Vrijdag 26 augustus Nico 438 / 438 km
Het is tien uur als we vertrekken en het is ook al knap warm, we gaan vandaag weer over de dertig graden heen.
De bedoeling is om naar Audresselles, een eindje voorbij Calais, te rijden en daar op de camperplaats te overnachten. Maar omdat daar geen stroom is en we vandaag / vannacht zeker de nieuwe ventilator willen gebruiken besluiten we naar de naastgelegen Camping Municipale te gaan. Het zelfde sanitair als de camper-P, maar dan met stroom.
We hebben absoluut geen haast en doen het rustig aan. We passeren een eindje voorbij Breda de Belgische grens om 12.00 uur.
Na een half uur komen in de buurt van Antwerpen en daar begint het filerijden. Een eindje voorbij Antwerpen lost de file op. Van 10 over één tot half twee lunchen we bij de “E17 Snack”. We hebben ‘s morgens al lunchpakketten gemaakt: Nico brood met zalm en Jenny zalm met twee halve bammetjes voor het vasthouden…
Stukken Belgische snelweg zijn nog betonplaten, dus lijkt het soms of je in een goederentrein rijdt. Onderweg krijgen we een SMS van zoon Mark, die een goed cijfer heeft gekregen voor zijn laatste onderzoek en nu de procedure om zijn bul te krijgen in gang kan zetten. Dat geeft deze dag weer een extra mooi randje.
Ondertussen schieten we lekker op. Om 14.35 uur rijden we Frankrijk in en om tien voor vier draaien we de luifel uit op de camping in Audresselles. Overnachting met camper en stroom kost € 12,60 voor de eerste en tweede nacht. Daarna betaal je caravantarief. Wij niet, want morgen gaan we verder naar een weekendcamping zo’n 200 kilometer verderop in Normandië. Lekker kort stukje voor de zaterdag.
Na het opzetten – met bijbehorende vaste rituelen – wandelen we naar het strand. Jenny gaat zwemmen in zee, helaas zonder waterschoenen voor deze rotsbodem. Nico vermaakt zich kort met zijn strandmatje. De parasol opzetten lukt niet. Daarna gaan we douchen, want ze gooien hier ’s avonds om 21.00 uur de doucheruimte op slot. Daarna eten; Nico haalt bij de friterie “deux frites moyenne et deux fricadelles”. Niet gezond, maar het vult prima.
Daarna nog een klein stukje fietsen naar het dorp om boven het rots-strand een mooie zonsondergang te zien. Diè hebben we maar vast gehad. Het wordt na de zonsondergang ietsje frisser, of minder heet. Het is vroeg donker, dat wel.
Zaterdag 27 augustus 2016 Jenny 185 / 623 km
Deze zaterdag zijn wij vroeg wakker. De luifel maakt in de wind een kabaal, het lijkt alsof het stormt. Later ontdekken we dat we het doek beter vaster of losser hadden moeten draaien, want toen hield het geluid op. Omdat we nu toch wakker zijn geworden zijn we maar om 7.30 uur opgestaan. Rustig aan ontbijten met een vers stokbroodje van de bakker naast ons. De zon komt er tegen half negen bij en dat maakt het wat aangenamer. Het waait nog al, maar we ontbijten buiten, want een stokbroodje kruimelt nogal.
Om 9.30 uur vertrekken wij van deze eenvoudige tweesterren camping. We gaan Weg 940 volgen om zoveel mogelijk langs de kust naar het zuiden te rijden. In Boulogne sur Mer doen we om 10.00 uur boodschappen bij de E. Leclerc. Niet dat we wat nodig hebben, we hebben nog voldoende bij ons, maar een petje voor Nico plus wat lekkers is altijd leuk winkelen. We moeten wel even wennen aan de scherpe tassencontrole bij de ingang van de winkel. Maar ja, wel begrijpelijk, want het is Frankrijk, waar zoveel aanslagen zijn geweest.
In Le Touquet-Paris-Plage belanden we in een file van ruim een half uur. Misschien hadden we deze route niet op een zaterdag moeten kiezen, nu alle Fransen naar de zee of naar de supermarkt gaan. Maar ja, we zitten er nu eenmaal midden in en schuiven netjes mee.
Om 13.00 uur zijn we in Le Treport, waar het heel druk, heel vol en waar helemaal geen parkeerplaats is. Wij zijn hier vaker geweest: een keer met de kinderen in de witte camper en toen sliepen we op de parkeerplaats. Een keer samen met de rode camper en toen sliepen we in een straatje. En een keer met de rode camper en toen stonden we hoog op de rotsen met prachtig uitzicht over de zee, met zonsondergang en al. Die keer vergeten wij nooit, want ’s nachts begon het te stormen en stonden wij daar maar aan de weergoden overgeleverd. Vandaag willen wij daar nog even een kijkje nemen, maar we zien dat alles bovenop de klif is volgebouwd. Er is ook een camperparkeerplaats bijgekomen, niets daar herinnert ons aan die woeste nacht.
We rijden verder en vinden net voorbij Le Treport een parkeerplaats met een hoogtebalk. Wij blijken er net onder door te passen en gaan daar ons broodje opeten. We hebben een prachtig uitzicht over de krijtrotsen en de zee.
Via Weg 625 komen we in Dieppe en vandaaruit is het niet ver naar de camping in Veules- Les Roses. We lopen een rondje over de camping en besluiten hier ons weekend door te brengen. We zetten in de hitte ons kampementje op en blazen uit met een glas heerlijk koele witte wijn. Er zitten hier wel veel Nederlanders, maar dat zal de schuld zijn van de ACSI-kortingskaart.
Later op de middag besluiten we in zwemkleding het strand op te zoeken. Het moet ongeveer 300 meter van de camping af zijn. En dat is het ook, maar dan blijkt dat we nog helemaal naar beneden moeten om bij het water te komen. Wij staan blijkbaar hoog op de rosten. We doen rustig aan en het zwemwater is heerlijk. De vloed komt snel op en zodra het water ons ligmatje bereikt gaan wij weer terug, nadat Nico een Franse moeder en kind onze matjes (en kleding) net voor de vloed ziet wegslepen. Rustig aan klimmen we later in de hete zon terug naar de camping.
Daar douchen en macaroni van thuis eten en dan bijkomen van een hete dag. Het schijnt hier morgen en overmorgen koeler te worden, nou we zien wel.
Zondag 28 augustus 2016 Nico 0 / 623 km, Fiets 17½ km
Om half tien komen we maar eens uit bed. Het is beduidend koeler dan gisteren, al hebben we ook zomervakanties gehad waar we smachtten naar een temperratuur van 21 graden zoals we die vandaag hebben. In alle rust gaan we lekker brunchen en het afwasje doen. Daarna lummelen we een tijdje. Er is veel bewolking en weinig zon en veel wind. De zijluifel lijkt soms op het hoofdzeil van een driemaster en maakt nog meer klappergeluiden. Maar het zaakje blijft staan. Nico kijkt even TV en ziet PEC Zwolle verliezen. Gisteravond stond het satellietspulletje binnen een kwartier. We kijken gemakshalve even met een enkele kop. Sinds Canal Digitaal in al zijn “wijsheid” en monopolie-positie de NPO- en commerciële zenders van de 19,2 naar de 23,5 satelliet heeft verplaatst kost het veel moeite om met een dubbele kop beide satellieten te ontvangen. Per plek niet alleen een andere schotelhoek, maar ook een andere “kophoek” èn een schotel van 65 cm (meer past er niet in de achterklep) was het gisteravond prima om met een enkele kop heel snel de 19,2 satelliet te vinden. Lekker muzikaal behang met VH1 Classic en nieuws en actualiteiten via BVN. Prima.
