Donderdag 1 juni 2023                                         Nico 194 / 194  km

We vertrekken deze keer om kwart over 12, wat eerder dan we in de planning hadden, maar alles staat vertrekklaar en we hebben geen flauw idee meer wat we verder nog thuis zouden moeten doen. De reis gaat vandaag naar Emden, vanaf vandaag de nieuwe (tijdelijke?) vertrekhaven van Holland Norway Lines (HNL). Dus niet zoals vorig jaar naar Eemshaven, maar ietsjes verder rijden.  Traditiegetrouw rijden we een uur later, om kwart over één, bij Zwartemeer Duitsland binnen en slaan even later “linksaf” de A31 op, richting Emden.

Eenmaal op de A13 stoppen we om 13.25 uur op de eerste de beste P-WC voor een 20 minuten-lunchstop en rijden daarna door naar Emden. Om bijna 14.50 uur rijden we het haventerrein op en draaien abusievelijk de parkeerplaats voor de veerboot naar Borkum op. We kunnen  er met het zelfde kaartje gelukkig direct weer uit rijden en melden ons bij de “tent-incheck” van HNL. Gek gezicht: na het scannen van onze QR-code worden onze kaartjes uit een gat in het tentdoek geplukt. Afijn: de eerste dag op deze locatie… 

We kunnen nagenoeg zonder oponthoud of een tijdje in een rij te staan direct de boot op rijden. Om tien voor drie rijden we het autodek op. Het beladen van de auto’s gaat nu stukken beter dan een jaar geleden; de auto’s worden nu in nette rechte rijen gedirigeerd met voldoende tussenruimte, dus dit jaar geen schots en scheef bijna tegen elkaar staande auto’s en plenty domme Hollanders die met rolkoffers achter zich aan links en rechts autolak afschrapen. Een hele vooruitgang!

Tien minuten later, om 15.00 uur komen we onze hut binnen, nr. 9813. Op dek 9, het hoogste dek dus, aan bakboordzijde, bijna vooraan en vlakbij de lift naar het autodek. We zitten zo’n beetje “schuin naast” onze auto, want die staat 6 dekken lager zo ongeveer naast de lift. Dit jaar geen “luxe” hut (die vorig jaar best tegenviel) maar een standaard 2-persoons buitenhut. Niet te groot, niet te klein, met een verhoudingsgewijs vreemd-grote kledingkast.

Tot onze verbazing kunnen we in deze hut de temperatuur niet regelen; vorig jaar wel, maar dat haalde toen niks uit, het was toen gewoon overal aan boord bloedheet.

Na een beetje te zijn bijgekomen gaan we ook nu naar het Sundeck, achteraan op “ons” dek. In tegenstelling tot vorig jaar, toen de regen bij vertrek met bakken uit de lucht viel,  is het nu wel droog, maar voor een Sundeck is er betrekkelijk weinig (lees: geen) zon. En 20 graden kouder dan vorig jaar: veertien graden in plaats van vierendertig.

De MS Romantika vertrekt ruim drie kwartier te laat, om kwart voor zes en vaart achteruit de haven uit, vele kubieke meters zand omhoog spoelend.

Om half zeven gaan we aan het dinerbuffet, waar niets op aan te merken valt; helermaal prima!

Na het traditionele uitbuiken en het al bijna even traditionele besluit om niét naar de avondshow in de showlounge te gaan kijken lopen we nog een rondje over het schip en ontdekken een pinapparaat. Nico douwt er een paar keer zijn pas in, maar vertrouwt er niet op dat er Noorse kronen uitkomen. Later vraagt hij dit na bij een bemanningslid die nadrukkelijk verzekert dat het apparaat echt(e) Noorse kronen uitspuugt. Nico slaat daarna alsnog aan het pinnen, meent voor € 300 aan Noorse kronen te bestellen en krijgt vervolgens……. 300 Euro’s!! Die de volgende dag ook nog eens voor € 328 van de rekening zijn afgeschreven!!

Vrijdag 2 juni 2023                                     Nico 83 / 277  km   

Rond 8 uur komen we ons bed uit na een slechte nacht: Jenny’s bed, tevens zitbank, blijkt een heel hard zitkussen annex matras te hebben. Daarnaast stampte het schip ’s nachts behoorlijk en was er de hele nacht een klepperende deur. Dat bleek (om 7.00 uur ’s morgens!) één van de kledingkastdeuren te zijn die niet goed was gesloten…….

Omdat het schip nu later aankomt (kwart voor elf i.p.v. tien uur) gaan we om kwart voor negen maar eens aan het ontbijtbuffet. Ook hier niets op aan te merken: (te) veel en (veel te) lekker!  Deze overtocht is niét echt goed voor je bloedsuiker…..en gewicht. 

Na het ontbijt klagen we bij de receptie maar eens over die Euro’s uitspugende pinmachine. Jammer maar helaas: dat doet ‘ie de laatste tijd vaker en ze hebben het bedrijf waar de machine van is (“niet onze schuld dus”) al geïnformeerd. Plak er dan gewoon een briefje op!!!!

Een uur voor aankomst worden we ineens onze hut uitgebonjourd; vanwege de terugreis moeten ze nu al gaan schoonmaken. Daar is niets over gezegd of vermeld en volgens ons is tijdens deze overtocht meer dan de helft van de hutten niet bezet. We zoeken ergens een tafeltje en praten wat met een Nederlands echtpaar dat voor het eerst naar Noorwegen gaat. Dát is ook duidelijk te zien: de man sleept een “taxfree” doos met blikken Heineken (!!) mee…..

Om ca. 11.00 uur rijden we van de boord en gaan in de stad op zoek naar een bank om die verhipte Euro’s om te wisselen; dan maar twee keer provisieverlies… Maar dat lukt niet: de enige bank die we vinden heeft trots op de deur staan: “Cashfree bank: only good advice”. En dus ook geen pinapparaat. De dame die er werkt verzekert ons dat we overal met onze creditcard en / of bankkaart kunnen betalen. We besluiten om later ergens om te wisselen.

