omdat de zon schijnt voelt het erg warm aan. Terwijl wij lekker eten komt de campingbaas een fles ‘wijn van het huis’ aanbieden. Wij worden nog eens alcoholist van die Finnen. Natuurlijk bedanken wij hem hartelijk. Tegen half elf gaan wij weg van deze gastvrije camping, waar je behalve kamperen in je camper, caravan of tent, ook kunt overnachten in een hut, het hotel en ja, zelfs in een hut op een vlot met motor. Daarmee kun je op de Kemijoki varen, de rivier tussen Kemi en Rovaniemi. Voor de geïnteresseerden: deze goedverzorgde camping “Pohjanranta” ligt in het dorp Liedakkala net ten noorden van Kemi.

Onderweg willen wij boodschappen doen voor het weekend, liefs bij een Citymarket, waarvan wij er gisteren onderweg zoveel van hebben gezien. Maar nergens zien wij er een en daarom rijden wij door naar Rovaniemi, een grote stad die op de Finse poolcirkel ligt. Tot onze grote verbazing zien wij dat alle winkels op deze zaterdag dicht zijn en dan realiseren wij ons dat het dit weekend “Mid-sommar” is en dat wordt in alle Scandinavische landen groots gevierd. Alleen kennen wij van Noorwegen en Zweden niet dat de grote winkelcentra dan gesloten zijn. Dus pech wat de boodschappen betreft, we moeten het dit weekend doen met wat er in onze voorraad zit…
Rond 12.00 uur komen wij op de camping Ounaskoski vlak bij het centrum en aan het water aan. Het is nog steeds zonnig en erg warm en daarom vinden wij het helemaal niet erg dat wij een plaats met wat bomen krijgen toegewezen. Wij nemen ook internettoegang voor dit weekend, maar deze werkt niet zo goed als onze ‘Droam’.
Deze camping heeft gelukkig wel dagelijks verse broodjes en ook kopen wij anti-muggenspul. Dat is hier echt nodig, want ondanks dat het nog maar juni is, is het vergeven van de muggen en pluisjes. Nico probeert TV ontvangst te krijgen, maar de bomen staan in de weg of wij zitten te ver van de evenaar, want wij krijgen geen beeld. Wat een verschil met vroeger is het kamperen van nu: met mobiele telefoon, satelliettelevisie en Droam-internet op pad lijkt het niets meer op het ‘creperen’ van toen, zoals anderen dat soms smalend konden zeggen.

Later op de middag stappen wij op de fiets om het dorp van Santa Claus te bezoeken. Het blijkt 9 km fietsen te zijn en niet alleen op vlakke paden, want een heel stuk moeten wij lopen omdat het te steil is. Het dorp is een stuk groter dan toen wij er met de kids waren en wij profiteren van het feit dat het Midsommar is en dus heel rustig. De Kerstman zelf is gelukkig wel thuis en de Finnen hebben iets heel slims bedacht om te zaak draaiende te houden. Je kunt door zijn huis lopen en om bij de uitgang te komen moet je eerst met de goede ziel op de foto. Nou, dat doen Nico en ik dan maar en ik moet zeggen dat de man erg vriendelijk is en ook nog een mondje Nederlands spreekt. Daarna mogen we kiezen welke foto wij willen hebben, maar wij willen geen € 25,00 betalen voor één foto en gaan gauw naar de uitgang. Wij shoppen nog even, versturen wat kaarten en nuttigen wat in het restaurant, alvorens wij de terugweg aanvangen. Die gaat veel sneller dan heen, want het merendeel gaat bergafwaarts en in een mum van tijd staan wij weer op de camping.

Daar bespreken we de wasmachine en droger voor morgenochtend en trakteren ons op een welverdiend glas witte wijn uit onze eigen camperkoelkast.
Daarna douchen, eten (hutspot uit een pot met gehaktballen uit blik en een portie gezonde sla), koffiedrinken en van de zon genieten. Die laatste blijft maar schijnen!

Zondag 24 juni 2012 Nico 0 / 1329 km
Na middernacht hebben we onze eerste middernachtzon van deze vakantie gezien. We hopen dat er nog vele zullen volgen. Het filmpje is te zien via de volgende link:
Middernachtzon Rovaniemi.

Zondag, rustdag. We staan tegen tienen op. Ontbijten in het zonnetje, zoals eigenlijk elke ochtend sinds we in Finland zijn aangekomen. Volgens de voorspellingen gaan we een paar koude en natte dagen tegemoet, maar dat zien we dan wel en dit mooie weer hebben we vast gehad! We hebben de wasmachine en droger vanaf 11.00 uur gereserveerd. Ondertussen luchten we ons beddengoed. Wanneer je ’s morgens de boel na het opstaan direct dichtslaat om weer een “gewone” zitbank te hebben is regelmatig luchten niet verkeerd.

Tegen tweeën gaan we op de fiets naar Rovaniemi. Helmpjes op en karren maar!
We gaan naar het “Arktikum”, een “Museum and arctic science centre”. Een museum over alles boven de Poolcirkel, Antartcia en meer dus. Naast een vaste “Arctische” tentoonstelling en veel over het Noorderlicht, inclusief een simulatie die we liggend kunnen volgen, is er ook het Provinciaal Laplands Museum gevestigd. We bekijken 2 keer een mooie “film”, een grootbeeld- fotopresentatie met regionale muziek en komen ook het een en ander te weten over Finland in de Tweede Wereldoorlog. Daar wisten we eigenlijk het fijne niet van. We besluiten het museumbezoek in het Museum- café, met koffie en gebak. Omdat gisteren wegens Midsommar werkelijk alle winkels gesloten waren, gaan we na het museum even snel naar een supermarkt. Alle grote shops zijn van 12 tot 18.00 uur open. Teruggekeerd op de camping komt de zon er ook weer lekker door. ’s Morgens heeft Nico de foto’s tot nu toe op de laptop gezet. Jenny heeft een selectie naar Picasa ge-upload.

noordkaapvakantie-2012-070


Maandag 25 juni 2012 Jenny 338 /1667 km

Wij staan om 8.00 uur (Nederlandse tijd is 7.00 uur) op en kunnen warempel alweer in de zon ontbijten, want de zon schijnt al weer volop. Het is 15 graden, maar in ze zon voelt het veel warmer. Om 9.30 uur verlaten wij deze camping, na voor elke nacht € 30,50 te hebben betaald. We doen boodschappen in het winkelcentrum waar we gisten ook even waren. In de drankwinkel ‘Alko’ kopen we wijn voor een gigabedrag, maar in de supermarkt ‘K-Market’ valt juist de kaas weer heel erg mee. In alle Scandinavische landen zijn de alcoholische dranken alleen in speciale winkels te krijgen. Soms is er wel gewoon bier in de supermarkt te verkrijgen.

Om 10.30 uur vertrekken we weer verder naar het noorden, weer over de E75. Wij passeren de poolcirkel en rijden richting Ivalo.
Om 11.00 zien wij het eerste levende rendier van deze vakantie, maar er zullen deze dag nog veel meer volgen. Toch verblijven de meeste rendieren in de zomerperiode aan de kust, aan grazige weiden dus. Om 12.20 uur houden we een koffiestop, want we kunnen geen van beiden ophouden met gapen. Dat is bij een café met souvenirs langs de E75, met de naam Harianna. Jenny scoort een leuk elandje dat ze nog niet heeft in haar verzameling. Trouwens, zij koopt wel heel veel souvenirtjes deze vakantie; dan weer voor de letterbak, dan weer voor de elandenverzameling.

Een lunchpauze en siësta houden we een eind verder, op een picknickplaats een eindje van de weg af. Ook hier kunnen we internet ontvangen met het wonderlijke apparaatje van Droam. Het blijkt dat die nu nodig opgeladen moet worden en dat doen we via de camperaccu. Het is nog steeds zonnig en warm, zo’n 22 graden en naarmate wij noordelijker komen lijkt het weer mooier te worden. In Inari kiezen wij voor een kampeerhut met douche en toilet, dit om allebei weer eens lekker ruim te kunnen slapen. Ons camperbedje van Duva Kampa is slechts 118 cm breed en dat is wel heel erg smal. Zeker voor de geopereerde schouder van Jenny. Zij mag het hutnummer uitkiezen en kiest voor nummer 23, vanwege mooie de Psalm 23: “de Heer is mijn herder/hutje, het ontbreekt mij aan niets”. En dat laatste is ook zo, wij voelen ons bevoorrechte mensen dat wij zo’n mooie reis mogen maken.
In de hut is het erg warm en daarom koken we gewoon in de camper, die naast de hut staat. Daarna wordt dit verslag geschreven, gaan we nog even fietsen en verder genieten van de avond.

Dinsdag 26 juni 2012 Nico 285 / 1.952 km
Om 9 uur loopt de wekker af. Vannacht was het – dankzij de voor de ramen bevestigde vuilniszakken (nieuwe!), badhanddoeken en stoelhoezen – donker in de hut. Ook wel wat muf. De bedden vielen ietsjes tegen; de matrassen waren zo dun dat alleen iemand van minder dan 40 kilo de lattenbodem (lees: planken) onder de matras niet zou voelen. Zelfs Jenny die op 2 toppers op de matras sliep had daar last van. De hut gaf een beetje het idee van een scheepshut, waarschijnlijk omdat ‘ie scheef stond (de hele hut dus). Zelfs op de toiletpot val je nog schuin achterover….
Maar deze ervaring hebben we dan weer, het was fijn om eens wat ruimte om je heen te hebben. Om kwart over tien vertrekken we en doen in Inari boodschappen in een “ietwat gedateerde supermarkt”, een soort buurtsuper met de naam “Siwa”. In de Oekraïne zou die zeker niet opvallen.

noordkaapvakantie-2012-106We verlaten na volgetankt te hebben Inari en rijden noordoostwaarts. Bijna 30 kilometer over Weg 4 / E 75, daarna slaan we af op Weg 971. Bij ons vertrek was het nog 17 graden, in de loop van de dag zakt de temperatuur steeds een beetje. Er komt ook meer bewolking opzetten maar het blijft nog droog, in tegenstelling tot de voorspellingen. Onderweg zien we steeds meer rendieren. Om half één bezoeken we een klein Sami-(Lappen-) museum. Een Fins meisje dat binnen zat loopt ons na en vraagt in redelijk Nederlands of we misschien Nederlanders zijn. Haar moeder is Nederlandse, maar woont al weer twintig jaar in het noorden van Finland. Op een paar meter afstand van de Fins – Noorse grens stoppen we bij een paar winkels, waaronder een Finse variant op onze kringloopwinkel. Bij een soort supermarkt koopt Nico een (zomer-) jas, beetje type Outdoor, erg leuk. Zit ook een broek bij. Zo komt een wekenlange zoektocht naar een fatsoenlijk zomerjasje, die zich zelfs tot in Helsinki en Rovaniemi uitstrekte, tot een goede afloop op een steenworp afstand van Noorwegen. Het kan verkeren…..