In de loop van de middag gaan we een stukje fietsen. Eerst van de camping naar “beneden” naar Veules les Roses, waar we een kerkje bekijken en een paar spetters voelen (buiten de kerk). Eigenlijk willen we naar het zuiden fietsen naar Saint Valery en Caux, maar dan moeten we over de heel drukke D925 fietsen en dat lijkt minder geslaagd. Dus terug naar de camping en dan verder over de D68 naar Sotteville sur Mer. Langs die weg staan regelmatig borden om de automobilisten te melden dat er op deze weg fietsers (èn wandelaars) voorkomen. Dat voelt prettiger (als fietser). In Sotteville is behalve een kerk –die we bezoeken: nr. 2- niet veel te beleven en we fietsen door naar St. Aubin sur Mer. Daar is het aan zee gezellig druk en er is een mooi strand. In een eettentje met (een beetje) uitzicht op zee schuiven we buiten aan voor een glaasje witte wijn resp. een biertje (€ 3 voor een glas van 20 cl!!). Jenny overtuigt Nico ervan dat het best wel handig is om hier een hapje te eten; dat valt na de vroege brunch goed qua tijd en scheelt vanavond koken. Omdat het buiten fors waait gaan we met ons glaasje naar binnen en bestellen een pizza ”Oriëntalle”. Kennelijk niet duidelijk genoeg, want we krijgen er maar één. Geen probleem: die verorberen we mooi met zijn tweeën, het ding is groot genoeg. Naast ons doen 2 andere gasten dat ook, trouwens ook Nederlanders. Na de pizza verorberen we nog een “Coupe Glacé Liegéoise Café” en klimmen daarna weer voldaan en goed gevuld op de fiets. Op de terugweg bezoeken we in dit dorp nog de kerk (nr. 3 en slot voor vandaag) en fietsen daarna terug naar de camping. Met tegenwind en meer stijging dan daling, dus doen we een best beroep op de fietsaccu’s.
Voldaan komen we terug bij de camper. Het waait nog steeds hard, maar zowel de luifel als de zijluifel en het hefdak zijn er nog gewoon. Na een korte gestrekte herstelperiode waarbij nu en dan de zon doorkomt, gaan we naar het campingzwembad. Qua zwemmers is het rustig, maar er is één hinderlijke factor: een echtpaar, beiden “een tikje fors, vergezeld van een kind met drijfblaasjes die alleen trommelvlies-doorborende krijsgeluiden kan uitbrengen. Tel daarbij een “bijbehorende schoonmoeder / oma op, die doorlopend met een dragonderstem geluiden voortbrengt en dan is het plaatje wel redelijk volledig geschetst. Desondanks zwemmen we toch wel wat baantjes.
Na het zwemmen, lopen we in zwemkledij (frisjes met die wind!) naar het douchegebouw. Bijna daar aangekomen loopt Jenny in de kiezelsteentjes uit haar teenslipper, waarbij het bandje afbreekt. Afgeschreven dus (de slippers, niet Jenny….).
Lekker gedoucht komen we terug bij de bus. Het natte goed droogt lekker in de wind èn in de zon die zich weer even laat zien. De rest van deze dag besteden we aan lekker lezen, drinkwater bijvullen, waslijn opruimen, verslagje maken en journaal kijken. Morgen willen we verder langs de kust afzakken naar de omgeving van Le Mont Saint Michel. Volgens de weerprofeten is er morgen een dipje met lagere temperaturen en kans op regen, maar daarna moet het allemaal weer beter worden. We gaan het zien.
Maandag 29 augustus 2016 Jenny 281 / 904 km Fiets 9 km
We staan vroeg op, dat wil zeggen om 8.00 uur. Het is dan bewolkt, mistig, miezerig, maar niet koud. We kunnen buiten ontbijten.
Daarna pakken we op ons gemak in en om 10.15 uur zijn wij klaar om te vertrekken.
Via Weg 925 gaan wij richting Le Havre en al snel zien wij een grote supermarkt een E. Leclerc. We doen wat boodschappen en kopen grijs ducktape om het roldeurtje van een kastje te repareren. Jenny hield gistermorgen zomaar het frontje in de hand. Helaas vinden we geen teenslippers en waterschoentjes voor Jenny. Gisteren ging niet alleen haar teenslipper kapot, ook ontdekten we dat haar waterschoenen helemaal versleten waren. En die dingen heb je hier gewoon nodig op de kiezelstranden.
Bij deze supermarkt kunnen we ook diesel tanken.
Bij Le Havre gaan we via een indrukwekkend brug, de ‘Pont de Normandie’ naar Caen. Onderweg worden wij er op een motorrijder op geattendeerd dat ons brandstofklepje nog open staat. We stoppen op een Air en eten meteen ons broodje op.
Via de A 84 rijden we naar Avranches en Jenny ziet daar een heel groot winkelcentrum met een Decathlon. Het is even zoeken waar die nu zit, maar in de winkel zijn wij in 15 minuten klaar: teenslippers en waterschoenen voor Jenny! Zij is weer helemaal gelukkig.
Daarna is het nog een klein stukje naar de camperparkeerplaats ‘La Bidoniere’ in Ardevon, vlakbij Mont St. Michel.
We vinden een mooi plekje aan de rand, in de zon en met uitzicht op de beroemde abdij uit de 8e eeuw. Even later fietsen wij daar naar toe, het is slechts 5 km hebben wij begrepen. Deze abdij ligt ongeveer 1 km uit de kust en is bereikbaar middels een dam en brug. Wij zijn hier al eerder geweest, twee keer menen we. Al snel zien wij dat er veel is veranderd. Er zijn enorme parkeerplaatsen bijgebouwd en met een pendelbus kun je naar de abdij. Als fietser trappen wij ongestoord verder tot ook wij niet verder mogen. Vanwege de drukte heeft met bedacht dat fietsers pas vanaf 18.00 uur het laatste stuk van 500 mt ook mogen fietsen. Wij kijken op ons horloge en zien dat het 17.15 uur is. We besluiten met de bus te gaan, die komt om de 4 minuten.
Ach, zo’n klauterstadje hebben wij al gauw gezien. We kopen stickers voor Duva Kampa en lopen wat door de straatjes. We eten een duur ijsje en lopen dan weer naar de bus. We stappen weer op de fiets en 4,5 km later zijn we weer op de camperparkeerplaats Maar o schrik: op onze plek hebben zich Duitsers gesetteld met hun stoeltjes.
Gelukkig gaan ze wel een stukje aan de kant als wij de schuifdeur open doen, maar het blijft gek dat ze zó dicht naast ons zijn gaan staan. Er is nog volop plaats hier, met veel meer ruimte en zon.
Bij de receptie is het Wifi prima te ontvangen en Jenny Whatsappt met haar zonen. Wij menen namelijk dat wij hier met hen zijn geweest. Er komt al snel antwoord van eerst Mark en daarna Paul dat zij hier nog nooit zijn geweest. Grappig, wij weten niet meer wanneer wij hier zijn geweest en onze vakantieverhalen op onze website geven ook geen opheldering. Komt thuis wel weer.
Deze dag eten we pasta met zalm en sla, maar de pasta is niet echt onze smaak. Geeft niet, de koffie met vulkoek compenseert dat wel weer.
Daarna dit verslag schrijven en wat internetten. Zelfs bij de camper – ver van de receptie- hebben we af en toe redelijk ontvangst.
Dinsdag 30 augustus 2016 Nico 385 / 1.289 km Fiets 1,5 km
Om acht uur komen we, geholpen door de lokale kerkklok die een goede imitatie weggeeft van een roestig koekblik en mokerhamer, uit bed. Buiten is het koud en kil (ca. 12 graden) en er hangt een dikke mist; de “Mont” is niet te zien en de fietsen, de binnenramen en de buiten overnachtende theedoek zijn vol gecondenseerd / nat. We ontbijten dus binnen. Om half tien verlaten we deze “Camping à la ferme” (lees: camperovernachtingsplek) waar we voor € 13,70 hebben overnacht. € 10 voor camper en bewoning en € 3,70 voor de stroom. De douches à € 3 hebben we maar laten zitten.
Via allerlei binnenweggetjes rijden we naar de A84. Dat schiet weer lekker op. Om half elf gaan we bij Rennes de weg af om te shoppen bij een grote Carefour (27 kassa ‘s + ca. 12 zelfscan-plekken). Da ’s tenminste een mooie, nette en goed ingerichte winkel. De toiletten zouden in Paleis Noordeinde niet misstaan. Daarna gaat de reis verder en om 12.30 uur passeren we onder Nantes de Loire.
Op enig moment wil Garmin ons even later de A84 péage (tol) naar La Rochelle op leiden. Wij kiezen voor de borden met “La Rochelle par RN”(= Route Nationale), oftewel een min of meer parallelle weg (Weg 137) die door allerlei dorpjes gaat. Of dat nou zo’n slimme keuze is valt achteraf te betwijfelen; het schiet voor geen meter op en om de 1 tot 4 kilometer heb je weer zo’n verhipte rotonde. Bovendien is een sanitaire stop, met lunchstop niet zo goed te combineren als op de “Aires” langs de snel-/ tolweg. We lunchen in de volle zon op een parkeerterrein van een gesloten bedrijf waar de voorzieningen ophouden bij een afvalbak en dan is het buiten al 26,5 graden en rijden we al weer een tijdje met de airco aan. Na de lunch twijfelen we over het vervolgen van deze niet-tolweg met zijn vele rotondes of toch maar de tolweg opzoeken. De keuze valt op doorrijden op Weg 137; we zitten er nu al zo’n tijd op… Maar het kost in ieder geval zeker een uur extra reistijd, om van de diesel maar te zwijgen met zo enorm veel rotondes. Maar de omgeving is wel leuk gevarieerd.