Om 12.00 uur rijden we dan eindelijk definitief Kristiansand uit en draaien de E39 richting Stavanger op. Van deze E39 blijken grote delen opnieuw aangelegd te zijn: allemaal vierbaans en veel tunnels. En dus om de haverklap tolcamera’s. Zien we later wel weer terug. Als we de nieuwe E39 verlaten omdat de rest nog aangelegd wordt (maar nog wel voor de laatste 300 meter weer tol betalen!!) stoppen we even bij een tankstation annex Mac voor een broodje en een sanitair uitstapje.

Daarna rijden we bij Vigeland Weg 460 naar Lindesnes op. Op weg naar het zuidelijkste punt van Noorwegen met een vuurtoren en als musea ingerichte gebouwen eromheen. Toegang 100 NOK, voor ons gepensioneerden Nok 60 p.p.  Dát valt weer mee! 

We hadden het idee om hier op de parkeerplaats te overnachten (voor NOK 200), maar als we na veel traplopen en klimmen moe maar zeer voldaan om 15.00 uur weer bij de bus zijn, stelt Jenny voor om gewoon naar de iets verder gelegen camping te gaan. Kunnen we gelijk douchen. Dat blijkt een gouden greep te zijn! Prima camping, we staan tussen twee “broertjes”, er is een keuken en het ligt vlak bij zee. We komen er om kwart over drie aan en staan binnen een half uur voor NOK 371 helemaal prima.

Vandaag is er de hele dag volop zon, niet echt warm, zo’n 15 graden, maar in de zon prima te doen en het voelt ook lekker warm aan.

Nu, even na achten, wordt het ook in de zon wat frisser, maar we hebben een hele goede dag gehad.

Het is erg prettig om zó vlak bij de boot al iets leuks te gaan doen. Mede dankzij de gekozen overtocht zitten we vanavond op maar 277 autokilometers van huis even vanaf een picknicktafel op een steiger aan zee te genieten van het uitzicht over die zee. Gistermiddag vertrokken we nog van huis…..

Zaterdag 3 juni 2023                                   Jenny  371 / 648 – Fiets 0 km.

We staan vanmorgen vroeg op. De wekker zou om 7.30 uur aflopen, maar we zijn al eerder wakker. Het is nog niet warm genoeg om buiten te ontbijten, maar de zon schijnt volop. Om 9.00 uur zijn we helemaal klaar om te vertrekken. Garmin brengt ons via een andere route van dit schiereiland af, naar de E39. In Lyndal aangekomen doen we eerst boodschappen bij de Kiwi en een minuut later vinden we een pinautomaat.  We vervolgen de E39 en houden onderweg eerst een koffiestop en later een lunchstop waar we ook even siësta houden. We passeren veel tunnels en ook zee-tunnels. Een ervan zit ruim 300 m onder de zeespiegel.

Bergen is vandaag ons doel en om daar te komen moeten we door veel zee-tunnels , over bruggen en met veerboten. Garmin geeft ons een andere route dan we ooit eerder hebben gereden; het levert ons niet alleen een extra boot op, maar ook een mooie route. Zo’n 30 km voor Bergen rijden we door de langste tunnel van vandaag: wel meer dan 8 km lang!

Om 18.40 uur komen we aan op de Lone Camping bij Haukeland en binnen een uur staan we in de weekendstand met uitzicht op het meer en de bergen aan de overkant, waar nog wat sneeuw op ligt. Op deze camping zijn wij 33 jaar geleden ook geweest met de kinderen en met (o-)ma Flobbe. We herkennen er niets meer van, maar we hebben een heel mooie plaats voor 2 nachten. De zon heeft ons de hele dag vergezeld en daardoor is het buiten lekker vertoeven.

Zondag 4 juni 2023                                     Nico 0 /  648 km – Fiets: 8 km.

Vandaag trekken we niet verder, dus we komen pas ergens na negen uur een keer uit bed. De zon schijnt al weer alsof hij nooit is weggeweest en dát in Bergen!! De afgelopen avond hadden we de dakisolatie ingehangen, maar later vandaag gaat ‘ie er zeker uit.  Rond de klok van tienen zitten we lekker buiten onder de luifel aan het uitgebreide ontbijt, tevens lunch. Tot 12 uur vertrekken er veel mensen van de camping en er komen minder voor terug.

We genieten van het uitzicht over het water en de bergen. Dit is een prima camping voor een weekend. Ook voor door de week, trouwens.

Rond het middaguur gaan we een stukje fietsen. We willen een tochtje “om het meer heen” maken. Nico probeert het met één van zijn fietsapp ’s, maar die heeft taalproblemen. En door de felle zon is het telefoonscherm sowieso slecht afleesbaar. Desondanks vinden we onze weg. In het begin nogal “bergje op – bergje af”, dus gaat de fietshelm maar op. Maar daarna zijn er niet echt heel veel érg steile stukken. Het wordt een leuk tochtje, niet te lang, want na iets meer dan 8 kilometer zijn we weer terug, maar in Noorwegen tellen fietskilometers dubbel, zélfs met e-bikes…..

Een deel van de middag brengen we verder weer lekker luierend en van het uitzicht genietend door. We gaan tussendoor wel vroeg douchen, vóórdat “de grote meute” komt. Maar die blijkt niet echt te komen. Maar deze douche is lang niet zo lekker als die op de vorige camping; het begrip “zeikstraaltje” krijgt weer een heel nieuwe invulling. Maar je wordt wél schoon.

’s Middags worden er ineens overal stroomaansluitingen bijgeplaatst, zelfs vlak achter onze camper. Gisteren redden we het maar nét om met onze veertig meter snoer en een lang verloopsnoer van het stekkerbord naar de camper te komen; nu zou het met een kort snoertje kunnen. Laat maar mooi zitten, of liggen.