Om half drie Finse tijd, half twee Noorse tijd, rijden we Noorwegen binnen. Vandaag “krijgen we er dus een uurtje bij”. Zodra we de grens over zijn wordt Weg 971 ineens Weg 893 en wordt het wegdek meteen een stuk slechter. Na een paar kilometer komen we terecht op de gouwe ouwe E6 van eerdere vakanties en slaan we rechtsaf richting Kirkenes. Daar aangekomen legen we met twee pasjes één geldautomaat en spoeden we ons naar de Tourist Inform. We krijgen info over de boottocht langs de Russische grens. Die duurt 3 uur en je krijgt naast warme kleding ook nog eens Koningskrab voorgeschoteld. Vandaag zouden we nog met een tocht meekunnen, maar we twijfelen. Morgen kan ook nog, maar de weersverwachting is nou niet direct één die aan een ’s zomers boottochtje doet denken. Volgens het Nederlands sprekende Finse meisje was er zelfs natte sneeuw voorspeld voor donderdag. Dat belooft!!

De z.g. camperparkeerplaats in Kirkenes is drie keer niks. Uiteindelijk besluiten we om eerst nog maar een stukje door te rijden. We volgen de E105 richting Murmansk en stoppen netjes vlak voor de grens. We rijden daarna net voor de grensovergang linksaf op Weg 886, die 40 kilometer door- en doodloopt bij het uiterste puntje van Noorwegen, in een gehucht genaamd Grense-Jakobselv. We rijden stukken langs de rivier die de grens met Rusland vormt en staan dus een paar meter van Rusland af. Jenny neemt een rode steen uit de grensrivier mee voor thuis in de tuin. Daar liggen er volgens haar nog niet genoeg. De weg gaat de laatste 10 kilometer over in een onverharde variant en eindigt uiteindelijk in Grense-Jacobselv, een paar losse hutten aan de Barentsz- zee. Bij een toiletgebouwtje vormen een aantal campers een mooie lijn, maar er zijn geen vrije plekjes meer. Ietsjes terug is ook zo’n gebouwtje, maar daar zijn alle deuren op slot.

We bekijken vanaf de weg de Jacobskerk, daar in de 19e eeuw gebouwd. Na de grensbepaling waren er ruzies tussen de Noorse en Russische vissers. De regionale bestuurder vroeg om een kanonneerboot in de riviermonding, een marineofficier leek het beter om maar een kerk te bouwen als “culturele barrière. De koning vond dat prima, tenminste wanneer de kerk zijn naam kreeg. De toren is nog een tijdje vuurtoren geweest, maar is in 1996 weer in de oude glorie hersteld. De rotsen naar de kerk zijn spekglad van de regen, we houden het dus bij “kijken op gepaste afstand”. We rijden vervolgens een kleine tien kilometer terug naar een afgraving bij een meertje, waar we behalve een giga-grote camper ook een WC- hutje hadden gezien. Het motregent nu gestaag en de temperatuur is tot ca. 7 graden gedaald. Onderweg worden we vriendelijk toegezwaaid door 2 Noorse grenssoldaten. Het eerder ontdekte huuske blijkt open en nog meer zelfs: het is zo’n alleraardigste “duo-poepdoos”, met 2 “zitplekken” naast elkaar. Gedeelde sanitaire smart…… Maar het ding is ook nog eens brandschoon. Er hangt zelfs een vandaag afgetekende schoonmaaklijst. Lijkt bijna een supermarkt-toilet, maar dan zonder spoeling.

We vinden uiteindelijk een plekje waar we recht staan, een redelijk eind van de megagrote (Duitse) camper af. Al snel komt er een vos kijken wat we allemaal uitspoken. Na ons gaat ‘ie bij de Duitse buren op bezoek en krijgt volgens ons wat eten toegeworpen. Altijd leuk om te filmen voor “zu Hause”, maar verder natuurlijk oer-stom, want nou gaat dat beest natuurlijk nooit meer weg. We zullen ons best doen om niet vriendelijk te zijn… Hadden we vanmiddag nog “gewoon” 3G – internet in Kirkenes, op deze plek zijn we echt van de digitale snelweg afgereden. Onze telefoons hebben totaal geen ontvangst, dus onze “Droam” laat het dan ook afweten. Lekker primitief….. en eigenlijk zeer bekend.
Bij het noteren van de kilometers heeft ons busje een leuke stand gekregen: 210.012.

Woensdag 27 juni 2012 Jenny 60 / 2.012 km
Wij worden laat wakker deze morgen, waarschijnlijk omdat dit een heel stille overnachtingsplek is. Wanneer wij de gordijnen open doen zien wij de Duitse camperburen net wegrijden. De vos is nergens meer te zien, dat verwachten wij overdag ook niet. Toch vragen wij ons af hoe die vos nu weet wat dag en nacht is, want het is nu net zo licht als vannacht. Wij doen gauw de camperkachel aan en in een mum van tijd is Duva Kampa warm van binnen, dus kunnen we uitgebreid ontbijten.
Wij vertrekken om 10.30 uur van deze natuurplek, nadat we eerst een foto hebben gemaakt van het duo-toilet, anders gelooft het thuisfront ons nooit.

Bij de grensovergang met Rusland, genaamd Storskog, zien we dat het souvenirkraampje open is en kopen een “Matrushka” – poppetje voor de letterbak, een ansichtkaart voor het plakboek en een sticker voor onze camperruit. Er stopt ook een bus met toeristen en dan is zo’n winkeltje al gauw te klein. Wonderlijk hoeveel talen die Russische koopman mondjesmaat spreekt; hij vaart er wel bij vermoeden wij. Daarna rijden we naar Kirkenes en zoeken informatie over de Hurtigruten-boot. Wij willen graag een stukje meevaren, maar het schip wat er nu ligt kan geen auto’s meenemen. Aanvankelijk wilden wij vanaf de Noordkaap een stuk meevaren naar Tromsö, maar vanwege het koude en natte weer kunnen wij hier in Kirkenes niet veel doen en zou een bootreis vanaf hier met een (post-)boot van Hurtigruten erg leuk zijn. Via internet aan de haven (met dank aan Droam) vinden wij een telefoonnummer en Nico boekt per GSM de overtocht voor morgen. Wij varen met het schip de “Midnatsol” om 12.45 uur van Kirkenes naar Båtsfjord, waar we 20.30 uur denken aan te komen.

Daarna rijden we naar de supermarkt om de hoek, om boodschappen te doen. Jenny scoort een mooi, warm shirt met lange mouwen voor € 7,00. Niet dat zij onvoldoende kleding bij zich heeft, maar nieuw is altijd leuker. Gisteren al heeft zij de kleding in haar kast omgewisseld: de zomerkleding onderop en de warme kleding voor het grijpen. Het lijkt al weer lang geleden dat wij het zo warm hadden, toch is het maar enkele dagen geleden. Aan de haven eten we een broodje, en daarna rijden we naar een VW garage om door een deskundige naar de ster in onze voorruit te laten kijken. De werkplaatschef die de ster inspecteert vertelt dat we hier zonder problemen mee door kunnen rijden. De ster kan nog wel wat groter worden zegt hij, maar omdat het gelaagd glas is kan het geen kwaad. Dat is een hele opluchting!

Het is nog vroeg op de middag en daarom besluiten wij om niet alvast naar een camping te gaan, maar naar het zwembad. Lekker zwemmen èn Jenny kan dan oefeningen doen voor haar schouder. Het zwembad kost maar liefst NOK 100,00 pp, dit is omgerekend € 13,00. Beetje duur, maar ja, het is Noorwegen en het belet ons niet om heerlijk baantjes te trekken en in het bubbelbad te ontspannen. We zijn natuurlijk meteen gedoucht voor vandaag. Het zwembad draagt de naam ‘Barentsbad’ naar de Barentszzee natuurlijk. De Nederlander Willem Barentsz heeft zijn naam gegeven aan deze zee, toen hij noodgedwongen moest overwinteren op Nova Zembla.

Na het zwembad rijden wij naar een camping even buiten Kirkenes met de naam “Maggadalen”. Voor NOK 220 staan we op een stuk grind aan de stroom. Meteen hangen we de dakisolatie er in en gaat het elektrische kacheltje aan. Die dakisolatie is destijds door Jenny zelf gemaakt en houdt niet alleen het licht, maar ook heel wat kou en wind tegen. Het is een eenvoudige camping, maar ook de enige in de wijde omgeving. De avond brengen we door met verslag typen, lezen (wij hebben allebei een E-reader) en op tijd naar bed gaan.

Donderdag 28 juni 2012 Nico 392 / 2.404 km
Het heeft de hele nacht geregend. Ook bij het opstaan om 8.30 uur regent het nog steeds, is het koud (de temperatuur varieert van 3 tot 5 graden) en het waait heel hard.
We breken op in de regen. Kou is niet erg, regen ook niet, maar een combinatie daarvan is absoluut geen pretje, vooral niet in de zomervakantie……
Een eindje na tienen breken we op, gooien veiligheidshalve de water- en de dieseltank vol en rijden vervolgens naar Kirkenes. We zien het schip, de “Midnatsol” al liggen. Mooi en groot. Eerst nog wat boodschappen en stipt om 11.30 rijden we het haventerrein op, waar al veel auto’s in de rij staan. Iemand komt even langs en we vertellen dat we gisteren hebben gebeld en meegaan tot Båtsfjord. De man zegt “OK” en gaat weer verder. We wachten een tijdje in regen en wind. Uiteindelijk bedenken we dat het toch een goed idee is wanneer Nico maar eens even bij de receptie op het schip gaat informeren wat nou de bedoeling is. De “dorpelwachter” verwijst naar de receptie, maar eerst moet Nico, net als alle aan boord komende passagiers, zijn handen desinfecteren. Er zal wel iets heersen aan de wal. De receptioniste heeft een minder leuke mededeling: Door de harde wind is het onzeker of de Midnatsol in Båtsfjord of een andere kleine haven afmeert. Meegaan geschiedt dus geheel “at your own risk”. Vrij vertaald: Meevaren betekent afwachten waar je er af kunt en dan de reis afrekenen. Dat kan – gezien het “Hurtigruten- prijsniveau” – wel eens een hele dure grap worden. Wij besluiten om gewoon te gaan rijden en verlaten ergens rond half een Kirkenes. Regen en wind begeleiden ons nog steeds.