De reistijd wordt er nog langer op als we vlak voor de brug naar het eiland Ré een Le Clerc langs de overkant van de snelweg zien en Nico achter het stuur gehoor geeft aan Jenny ’s sanitaire noodkreet. Alleen: Die verhipte Le Clerc is maar niet terug te vinden en we zien en passant een hele buitenwijk van La Rochelle. Tot Nico de route uit Garmin gooit en via zoeken / winkelen gewoon Le Clerc in Garmin aanvinkt. Dan ben je er in 3 minuten…….
Na deze sanitaire tussenstop (intussen is het al weer 30 graden) rijden we het laatste stukje naar de brug die ons naar het eiland Ré (Ile de Ré) zal brengen. We zien al een bordje met “Péage”, maar slikken toch even als de tol € 16,- blijkt te zijn (“Eco-tax”). De brug naar het eiland is in 1988 gebouwd, maar vanaf 2012 wordt de z.g. “Eco-Tax” geheven. Afijn: Rederij Doeksen naar Terschelling is duurder. En die vergelijking met Terschelling zet zich voort: het eiland blijkt als we tijdens de rit over het eiland ons verbazen over het grote aantal fietsers een waar fietsparadijs te zijn. Er zijn nogal wat fietsroutes. Wij rijden naar de camping “Airotel La Plage” in Saint Clemens des Baleines, helemaal aan de andere kant van het eiland. Dit is een Acsi korting-camping (€ 19 per nacht) die door Jenny gevonden is. Vlak bij het strand. Een gouden vondst: rond half vijf komen we aan en worden allerhartelijkst welkom geheten. We mogen zelf een plekje zoeken en plek 5, die volgens de receptiedame heel geschikt zou zijn voor ons, blijkt dat inderdaad te zijn. Aan het eind van een paadje, lekker op jezelf, goed beschut (het waait hier behoorlijk) en vlak bij het zwembad en de sanitaire voorzieningen. We krijgen allebei een eigen wifi- toegang (nou nou…!) en zijn in een mum van tijd zijn we –zelfs in de bloedhitte- volledig opgezet. We zetten de bus zó dat íe met z’n achterkant naar de wind staat en veel schaduwplekken heeft.
Na de vaste plichtplegingen-na-het-opzetten, een goed glas witte wijn (nou ja één?) gaan we naar het campingzwembad voor een plezierige afkoeling en daarna gaan we richting douches. Schitterende camping dus en dat voor slechts € 19,00.
Na de douche eten we en na half negen klimmen we op de fiets om te zien of we ergens de zon in de zee kunnen zien zakken. Helaas zijn wij daarvoor we net te laat: een mooie rode gloed aan de horizon doet vermoeden wat we gemist hebben. Morgen iets eerder vertrekken dus. Het lijkt hier zó mooi dat we morgen maar gaan beslissen of we drie in plaats van 2 nachten zullen blijven.
Woensdag 31 augustus 2016 Jenny 0 / 1.289 km, fiets 46,5 km
Wanneer wij om 9.00 uur opstaan schijnt de zon al vrolijk onder de luifel. We verplaatsen daarom onze stoelen en tafel om in de schaduw te ontbijten. Wat een luxe!
Om 11.10 uur stappen wij op de fiets om een leuke route te fietsen. Het weer is prima: warm en zonnig. Er zijn vele fietsers onderweg, Re is een echt fietseiland. Het voelt een beetje als Terschelling, daar is ook iedereen op de fiets en loopt de weg voor de auto’s er midden door het eiland. Meer vergelijkingen zijn: de vuurtoren, de haven(s), de hei, de duinen, het strand, het bos. En wat op Terschelling de Boschplaat is, zijn hier de zoutmijnen. Hele vlakten waar zout wordt gewonnen en hier en daar te koop wordt aangeboden. Ook bij ‘selfservice’ kraampjes, waar gewoon een bakje wisselgeld klaar staat. We passeren diverse dorpjes met markten en daar moet Jenny dan echt even afstappen en kijken. In een winkeltje kopen we een flesje wijn in de veronderstelling dat het wijn uit de streek is. Nee, het blijkt wijn uit het Loire-dal te zijn, maar later proeven wij dat hij heerlijk is.
Terug fietsen we langs het strand en wanneer we een kijkje nemen bij een bewaakt strand besluiten we daar te gaan zwemmen.
Dus terug op de camping gauw de badkleding aan en het strandmatje mee. Het zeewater is heerlijk en de golven ook. De Reddingsbrigade bewaakt een klein deel van het strand middels blauwe vlaggen die in het zand zijn gestoken. Het wordt vloed en de wind waait naar het strand toe en dat veroorzaakt mooie golven. Na een half uurtje zee laten wij ons een paar minuten opdrogen om vervolgens weer naar de camping terug te fietsen. Daar nemen we een (gratis) douche en gooien al onze vuile was in de wasmachine. Dit is een snelwasser en na drie kwartier kan alles in de droger. Kosten resp. € 5,00 en € 3,00; duur, maar dan is het ook zo weer schoon en droog.
Ondertussen hebben we besloten om hier een derde nacht te blijven. We zijn namelijk nog lang niet uitgefietst en willen nog meer van dit wonderschone eiland zien. We zullen onze uitgestippelde route moeten aanpassen, maar weten nog niet precies hoe wij dat gaan doen. Eigenlijk zouden we vandaag uit eten gaan, maar dat verplaatsen we naar morgen. Jenny maakt een maaltijd uit de voorraad klaar: gehaktballen, rijst en doperwtjes. Samen met de Loire-wijn wordt het een heerlijke maaltijd.
Na het eten wordt de was weggewerkt, de afwas gedaan en koffiegedronken. Op tijd fietsen wij naar de vuurtoren om de zon-in-de-zee-te-zien-zinken. Een moment wat ons beiden altijd veel doet. We zijn precies op tijd en maken een prachtige zonsondergang mee. Daarna is het verslag schrijven en luierend deze avond door zien te komen.
De positieve punten van deze camping zijn: alles is aanwezig! De wc-brillen en het toiletpapier (beiden tot nu toe moeten missen), het prima internet, waar we zelfs TV mee kunnen kijken. De schitterende plek, het gratis douchen, het zwembad, het restaurant en de mooie verhuurtenten rondom ons. Deze camping zou heel geschikt zijn voor gezinnen die wel willen kamperen, maar ook wat luxe wensen.
Donderdag 1 september 2016 Nico 0 / 1.289 km Fiets 51 km
Na half tien worden we wakker; geen wekker gezet. Een nieuwe fietsdag wacht ons. Het weer is net als gisteren: droog, helder en volop zon. We brunchen ergens na tienen op ons gemak – weer in de schaduw – en werken de “waslijn-was” die niet in de droger is geweest rustig weg.
We pakken het nodige voor onderweg in de fietstassen en ergens tegen twaalven beginnen we aan de tweede fietstocht over dit mooie eiland. Omdat we letterlijk en figuurlijk in een – hele mooie – uithoek van het eiland verblijven, rijden we een redelijk stuk van de route van gisteren opnieuw. Maar dat geeft helemaal niets. We hebben besloten om niet helemaal naar de brug te fietsen. Dat zal met de wind in de rug best wel vlot gaan, maar terug tegen de wind in zal het wel de nodige tijd en accucapaciteit kosten. Een eind voorbij de helft is ook mooi.
We laten deze keer Loix –ook letterlijk en figuurlijk – links liggen en fietsen een eindje verder langs de mooie noordkust van het eiland, de Plage de la Mer du Nord, naar Saint Martin de Re, de hoofdstad van dit eiland. Aan de haven zetten we ons neder op een terras van wat een nogal exclusief restaurant blijkt te zijn. Een niet echt overtuigend gevuld glas witte wijn voor € 5,50 spreekt boekdelen. Een Grimbergen Rouge voor € 6,00 eveneens. Maar het is vakantie en volgens Jenny heeft ze in dit etablissement een majestueus toilet bezocht.