Omdat het Nico’s beurt is om te koken, fietst hij naar het naast de camping gelegen Shell-tankstation, waar een lekkere verse BBQ-Chicken pizza voor hem wordt gebakken. Da ’s nog eens makkelijk vakantie-eten! 

Daarna wordt het deze dag welhaast traditionele luieren weer volop voortgezet..  De enige inspanningen die nog moeten gebeuren zijn het bijvullen van drinkwater en misschien alvast afbreken van de zijluifel. Maar dat overleven we wel.

Morgen rijden we een stukje terug naar Bergen en gaan na een bezoekje aan de stad via de E39 verder noordwaarts, naar het begin van Weg 55, door ons ook wel “De Sneeuwweg” genoemd. We willen die weg dit jaar vanaf het begin helemaal – in delen – gaan rijden. Als het weer zo blijft als nu wordt dat dan een hele mooie tocht.

Maandag 5 juni 2023                                  Jenny 228 / 876 km – Fiets 0 km.

Nog voor de wekker worden we vandaag wakker. Het is dan nog erg fris buiten en we ontbijten dan ook binnen. Om 9.30 uur zijn we klaar om te vertrekken. Maar eerst wordt het afvalwater geloosd, Duva Kampa van nieuwe brandstof voorzien en worden bij de Spar boodschappen gehaald. De Spar verrast ons met een saladebuffet en we scheppen onze bakken goed vol.

Daarna rijden we naar het centrum van Bergen en vinden daar zowaar een parkeerplaats vlakbij Bryggen, waar de prachtige vakwerkhuizen staan. We wandelen naar het tandrad-station waar de Fløyenbaan ons naar boven brengt. Daar genieten we van het uitzicht, maken mooie foto’s en kopen een ansichtkaart voor ons plakboek. We blijven niet zo lang, want we moeten onze parkeermeter in de gaten houden.

We staan naast een kerk geparkeerd en willen die graag even bekijken. Maar als Jenny ziet dat je daar flink voor moet betalen zijn we snel weg. We rijden om 12.40 uur vlot Bergen uit en volgen de E39 noordwaarts tot Ytre Oppdal, waar we om 14.20 uur aankomen en de boot nemen naar Lavik. Onderweg hebben we al een broodje gegeten en dat is maar goed ook, want de overtocht duurt maar 20 minuten. Nog steeds volgen we de E39 en wel tot Valheim; daar gaat de E39 noordwaarts en gaat onze weg als nr.55 langs het Sognefjord verder. Op de bergtoppen ligt nog wat sneeuw.

Intussen is het zonnig geworden en wordt het een stuk warmer. We rijden veel tunnels en bochten. De weg is soms erg smal. De tunnels zijn meestal goed verlicht, soms slecht (dan lijkt het alsof je een zonnebril op hebt) of helemaal niet verlicht. We rijden korte en lange tunnels, de langste van vandaag is 8 km.

Om 16.15 uur komen we aan bij camping Veganeset, in het plaatsje Dragvik, vlakbij Balestrand. De camping hadden wij al op internet uitgezocht. En de hut die we graag willen hebben is beschikbaar en daar zijn wij heel blij mee. De hut heeft een eigen badkamer, twee losse bedden en een compleet ingerichte keuken.

Hier blijven we twee nachten en genieten we van het fantastische uitzicht.

Dinsdag 6 juni 2023                                   Nico  165 / 1.041 km. – Fiets 0 km

Het is vandaag geen opbreek- en vertrekdag. Na negenen stappen we uit bed in ons “huis voor 2 nachten”. 

Best lekker, dit huis; geen geworstel met ruimte, een complete keuken, eethoek, zithoek, badkamer én een werkelijk schítterend uitzicht.

We zitten hier vlakbij de Gaularfjellet, een berggebied hier in de centrale provincie Vestland. De bergen worden doorkruist door de grens tussen de gemeenten Sunnfjord en Sogndal. De z.g. “Norwegian County Road” 613, kort genoemd Weg 613, volgens Garmin Weg 13,  doorkruist de bergen via een pas die de rivier de Gaula volgt en heeft een knappe haarspeldweg.

Gisteravond hebben we bedacht om die weg in ieder geval een stuk te volgen.

Vanaf de rotonde bij de camping draaien we om half 12 Weg 613 op. Heel vaak héél smal met passeerplekken (goed vooruit kijken!) en al heel snel zien we een auto met een bedremmeld kijkende mevrouw achter het stuur, die aan de rechter kant (niet de afgrondkant!) van de weg is geraakt en met het midden van de autobodem klem staat  op de rand van de weg. Er staat al een auto van een garage bij (en een Nederlandse auto), dus rijden we door.

Na verloop van tijd over deze smalle weg te hebben gereden begint even voorbij Mel de weg enorm te stijgen, met héél veel haarspeldbochten en een indrukwekkend stijgingspercentage. Als je stopt moet je écht via de “hellingproef” (in deze context absoluut een passend woord!) weer op gang zien te komen. Erg stijl dus!

Tijdens de klim bedenkt Nico al dat we dit stuk zeker niet terug gaan rijden. Gisteravond zei hij nog: “We rijden wel een stuk en zien dan wel waar we weer omdraaien. Een heel “rondje” rijden duurt veel te lang.Dat gaan we dus niet doen”….. Dus wel!

Bovenaan bij het uitzichtpunt (een erg futuristisch gebouwd kunstwerk) genieten we van het schitterende uitzicht rondom. Overal sneeuw, alsof het nog winter is. Even later rijden we verder en stoppen na een paar kilometer al weer bij het Nystølvtnet, een bevroren meer onder de sneeuw. We stoppen voor een nagenoeg identieke California T6 camper: óók eentje van Scharphof Campers in Nijverdal.