Op een hoogvlakte – waar het gelukkig steeds minder gaat regenen – zakt de thermometer zelfs even tot 2,5 graad! Was dit geen zomervakantie? Aan de andere kant: zo hoog in het noorden weet je dat het best wel eens koud kan zijn. Ook heel warm overigens, maar dat lukt ons deze keer helaas niet. De combinatie met regen maakt deze kou onaangenaam.
We gaan lunchen bij een P + WC met uitzicht op een schuimkoppen- fjord. Omdat de afgelopen nacht niet helemaal optimaal verliep qua nachtrust knopen we er ook nog een korte siësta aan vast.

Na een welverdiende pauze rijden we weer verder. We komen aan bij Tana Bru. Daar kunnen we kiezen uit 2 routes:
1. De “Noordelijke route”: we verlaten dan de E6 een tijdje, om Weg 98 te volgen. Die gaat eerst naar Ifjord, waar ook een camping moet zijn en daarna als “mooi aangegeven” weg verder naar Lakselv. Daar weer de E6 richting de Noordkaap. Deze route gaat eerst “omhoog”, om langs een fjord weer een stuk naar het Zuiden te gaan tot Lakselv. Het gedeelte vanaf Ifjord hebben we in 2003 met Duva Kampa 2 al gereden, toen we na een korte tocht met de Hurtigrute van Honnigsvåg naar Mehamn zijn gevaren. De bedoeling was om vanavond met de Hurtigrute aan te komen in Båtsfjord, dat een stukje oostelijker ligt dan Mehamn. Dan zouden we ook weer dat zelfde gedeelte rijden.
2. De “Zuidelijke route”: We volgen dan de E6, die eerst een stuk naar het Zuiden afbuigt, om in de buurt van Karasjok weer als “mooie weg” naar het noorden te gaan.

We kiezen voor de eerste route en rijden Weg 98 omhoog, langs de rivier de Tana. Na 20 kilometer gaat de weg naar links, om na een paar kilometer te veranderen in wat in Zweden een “Grussvåg” heet: een onverharde – met olie o.i.d. doordrenkte – weg, die zich kenmerkt door nogal wat kuilen. Dat remt de snelheid behoorlijk af en je wordt nogal door elkaar geschud.

Een Duitse camper voor ons maakt gelijk rechtsomkeert, wij geven het na een paar kilometer op. Een stuk van 60 kilometer naar Ifjord met een slakkengangetje is met dit weer op deze weg geen pretje. We keren dan ook om en rijden ca. 23 kilometer terug naar Tana Bru, om daar weer de E6 op te draaien. Jenny neemt het stuur over en rijdt ruim 2 uur over de E6. Aanvankelijk achter de Duitse camper die we zagen omdraaien. Die rijdt niet echt hard en remt op de gekste momenten af. Jenny doet op deze smalle E6 zonder middenstreep uiteindelijk een geslaagde inhaalpoging en zet er fiks de sokken in. We hebben er voor gekozen om vanavond in Karasjok op een camping te overnachten. Wanneer we daar rond zeven uur kunnen zijn, is het handig om een was te draaien en te drogen. Wanneer we morgen na nog eens ca. 280 kilometer op het Noordkaapplateau aankomen hebben we alles weer mooi schoon. Goed plan, na een tijdje komen we achter een Finse camper, die ook niet te hard rijdt, maar wel constant. Na een tijdje wordt deze ook door Jenny voorbij gescheurd.

Ondertussen komt de zon er af en toe door en blijft het steeds langer droog. Na zevenen komen we op Camping Karasjok aan. We checken in en zetten eerst de wasmachine aan het werk. Na het opzetten een snel “magnetronbordje” in de keuken annex eetruimte en daarna douchen, was opruimen en ontspannen. We hebben na het opzetten zelfs nog even buiten een “opzetwijntje” kunnen nuttigen, voordat er weer wat spatjes vielen. Het is nu na tienen, de zon schijnt nog en het is al weer een tijd droog gebleven. De temperatuur – die vanavond even bij 13 graden piekte – is inmiddels weer op het vertrouwde niveau van 5,5 graden aangeland. Geheel volgens de verwachtingen. Als die ook voor de komende dagen ook kloppen, moet het morgen al weer wat beter zijn, misschien zelfs helder op de Noordkaap rond middernacht. We gaan het zien.

Vrijdag 29 juni 2012 Jenny 281 / 2.685 km
De zon schijnt de hele nacht en daardoor zijn wij vaak wakker van het licht. Om 8.30 uur staan we op en om 10.30 uur zijn wij –na alle camper-opbreekactiviteiten- gereed om deze camping te verlaten. Bij de Coop-Prix in Karasjok doen we boodschappen en nemen zoveel mogelijk voor het weekend. Karasjok is eigenlijk de hoofdstad/centrum van Lapland. Lapland kent geen grenzen met Scandinavische landen, maar strekt zich uit over zowel in Noorwegen, Zweden, Finland en Rusland. Om 12.20 uur tanken we diesel in Lakselv en om 13.30 uur stoppen we op een zijweg van de E6. Hier gaan we picknicken, een tukje doen en een stukje wandelen. Een kleine kudde rendieren met jongen vinden dat maar niks en houdt ons in de gaten.

Bij Oldefjord buigt de E6 richting Hammerfest en Alta, maar wij gaan verder noordwaarts, via de E69 naar de Noordkaap. Nico rijdt ook de twee tunnels en de 6.870 meter tunnel naar het eiland Magerøya, waar het Noordkaap- plateau zich bevindt. Deze tunnel daalt met 9 % naar beneden onder het zeeniveau.
Aanvankelijk zouden wij volgens planning zondag pas hier aan komen, want dan zou de tunnel hier naartoe na 13 jaar tolvrij zijn. Maar vanwege het slechte weer in Kirkenes besloten wij eerder te gaan en toen wij op internet zagen dat wij vannacht wellicht de middernachtzon zouden zien hebben wij het gaspedaal even wat dieper ingedrukt, zodat we twee dagen eerder hier kunnen zijn. Die tolprijs hebben wij er wel voor over.

Het hilarische is dat wij net om 16.44 uur de tol van € 24,95 betalen en ons afvragen waarom het zo druk is aan de andere kant. Het is daar heel spektakel met fotograaf en vlaggen en iemand roept “de tunnel is om 17.00 uur tolvrij!” Wanneer wij snappen dat wij één van de laatste betalers waren en dat van de andere kant rijen auto’s wachten tot het 17.00 uur is, moeten wij toch wel erg lachen. Wij zullen het kassabonnetje als aandenken in ons plakboek doen.

Om 18.30 uur komen wij aan op het Noordkaap- plateau en vinden een mooi plekje op de eerste rij, aan de rand van het parkeerterrein. Vele campers, caravans en ook een aantal “die-hards” met tentjes blijven hier overnachten en ook wij zijn dat van plan. Met een paar stenen en oprijblokken staan we zo recht mogelijk. Dan volgt de wandeling naar “de wereldbol” waar iedereen natuurlijk op de foto moet. Wij gaan ook even naar het terras van de Panoramahal om te kijken of wij Paul zijn naam (in 1996 in de leuning gekrast en in 2003 nog goed leesbaar) kunnen vinden. Het kost ons wat moeite, want de leuning is intussen een keer geschilderd, maar uiteindelijk vinden wij toch nog zijn naam van lang geleden! In de winkel doen wij wat men daar graag heeft en kopen ons suf aan souvenirs en kaarten. De kaarten doen wij hier op de post en die krijgen dan een speciaal stempel. Daarna eten we een zelfgemaakte maaltijd en tikken dit verslag en is het wachten op wat komen gaat. En dat alles op 71° 10’ 21” !

noordkaapvakantie-2012-171

We zien een “volle” middernachtszon. Kijk een stukje mee op: Middernachtzon Noordkaap
01.15 uur: wij hebben de Middernachtzon gezien en de zon zien dalen (niet in de zee zien zinken, want dat gebeurt nu niet…..) en weer zien op gaan. Een onvergetelijke ervaring, fantastisch om mee te maken, hiervoor zijn wij gekomen! Het is altijd een gok of de zon ook daadwerkelijk schijnt rond middernacht, maar wij zijn bofkonten. Nu gaan we slapen terwijl het helemaal dag is en zonnig om ons heen. De camperisolatie is niet voldoende; wij gaan de ramen afplakken met vuilniszakken. Welterusten………..!

Zaterdag 30 juni 2012 Nico 15 / 2.700 km
Weer een nacht waarin het licht niet uitgaat. De zon gaat niet onder en ondanks alle verduisteringsmaatregelen die we standaard al nemen en alle extra voor deze nacht kunnen we in bed gewoon lezen, zo licht is het. Wanneer we na een korte nachtrust om half tien uit bed klimmen (kort in de zin van rond 3 uur naar bed…) is de zon weer achter de wolken en is de wind zó gedraaid dat ‘ie nu recht van voren tegen de bus (en het tentdak) aan beukt. Reden om tijdens de brunch het dak maar naar beneden te doen. We schrijven ansichtkaarten, maken nog een wandeling door de Noordkaap-opstallen en kijken in de filmzaal (met drie schermen) naar de nieuwste Noordkaapfilm. Die hebben we waarschijnlijk gisteren ook al in de souvenirschop gekocht, maar dat weten we thuis pas, want op de laptop kunnen we geen Blue-ray afspelen.

We kijken nog even naar mogelijkheden om alsnog met de Hurtigruten mee te varen. Het oorspronkelijke idee om vanaf hier een stuk mee te varen lijkt minder aantrekkelijk, omdat je dan wel héél erg vroeg aan de haven moet zijn, zelfs wanneer we in de nabij de haven gelegen jeugdherberg zouden overnachten. We bekijken andere “opstapplaatsen”, maar zien niet iets dat echt aanspreekt of logisch lijkt. We besluiten daarom om dan maar niet met de Hurtigruten mee te gaan en een substantieel deel van het daarvoor begrote bedrag om te zetten in “buiten de deur eten”.