Daarna zoeken we een supermarkt, maar kunnen die niet vinden. Voor een lunchmaaltijd vinden we het nog net even te vroeg. We fietsen naar de zuidkant van het eiland, naar Le Bois Plage en Re. Daar kunnen we ook geen supermarkt vinden en constateren opnieuw dat het met de fietsbewegwijzering binnen de dorpjes maar droevig gesteld is. Dit dorpje hebben we dus van oost naar west, van nood naar zuid en via een hoop andere variaties doorkruist en nog steeds geen supermarkt gevonden. Daarom gaat het richting La Couarde sur Mer. Het enige “etenswaardige” etablissement aldaar heeft om half vier nog geen warme maaltijd ter beschikking. Dat zie je hier in Frankrijk vaker. De keuken is wel open, maar voor een diner: ho maar. Kom ’s avonds maar terug. We gaan tòch nog even kijken of we een supermarkt kunnen vinden en zowaar: Jenny vindt een Carrefour die de hele dag open is (van 8 .00 tot 20.00 uur) en niet de halve middag of meer de deur dichtgooit. Een paar boodschappen en een koud blikje fris ingeslagen en we fietsen verder terug naar Ars en Ré, waar we in twee dagen tijd twee keer de markt hebben bezocht. Bij de geopende etablissementen is op de terrassen alleen drank en geen maaltijd te bespeuren, dus fietsen we terug naar de camping waar we alvast afrekenen. € 19,- per nacht is voor deze faciliteiten en prima plek echt een koopje.
Na een witte-wijn-met-kazen-sessie gaat Jenny zwemmen in het campingzwembad en tikt Nico vast een stukje verslag. Daarna duikt Nico ook onder de douche. Helemaal schoon en fris fietsen we vervolgens het kippeneindje naar Le Phare des Baleines, de nabijgelegen vuurtoren en strijken daar neer op het terras van Restaurant Chez Marie.
De door Jenny bestelde tonijn (nemen we aan) blijkt of niet gevangen of is op, dus bestelt Jenny een andere vis. Nico speelt op safe en bestelt een bacon- / cheeseburger. De vis die Jenny krijgt (inclusief kop en melkgebitje) smaakt heerlijk, maar het ontdoen van graten overtreft in tijd het nuttigen van de vis. Maar zowel vis als burger laten zich prima wegspoelen met een fles rosé van het Ile de Ré. Tòch nog lokale wijn gedronken!
Na een kopje koffie (loeisterke) espresso verlaten we voor de laatste keer de opstallen rond de vuurtoren. De zonsondergang laten we maar zitten; die hebben we gisteren in volle glorie mogen aanschouwen. Terug bij de camper besteden we onze tijd nog aan wat lezen en rondtummelen en dan komt er een einde aan dag 3 op deze mooie locatie.
Vrijdag 2 september 2016 Jenny 410 / 1.699 km
We staan deze morgen vroeg op, om 7.40 uur. De zon moet er dan nog doorkomen en het is vochtig. Maar het is niet koud en we kunnen dan ook buiten ontbijten. We genieten van de croissantjes, stokbroodje en de chocobollen en gaan daarna alles op ons gemak inpakken. Tegen tienen verlaten wij de prima camping om ooit nog eens terug te komen. We rijden de hoofdweg van dit eiland terug en passeren om 10.30 uur de brug. Aanvankelijk dachten wij opnieuw tol te moeten betalen, maar dat blijkt niet zo.
We doen boodschappen bij een Carrefour een eindje voorbij La Rochelle, trekken de flappentap leeg en tanken Duva Kampa vol. Wat de boodschappen betreft: ook hier houden wij de reclames in de gaten: wat dacht je van een doos wijn, 2 + 1 gratis? Toch weer mooi € 10,00 uitgespaard!
Via weg D 137 –die later de A837 wordt- rijden we richting Bordeaux. Het is inmiddels heet geworden, meer dan 30 graden. We eten daarom ons boterhammetje in de camper waar de airco aan heeft gestaan.
Om 14.00 uur passeren wij Bordeaux en gaan vandaar de weg naar het Dune de Pilat volgen. Daar komen wij om 15.10 uur aan. We bezoeken de kraampjes met souvenirs en beklimmen het duin per trap. Dat gaat ons minder goed af als 12 jaar geleden, dus we worden wel een dagje ouder. Dune de Pilat is met zijn 105 m het hoogste duin van Europa. Elk jaar verschuift het duin zo’n 5 meter richting land. Wanneer we boven zijn genieten we van een schitterend uitzicht. Naar beneden doen we ook met de trap, maar de meeste mensen gaan glijdend door het zand het duin af naar beneden. Dat hebben wij de vorige keer ook gedaan.
We eten een ijsje en bespreken wat we verder gaan doen. In tegenstelling met 2004 mag je hier niet meer overnachten, dus moeten we wat anders zoeken. Maar ook omdat wij een derde nacht op Re zijn gebleven moeten we beslissen wat we dit weekend gaan doen. Nico kijkt hoe het weer in de woestijn bij Navarra/Spanje zondag is en schrikt zich een hoedje! Het wordt daar tegen de 40 graden! Geen temperatuur om in een woestijn te gaan fietsen, wat ons plan was. Ook San Sebastian slaan we over, dus geen Spanje dit jaar.
Wij besluiten om morgen de Pyreneeën in te gaan, maar eerst gaan we voor nu een camping opzoeken. Daarvoor rijden we nog een uur over de snelweg (A63) zuidwaarts en onderweg zoekt Jenny naar een camping. Zij vindt er een in Castets, met de naam La Galan. Hij blijkt niet € 13,00 volgens het Asci-boekje te kosten, maar €15,00, ook niet duur dus. We staan al snel in de kampeerstand en Jenny maakt de maaltijd klaar. We eten kip (was al vers gebraden in de winkel) en verse broccoli en bloemkool.
Daarna afwassen, douchen en dit verslag schrijven en een weekendcamping in de Pyreneeën zoeken. Leve het internet.
Zaterdag 3 september 2016 Nico 186 / 1.885 km
We staan zonder wekker tegen negenen op. Gisteravond hebben we in principe besloten om nog een weekend aan de (nog net) Franse kust te blijven. Die woestijn in Spanje laten we maar voor wat het is: tegen de 40 graden!
Via Acsi vinden we een camping in St. Jean-de-Luz, dat met 57 kilometer op knap een uurtje rijden verderop ligt. Tijd genoeg dus. We breken langzaam op en tegen tien uur verlaten we deze gemeentecamping. Na de nodige tolstations komen we al snel in St. Jea-de-Luz aan en gaan eest een uurtje shoppen in een grote Carrefour. Daarna rond twaalf uur naar de camping. Lekker vroeg!
Dat valt dus tegen; aan de poort hangt een bordje met “Complet”, vol dus. Eigenlijk vinden we dat niet erg, want we zien iedereen op de camping als haringen in een ton op elkaar gep(l)akt staan en andere campings zien er niet veel beter uit. Dat lijkt voor een weekendplek niet echt een aanlokkelijk vooruitzicht.
We strijken maar even neer op een strand-parkeerplaats om te lunchen en te bespreken wat we gaan doen. Al brood – en zalm – etend besluiten we al snel om de kust te verlaten en de Pyreneeën in te trekken op zoek naar een weekendcamping. Dat scheelt maandag weer een hoop kilometers. Nico vindt op zijn Campercontact-app van de NKC (aanrader!) een camping in Navarrenx, Camping Beau Rivage. Dankzij Garmin rijden we na de snelweg (en een tolstation op een stukje terugweg) langs een uitgelezen reeks van binnendoor-weggetjes. Eindelijk in Navarrenx aangekomen wil Garmin ons langs een doodlopend weggetje naar de camping leiden. We zien de camping wel, maar komen er niet bij. We rijden voor de tweede keer om het mooie vestingstadje heen en zien dan wel verwijsbordjes. Het blijkt een camping te zijn die –ondanks de melding in de app- geen Acsi—kortingskaart gebruikt, maar dat is op zich niet erg. Het wordt dan gelijk de duurste camping tot nu toe, hoewel ca. € 25 per nacht ook nog erg meevalt. Ongeveer 95% van de campinggasten is Engels, later blijken de campingeigenaars dus Engelsen te zijn. Soort zoekt soort, in de goede zin van het woord. Eigenlijk wel “cosy” hier. Er staan een paar Fransen, maar weinig Nederlanders.