We vervolgen daarna onze route en komen op Weg 610, ook wel de Watervallenweg genoemd. Nico probeert er eentje te voet te gaan bekijken, maar na een paar bijna-doodervaringen en bijna-hartstilstanden (“Je wordt ouder, pappa”) geeft hij de moed én de poging op.

Bij Sande komen we weer op de E39 uit, die we een stukje zuidwaarts volgen. Bij Vadheim komen we weer bij “ons” Høyangerfjord, waar we gisteren vanaf de andere kant komend rechtsaf Weg 55 insloegen. Nu gaan we dus linksaf om die laatste 80 kilometer naar de camping opnieuw te rijden.

Rond vier uur komen we weer in Balestrand, waar we de plaatselijke Coop binnenvallen voor een reeks “impulsaankopen”, waaronder een bak (héle dure) kersen, “echte” cider, gerookte zalm, de Noorse variant van Magnum ijs (maar dan in dropsmaak) en nog een paar dingen die we absoluut niet nodig hebben. Maar na zo’n mooie dag gun je jezelf wat….

Na een (letterlijk en figuurlijke) rondrit van 165 kilometer komen we weer bij ons huisje, waar we eerst eens lekker in de zon gaan zitten, douchen, weer in de zon gaan zitten, eten en (jawel:) opnieuw wéér in de zon gaan zitten. Dat kan inmiddels in korte broek. We houden maar mooi weer!

Zo komt er een einde aan een héle mooie dag met schitterende uitzichten: Noorwegen op zijn mooist!

Woensdag 7 juni 2023                                 Jenny  235 / 1.276 km.- Fiets 1 km.

We staan om 8.00 uur op en na het ontbijt pakken we rustig onze spullen in. We hebben geen haast en halen de veerboot van 10.25 uur met gemak. We komen aan de overkant van het fjord aan bij Hella. We volgen nog steeds Weg 55, maar het eerste deel heet ook Weg 13, heel verwarrend. Onderweg bekijken we de waterval bij Kninnafossen, héél groot en héél hoog.

In Sognedal doen we boodschappen bij de Rema 1000. In deze plaats zijn we al eens eerder geweest, op Stedje camping. Maar we herkennen niets hier.

Onderweg eten we ergens op een parkeerplaats ons broodje op en ontmoeten er Zwollenaren die in de A-landen wonen; wij zullen ze nog geregeld vandaag tegenkomen. 

Op een uitkijkpunt op Weg 55 genieten we van de sneeuw. Het is daar erg druk met een bus toeristen. Het hoogste punt is het Sognefjellet op 1392 m en dat bereiken we om 14.40 uur. Een jong stel maakt foto’s van elkaar in de hoge sneeuw en Jenny biedt aan om hen samen op de foto te zetten in ruil voor een foto van ons.

We zoeken op deze route de parkeerplaats met wc, waar we in 2008 hebben overnacht. Het heet Elveseter, te herkennen aan hele hoge betonnen stoelen en tafels. Helaas hebben we hem niet kunnen vinden. Dan maar in Lom op de camping gaan staan, denken we. Maar op de eerste camping moeten we digitaal inloggen en dat lukt niet. Wij willen wel, maar het display valt uit. De volgende camping in Lom is zo groot dat we de receptie niet kunnen vinden. Teleurgesteld gaan we Weg 15 op, richting E6. Die kant moeten we toch op en onderweg zal er heus wel een camping zijn.

Dat klopt. Bij Vågåmo vinden we een onbemande camping waar we neerstrijken. Vanavond om 21.00 uur mogen we afrekenen. Het is nog steeds zonnig en warm, maar hier in Vågåmo staat een stevige wind, zodat we met de keukenzijde naar de wind gaan staan en de luifel niet opzetten. Het is een redelijk luxe camping: gratis douchen en een sauna. Een keuken waar je kunt afwassen, maar voor de magnetron en oven moet je betalen met een muntje. Wij hebben het niet nodig, want wij eten vandaag soep met brood.

Donderdag 8 juni 2023                            Nico   377 / 1.653  km. –  Fiets 1 km.    

We zijn allebei vroeg wakker en staan om kwart over zeven op. De dekbedden en kussens gaan direct naar buiten om te luchten. Na het ontbijt gaan we opbreken en omdat we gisteren “beperkt” hebben opgezet (geen luifel, geen kacheltje, geen binnenisolatie) zijn we al vrij snel vertrek-klaar.

Net na negenen is de afwas klaar, is de Porta geleegd en schoongemaakt en om tien over negen verlaten we de camping. Het is al vanaf de vroege morgen zonnig. Warm nog niet, maar de zon maakt hier veel goed. Via een binnendoor-weg rijden we naar de E6 en draaien al snel deze voor ons zo bekende weg op.

Om 10.00 uur doen we boodschappen in Dombas. We rijden daarna door naar Oppdal en rond het middaguur doen we daar een paar nuttige dingen: we kopen een fles witte wijn in de Vinmonopolet, we eten een lunchbroodje en daar tussenin kopen we een nieuwe “Capellens Kart Storge Bilatlas Norge”, oftewel een nieuwe Noorse wegenatlas. Onze oude hebben we in 2009 gekocht, nu kopen we “versie 2021”. Dat betekent wel dat we t.z.t. bladzij voor bladzij alle mooie plekjes uit de oude moeten aantekenen in de nieuwe, maar we zijn in ieder geval de komende jaren weer “goed bij”.

Aansluitend rijden we verder richting Trondheim, met onderweg een plasstop. In de omgeving van Trondheim mogen we eindelijk weer een keer 110 kilometer per uur rijden, hoewel we dat niet echt gemist hebben. Er wordt in de omgeving van Trondheim ook gigantisch aan de E6 gewerkt. Op veel plekken wordt deze verdubbeld tot snelweg en worden er nieuwe tunnels naast de huidige uitgehakt. We rijden dan ook regelmatig door letterlijk en figuurlijk adembenemende stofwolken en zetten heel vaak de ventilatie van ons campertje op “circuleren, dus geen buitenlucht’. De camper wordt van buiten dan ook giga-stoffig.