Voor in de middag verlaten we het Noordkaap- plateau, om 15 kilometer te rijden naar de Kirkeporten- camping, Europa’s Noordelijkste Camping”, waar we in 2003 ook stonden. We besluiten om maar eens te kijken naar een hutje of zoiets voor 2 nachten. We krijgen de sleutels mee om 3 mogelijkheden te bekijken. 1. Een eenvoudige campinghut met kookplaat en koelkast. Toilet en koken in het servicegebouw. Alle exemplaren met douche en toilet zijn al bezet; 2. In een verbouwde voormalige stal zijn 2 kamer-units gebouwd: Een groep van twee en een groep van drie kamers, elke groep met een gezamenlijke douche en toilet. Die met 2 kamers heeft relatief kleine kamers. Die met drie heeft kamer A nog vrij en dat is een knap grote met kookgelegenheid, koelkast en naast de eettafel met 2 banken ook een leefhoek en 2 fauteuils, vermoedelijk nog afkomstig uit oma ’s nalatenschap, maar dat mag de pret niet drukken. Is ook de duurste ( 600 Kronen per nacht), maar we nemen hem toch maar voor twee nachten. Mooie uitvalsbasis voor onze voorgenomen wandeling van zondag.

noordkaapvakantie-2012-201Het vriendelijke meisje aan de receptie deelt mee dat er gratis internet is, maar dat het niet tot de huisjes en kamers reikt. Nou dat valt mee! Zelfs met 1 streepje ontvangst nog snel internet, maar met onze externe USB- WLAN – adapter krijgen we zelfs 4 tot 5 streepjes. Ideaal om foto ’s e.d. te uploaden, dan hebben we nog genoeg data “over” voor onze ‘Droam’.
We wassen wat favoriete kleren weg en gaan uit eten in het campingrestaurant. Het is in tegenstelling tot gisteravond wel bewolkt.

We nuttigen een smakelijke maaltijd in het campingrestaurant: rendiergoulash met aardappelpuree, spruiten, wortelen en cranberry compote. Vergezeld van een glas wijn en een koel blik bier van (jawel!!) “de Noordelijkste brouwerij van de wereld”… Misschien niet zo snugger, maar na de maaltijd maken we een wandeling naar de Kirkeporten, over 2 bergen (bergjes) heen, ca. 2,5 kilometer heen en ook weer terug. Kirkeporten is een uitgesleten rots waar je doorheen kunt kijken naar een uitstekende punt aan een andere rots, de Horn-vika. De conditie van ons laat wel wat te wensen over; we hebben ook niet echt geoefend, maar we komen heelhuids weer terug. De lucht begint nu (half tien) steeds meer open te breken.
Maar op de Noordkaap is het nog overwegend bewolkt (handig, zo’n live-cam!).

Zondag 1 juli 2012 Jenny 98 /2.798 km
Gisteravond laat ging de zon weer vrolijk schijnen en vanmorgen bij het ontwaken schijnt hij ook volop. Om te slapen hebben we alle ramen van onze kamer geblindeerd met badlakens, een zwarte plaid en een vuilniszak. Wij hebben lekker geslapen, de bedden zijn prima, op het kraken van de beddenplanken na………. )
Na het ontbijt gaan we met de camper op pad om het eiland te verkennen. Omdat met name Nico nogal spierpijn heeft van de Kirkeporten-wandeling van gisteravond besluiten we om niet de klim/wandeling van 9 km heen en 9 km terug naar Knivskjelodden te doen. Deze wandeling hadden wij op ons wensenlijstje staan, omdat de eindpunt –met zicht op de Noordkaap- net ietsje noordelijker ligt dan de Noordkaap zelf. Echter, je kunt er alleen met de benenwagen naar toe en dat zou in dit gebied een dagtocht worden en dat kunnen onze benen niet na gisteren.

Daarom gaan we naar Honningsväg en zien daar in de haven 3 grote cruiseschepen liggen, waarvan die van de Hurtigrute de kleinste is. Jenny heeft gisteren een foldertje gevonden met bezienswaardigheden en een daarvan, de “Icebar” gaan we doen. Omdat het daar nogal druk is gaan we eerst in Kamoyvaer “The Gallery, east of the sun” bezoeken met schitterende papiercollages en natuurlijk kunnen wij het niet laten om er iets te kopen. Nico en ik hadden eigenlijk nooit een echte “kunstsmaak”, maar tijdens onze recente verbouwing ontwikkelden wij een smaak voor kleurrijk, het moet iets voorstellen en apart zijn. De prentjes die wij kopen hebben allemaal de Noordkaap als thema en wij gaan er zelf een lijst om heen maken.

Na de galerie rijden we weer naar Honningsväg en nu is de wachtrij bij de “Icebar” minder lang. Het is een hele leuke ervaring om in de zomer bij min 5 graden aan een bar van ijs een glaasje (ook van ijs!!) te nuttigen. Wij maken een filmpje voor YouTube en foto’s voor het online album. Daarna rijden wij opnieuw naar de Noordkaaphallen, naar het plateau om de laatste kiekjes te schieten. We maken daar ook een lange wandeling en dat gaat prima, want het gebied is veel vlakker dan dat bij Kirkeporten. Daarna is het echt afscheid nemen van de Noordkaap, want morgen gaan wij weg van het eiland Mageroya.

Dit is de derde keer dat wij hier zijn. In 1996 met de kinderen, toen het erg mistig was en toen die mist de volgende avond helemaal wegtrok en wij een prachtige Middernachtzon hebben gezien. In 2003 met z’n tweetjes, toen het nat, koud en winderig was en wij geen zon zagen schijnen midden in de nacht. Deze keer wel een schitterende Middernachtzon beleefd en de dagen er om heen zijn ook echt zonnige dagen met een gouden randje. Zulk mooi weer hebben wij niet verwacht, het is ruim 20 graden en een jas is niet nodig.

Wij eten deze avond opnieuw in het campingrestaurant en bestellen een pizza, een bier en een rode wijn. Deze avond kunnen de campinggasten ook naar de finale van het EK kijken, maar wij komen daar niet voor. Ons toilet en douche moeten we inmiddels delen met andere gasten die in de beide andere (kleine) kamertjes zijn gekomen.

Een klein stukje uitleg en Noordkaapgeschiedenis (bron Wikipedia)

De Noordkaap (Noors: Nordkapp) aan de Barentszzee wordt traditioneel beschouwd als het noordelijkste puntje van het Europese continent. De Noordkaap ligt op het eiland Magerøya, dat met een tunnel vanaf het vasteland te bereiken is. Het is gelegen op 71° 10′ 21″ NB, in de gemeente Nordkapp nabij Hammerfest, in de provincie Finnmark in Noorwegen. De kaap ligt op 2080 km van de Noordpool.

Het was de Engelse zeevaarder Richard Chancellor die de kaap haar naam gaf. Hij was in 1553 op zoek naar de Noordoostelijke Doorvaart naar Indië. Een drukke handel tussen Engeland en Moermansk was hiervan het resultaat. Op 25 december 1943 vond er in de nabijheid van de Noordkaap een zeeslag plaats waarbij het slagschip de Scharnhorst tot zinken werd gebracht. Van de 1934 opvarenden overleefden slechts 36 man de catastrofe.


Maandag 2 juli 2012 Nico 383 / 3.182 km

We staan om 8 uur op. Gebruik van douche en toilet is duidelijk medegebruik geworden, omdat er inclusief onszelf nu 6 bewoners in de drie kamers huizen. Wij krijgen amper gelegenheid het toilet te gebruiken. Weer wat geleerd, liever dus een eigen badkamer met toilet. In de beide andere hokjes (stapelbed + tafel + bankjes) zitten resp. de chauffeurs en het reisleidersechtpaar van een bus vol met Polen, die verder allemaal over de kleine hutjes verdeeld zijn. We kopen wat vers(e) (afgebakken) broodjes en na het ontbijt brengen we onze spullen weer over naar de bus, die weer helemaal kampeer-gereed wordt gemaakt. We vertrekken rond tien voor tien. Inmiddels schijnt de zon volop en is het rond de 20 graden. Deze derde keer op het Noordkaap-eiland hebben we duidelijk het warmste en mooiste weer gehad. We rijden een laatste keer over dit mooie maar wel kale eiland. Er is op het hele eiland geen boom te zien, alleen korstmos, bloemetjes en bessen. Rendier- food dus. In Honnigsvåg gaan we eerst proberen Jenny’s horloge te laten herstellen. Zaterdag bij het uitpakken van “gevacumeerd” schoon beddengoed door een heel klein kastvakje bleef haar horloge haken en brak een veerpennetje af. Helaas zijn die hier niet op voorraad en zou het moeten worden besteld. Dat duurt helaas te lang.

Bij de “Vinmonopolet” (de Noorse “staats- drankwinkel”) sneuvelt de illusie dat Finland het duurste Scandinavische land is wat wijn betreft. Een “drie-liter-pak” wijn dat in Finland nog rond de € 25 kost, “doet” het hier over de € 40,-! We doen boodschappen in de nieuwe Rema 1000 en daarna rijden we richting Noordkaaptunnel. We passeren het tolhok, waar we drie dagen geleden als één van de laatsten onze tunnelbijdrage aan de Noorse staat hebben geleverd. Jenny rijdt deze keer, en heeft er zo veel schik van dat ze ook het hele stuk E69 tot de E6 rijdt, met heel veel smalle stukken en nog twee keer een tunnel. Bij Oldefjord, waar we de E6 gaan volgen, neemt Nico het stuur over. Eerst nog een kop koffie met “Wiener Bröt” en dan weer verder. Een eind verder houden we een picknickstop met siësta. We worden aangesproken door 2 Nederlanders die een tweeweekse vlieg-/autoreis doen. Zij zaten wél op de boot die wij uit Kirkenes wilden nemen en gingen wél in Båtsfjord van boord, maar hebben door de storm niets aan de hele reis gehad, alleen maar zeeziekte. Daar zijn we dus mooi aan ontsnapt!

In Alta aangekomen kopen we een nieuw horloge voor Jenny. Zit iets te groot, werd zo klein mogelijk afgesteld door de lokale “technische winkel-oma” die overigens geen woord over de grens spreekt, maar het is nog altijd beter dan om de vijf minuten aan Nico te vragen hoe laat het nou is (bij wijze van spreken dan).
We tanken, wassen de auto (een beetje voor veel kronen en later wordt ‘ie onderweg nóg smeriger) en jagen er ook nog een stofzuiger door. Daarna gaat het verder over de E6. We willen morgen of overmorgen op de Lofoten uitkomen, maar zijn nog druk doende met de vraag hoe en langs welke weg daar te komen. Belangrijkste gegeven is dat er in de vakantie geen omwegen bestaan, alleen maar nieuwe indrukken!.

Tegen half acht stoppen we op een hoogvlakte tussen twee fjorden in om te gaan koken en eten. Het heeft even fors geregend, maar nu is het weer droog en de regenboog laat zien dat de zon er weer is. Het breekt weer helemaal open. Tegen half negen rijden we verder. We nemen een zijweggetje op zoek naar een overnachtingsplek maar vinden niks. We geven onszelf tot half tien om iets te vinden, anders stoppen we op de eerste de beste (of slechtste) camping. Na negenen zien we bijna gelijktijdig een leuk plekje langs de E6, dat heel moeilijk vanaf de weg te zien is. Zo moeilijk zelfs dat we na iets verder omgedraaid te zijn het hele plekje niet meer kunnen vinden. Na weer een keer omgedraaid te zijn zien we het opnieuw en kijken even of we daar überhaupt wel in – en dus ook weer uit – kunnen komen. Het kan net, het korte paadje naar beneden is zó steil dat de bodem van de bus nèt niet de wegkant raakt. We staan er helemaal waterpas, met uitzicht op het Kvænangen- fjord, vlak voor Sandnes. Wel veel muggen, dus goed gekleed naar buiten, maar wel héél erg mooi. Het zal afwachten zijn hoe veel last we vannacht hebben van het E6-verkeer dat schuin boven ons hoofd voorbij rijdt. In het ergste geval kan het hefdak naar beneden, maar liever niet.