We zetten ons boeltje op in de bloedhitte en het begrip ”verzengende zon” gaat steeds meer leven. We hebben gelukkig schaduw van bomen maar niet de hele dag. Daarom zetten we de zijluifel nu eens aan de voorkant van de uitzetluifel. Dan kan de campervoordeur wel niet open, maar het scheelt een hoop zon en hitte. Zelf gaan daarna we eerst aan de andere kant van de bus zitten, waar nog een tijdje volle schaduw is. Maar ook daar geen wind. Jenny gaat zwemmen in het piepkleine campingzwembadje (het grote naastgelegen gemeentelijke openluchtbad is helaas al in winterslaap) en daarna douchen. Nico suddert even door in de schaduw en gaat daarna ook maar douchen.
Via WhatsApp worden we sinds vanmorgen op de hoogte gehouden van de huwelijksreis van Paul en Kitty: die zijn vanmorgen naar de USA vertrokken en net (21.14 uur) in San Francisco geland.
We zitten nu om half tien buiten met de elektrische ventilator op tafel, dan is het een beetje te doen. Binnen is het nog veel te warm. We hopen dat het straks nog een beetje gaat waaien.
Jenny ’s telefoon is en blijft deze vakantie een drama. Het ding vertikt het om gewoon te internetten en de goedkope Tele2- internetbundel blijkt dus ongebruikt. Precies de zelfde instellingen als Nico ’s telefoon, die wel “gewoon” kan internetten. Voor Jenny gebruiken we dus maar weer ons Mifi-apparaat met een duurdere T-Mobile bundel (2½ keer zo duur voor de helft van de Tele2-Mb’s), maar dat geeft niet. Zien we thuis wel weer. Dat Jenny’s telefoon deze reis ook problemen heeft met camping-wifi maakt het nog minder leuk. Maar ook dat lossen we wel weer een keer op.
Zondag 4 september 2016 Jenny, 0,00 / 1.885 km, fiets 14 km
We hebben vannacht warempel lekker geslapen en het helemaal niet heet gehad. Vandaag staan we om 9.00 uur op en dan is het nog helemaal niet te warm. We kunnen gewoon onder de luifel ontbijten en doen dat dan ook uitgebreid. Nico heeft bij de mini-Carrefour verse broodjes gehaald en we laten het ons heerlijk smaken. Ondertussen luisteren we naar de dienst in de Oosterkerk via het internet.
Jenny ’s telefoon heeft nu zulke vreemde kuren dat we bang zijn dat hij het begeeft. Iedere keer start hij opnieuw op en er verschijnen allerlei meldingen en websites die niet zijn gevraagd. Nico ontdekt dat het niet meer alleen aan het internet ligt, maar nu ook aan Wifi. Wanneer mobiele gegevens en Wifi worden uitgezet werkt het apparaat weer goed als telefoon. Dat laten wij maar zo. Later op de dag maakt Nico zijn tablet geschikt om te Whatsappen en voegt hij de mailaccounts van duijf@home en de BB aan zijn eigen gmail op de tablet toe. Thuis maar verder zien wat er met Jenny ’s smartphone aan de hand is. In elk geval weten we nu dat we een reservetelefoon mee hadden moeten nemen.
Om 12.30 uur besluiten we te gaan fietsen. Eerst door het dorp, maar omdat er daar geen winkels open zijn op de weg erbuiten. We bezoeken 3 kerken op deze zondag, de eerste in ons dorp Navarrenx, waar we een kaars aansteken voor Kitty en Paul die op huwelijksreis zijn in de USA en daarna bezoeken we 2 kerkjes in dorpjes die we nog tegenkomen. Er is geen kip op de weg, want iedereen houdt hier siësta. Wij lijken wel gekken zo middag op de hete dag. Wij moeten redelijk wat ondersteuning nemen van onze elektrische fietsen om wat wind te vangen, maar dan fietst het ook lekker. Totaal hebben we 14 km gefietst en terug in ons dorp ploffen we op een terrasje neer.
We bekijken nog even wat van de vesting, maar het is te heet om alles te zien. Daarna terug naar de camping en in de schaduw bijkomen.
Ook gaan we nog even zwemmen en daarna douchen. Straks lekker uit eten en dan wachten tot het afgekoeld is om te kunnen gaan slapen.
Volgens onze route die wij thuis hadden gemaakt zouden wij Noord Spanje in zijn gegaan en vandaag zouden wij een bijzondere woestijn hebben befietst bij Navarra/ Pamplona. Gelukkig hebben wij dat niet gedaan, we zouden in die zandbak zijn gesmolten vanwege de hitte. Toevallig lijkt Navarra op de plaats waar we nu zitten in de Pyreneeën, Navarrenx.
Maandag 5 september 2016 Nico 335 / 2.120 km
Om 8 uur loopt de wekker af, maar dan zijn we al behoorlijk wakker; de kerkklokken houden ’s avonds en ’s nachts hun fatsoen, maar vanaf 6 uur ’s morgens zullen ze elk uur laten weten hoe laat het is. Enige minuten nadat de dichtst bijgelegen kerk zijn zegje (of kerkbel) heeft gedaan, komt er verderop in het dorp nog een zielig kerkklokje het nog eens dunnetjes overdoen. Vast de kerk van de Ongelovige Thomas (“Is het ècht 8 uur? Tjonge, dan moet ik ook maar gaan bellen”). Dom ding.
We ontbijten buiten, onder een nog grijs wolkendek, maar het loopt al weer richting twintig graden. Maar zonder de hete zon is het best wel prettig opbreken. Om kwart voor tien verlaten we deze Engelse camping in Frankrijk en kopen in het historische stadje nog een ansichtkaart en sticker.
Daarna gaat het via de D67, de D111 en de D281 in een redelijk rechte lijn richting de A64. Daar bemerkt onze regensensor ineens een paar spatjes en slaan de ruitenwissers aan. Maar deze minidruppels zijn na een paar minuten weer vertrokken en de zon komt er weer als vanouds doorheen.
Om 11.30 uur houden we een plasstop en chauffeurswissel, want Nico is wat dufjes en dat kan soms rare autobewegingen tot gevolg hebben. Een eindje verderop tellen we weer ruim € 11,- neer voor het gebruik van een stuk snelweg en een aantal afritten verder verlaten we de snelweg. We zijn op weg naar “Le Camping du Lac de la Thésauque” in Nailloux. Volgens eerdere plannen zouden we vandaag op een camperparkeerplaats overnachten, maar het is deze dagen (ook vandaag weer) zó heet dat we vooralsnog alleen willen overnachten op campings met stroom (lang leve de ventilator!) èn een zwembad of zwembadje voor de broodnodige verkoeling. De gevonden camping is een Acsi-kortingskaart-camping die maar € 13,- per nacht zou kosten (dat blijkt te kloppen) en da ’s minder dan je voor de gemiddelde camperplek betaalt!
Om 12.45 uur doen we boodschappen in een niet al te grote maar heel complete Intermarché in St. Sulpice sur Leze. Daar gooien we ook bij het zelftankstation van de zelfde firma onze tank weer vol: 72 litertjes. We legen daar ook onze “vuilwatertank” (alleen koffiekan spoelen en tanden poetsen) en Jenny ontdekt daar ook een opstelling met wasmachines (8 en 18 kilo) en een droger. We spelen even met de gedachte om de was weg te werken (duurt een half uurtje) en ondertussen te lunchen, maar dat zou zonder schaduw in de volle zon zijn, dus zoeken we een ander plekje.
Die vinden we uiteindelijk twee dorpen verder om 13.45 uur in de halfschaduw van de enige boom op een hele grote en lege parkeerplaats van een heel groot kerkhof. Rustige lunch, dat wel….
Via leuke binnendoor-weggetjes met mooie vergezichten komen we om 14.30 uur bij de camping aan en moeten eerst een half uurtje geduld hebben tot de receptie weer open is. De camping kost inderdaad maar € 13,- voor plek, camper, 2 personen, stroom en douches. Oftewel: de goedkoopste camping tot nu toe.
We zetten ons boeltje op, vlak bij een secundair sanitair gebouw èn vlakbij het zwembad. Na de traditionele verrichtingen na het opzetten plonzen we –met één andere gast – in het zwembadje om lekker af te koelen. Daarna volgt een korte periode van opdrogen en dan aan de maaltijd en terwijl Nico daarna de afwas doet gaat Jenny een stukje fietsen. Morgen willen we een beetje op tijd opstaan en is het de bedoeling om in Avignon te belanden, op de zelfde camping waar we in 2004 met een gebroken uitlaat zijn beland. Dat was met de rode bus, Duva Kampa 2. Zie HIER het verhaal.