Bij Gråmyra Nord aan de E6 stoppen we even om de benen te strekken en een ijsje te kopen. Dan gaat de reis weer verder.

Waarheen: Een andere bestemming dan gepland. Jenny had gisteren een schitterend idee: op de planning stond een overnachting bij Flakk, zo’n 11 kilometer onder Trondheim en dan morgen via de E14 naar Őstersund in Zweden.

In plaats daarvan gaan we nu een knap stuk verder over de E6 naar Steinkjer, waar we in 2017 bij een heel mooi Badestrand hebben overnacht. Met maar liefst 4 toiletten, dus ruim voldoende voor onze sanitaire behoeften.

Een prima idee, alleen het vinden is nog even een dingetje: volgens de wegenatlas moeten we “ergens boven Steinkjer linksaf”. Maar wáár precies??

Als we een kilometer of wat boven Steinkjer zijn stoppen we op een parkeerplaats en zoekt Nico op zijn telefoon op Maps naar het badestrand, vindt deze en zet de route aan. Dat werkt nu hij gehoorapparaten op proef heeft heel makkelijk: de instructies worden rechtstreeks in zijn oren verteld. Als we er bijna zijn, ziet Nico iets vreemds op Garmin: op onze bestemming laat Garmin een hartje zien, met andere woorden: hier hebben we zelf (in 2017!!) in Garmin een POI ingegeven. En dát waren we glad vergeten…, want die hadden wij natuurlijk beter kunnen gebruiken.

In 2017 ontbrak er een tolslagboom en stonden we hier voor niks, nu is er een betaalautomaat om de vereiste “Avgift” voor parkeren / overnachten te betalen. Dat kan  met munten, met de bankkaart en zelfs met je creditcard. We moeten nu 33 Noorse Kronen aftikken, met de huidige koers maar liefst bijna € 2,80……..

Het is hier nog net zo mooi als vijf jaar geleden en alle toiletten zijn er ook nog. We zitten nog even lekker in de zon, ook voor onze avondmaaltijd en gaan na achten de bus in, want dan wordt het wat frisjes. Behalve onze persoontjes staat er bij aankomst één andere camper, een Engelsman met een héle grote camper. De “dagrecreanten” gaan allemaal weg. ‘s Avonds komt er nog een Zwitserse auto met dakslaper. Van alles wat!

Tot nu toe is dit de langste “rijdag” geweest, maar echt veel last hebben we daar niet van.

Vrijdag 9 juni 2023                               Jenny         262 / 1.915 km. – Fiets 0 km.

Het is vanmorgen berenkoud als wij om 7.45 uur opstaan. Buiten is het 9 graden en binnen 11. De dieselkachel van Duva Kampa moet hard werken om het binnen een beetje warm te krijgen. De kachel blijkt wat kuren te hebben en slaat geregeld af, maar daar moeten we thuis maar naar (laten) kijken. Tegen 10.00 uur vertrekken we en doen meteen boodschappen, zodat we dat gehad hebben.

We gaan niet naar de E6, maar kiezen een mooie route tussendoor: weg 659, 759, 758 en dan Weg 72 die ons naar de E14 leidt. Deze weg gaat naar Östersund en dat is ons doel van vandaag. Weg 72 is een schitterende weg door een fantastisch wandelgebied, met vele routes en hangbruggen en watervallen. Bij een van die watervallen vlak voor de grens met Zweden moeten we betalen om te mogen parkeren, maar dat gaat ons te ver.

Om 12.10 uur passeren we de grens met Zweden en we belanden in een zomergekte in Åre. Wij willen geld pinnen, maar kunnen geen Bankomat vinden. Dus rijden we door naar Järpen. Daar vinden we zowel een Bankomat als een Systembolaget om onze wijnvoorraad een beetje aan te vullen. Het wordt per slot weekend, niet waar?

Om 15.45 uur komen we aan op de camping. Een hutje met badkamer is er niet meer, maar kamperen in de camper met dit mooie weer is ook geen straf. We krijgen een grote plaats aangeboden, maar wanneer wij daar zijn zien we dat de doorgaande weg er pal langs loopt. Het is een en al schaduw en een afvalwaterplek voor campers (weliswaar afgesloten) ligt er pal naast. Wij gaan op zoek naar een betere plek en maken aantekeningen op de plattegrond. Bij de receptie wordt alles omgeboekt en we krijgen zelfs nog wat teruggepind, want onze nieuwe plek is wat minder groot.

Het servicegebouw heeft 2 grote badkamerzalen met douches, toiletten en wastafels. Op de deur staat “Unisex” en dat betekent dat de ruimte voor mannen, vrouwen en anderen is bedoeld. Dit is de eerste keer dat we dit meemaken, maar het went al snel.

Camping Östersund

We zijn vaker op deze camping geweest, ook met de kinderen. Toen was het zwembad inclusief voor kampeerders, nu niet meer. Bovendien is het momenteel in renovatie. Heel jammer, want juist voor het zwembad komen we hier. Het is namelijk heel goed voor Jenny’s rug.

We besluiten dat dit de laatste keer is dat we op deze camping staan. Alles gaat hier met codes en dat voelt niet fijn. Zelfs de wasmachine gaat met een code. De tuthola van de receptie had maar één code gegeven, terwijl we toch echt hadden gezegd dat we ook de droger wilden gebruiken. Maar goed, de was ligt weer in de kastjes en onze lijven zijn weer schoon. We willen hier 3 nachten blijven en dan weer zuidwaarts afzakken.

Zaterdag 10 juni 2023                             Nico     0 / 1.915 km. – Fiets ca. 10 km

Om 9.00 uur loopt de telefoonwekker van Jenny af; de eerste keer in deze vakantie dat we pas bij het weksignaal uit bed komen. De zon schijnt al volop en we ontbijten op ons gemak en uitgebreid in de zon (Jenny) resp. in de schaduw (Nico). Direct na het ontbijt gaat de korte broek aan, want het belooft mooi weer te worden. Niet zo bloedheet als in Nederland, maar best wel héél erg lekker. Zó lang droog en steeds warmer wordend weer hebben we hier al een tijd niet meegemaakt.