Dinsdag 3 juli 2012 Jenny ca. 300 /3.483 km
noordkaapvakantie-2012-248Om half acht besluiten we nog een half uurtje door te sudderen en Jenny doet alvast de camperkachel aan. Om half tien worden wij wakker. Ra ra, waar is de tijd gebleven? Verslapen? Binnen anderhalf uur zijn we weer op weg, op de E6. Nico moet daarvoor met een flinke vaart vanaf ons overnachtingsplekje omhoog de weg op. Jenny staat midden op de weg om eventuele andere weggebruikers tegen te houden; ze heeft daarvoor het fluorescerende hesje aangetrokken. Het regent en waait en het voelt niet lekker aan dit weer. Op dit deel van de weg ligt nog veel sneeuw langs de kant en op de bergen. In Storslett doen we boodschappen bij de Coop/Prix en even verder kopen we een voorraadje wijn voor een onhollandse prijs. Wie wil weten wat een 3 literdoos in Finland, Noorwegen en Zweden kost, mag ons privé mailen.

We rijden vandaag een slingerende E6 zuidwaarts, langs veel fjorden en door tunnels. Bij Skiboth komt de E8 er een tijdje bij tot Nordhjosboth, dan buigt hij af naar Tromsö.
Om 16.00 uur houden we een stop bij Heia en kopen bij een ‘Samenshop’ een leuke muismat van de Noordkaap. Alle souvenirs van de Noordkaap zijn hier een stuk goedkoper, maar ja, dat weet je natuurlijk niet van tevoren. Ongeveer 50 km boven Narvik vinden we om 17.30 uur een camping. We draaien en drogen een (gratis) was en maken –bij gebrek aan een leuk weggetje- een wandelingetje langs de doorgaande weg voor de nodige beweging. Er staat bij de camping een monument voor de gevallenden in 1940, zeer indrukwekkend.

Woensdag 4 juli 2012 Nico ca.315 / 3.797 km
We worden wakker in de stralende zon. Om half elf laden we vers drinkwater en verlaten deze aardige camping. Eerst kijken we nog even op internet naar het weer en de mogelijkheden voor een walvissafari vanuit Andanes op de kop van Vesterålen. We besluiten dat te gaan doen. We volgen de E6 tot een eindje boven Narvik en slaan bij Bjervik rechtsaf de E10 op. In Bjerkvik doen we eerst boodschappen en plunderen we een flappentap bij een bank. De Kronen jagen er dit jaar in Noorwegen best wel rap door. Desondanks kopen we voor een niet gering bedrag een zakje “Sea Gold, proteïnsnacks from haddock”. Het zijn stukjes gedroogde stokvis. We hebben een stuk van zo’n beest in een supermarkt zien liggen voor een bedrag waar je in Nederland een halve koe voor koopt, maar vonden het er wat eng uit zien. Zo’n zakje “stokvisdeeltjes” is weliswaar ook bereduur, maar ziet er minder eng uit en is ook minder erg om weg te gooien wanneer het niet smaakt. Dat blijkt later best wel mee te vallen. Overigens is de stokvis hier in het noorden van Noorwegen de nationale kost; overal langs de viswateren staan droogrekken voor de vis, die oorspronkelijk bedoeld was om ook tijdens de winter gezond voedsel te hebben.

We volgen de E10, waarvan een stuk Kong Olavs Veg” heet in de richting van Sortland, picknicken bij een mooi fjord en doen dit voor het eerst sinds tijden buiten aan een picknicktafel, eentje met “meedraaiende rugleuningen” (die geven steeds het idee dat je achterover valt). Buiten in het zonnetje eten is na zo’n lange tijd best wel weer speciaal.
In de loop van de middag komen we aan bij de brug naar Sortland. Wanneer je die oversteekt ben je op de Lofoten, maar dat doen we (nog) niet. We draaien Vesterålen op, een eilandgroep boven de Lofoten en rijden door naar het Noordelijkste puntje, Andenes, waar we in 1996 met een verschrikkelijk rollende en steigerende tobbeboot (moest een veerboot voorstellen) naar het schiereiland Senja overstaken. We durfden het niet aan om dat gisteren in tegenovergestelde volgorde te doen, want het waaide toen ook best nog vrij hard. Wie weet later nog eens….?

Om kwart over vier komen we aan bij de burelen van de “Whale – Safari”. Van de vier trips die in de “dienstregeling” staan wordt er morgen maar één (de eerste) gedaan. We boeken voor die tocht en doen een aanbetaling. We worden om kwart voor negen bij het loket verwacht. Normaal ga je eerst het museum in en daarna met de boot buitengaats, morgenochtend is dat omgedraaid en vaart de boot om tien uur uit voor 3 tot 4 uur en volgt daarna een museumbezoek. Misschien omdat er vanaf de middag slecht weer verwacht wordt? We gaan het zien.

We zoeken een plaatsje op de camping van Andenes, een grote open vlakte en gaan “met de kont naar de wind” staan, om te voorkomen dat ons hefdak er af waait. De receptie gaat pas later open en misschien brengt ons hefdak de dame in de war, maar we betalen het tarief voor “tent en stroom”….. Wanneer het zo blijft waaien doen we voor de nacht het dak wel naar beneden, want anders is het erg onrustig slapen, met het idee dat je dak er af waait. Maar ook nu (19.10 uur) is het ondanks de harde wind nog steeds heel zonnig weer. Bij het aanzetten van de laptop maakt het apparaat al gelijk verbinding met gratis internet. Dat lijkt steeds gewoner te worden.

Donderdag 5 juli 2012 Jenny 149 /3946 km
noordkaapvakantie-2012-277Het is akelig vroeg als wij vanmorgen opstaan, namelijk 7.00 uur. Wij hebben voor vandaag een walvissafari geboekt en moeten ons al vroeg melden. Het is zonnig en warm, de legging onder mijn trainingsbroek lijkt overbodig. Maar wanneer de boot om 10.00 uur vertrekt begint hij buiten de haven meteen te slingeren op de golven en is dit kledingstuk meer dan welkom. Er worden slechts een paar mensen zeeziek, de anderen schijnen baat te hebben bij het pilletje dat we kregen. Nico en ik hebben nooit last van zeeziekte, maar hebben wel een eigen reistabletje geslikt om dat te voorkomen. Wij houden niet zo van vreemde pillen waar de naam van af is geknipt. Ik heb mijn gekregen pilletje aan boord aan een kotsende vrouw gegeven, in de hoop dat het wat beter met haar zou gaan. Tijdens de reis van ongeveer 6 zeemijlen (ruim 11 km) en met windkracht 4 spotten we 4 walvissen. De dieren worden met sonar opgespoord, dat is een tikkend geluid dat wij via de luidsprekers kunnen horen. De tweede walvis is het dichtst te benaderen, heeft de naam Glenn gekregen en is wel 18 meter lang. Het is een geweldige belevenis deze kolossale zeedieren te zien, met name als ze duiken en de enorme staartvin te zien is. Walvissen zijn zoogdieren, dat betekent dat ze hun jongen werpen én zogen.
Na afloop van dit schouwspel krijgen we soep met brood en om 13.00 uur varen we de haven weer binnen. Wij mogen het museum ook nog bekijken, maar daar zijn Nico en Jenny snel mee klaar.

Wij doen boodschappen bij de Bunnpris en het is zó warm dat wij onszelf op een ijsje trakteren.
Via de weg aan de andere kant van dit schiereiland Andoy rijden we naar Strand. Onderweg houden we siësta, want Jenny kan haar ogen niet meer open houden. Zou het pilletje nu pas gaan werken? Bij Strand gaan de heel hoge brug over naar Sortland en via Weg 82 richting Stokmarknes en Melbu. Halverwege de brug naar Stokmarknes ziet Nico een camping op het eilandje Børøya en duiken we de weg af. Dat is om 17.00 uur, lekker vroeg om nog een tijd in de zon te zitten. Wij hebben inmiddels de korte broek aan en missen onze thuisgelaten parasol.

Vrijdag 6 juli 2012 Nico 173 /4.119 km
Deze dag begint ongewild (en ongewenst!) heel vroeg, om vier uur al. Jenny denkt dat er een beest op haar gezicht zit, maar dat blijken waterdruppels te zijn; lekkage!! Dàt hebben we sinds ons eerste VW –campertje niet meer gehad. Jenny ’s kussen en een stukje matras zijn al nat, Jenny dus ook. Nico denkt aan lichtisolatie en / of gordijn die uit de achterklep steekt, maar kan niks vinden, ook niet op sandalen en in pyjama in de stromende regen aan de buitenkant. Jenny heeft wel toen we gingen slapen één van de “zijramen” in het tenthefdak achter de lichtisolatie open gezet, omdat het zo warm was (uniek!!!). Maar later lijkt het wel vergezocht dat het water, toen het begon te regenen, helemaal tot achter in de hoek is verdergelopen om vervolgens op Jenny ’s hoofdje te druppelen. We drogen de boel, leggen handdoeken in de hoek van het dak en daaronder en hopen er verder maar het beste van.
Om half negen loopt de wekker (véél te vroeg!!) af. Het is binnen verder droog gebleven, maar de “hoekhanddoeken” waren wel aardig nat. Het weer is heel anders dan gisteren: regenachtig, bewolkt en nergens een sprankje zon of blauwe lucht te zien. Temperatuur rond de tien graden. ZOMER- vakantie? Maar het is hier overal heel mooi, dat maakt veel goed. Om half elf gaan we op pad en doen in het tegenover de camping gelegen Stokmarknes boodschappen bij de COOP PRIX. We kunnen geen “waterproof-spray” vinden, maar een kassière vertelt – door Jenny gevraagd- waar we vlakbij een sportwinkel kunnen vinden. Daar aangekomen kopen we voor NOK 150,- (ca. € 20,-) een bus spray, die we vanavond maar op de “verdachte” tentdoekhoek zullen spuiten.