Dinsdag 6 september 2016 Jenny 312 / 2.432 km
Wederom staan wij om 8.00 uur op, want we willen de hitte voorblijven. Tijdens het ontbijt checken we mail en blijkt dat we nog een BB-boeking moeten regelen.
Om 10.10 uur kunnen wij deze goedkope – maar niet propere- camping verlaten. Even verder doen we boodschappen bij de Super U. Volgens Nico een klein winkeltje, maar eenmaal binnen ontdekken we 14 kassa’s. Jenny zoekt voor de zoveelste keer naar satésaus, maar tevergeefs. Alles is hier verkrijgbaar, maar dit niet. Dus kopen we maar een potje pindakaas om zelf saus van te maken.
We rijden de paralelweg, de D 6113 naar Carcassonne en belanden prompt midden in de stad. Ook zoeken we de oude stad (Sité) op om een foto te maken, maar dat lukt helaas niet. Dit is de derde keer dat wij in Carcassonne zijn.
Daarna rijden we over de A61 naar Narbonne en eten onderweg in de camper een broodje. Het is buiten 33 graden en in de camper hebben we de airco aan onder het rijden. Later zien we dat het 35 graden is geworden en dan rijden we al weer op de A9 zuidwaarts. We zien even de Middellandse Zee, maar besluiten pas op de camping te gaan zwemmen.
De route gaat over Montpellier, Beziers en Lyon naar Avignon, waar we om 15.30 uur aankomen op Camping du Port d’ Avignon.
We zetten snel ons kampementje op en moeten daarna echt even bijkomen. Oef, wat is het hier heet. Sinds lange tijd zien wij weer Nederlanders om ons heen, er zit hier zelfs een klas vol Nederlandse pubers! Wij gaan zwemmen en laten ondertussen een was draaien en drogen. Eten koken is er niet bij, je valt flauw in de camper. Maar een blik soep opwarmen lukt nog wel en Nico haalt gauw even een stokbrood uit de winkel.
Het wordt snel donker en dat maakt de avonden kort. Heel anders dan in Scandinavië. Buiten gaat een windje waaien en Nico zet de stormbanden aan de luifel, zodat die niet ingedraaid hoeft te worden.
Morgen rijden we naar het meer van Annecy, alwaar we een luxe (?)camping hebben uitgezocht met wel 3 zwembaden.
Woensdag 7 september 2016 Nico 385 / 2.817 km
De wekker moet om half negen afgaan, maar om kwart over acht komen we er “spontaan” uit; de Deense buurman besloot om rond half acht zijn vloermat in de open voortent van de caravan te gaan vegen en hield dat bijna een half uur vol; milde vorm van dwangneurose?
We ontbijten lekker buiten in de door hoge bomen prima gefilterde zon, vergezeld van een roedel rond-hopsende duiven.
Om tien uur verlaten we de camping, nadat Nico de oprijblokken was vergeten en daar met de achterwielen vanaf duvelde. We proberen iets van Avignon te zien, maar zijn vergeten dat die stad niet aan de kant van de campinguitgang ligt; de camping bevindt zich op een eiland in de Rhône. Door ons gezoek naar een fotoplek raakt Garmin vermoedelijk de klust kwijt en die leidt ons doodleuk in een vreemde richting, over onverharde en ook verboden wegen. Gek ding. Uit en weer aan en dan gaat het iets beter, al probeert Garmin ons dwars door een gratis parkeerterrein naar de brug naar Avignon te leiden. Daar neemt Nico een verkeerde straat en rijdt prompt door een oude poort de smalle historische straatjes van Avignon in. En door de naastgelegen oude poort ook weer uit. Na die correctie verlaten we Avignon en in Le Pontet aangekomen negeren we Garmin en rijden een “Centre Commercial” in. Bij een doe-het-zelf Carwash spuiten we voor € 2 (meer muntgeld niet voorhanden) het ergste stof van de auto af en gaan daarna shoppen bij een megagrote Auchon met maar liefst 59 kassa ‘s. Een winkel waar je gewoon kunt verdwalen.
Deze dag eist zijn tol; omdat we nogal wat moeten rijden volgen we gewoon Garmin over de tolwegen, alleen deze dag zijn we aan tol al ruim € 30,- kwijt…..
We lunchen in de bus in een beetje boomschaduw van een Aire van vijf voor één tot kwart over één. Als we weer verder gaan komen we rond half twee langs de brandweer die een bermbrandje aan het blussen is.
En dan gooit Garmin ons ergens op een wildvreemde plek van de Péage af om via een niet toegankelijke weg door Verweggistan verder te willen gaan. Nog steeds de kluts kwijt zeker. Weer de route er uit, opnieuw ingevoerd en dan moet het goed gaan. Maar Jenny stuurt Nico de verkeerde oprit op, zodat we een stukje snelweg van 8 kilometer drie keer hebben gereden.
Daarna schiet het lekker op en komen we in Annecy aan, waar we dwars door de stad moeten in het spitsuur. Kruipen dus. Buiten Annecy gaat het beter en we arriveren tegen vijven op Camping Europa in Saint-Joriaz, waar we voor het Acsi-tarief van € 17 een standaard plek krijgen. Die is verder prima, al staan we precies tussen twee lantarenpalen in. Het is na het opzetten te laat om nog te kunnen zwemmen; het “Waterland” sluit om zes uur en het zwembad om 7 uur. En tien minuten zwemmen is voor ons aan de te korte kant.
We klimmen daarom op de fiets op zoek naar een restaurant en volgen een tijdje het Meer van Annecy– fietspad, dat aan we westkant van het meer helemaal klaar is. Morgen zien we wel of het aan de oostkant, waar het pad nog in aanleg is, een beetje te fietsen is. In dat geval willen we het meer rondfietsen.
We merken zo net na zevenen al wel dat het hier tussen de bergen sneller afkoelt dan wat we nagenoeg de hele vakantie gewend zijn. We vinden een restaurant en eten daar heerlijk, resp. een zalmpizza (J) en een megaburger met streekvlees (N), vergezeld van een flesje rosé. Te veel om zelfs maar over een dessert te denken, maar wel extreem lekker.
We fietsen in het bijna-donker terug en moeten met de telefoon bijlichten om de code in te voeren waarmee het campinghek aan het fietspad opengaat. Dan douchen, verslag tikken en maar eens kijken hoe het hier verder afkoelt.
Donderdag 8 september 2016 Jenny 0.00 / 2.817 km, fiets 45 km
Vandaag slapen we uit tot 9.00 uur en zitten heerlijk in de schaduw tijdens het ontbijt. We doen rustig aan deze morgen, want wij zijn van plan het Meer van Annecy rond te fietsen. Tegen 12.00 uur vertrekken we, we kiezen voor de zuidkant waar een nieuw fietspad is aangelegd. Maar eerst zoeken we de supermarkt, want op de terugweg willen we wat boodschappen halen. Het fietst heerlijk naar Annecy, deels langs het water met strandjes (oh, had ik mijn zwemspul maar bij me), deels onder de bomen (heerlijk koel) en deels langs de drukke weg (wat een lawaai maken auto’s toch). Ergens onderweg eten we ons broodje en genieten we van het uitzicht over het water. Wanneer we in Annecy zijn rijden we langs de hele boulevard om te kijken of er een leuke boot te huur is. Ze zien er allemaal nogal groot uit en Nico bedenkt dat hij eerst eens wil oefenen met een eigen boot in onze gracht. Dat van die eigen boot speelt al heel lang door zijn hoofd.
We fietsen verder en het stuk aan de “overkant” / noordkant van het meer is een ander verhaal. In de planning staat een geheel nieuw fietspad en daarvan is een deel aangelegd. Maar soms ook moeten we over de doorgaande weg fietsen of door dorpjes. Sommige delen gaan steil omhoog om even later weer steil naar beneden te gaan. Op een van die stukken houdt de motor van Jenny ’s elektrische fiets het voor gezien. Heel vreemd, maar het uit en aanzetten van de accu verhelpt het probleem.
Wanneer we op de helft van de route zijn beraden we ons of we terugfietsen of de route afmaken. Wij kiezen voor het laatste. Net voorbij het eind vinden we weer het aangelegde fietspad. Het blijkt op een oude spoorbaan te zijn aangelegd en wanneer we door een oude tunnel fietsen, wanen we ons even aan de Vennbahn in België, die we vorig jaar hebben gefietst.