We doen wat “midden in de vakantie-klusjes”, zoals kastjes en koelkast herinrichten, de midvakantie- badhanddoekenwissel en nog wat meer nuttige dingen.

Tegen de middag gaan we op de fiets naar het nabijgelegen mega-winkelcentrum Odenskog. Daar zag Jenny gistermiddag in het voorbijrijden een Dollar Store en dáár hebben we in Zweden goede herinneringen aan. Járen geleden kochten we in zo’n winkel 2 dekbedovertrekken met kussensloop met een wereldkaart-opdruk, die inmiddels beiden al totaal versleten en dus afgedankt zijn. En verdikkeme: ze zijn er nog steeds! We kopen twee sets en nog wat andere ‘leuke dingen, voor de mensen’ en gaan daarna boodschappen doen in een mega–ICA. Die blijkt een saladebar te hebben, dus die gaan we maandagmorgen na het opbreken plunderen!

In de Dollar Store vroeg Nico bij de dekbedovertrekken voor de grap: “Hoeveel wil je er hebben?”. Daar komt Jenny later (héél slim) op terug; we gaan er nog een set bij kopen, want de Zweedse dekbedovertrekken hebben geen instopflap en er zit maar één kussensloop bij. Nico heeft een afwijkend model nekkussen, dus met het derde exemplaar kan Jenny niet alleen instopflappen voor ons beiden maken, maar ook 2 speciale kussenslopen voor Nico. Slim bedacht!

Onderweg terug richting camping zien we dreigende bewolking aankomen. We besluiten om eerst de boodschappen weg te brengen. Nico repareert gelijk even het kettingslot van zijn fiets en prompt komt een vanmorgen gearriveerde Nederlander “even” langs; de regen is dan wel niet gekomen, maar wij hebben een tijd lang een echte spraakwaterval bij de camper staan. Je krijgt er geen woord tussen. Afijn; geeft niet: hij is zijn verhaal weer even kwijt en zijn vrouw heeft ook even een beetje rust….. Compleet suf gekletst stappen we later weer op de fiets (de zon is er weer volop!) en we gaan iets verderop kijken naar en Pizzeria, om te bekijken of we daar morgenmiddag gaan eten. Lijkt wel een gezellig zaakje.

Aansluitend rusten we weer lekker op de camping uit en daarna gaat Jenny koken in het gloednieuwe Service hus, waar we ook gelijk daarna de maaltijd in de “eetkamer” opeten. En daarna ook afwassen; dat scheelt weer een paar keer heen en weer lopen. Ze hebben hier zelfs een vaatwasmachine.

Ten slotte liggen we een tijd lekker in de zon te sudderen en kijken we ’s avonds een stukje TV. We doen eigenlijk drie keer niks op zo’n dag en tóch zijn we beiden best wel moe. Zal wel aan de zon liggen.

De camping is wel veranderd; we hebben het idee dat er heel veel bomen zijn gekapt en een behoorlijk aantal kampeerplekken zijn opgeofferd om – net als in Nederland- huisjes op te bouwen. Vroeger vonden we het een grote camping. Nu vinden we het gedeelte voor caravans, campers en tenten eigenlijk best wel klein.

Zondag 11 juni 2023                                     Nico    0  / 1.915  km. – Fiets ca. 16  km

Zonder wekker staan we rond de klok van negenen op. Het is weer lekker zonnig en al redelijk warm, dus de lange broeken blijven uit. We hangen de dekbedden en pyjama’s aan de waslijn te luchten. Daarna volgt een uitgebreid en rustig ontbijt.

Het is heel lekker weer geworden, zó prettig hebben we het hier jaren niet gehad. Na het ontbijt ruimen we de boel weer op, halen het beddengoed binnen en zien om ons heen veel campers vertrekken. De Zweden gaan kennelijk allemaal weer naar huis na een weekendje weg.

Tegen het middaguur pakken we onze fietsen en rijden richting het centrum van Östersund. We stoppen bij de “grote” kerk, waar kennelijk net een dienst is afgelopen; meneer pastoor heeft de microfoon nog om zijn nek en een deel van de gemeente gaat aan de Vika (koffie met lekkers). Wij gaan even voor in de kerk zitten en Jenny steekt een kaarsje aan.

We worden nog uitgenodigd voor een kopje koffie, maar slaan dit onder hartelijke dankzegging af en vervolgen onze fietstocht. Doel is de “Gammle Kyrka”, de oude kerk een eindje verderop, maar we rijden  er glad voorbij. Via een paralelweg fietsen we terug, komen bij de kerk en vinden daar alle deuren op slot. In een parkje bij de kerk nuttigen we een mandarijn (hélemaal van Zuid Afrika naar Zweden komen reizen) en een pakje drinken.

Dan fietsen we door naar het meer en steken de voetganger-/ fietsersbrug naar Frösön over. We genieten daar een tijdje op een bankje van het uitzicht vanaf dit eiland over het meer op Östersund en fietsen dan weer terug naar de camping. Dat alles in een voor Zweedse begrippen behoorlijke warmte. Geen 30+ zoals nu in Nederland, maar toch ver in de 20.

Uitzicht op Östersund vanaf Frösön

Bij de camper teruggekeerd pakken we weer een stukje zondagsrust en gaan daarna al lekker vroeg douchen; de camping is al zó leeggelopen dat in ons Service Hus één van de twee toilet- / douchezalen is afgesloten.

Na vijven klimmen we weer op de fiets om een hapje te gaan eten bij Oden Pizzeria, vlak bij de camping. We bestellen geen pizza, maar zalm- (J) en een vleesschotel (N), die allebei prima smaken. Ze worden vergezeld door de vriendjes Tuborg (bier) en Kopparberg (cider).