We komen rond half twaalf aan in Melbu, waar we de veerpont naar Fiskeboi op de Lofoten willen nemen. Voor de boot zijn we veel te vroeg; die vertrekt pas om 14.00 uur. We gaan een eindje rijden langs een heel smalle kustweg en stoppen zo’n 10 kilometer verderop om een stukje te wandelen. Tijdens die wandeling ontdekken we een “Friluftomräde” (natuurgebied-je) waar je best wel leuk met een camper kunt overnachten. We tekenen de plek aan op onze wegenatlas; wie weet komen we nog eens in de buurt?
Na de wandeling volgt de lunch en tegen half twee rijden we weer richting Melbu, waar inmiddels een aantal rijen wachtenden voor de boot staat opgesteld. Die komt al snel en na NOK 135,- betaald te hebben maken we de overtocht naar de Lofoten in een half uur. Het is nog steeds frisjes (10 graden is na Kirkenes warm, maar nog steeds niet echt een zomertemperatuur). We hebben gisteravond op basis van de weersvoorspellingen besloten om maar één nacht op de Lofoten te verblijven en op zaterdag te proberen de boot van Moskenes naar Bodø te nemen. Die doet er 3½ tot vier uur over en kost rond de duizend Kronen. Aanvankelijk dachten we dat er maar drie afvaarten op een dag waren, omdat daar “Bodø” boven staat, maar Nico wordt vanmiddag (eindelijk!) wakker en ziet op het thuis gemaakte printje met dienstregeling dat het niet de bestemming is, maar de naam van een schip. Er blijken dus 2 schepen te varen en dus ook ruim twee keer zo veel afvaarten te zijn; 8 in plaats van 3.

Volgens de weerprofeten blijft het hier zaterdag en zondag droog (maar dat zou het vandaag ook zijn en dat was het niet) en hangt de temperatuur rond de 12 graden. Direct aan de “overkant” op het vasteland moet het dan rond de 20 graden zijn. En dat is best wel aanlokkelijk, vooral omdat het volgens die zelfde weerprofeten het in de komende week zowel in Noorwegen als in Zweden huilen met de paraplu op zal zijn. Maar dat zien we dan wel weer. Onderweg willen we een als “Lofoten -Kathedral” aangekondigd bouwwerk bezoeken, maar dat blijkt gewoon een grote houten kerk te zijn, waar ze ook nog entree voor vragen. We doen dus een oudhollands “rondje om de kerk” en rijden verder.
Ondanks dat het al wat later op de middag is, stoppen we in Borg (niet die van “You will be assimilated”, maar een plaats op de Lofoten) bij het “Lofotr-Vikingmuseet” (www.lofotr.no ) , een museum dat –zoals de naam al doet vermoeden – over de Vikingen gaat. Niet alleen dat, maar ze hebben op schaal 1:1 een langwerpig Vikinghuis compleet nagebouwd. Zo’n slordige 83 meter lang. In het museumgedeelte veel info en een film die op deze locatie is gemaakt over hoe het vroeger hier kan zijn geweest. Er is veel meer te zien, maar wij beperken ons tot een ook op schaal 1:1 nagemaakt Vikingschip, dat op anderhalve kilometer afstand (wandelen, steile stukken naar beneden EN ook weer omhoog!) in het water ligt. Ziet er heel authentiek uit, alleen hadden ze in die tijd vermoedelijk geen brandblusser en reddingesboeien aan boord. Maar alles bij elkaar heel interessant en leuk.

Om half zeven rijden we weer verder, richting Ramberg, waar we in de campinggids een aardige camping menen te hebben ontdekt. Vlak voor de camping zien we op een parkeerplaats (mèt WC!!) een hele serie campers staan met een schitterend uitzicht op zee. Hadden we achteraf bij moeten gaan staan, want eenmaal op de camping aankomen blijkt dat de boel aardig vol staat. En we uiteindelijk met een zéér beperkt uitzicht (grotendeels gevuld door de zijkant een Duitse Dethleffs Advantage – camper) genoegen moeten nemen. Voor het echte uitzicht moeten we een paar meter lopen….
Nico spuit de verdachte tentdoek- hoek twee keer in met waterafstotende spray en Jenny tovert binnen een uur na aankomst een lekkere maaltijd op tafel.
Zoals altijd eindigen we de maaltijd met een korte Schriftlezing en gemakshalve “pakken” we in de vakantie elke dag een psalm, al even gemakshalve de psalm die met de datum overeenkomt. Veel verder dan Psalm 31 zullen we in de vakantie dus nooit komen. Maar vandaag is dat best wel “lachen”; een deel van Psalm 6 in de nieuwe Bijbelvertaling luidt heel toepasselijk op deze dag: “Moe ben ik van zuchten, elke nacht is mijn kussen nat, mijn bed doorweekt (van tranen)”……………. Zó begon deze dag: met een nat kussen!

Zaterdag 7 juli 2012 Jenny 78 / 4.197 km
Wij staan op in een stralende zon, maar het is nog net iets te koud om buiten te ontbijten. Gelukkig hebben we het vannacht drooggehouden, dus de lekkage is waarschijnlijk verleden tijd. Om 9.45 uur verlaten wij deze camping met slechte voorzieningen en te veel kampeerders en geven de camping het cijfer 4,5. De weg, de E10 gaat slingerend en over vele smalle en hoge bruggen naar Moskenes. De weg wordt verbeterd en dat zal een grote vooruitgang zijn. Wij komen om 10.25 uur bij de haven aan, maar de boot van half elf is vol, dat wil zeggen dat er alleen nog een kleine Mini of een Eend mee zou kunnen en dat zijn wij niet. De boot van 12.15 uur blijkt niet op zaterdag te gaan. Een aardige jongeman legt ons uit dat dat wanneer wij zeker willen zijn van een plaatsje op de boot van 15.00 uur naar Bodø, wij nu alvast in de wachtrij moeten gaan staan. Er kunnen naast de gereserveerde auto’s nog twee wachtrijen mee. Aangezien wij echt vandaag over willen, gaan wij in die rij staan, er staat al iemand voor ons.

noordkaapvakantie-2012-313Daarna haalt Nico de fietsen er af en fietsen wij 2,5 km verder, naar een supermarktje. Dat fietsen hier in Noorwegen is een hele klus, want het gaat in onze beleving meer omhoog dan naar beneden. Die supermarkt vaart er wel bij, want het is de enige in de omgeving en wij willen er onze weekendboodschappen doen. Dat lukt maar gedeeltelijk en met een volle fietstas rijden we weer naar de haven. Daar gaan we lekker ontspannen wachten op de boot en eten een heerlijk vers pistoletje met kaas. Ik noem dit expliciet even, want wij kopen ook geregeld “houdbaar” brood, dat meer dan een week eetbaar blijft. Het ‘versgebakken’ brood is doorgaans de volgende dag niet lekker meer.

De boot vertrekt precies op tijd, om 15.00 uur en voor NOK 772,00 gaan wij mee. Nico spurt meteen naar het dek om twee zonnestoelen te bemachtigen. Heerlijk liggen wij in de zon –weliswaar met een jas aan- en doezelen wat weg. Later lezen we wat en kiezen een maaltijd uit de snackbar. Het is lang geleden dat wij frietjes hebben gegeten en oei, wat zijn die zout!
Om precies 18.15 uur legt de boot aan in Bodø en rijden wij als een van de eersten deze zonnige stad in. Hier zoeken wij een camping voor het weekend, maar wanneer wij hem gevonden hebben, vinden we het maar niks. Met de ervaring van vanmorgen in ons hoofd mag het wel iets beter zijn, vinden wij en we rijden door naar Straumen. Hier is ook de sterkste getijstroom van de wereld, Saltstraumen genoemd. Vanaf de toeristische route over Weg 17 kom je er. Je schijnt er nu automatisch tol te moeten betalen, maar dat merken we thuis pas. Van de tol in Oslo vorig jaar hebben wij nooit een rekening ontvangen. Tegen 20.00 uur komen wij aan op een aardige camping en zetten vlot ons kampementje op. Voor het eerst sinds Rovaniemi komt de luifel er ook weer aan, zodat onze stoelen ’s nachts buiten kunnen blijven. Wij genieten deze avond nog lange tijd van de zon.

Zondag 8 juli 2012 Nico 0 / 4.197 km
“Uitslapen”, hoewel dat na de zoveelste Middernachtzon van vannacht wel wat relatief is.
Na tienen drijven we ons bed uit van de hitte. Wassen op deze camping blijkt een onmogelijke opgave, tenzij je meer dan een uur bij de machine blijft zitten. Zowel wasmachine als droger zijn “gewone” machines en doen lang over een was- of droogbeurt. En iedereen is ons steeds net voor en kiepert de was van de voorganger er uit. Dan maar wat dingen op de hand wassen en meer geluk op een volgende camping. Het is lekker zonnig en na de brunch klimmen we ’s middags op de fiets om de stroming bij Saltstraumen te gaan bekijken. Door een getijdentabel weten we wanneer het effect het grootst is. We fietsen / lopen over de enorme brug over de stroom en gaan aan de andere kant kijken. Best indrukwekkend. Daarna proberen we een kerkbezoek, maar de kerk in Straumen is op zondag dicht. Net daarvoor loopt de ketting van Nico ’s fiets, maar die zit er gelukkig snel weer op. Terug op de camping doen we nog een paar was- pogingen, maar geven uiteindelijk op. Lekker in het zonnetje zitten (nu kan het nog!), douchen, mini- barbecue en pannenkoeken en dan weer ontspannen.
Gisteravond is de tweede poging in deze vakantie om de satellietschotel op te zetten (en goed te richten!) uiteindelijk gelukt. Toch een keer journaal.

NB. Wij hebben eerder al eens geschreven over een duo-toilet wat wij tegen kwamen. Op deze camping hebben ze duo-douches: twee deuren, twee douches, gescheiden door een (helder) glaswandje!

YouTube-filmpje Saltstraumen (niet van ons)

Maandag 9 juli 2012 Jenny 344 / 4.541 km
Om 8.30 uur gaat de wekker, maar na een slaperig overlegje laten wij hem om 9.00 uur nogmaals afgaan. Het is zonnig maar net iets te koud en te winderig om buiten te ontbijten. Om 10.30 uur zijn wij klaar om te vertrekken van deze weekendcamping. Wanneer wij de verharde weg op rijden ziet Nico in de spiegel een spoor op de weg ons volgen. “Dat zijn wij toch niet?”, roept hij; maar dat zijn wij dus wel. In de display knippert een lampje en dat betekent dat onze afvalwatertank helemaal vol is. Hadden we op en camping moeten legen natuurlijk, nu zoeken we een plekje waar wij netjes kunnen ‘lozen’. We gaan via Weg 812 richting E6 zuidwaarts. De E6 is een belangrijke weg van zuid Zweden tot in noord Noorwegen. In het zuiden vaak een snelweg met 3-4 rijstroken, in het noorden tweebaansweg en soms zo smal dat er ook geen middenstreep is.
Vandaag beginnen we met een mooie route door bergen en dalen en langs vele fjorden. Onderweg stoppen we om koffie te drinken en om van het uitzicht te genieten.