Voor wij er erg in hebben fietsen we onze camping voorbij. Dat is niet erg want we willen nog even naar de supermarkt. Uiteindelijk komen we tegen half vijf weer bij ons kampement en als echte Fransen doen wij ons te goed aan een stokbroodje met diverse kaasjes. Wijntje er bij en het genieten is compleet.
Dat laatste blijkt niet te kloppen, want wanneer we even later naar het zwembad gaan ontdekken we dat het inderdaad een zwemparadijs is. Dát wordt dus het genieten! Wat een verschillende baden! Zelfs een bubbelbadgedeeltje. Gelukkig zijn er weinig kinderen, want nu kan Jenny even gebruik maken van een stortbad in het kinderdeel. Uiteraard gaan we ook nog even banenzwemmen, dat bad is zelfs een uur langer open.
Wat we morgen gaan doen weten we nog niet. Jenny wil nog even in het Meer zwemmen, maar we willen ook naar de volgende camping. We slapen er nog een nachtje over…….
Vrijdag 9 september 2016 Nico 235 / 3.052 km
Gisteravond besloten we om vandaag richting Leval te rijden, waar Nico een mogelijk leuke weekendcamping heeft ontdekt. Als we die halen en het blijkt niets te zijn kunnen we zaterdag verder naar Baerental, waar Jenny een camping heeft gevonden. Alleen blijkt daar het zwembad eind augustus te zijn gesloten.
Tot zover de plannen.
Dan de realiteit:
We staan om 8 uur op en verlaten voor tien uur de camping. Nico zet Jenny in het dorp af bij de Super U om de lokale economie een gevoelige injectie te geven. Nico doet dit in het volgende dorp bij het tankstation van de Carrefour. Weer met elkaar verenigd rijden we stukje terug voorbij de camping en gaan daar om 11.00 uur aan een grasveldje bij het meer staan. Jenny ’s laatste wens in deze regio wordt vervuld: ze gaat zwemmen in het Lac d’Annecy. Om kwart voor 12 komt ze uit het water en om 12.00 uur rijden we richting Annecy. Daar stoppen we even bij een parkeerplaats voor een sanitaire stop en wijzigen in Garmin de instellingen zodat we tolwegen even vermijden. De route naar de beoogde weekendcamping gaat volgens Google Maps door Zwitserland en we zitten niet te springen om een Zwitsers jaartolvignet voor een paar kilometer snelweg. Achteraf niet zo’n slimme zet; Garmin leidt ons vervolgens over secundaire wegen (dat verwachten we ook), maar ook dwars door het platteland. We zien bij voorbeeld Geneve op afstand heel mooi liggen, maar we rijden geen meter door Zwitserland. Kost geen tol, maar wel veel tijd. Aan de andere kant zie je wel veel moois dat je anders nooit zou zien.
In Gex lunchen we eindelijk van half drie tot drie uur. Zo lang duurt het voor we eindelijk een plekje vinden om te stoppen. Voorbij Gex rijden we zelfs een Col: de Col de la Faucille, 1.323 meter hoog. Helaas rijden we omhoog een mooi uitzichtpunt voorbij en bovenop de Col is geen moer te zien. Wel een ijsje, dat nog wel in deze hitte.
De Col afdalend komen we door een redelijk groot wintersportgebied. Weer beneden aangekomen constateren we dat we voor ons gevoel al zo’n beetje een hele dag aan het rijden zijn, terwijl we concreet nog geen 190 kilometer in vele uren zijn opgeschoten. De beoogde camping laten we maar schieten; de verwachte aankomsttijd ligt inmiddels ver na zevenen. We besluiten om een volgende keer lekker ouderwets op een wegenkaart een route uit te zetten en ons niet – of niet altijd – meer door Maps en Garmin te laten leiden.
We zetten dus maar koers naar Besançon en komen rond half zes aan op Camping La Plage Besançon, een “€ 17,- Acsi- camping”. Ook hier is het naastgelegen zwembad dicht, maar Wifi is er gratis (en behoorlijk goed) en we hebben een leuk plekje in de nabijheid van het sanitair-gebouw. De camping ligt buiten de stad, maar Garmin heeft ons dwars door het centrum geleid. Hebben we dat ook weer gezien. We bespreken waar we morgen heen zullen gaan. De camping in een natuurgebied aan een meer bij Baerental lijkt de grootste kanshebber. Ook daar is mogelijk het zwembad dicht, maar de camping grenst aan een mooi meer. We gaan het zien!
Zaterdag 10 september 2016 Jenny 172 /3.224 km
We zijn bijtijds wakker en eten in de schaduw. Onze plek heeft helemaal geen ochtendzon, daarvoor zijn de bomen te hoog en te dicht op elkaar. Jammer, want het gras is nog nat en de was is niet droog. Het voelt zelfs een beetje koud aan en Jenny heeft dan ook voor het eerst bij het ontbijt deze vakantie sokken en een lange broek aan. Dat duurt overigens niet lang, want de temperatuur stijgt per minuut.
Om 10.15 uur zijn wij klaar om te vetrekken. De camping was prima, de ligging ook. Besançon staat op de werelderfgoedlijst vanwege de mooie citadel.
Bij een Carrefour gaan we uitgebreid weekendshoppen en Jenny scoort een leuk shirtje en een katoenen pyjamabroek. De laatste is in Nederland amper los te verkrijgen. De vorige zomerpyjama’s kocht zij in Italië.
Om 11.45 uur gaan we op weg naar onze weekendcamping. In eerste instantie was de keuze van Nico bij Colmar in de buurt. Wanneer dat niks is rijden we door naar de keuze van Jenny, in Baerenthal. Onze route gaar via de A36 naar Belfort, Mulhouse en dan via de A35 naar Colmar. We picknicken tegen 14.00 uur op een gewone parkeerplaats. We wilden op een ‘Air’ pauzeren, maar die bleken allemaal vol te zijn. Omdat er alleen volle zon is op de parkeerplaats eten we binnen in de camper.
Na de lunch zijn wij binnen een kwartier op de camping. Daar aangekomen mogen we zelf een plaatsje uitzoeken. Wij kiezen voor een plek in de schaduw, want het is inmiddels ruim 30 graden heet. Snel zetten we ons boeltje in de kampeerstand en gaan dan luieren in onze stoel, onder het genot van een glaasje witte wijn. Heerlijk zo’n vakantie zonder regen, maar oef wat is het heet. Dat vergt voor ons als Scandinavië-gangers een heel andere aanpak van kamperen. Aanvankelijk zouden wij deze vakantie geregeld op een camperparkeerplaats gaan staan, maar omdat wij zeker wilden zijn van stroom hebben we meestal voor een camping gekozen. En omdat de recepties nu vaak vroeg sluiten en het vroeg donker is, moeten we bijtijds op een camping zijn.
Ach het went wel en als echte kampeerders leren wij snel.
Eind van de middag gaan wij zwemmen en het blijkt een leuk zwembad te zijn. Niet zoals het zwemparadijs van twee dagen geleden, maar het komt wel in die richting. Vonden wij het aan het Meer van Annecy druk met Nederlanders, hier is een Belg, Duitser of Fransman een uitzondering.
De avond brengen wij door met lekker bijkomen en genieten van dit laatste vakantieweekend.
Zondag 11 september 2016 Nico 0 / 3.224 km, fiets 40 km
We slapen uit en ontbijten onder de stoelparasols; ’s morgens staan we in de zon, daarna heerlijk in de schaduw. En die kleine parasols bevallen prima.
We maken weer een stukje Oosterkerk mee, maar de verbinding laat te wensen over, dus moeten we halverwege de preek van Ries Nieuwkoop afscheid nemen.
Na elven stappen we op de fiets. We willen met behulp van een op deze camping gekochte fietsroutekaart voor “Alsace – Rhin – Forêt Noir” naar Neuf–Brisach fietsen.
Dat valt niet mee; kennelijk wordt het begrip “fietsroute” hier ietwat anders geïnterpreteerd dan bij ons. We rijden meerdere malen een kiezelstenen-pad op waarbij je verdraaid goed moet opletten waar je rijdt en doorlopend doodsangsten uitstaat dat je een lekke band krijgt. En die terreurpaden staan gewoon op de kaart als fietsroute.