Dit alles voor een zéér acceptabele prijs. De koers van de kroon is zowel in Noorwegen als in Zweden voor onze begrippen zéér laag: € 0,083 in Noorwegen en € 0,086 in Zweden. Dát hebben we nog nooit zo meegemaakt en dat valt voor ons dus zeer gunstig uit. Een meevallertje dus.

We ruimen ’s avonds vast de zijluifel op en omdat het na negenen ineens toch wel behoorlijk gaat waaien, draait Nico ook de gewone luifel vast in.

Maandag 12 juni 2023                       Jenny  353 / 2.268  km. – Fiets: 0 km  

Om 8.00 uur staan we op en we kunnen -zoals zo vaak- buiten ontbijten in de zon. Tegen 10.00 uur zijn we ingepakt en vertrekken we naar de ICA om boodschappen te doen. Helaas is de saladebar nog niet helemaal aangevuld, maar dat lossen we op door een zakje sla er los bij te kopen. Ook sturen we een leuke kaart naar onze kleinkinderen, Sara en Koen.  We hebben besloten deze vakantie geen kaarten naar iedereen te sturen, maar een foto met groeten te appen. Dat is inmiddels in Noorwegen gedaan. Maar een kaart per post is natuurlijk veel leuker in een tijd waarin kinderen digitaal worden opgevoed.

We rijden vandaag een flink stuk E45 zuidwaarts en hopen goed op te schieten. We passeren de ‘Natur camping’ van vorig jaar en de jaren daarvoor en besluiten even te gaan kijken wat er veranderd is. Nou, heel veel! Er staat een nieuw servicehuis en bijna overal zijn stroomplaatsen. De camping heet sinds vorig jaar “Kojbyns Camping’. Ook is de prijs veranderd: lang geleden 40-50Sek, vorig jaar 150 Sek en nu 300 tot 390 Sek.

Wij vervolgen de E45, die toen hij nog gewoon Weg 45 was ook al Inlandsvägan heette. Deze weg hebben wij al vaak gereden, van zuid naar noord en van noord naar zuid, zoals nu. Bij Yterhogdal eten we een broodje aan een picknicktafel bij het water. Jaren geleden hebben wij hier al eens geslapen met de jongens. Toen lag er nog een steiger waar vanaf de kids in het water sprongen.  Overdag mag je er gratis staan, maar een nacht kost 100 Sek. Er zijn ook toiletten.

Tegen vieren komen we in Mora aan en daar gaan we even winkelen. Als gauw hebben we de nieuwste wegenatlas van Zweden gevonden en even later vinden we ook een aardigheidje voor jarige vrienden van ons. Daarna genieten we van een ijsje in de schaduw, want het is erg warm geworden. Wij vragen ons af waarom we toch besloten om de ventilator thuis te laten. Heel dom dus.

Weer verder langs de E45 vinden we bij Johannesholm een kleine camping en dat lijkt ons wel wat voor één nacht. Daar komen we rond 18.00 uur aan. Als Nico zich gaat melden en Engels spreekt, hoort hij de medewerker zeggen: “Nou, dan kunnen we verder wel Nederlands praten”. Een Nederlandse medewerker dus en overal op de tekstbordjes lezen we ook in onze moedertaal wat er staat. In een mum van tijd staan we in de kampeerstand en genieten we van een heerlijk glas koele wijn.

Dinsdag 13 juni 2023                         Nico    399 / 2.667 km. – Fiets  0,5 km

We staan om kwart over zeven op en zijn 2 uur later vertrekklaar. Nico levert de stroomsleutel in. De Nederlander ter plekke werkt hier al vijf jaar maar is niet de eigenaar. Hij is in loondienst. En dat bevalt hem hier prima.

In Malung gooien we er via de pinpas maar eens 100 Sek tegenaan en gaan in een wasbox uitgebreid de auto wassen. Spuiten, shampooen, in de was zetten en hoogglanzen.  We houden zelfs nog tijd over (en vergeten om ff te stofzuigen…). Daarna vullen we de tank met meer dan 70 liter diesel. Bijna 900 km gereden sinds de vorige tankbeurt.

Onderweg langs de E45 stoppen we om 12.15 uur voor sanitaire nood, koffie-met-Zweedse-koek en het boeken van de Fjord Line verbinding Strömstad – Sandefjord voor aanstaande donderdag om 12.00 uur. Inclusief lunchbuffet.  Nico is vorige week lid geworden van de Fjord Line Club. Onze overtocht is gratis, we betalen alleen de auto en twee keer een lunch. En dat kost bijna niks (nou ja, nog geen € 58 voor 2½ uur varen en lunchen). Vorige week hebben we al bedacht om a.s. vrijdag met Holland Norway Lines over te gaan van Kristiansand naar Emden. Die overtocht met de zelfde maaltijden en een zelfde hut blijkt nu zelfs nog “goedkoper” dan onze heenreis mét korting. Dan hoeven we zaterdag op het “vasteland” ook niet zo lang te rijden.

We zetten Garmin uiteindelijk op Strömstad en we gaan rond half vier in conclaaf over waar te overnachten: één keer in de buurt en één keer in Strömstad, of gelijk door naar Strömstad en daar twee nachten blijven (en dus maar 1 keer opzetten en opbreken). We kiezen voor het laatste en Nico zet een camping in Strömstad in Garmin. Twee keer fout dus: Garmin leidt ons van Weg 164 af door een stukje Noorwegen langs sterk stijgende en dalende hele smalle weggetjes, om vervolgens weer op Weg 164 uit te komen. Jenny had dat al voorspeld….

Om 16.16 uur rijden we Noorwegen binnen en om 16.37 uur tuffen we er weer uit, weer naar Zweden. Tweede misser is de gekozen camping. Die ligt nogal zuidelijk onder Strömstad op een aaneengesloten reeks eilandjes met éénrichting-verkeerslicht-bruggen. De camping ligt aan zee, maar ook in Nergenshuizen. Niet doen dus.