Om 12.15 uur draaien we de E6 weer op en even later komen we bij het hoogste punt van deze weg, namelijk 692 m. In Scandinavië vindt men het heel belangrijk om deze bijzonderheden te melden, ze staan ook op onze wegenatlassen. Even daar voorbij passeren wij de Poolcirkel en bezoeken het Poolcirkelcentrum. Daarna neemt Jenny het stuur over tot Mo I Rana, waar we gaan tanken. Duva Kampa heeft 1:14 gereden, een heel goede prestatie voor het 13 jaar oude campertje.
Nico rijdt verder naar een supermarkt, want we hebben voor vandaag nog geen boodschappen gehaald. Bij de Vinmonopolet, een speciale winkel voor alcoholische dranken vullen wij onze wijnvoorraad aan. Volgende keer naar het noorden maar wat meer van huis meesmokkelen. J

noordkaapvakantie-2012-335Ook gaan we voor informatie over de gletsjer Svartisen naar de Touristinformatie. Niet dat we tijd hebben om Svartisen te bezoeken, maar we lazen steeds andere verhalen over hoe je er moet komen. Nu weten we dat je er een paar keer per dag met een boot naar toe kunt gaan, dat het dan nog 3 km lopen is en dat de laatste boot terug om 17.00 uur vertrekt en dat het NOK 150 p.p. kost. Ooit zijn wij er met de kinderen geweest, in onze herinnering was dat toen een hele dagtocht.

Het is inmiddels heet geworden, meer dan 25 graden. Wij zetten de airco maar eens aan om het aangenaam te krijgen in de auto. Het is net alsof de zon hier veel directer schijnt en dat je bij b.v. 15 graden al in je korte broek kunt lopen. Een in Oslo wonende Nederlander die ik sprak had eenzelfde ervaring. Vanaf Mo I Rana (wij zeggen al jaren “mooie-rana”) laten wij de E6 voor wat het is en volgen de E12 richting Zweden. Maar eerst even de auto wassen, want die ziet er niet meer uit. Om 17.30 uur rijden wij Zweden in, maar van een echte grensovergang is geen sprake meer. Deze E12 heet de “Blåvagen”, de “Blauwe Weg”. Een eindje verderop in Hemavat kunnen wij bij een Statoiltankstation onze BTW van de Noordkaapinkopen terugvragen. Dit kan bij een aantal punten waar je Noorwegen verlaat. Deze dingen hebben wij altijd wel geweten, maar nooit gedaan omdat we er geen moeite voor wilden doen. Nu komen we er praktisch langs en omdat het toch wel om een aantal euro’s doen we het. Het schijnt de normaalste zaak van de wereld te zijn. En inderdaad: van het bedrag NOK 1.935 krijgen wij SEK 248 terug, da ’s mooi meegenomen, niet waar?
Omdat we graag in de natuur willen overnachten gaan we van de weg af om een leuk plekje aan het water te zoeken. Dit lukt niet en omdat het nog steeds zo warm is, lokt ons een camping met een zonnig plekje steeds meer. Tärnaby heeft een eenvoudige camping, maar het waterpas zetten van Duva Kampa is een hele klus. Uiteindelijk zitten wij in de allerlaatste zonnestralen aan ons wijntje. Voor ons een stroomversnelling, bij dat bruisende water zullen we vast lekker slapen. We draaien nog snel even de was van afgelopen weekend. De droger is een apart verhaal: elke 10 minuten moet je er een nieuwe munt van SEK 5 ingooien! Ik vermoed dat de campingeigenaar niet getrouwd is……, een vrouw had dit systeem meteen veranderd.

Dinsdag 10 juli 2012 Nico 523 / 5.064 km
Net voor om negen uur de wekker af wil lopen worden we “spontaan” wakker.
Het is al zonnig en ruim 14 graden. Later wordt het nog warmer. Om kwart over tien verlaten we deze camping om vandaag aardig wat kilometers te maken. Vanwege het verwachte slechte weer is het idee ontstaan om vrijdag met de boot van Göteborg naar Kiel te gaan. Maar eerst zien hoe ver “zuidelijk” we vandaag kunnen komen. Dan kunnen we misschien vanavond online reserveren. In Storuman pinnen we een zak vol Zweedse kronen en wisselen we bij de tweede bank de overgebleven Noorse kronen om in Zweedse collega’s en doen daarna boodschappen bij de ICA. Het valt onmiddellijk op dat het leven hier toch wel aardig goedkoper is dan in buurland Noorwegen. In Storuman verlaten we daarna de “Blauwe Weg” en draaien Weg 45 op, de “Inlands vagen”. Die hebben we al veel vaker gereden. Na een tijdje valt het op dat de weg stukken beter rijdt dan voorheen. Toen was het vaak een gatenkaas, waar je alle kanten op werd geslingerd en nooit de maximum snelheid kon halen zonder ernstige risico’s op het verliezen van bouten, moeren en wat er zo al meer aan een auto vast zit….

De naam betekent: “Binnenlandweg” en die spreekt voor zich. De weg wordt ook wel “Via Lappia” genoemd, omdat hij noordwaarts rijdend in Lapland uitkomt. Hele stukken weg zijn opnieuw geasfalteerd; in het bekende “Zweeds rood”, maar ook in “gewoon zwart”. De rest is nog goed en we schieten lekker op. In de loop van de dag valt het op dat de oude wegbordjes, witte vierkante bordjes met het zwarte Zweedse wegnummer “45” erop, allemaal zijn vervangen door rechthoekige groene bordjes met in witte letters ”E 45”. Ook alle bewegwijzering boven en langs de weg is veranderd in “E 45”. Een nationale weg die een gelijkluidend E- nummer krijgt. Zijn onze kaarten en wegenatlassen in één keer verouderd…… Tijdens de morgenrit, wanneer Jenny rijdt en Nico een uiltje knapt moet Jenny vol in de remmen voor een paar rendieren. Later op de dag zien we een heel grote kudde langs de weg grazen en moet Nico remmen.

We lunchen ergens tegen tweeën vlak voor Vilhelmina en knopen er gelijk een siësta aan vast. Daarna vervolgen we deze dag-etappe.
Rond 19.00 uur stoppen we om te tanken bij Brunflo, een eindje onder Östersund. Daar krijgen we een sms’je van Mark over wateroverlast in Midden Zweden en Småland, door hevige regenval. Voor ons onbegrijpelijk. We hadden voor vandaag al regen verwacht, maar hebben de hele dag ondanks de toegenomen bewolking veel zon gehad en behoorlijke temperaturen.

Op de wegenatlas hebben we een overnachtingsplekje van vorig jaar gezien, vlak bij Rätan aan het Rätansjön. Daar stonden we toen op een “natuurcamping” aan een heel mooi meer. Toen 40 Kronen in een envelopje doen, maar Jenny ’s voorspelling komt uit: Over de 4 is een 5 geplakt; 25% inflatie in een jaar, die Zweden kunnen er wat van. Maar mooi is en blijft deze zogenaamde natuurcamping. We strijken neer op precies het zelfde plekje als vorig jaar, direct aan het meer. De zon schijnt volop en later op de avond genieten wij van een prachtige zonsondergang, mooier zelfs dan vorig jaar. Ja, jullie lezen het goed: de zon gaat hier weer onder! Het wordt ook weer wat donker, de dakisolatie hoeft er vanwege het licht én de warmte niet in. Tijdens de zonsondergang neemt Jenny een bad in het meer. Deze overnachtingsplek heeft geen voorzieningen, alleen een poepdoos in een houten hokje. Deze avond boeken we definitief de overtocht met Stena van Gotenborg naar Kiel voor komende vrijdag.

Woensdag 11 juli 2012 Jenny 304 / 5.368 km
Het regent wanneer wij uit bed kruipen. Kruipen is het juiste woord, want met ons 118 cm brede bed kun je niet zomaar je benen buiten bed slingeren. Je moet eerst naar het voeteneind kruipen. Wij hebben overigens heerlijk geslapen deze nacht, het werd weer donker en het was helemaal niet koud. Om 10.15 uur verlaten wij deze mooie plek, nadat wij allebei gebruik hebben gemaakt van de poepdoos. Wanneer je niet door de bril naar beneden kijkt en een papieren wc-brilletje gebruikt, is het helemaal niet erg om zo’n ding te gebruiken.
We rijden nog steeds op de E45 en onderweg bezichtigen we de Ålderd Kyrkby (het oude kerkdorp) in Älvros. De kerk is uit het eind van de 16e eeuw en de muren en het plafond zijn rijk beschilderd. Genoeg om naar te kijken wanneer de preek van de dominee niet interessant is. Overigens zijn de meeste kerken in Zweden van de Lutheranen, de katholieken komen er hier bekaaid af. Het is warmer geworden en Jenny trekt haar zomerkleding aan. Wanneer we langs de weg een “Dollar-$tore” zien, gaan we even funshoppen. Oh, wat is hier alles aantrekkelijk goedkoop! In Sveg doen we boodschappen, eerst bij de Systembolaget (staats- drankwinkel) om wijn en bier te kopen, daarna bij de ICA-supermarkt. Wat de alcoholische dranken betreft: Zweden is daarin helemaal niet duur meer. Een halve liter bier voor SEK 11 (€ 1,00) en een fles rode wijn voor SEK 49 (€ 5,40). Dat is in Finland en Noorwegen 2-3 keer zo duur.
Even later picknicken we bij ‘Kaivoslampi’ , een eenvoudige parkeerplaats zonder voorzieningen.

Opeens rijden we een enorme regenbui in en die blijft ons een beetje volgen tot Mora. Wij zien daar een camping van Nederlandse eigenaren, maar het terrein is zó nat en overstroomd, dat wij er niet willen staan. Het klopt dus wat de berichten melden: midden Zweden heeft last van overstromingen. Wij rijden door naar Malung, daar weten we een camping met zwembad. Zwemmen lijkt met 15 graden wat aan de koude kant, maar met al dat autorijden hebben we wel wat beweging nodig. Aangekomen op de camping zien we het pad aan het meer onder water staan. Het grasveld is sompig nat. Jenny spurt naar het zwembad, want het zal binnen het uur dicht gaan. Helaas, het bad is net gesloten…….
Daarom pakken wij de fiets en gaan een stukje fietsen. Het is inmiddels droog en af en toe zonnig. De zon laat zich zelfs ’s avonds van haar mooiste kant zien door onder de wolken door te stralen. En wij, wij zitten eerste rang!