Het dorpje St. Croix-en-Plaine ligt amper op 2 kilometer van de camping, maar als we daar aankomen hebben wij al 11 kilometer op de teller staan. In de meeste dorpen bezoeken we de kerk. We rijden na “ons” dorp naar Hettenschlag. Van daaruit willen we “binnendoor” naar Neuf-Brisach aan de Rijn fietsen, maar ook hier komen we weer op veredelde rotspaden uit. Terug naar Hettenschlag en dan maar richting Appenwihr. In dat dorp vinden de z.g. “Route Verte / Grüne Strasse”, de groene fietsweg, maar dat blijkt gewoon de doorgaande D-zoveel te zijn met langsrazend autoverkeer.
We komen in de hitte aan in Sundhoffen en oh schrik: daar is de doorgaande weg afgesloten en veranderd in een grote Brocante, een mega- rommelmarkt dus. Met de fietsen aan de hand langs de wegafzetting lopend worden we aangesproken door de eigenaren van Drogisterij Kinket in de Thomas a Kempis-straat. Kleine wereld.
Zij verblijven al twee weken in Neuf-Brisach, ons eerdere doel voor deze dag.
Vanuit Sundhoffen worden we als fietsers naar Colmar eindelijk op een klein weggetje door het bos geleid. Heerlijke koelte! Het pad eindigt een eindje buiten Colmar aan de drukke N83 en hoe je dan als fietser in Colmar moet komen mag je lekker zelf uitzoeken.
Dat valt ons hier de hele tocht al op: Van enige richtingbordjes voor fietsers hebben ze hier nog nooit gehoord. Voor automobilisten staan er een paar, maar als je hier de op de kaart aangegeven “fietspaden” volgt is er geen enkel verwijs- of richtingbord te vinden en dat is wel jammer. Kennelijk zijn we thuis erg verwend met ons knooppunten-netwerk, maar dat besef je hier pas.
We komen toch na enig stevig doortrapwerk in Colmar aan en in het centrum (ook al zo beroerd aangegeven) strijken we neer op een terrasje.
Ondanks de maaltijdvermeldingen op een bord bij het terras en de verder heel originele spijs- en drankkaart op omklapbladen aan een tafeltennisbatje blijken de warme gerechten in de vroege middag (nog) niet leverbaar. Verklaart ook waarom de restaurants die we zien gesloten zijn. Alleen de traditionele streekgerechten, de Elsasser Flammkuchen, kunnen hier geleverd worden. We kiezen voor de Noorse variant – yep: met zalm –en dat smaakt prima.
We klimmen wel doorvoed weer op de fiets en gaan langs de doorgaande weg terug naar “ons” dorp en de camping. Geen eindeloos zoekwerk, gewoon “met” de auto’s mee. Weer op de camping aangekomen gaan we lekker uitbuiken in de schaduw, hoewel Jenny ’s maag ietwat van streek is.
Later volgen zwemmen, douchen, route voor morgen uitstippelen. Als de voorspellingen gelijk krijgen, kunnen we dinsdag bij terugkeer thuis ook gewoon weer bij 30 graden uitpakken. De hitte die ons zo trouw volgde heeft kennelijk ook Nederland weer op het programma staan…..
Maandag 12 september 2016 Jenny, 333 km / 3.557 km, fiets 3 km
We staan een kwartiertje eerder op, want de satellietschotel moet nog ingepakt worden. Het is dan nog heerlijk koel en de zon is nog niet zo krachtig. Om 9.45 uur zijn wij klaar om deze camping te verlaten. Wat ons betreft een van de meest schone campings van deze vakantie.
We doen boodschappen bij de Hyper U in Colmar en zijn daar tot 11.00 uur zoet mee. De winkel heeft “slechts” 20 kassa’s en is daarmee niet de grootste van deze vakantie.
Via de A35 en A65 rijden we richting Rijn en bij Karlsruhe komen we om 12.00 uur Duitsland binnen. Dan via de A61 richting Koblenz, we picknicken onderweg in de camper. Bij Bingen gaan we de weg af en volgen Weg 9 langs de Rijn, naar St. Goar. Dat is niet zo ver rijden en even later zien wij de camping Lorelijblick al liggen. We zien dat er geen plaatsen meer aan het water vrij zijn en ook rij twee is vol. Om dan derde rang te gaan staan en niks van het varende verkeer te zien, gaat ons te ver.
Met de veerpont gaan we naar St. Goarhausen om de camperparkeerplaats te bekijken. Daar sta je wel aan het water, maar omdat er geen stroom is (en geen toilet) besluiten we dat dit geen optie is in de hitte.
Dan maar naar de camping in dit dorp. Hier zijn wij lang geleden eerder geweest, hoewel we er niks meer van herkennen. We worden niet echt vriendelijk ontvangen en omdat hier ook geen plaatsen aan het water meer zijn besluiten we naar Boppart te rijden. Dat betekent opnieuw de Rijn over per veerboot en een stukje richting Koblenz rijden.
Tegen half vijf komen we aan op camping Sonneneck en omdat het maar om één nacht gaat kunnen we een plekje aan het water krijgen. Links en rechts vriendelijke (Nederlandse) buren die hier al wat langer staan. Het is echter bloedheet en we zitten daarom achter de camper uit te hijgen.
Later gaan we zwemmen in het campingbad en we vermoeden dat dit ons grootste banenbad van de hele vakantie is. Het water is wat aan de frisse kant, maar dat zal wel komen omdat de luchttemperatuur boven de 30 gr. is.
We nemen het er van en gaan in het campingrestaurant uit eten. Wij bestellen allebei een schnitzel Hawai met bijbehorend saladebuffet. Afgesloten met een sorbet, is dit een heerlijke maaltijd.
Bij ons kampement is het inmiddels donker en stil. Hoewel, de treinen denderen hier met regelmaat aan twee kanten van de Rijn voorbij. Dat wordt oorstoppen in vannacht. Vroeger deden wij dan het dak van de camper naar beneden, maar deze camper heeft zo’n smal benedenbed dat een van ons ( Nico dus) boven slaapt. En om nou met die hitte ook nog klef tegen elkaar in een smal beneden bedje te liggen is ook niet ideaal.
Morgen zit onze vakantie er weer op en gaan we naar huis. We kunnen terugkijken op 2,5 weken met prachtig weer. Af en toe een beetje te heet misschien, maar met behulp van onze ventilator en de zwembaden op de meeste campings goed te doen.
Nog 4 uurtjes rijden en we zijn op de mooiste overnachtingsplek die wij ons maar kunnen bedenken. Ook dat is het heerlijke van een vakantie: thuiskomen!
Dinsdag 13 september 2016 Jenny, 371 km / 3.928 km
Goed geslapen hebben we niet, want er kwamen veel te veel treinen voorbij. Het is al snel warm en we moeten in de schaduw ontbijten. Vorig jaar voer neef Geert tijdens het ontbijt voorbij, maar nu is hij in geen velden of wegen (vaarwegen dan wel te verstaan) te bekennen. Jenny had hem een sms’je gestuurd, want zij had van nicht Femmy begrepen dat Geert dinsdag wel eens voorbij kon varen.
We vertrekken van deze mooie, maar treinlawaai camping om 10.45 uur. We mogen tot 11.00 uur blijven staan, maar een stel Denen verjagen ons, want zij hebben voor die dag gereserveerd. Eerst gaan we shoppen in Boppart, dat wil zeggen Jenny gaat langs de winkeltjes, terwijl Nico gaat tanken en rondjes rijdt om haar weer op te pikken.
Daarna rijden we tussendoor – over de berg heen- naar de A61. Onderweg maken we schitterende foto’s van de uitzichten.
Bij Koblenz gaan we de Rijn over richting Nieuwied en via weg 256 zoeken we de A3 op. Misschien hadden we beter de A61 kunnen blijven volgen, want er zijn veel files op de A3. Om 14.15 uur passeren we per file Keulen. Bij rastätte Hösel houden we een plasstop en chauffeurswissel. Het is buiten bloedheet, dus we rijden snel weer verder.
Om 17.15 uur zijn we weer in Nederland en zoeken we een restaurant op om een hapje te eten. Dat scheelt thuis weer. Het wordt het AC restaurant in Zevenaar.
Ook op de A50 is er file en er is wat onduidelijkheid over het gebruik van de spitsstrook. Het is erg druk op de weg, heel anders dan wij gewend zijn als wij naar huis rijden.
Om 18.30 uur rijden wij onze straat in en dan is de vakantie ook helemaal over.
Klik HIER voor de foto’s!