Donderdag 12 juli 2012 Nico 298 /5.666 km

Vandaag sudderen we door tot de “wekker” om half tien begint te trillen en te rinkelen. Haast hebben we niet, want we zitten comfortabel dicht bij Götenborg. Het heeft vannacht geregend en het regent bij het opstaan nog zachtjes, maar onze eerdere “lek- hoek” is mooi droog gebleven. Het waterpeil van de rivier is niet gestegen, het pad voor onze camper is nog net zo veel ondergelopen als gisteren. Probleem met deze “waterplek”, behalve de blubber, is dat iemand op het lumineuze idee is gekomen om het gras te maaien, waarna zijn verstand hem verliet en er geen maaisel is geruimd, zodat we in deze natte omstandigheden kubieke meters gras mee naar binnen sjouwen. Tuinklompen uit voor het naar binnengaan, maar zelfs dan komt er nog legio gras mee naar binnen. We lozen ons afvalwater, nemen nog wat fris water in en verlaten om half twaalf de camping in Malung. We doen boodschappen in het (ietwat lege en verlaten) dorp bij de Hemköp en vervolgen onze reis over Weg 45, tegenwoordig dus E 45. Bij Stöllet steken we de Klarälven over en zien vanaf de weg het vlotbouwen op de camping. Lijkt nog steeds een leuk idee om een dagje op zo’n vlot de rivier af te zakken. Eén dag dan wel, want voor een meerdaagse trip-met-tent zijn we wat te oud geworden…..

Tijdens een koffiestop op een Rastplats zien we ons tweelingbroertje California Blue, maar dan met Duits kenteken, staan. Na een sanitaire stop raakt Jenny even aan de praat. Deze camper-uitvoering werd destijds maar één jaar gemaakt. Later stoppen we rond 14.00 uur bij de kerk van Frykerud (die overigens op slot is) voor een lunch en siësta.

We vervolgen daarna de reis over Weg 45 en draaien vlak voor Animskog de weg af, een “secundaire” weg (= onverhard pad) op naar het oude kerkje van Animskog, vlak aan het meer waar we vroeger met de eerste camper op een gemotoriseerd vlot hebben gevaren (en aan de grond zijn gelopen..). Omdat het de geboortedag is van Rineke, Jenny ’s overleden oudste zus, steken we een kaars aan in de kerk (die dus wel open is). Tegenover de kerk vinden we het plekje waar we in 2000 met Paul in onze tweede camper – tevergeefs- steil naar beneden zijn gereden om een overnachtingsplekje te zoeken. Die dag haalden we Mark en Gerwin op van de Euroline- bus, waarmee ze naar Zweden waren gekomen. We rijden verder langs het meer, in de stellige overtuiging het overnachtingsplekje van 2000 te vinden waar we toen met ons vijven (incl. een tent) hebben geslapen. We passeren wel een afslag naar een plek waar boten te water kunnen worden gelaten, maar die is afgesloten. Ineens staan we weer aan de E 45 en rijden iets verder. We denken nog dat de volgende Rastplats misschien de gezochte plek is, maar dat is ook niet zo. Kennelijk is er in twaalf jaar hier veel veranderd. We kijken dan nog even bij de sluis van Snäcke, “Snäcke-sluss”, waar we 12 jaar geleden 2 keer zijn doorgevaren met onze camper op een vlot en slaan af naar het kleine “Naturreservat Ryr”, via een smal weggetje. Vanaf de parkeerplaats wandelen we langs de weg naar de plek waar volgens een verwijsbordje een “Kaserne” moet zijn, maar die vinden we niet. Kennelijk verdwijnt er veel in deze buurt.

Na een inspannende wandeling rijden we weer verder en slaan af naar Haverud, waar het grote aquaduct en sluizen te vinden zijn. Behalve een autoweg loopt er ook een spoorbaan over deze sluizen. Hier huurden we twaalf jaar geleden ons gemotoriseerde vlot voor een avontuurlijke tocht. We strijken neer op de eenvoudige maar goede camping bij de sluizen. Ga maar staan en morgen SEK 200,- afrekenen. Makkelijk. We genieten nog even van het mooie weer en gaan niet alleen ons glaasje wijn in de zon nuttigen, maar eten zelfs na achten nog buiten. Het lijkt wel of het mooie weer ons vanaf de Noordkaap heeft achtervolgd. Grote delen van zuidoost Zweden hebben wateroverlast gehad, maar wij hebben sinds de Noordkaap overwegend droog en zonnig weer gehad. Zelfs vandaag toen de dag met regen begon en het zelfs nog even onweerde, kwam regelmatig de zon door en reden we een groot deel van de middag onder een blauwe lucht. Onbegrijpelijk, maar wel zo fijn. Eigenlijk hebben we alleen de dag dat we in Kirkenes overnachtten (bij 3 graden!!) veel regen en wind gehad, maar daarvoor en daarna eigenlijk amper, ondanks alle soms best wel sombere weervoorspellingen. Het is nu tegen half tien en we zitten nog buiten. Luxe, dat wel.

Vrijdag 13 juli 2012 Jenny 160 /5826 km
Deze laatste Zweedse morgen kunnen wij weer eens buiten in de zon ontbijten, heerlijk is dat! Na het ontbijt gaan we bij de sluizen kijken, waar net de eerste scheepjes geschut worden. Het aquaduct van Håverud is in 1868 gebouwd en totaal 32,5 mt lang. Een imposant bouwwerk, wat veel toeristen trekt, maar waarvan wij vinden dat er nu wel een beetje stil is. De “camping”blijkt SEK 250 te kosten. De SEK 200 is de prijs zonder stroom.
Jenny zoekt bij de ‘Touristinform’ wat informatie voor Mieke en Marcel bij elkaar. Zij willen over enkele weken dit mooie land bezoeken. Ook koopt Jenny een kleedje met elandenprint om als tweede tafelkleedje dienst te laten doen. Om 10.45 uur vertrekken we uit Håverud om via de E45 en de E6 naar Gotenborg te rijden. Onderweg ontdekken we in Trollhätten een enorm Köpcenter, met alle winkels uit het hele land bij elkaar. Dáár gaan we winkelen, terwijl we niets nodig hebben, ha, ha! Jenny scoort een leuk jurkje wat mooi past bij haar zwarte legging die ze in noord Noorwegen tegen de kou kocht. Dat gaat straks aan op de boot wanneer we aan het Smörgäsbord-buffet gaan.

Weg 45/E45 is vanaf Trollhätten tot Kungalv in onderhoud, hij wordt verbreed en opgeknapt. Het gevolg is dat wij steeds moeten wisselen van rijbaan en dat het niet echt opschiet. Om 15.30 uur komen wij bij de ‘hamn’ in Gotenborg, waar de Stena Germanica al klaar ligt. Tegen vijf uur mogen wij aan boord. Dit schip hebben wij nog niet eerder gehad, vermoeden wij. De indeling is –net als de Scandinavica die we vorig jaar hadden- niet altijd even logisch. Zo blijkt het een hele “reis” van autodek 3 naar onze hut op dek 8 te zijn. Omdat we ooit een keer de volgende morgen op een verkeerd autodek uitkwamen, schrijft Jenny tegenwoordig altijd op haar hand welk trappenhuis we moeten hebben.

Aanvankelijk zouden wij maandag pas thuiskomen, waarom dan nu zaterdag? Wij willen het slechtere weer dat er aan komt voorblijven, juist omdat wij zulk mooi weer hebben gehad. Wij vinden het mooi geweest, hebben alles gezien en gedaan wat we wilden en voelen ons zeer voldaan van deze geslaagde reis. Om dan wat eerder thuis te komen is juist goed, het geeft ons de tijd alles op de rit te hebben voordat wij weer aan het werk gaan.
Voor het slapen gaan kijken we nog even aan dek. Daar wacht ons een verrassing: een prachtige zonondergang midden op zee!
Zó begon onze vakantie en zó sluiten we hem af. Amen!

Zaterdag 14 juli 2012 Nico 475 / 6.301 km
Om kwart over zeven, een kwartier voordat onze wekker zal aflopen wordt er in drie talen door de plafondluidspreker èn door de telefoonluidspreker het verhaal verteld over aanlegtijd, ontbijtbuffet en winkelopeningstijden. Sàààài……..
Na ontbijt en het ophalen van de bestelde lunchpakketten sjouwen we 5 verdiepingen door het trappenhuis naar autodek 3 en lopen daar nog een halve avondvierdaagse om de auto te bereiken. Om tien voor half tien rijden we van boord en Kiel uit. Een uur later zijn we bij de Elbetunnel en maken een koffiestop bij Raststätte Hollenstedt. Twee maal “Coffee-to-go”, het wordt steeds decadenter. Jenny doet dappere pogingen om het laatste stuk vakantieverslag te verzenden; gisteravond bleek tot onze stomme verbazing “Droam” leeg, nadat het ding de avond ervoor helemaal geladen was. De laadspullen lagen in de auto op het afgesloten autodek. Balen dus. Het gratis internet aan boord had beperkt bereik en dappere Jenny zat zo’n beetje naast de zanger- pianist, hetgeen de gehoororganen niet direct positief beïnvloedde. Vanmorgen binnen Duits telefoonbereik kregen we Droam al helemaal niet meer aan de praat, dus bij het binnenkomen van de auto het ding gelijk aan de lading. Maar ook opgeladen weinig soelaas. Alleen een 2G – netwerk (en dat op een paar kilometer afstand van Hamburg!) en slechts een paar geadresseerden kunnen worden gemaild. Daarna lukt niets meer en doen we de rest maar thuis. We zijn dus even “uitgedroamd”.

We rijden daarna door tot de afslag naar Oldenburg, net voorbij Bremen en doen daar boodschappen bij de Reaal. Daarna gaat het weer verder. Onderweg hebben we veel regen, soms hele harde en de zon zien we deze keer nauwelijks. Bij de afslag naar Groningen vervolgen we de A 31 tot de afslag Meppen en slaan rechtsaf richting Hoogeveen. Voordelen: nog een extra stukje Duitse snelheid en in Nederland een stuk “130 – weg”. Dat schiet lekker op.
Om 15.20 uur daveren we bij Zware Meer ons eigen landje binnen en om 16.00 uur zijn we in Zwolle. Een kleine vier weken en 6.400 kilometer na ons vertrek. Een vakantie om nooit meer te vergeten!

2012-route

 

 

 

De route met de pijltjes hebben wij gevaren en gereden. Met de nachtboot van Travemunde naar Helsinki en door Finland omhoog naar het noorden. Vanaf de Noordkaap door Noorwegen en Zweden weer omlaag naar het zuiden. Met een uitstapje naar de Lofoten en met de boot van Göteborg naar Kiel weer naar huis.

 

 

 

Klik HIER voor de foto’s!