Nico zet de First Camp Strömstad Camping in het centrum in Garmin. Binnen een kwartier zijn we daar. De camping is duur, maar wat heet duur: € 37 per nacht, dat heb je in Nederland niet voor die prijs. Er zijn veel hoog gelegen plaatsen en wij kiezen er één van waaruit we de Fjord Line- en Color Line schepen kunnen zien en een mooi uitzicht over een deel van de stad hebben. Wel een hoog plekje, dus open en bloot, maar er wordt geen harde wind verwacht. We draaien daarom de luifel maar uit. De zijluifel kan er niet aan: tentharingen kunnen niet zo goed in asfalt gemept worden….. De poten van de uitdraailuifel staan nét in het gras, dus daar lukt het wel om de boel te zekeren.

Door de bijna 400 km rijden en het langdurig zoeken naar een goed plekje eten we wat laat. Daarna gaan we om beurten douchen in een soort “nood-service-hus” met WC ’s en douches, maar geen keuken en afwasplaats; die zijn “beneden” bij de receptie en we hebben onze bergbeklimmersuitrusting thuis gelaten. Maar het uitzicht is schitterend!

Woensdag 14 juni 2023                               Jenny  435 / 2.667 km. – Fiets 14 km

Van uitslapen komt niet echt iets, want om 8.30 uur zijn we al wakker. Dat geeft ons de gelegenheid om uitgebreid te ontbijten. Na de koffie en de afwas fietsen we naar het centrum van Strömstad. Onderweg zien we de boot van Fjord Line aanmeren en we kijken even waar we morgen met de camper moeten opstellen. In de stad doen we boodschappen bij de Coop en het is daar zo lekker koel dat we er extra lang over doen.

Terug bij de camper gaan we een tijdje luieren en een tukje doen. Nico verzorgt ook nog een boeking van onze B&B.

Later op de middag is het tijd voor een stukje fietsen. We hebben 3 köpcentra gezien en dat lijkt ons een leuk fietstochtje. Volgens de plattegrond van Strömstad kun je een rondje fietsen waarbij je bij de haven uitkomt. Dat lijkt ons wel wat en als we bij de haven zijn gaan we op een terrasje wat drinken. Heerlijk, maar wel een beetje heet en we verlangen naar ons plekje op de camping. Want daar waait een windje. Gauw terug dus. Met parasolletjes aan de stoelen houden we ook de zon een beetje weg.

Later op de middag gaan we douchen, dan hebben we dat ook maar weer gehad. Hier gaat dat makkelijk en we weten niet hoe laat we morgen op de camping zijn in Kristiansand.

De maaltijd van vandaag is: salade uit de saladebar en soep met balletjes. Die laatste is de hele reis mee gegaan, maar zijn we steeds vergeten aan een soep toe te voegen.

Donderdag 15 juni 2023                              Jenny     201 / 2.868 km. –  Fiets 4 km

Ook deze ochtend zijn we al vroeg op. Ruim voor de wekker, om 7.30 uur verlaten wij ons bed. Het heeft vannacht een beetje geregend en ook vanmorgen houden we het niet droog. Wij horen zelfs hier een daar onweer. Maar we zijn precies op tijd ingepakt en wachten even tot het droog is voordat we de fietsen op het fietsenrek laden.

Beneden bij de receptie lozen we ons grijze water, brengen we ons afval naar het milieu-station en doen we de afwas. Daarna wachten we op een parkeerplaats tot 10.45 uur en rijden dan naar de boot.

We zien de “Oslofjord” van Fjord Line aan komen varen en ruim een half uur later mogen ook wij aan boord. Hij vertrekt om 11.50 uur en dat is 10 minuten te vroeg, maar dat vinden wij niet erg. We gaan meteen naar het lunchbuffet en laten het ons heerlijk smaken. Ons wordt een plek bij het raam toebedeeld aan de voorkant van het schip en zo kunnen we mooi eten en naar buiten kijken tegelijk. Het is een mooie oversteek van Strömstad naar Sandefjord, dwars over het Oslofjord, langs duizenden eilandjes. Deze eilandjes zijn soms bewoond, maar meestal is er geen huis te zien.

Om 14.30 verlaten we als een van de eersten het schip en zoeken we de E18 op die ons naar Kristiansand moet brengen. Dat is voor een groot deel een snelweg, maar soms ook niet.

Dan zitten er een paar bergen in de weg. Onderweg nemen we een korte pauze, het is inmiddels buiten bijna 28 graden geworden! Niet te geloven! Om 17.45 uur zijn we op een camping ruim 12 km van Kristiansand. Omdat de receptie inmiddels is gesloten moeten we ons aanmelden en betalen via de website. Dat alles staat in een brief die we in de brievenbus kunnen vinden. Appeltje -eitje, kind kan de was doen. In de envelop zit ook een pasje voor het toilet en de douche.

Na het eten vervangt Nico de lamp van de linker koplamp. Toen we de veerboot van Fjord Line opreden werden we er op opmerkzaam gemaakt dat de linker koplamp niets meer deed. Maar gelukkig hebben we twee reservelampen bij ons. Gelukkig is uitgerekend het lampje van de koplamp waar je het makkelijkst bij kan kapot gegaan!

Over de camping: dit is een camping waar we altijd al eens naar toe wilden. De eigenaar is Kees Verkerk, voormalig schaatslegende uit de jaren ’60. Samen met Ard Schenk vormden zij het duo “Ard en Keessie”, een benaming die nog steeds leeft. In 1966 werd Kees wereldkampioen en Ard Europees kampioen. Kees hebben we niet gezien, maar ja, die is ook al 75 jaar en zal hier niet meer werken. De camping is heel groot en heeft veel hutjes, ook een resort en hotel. Heeft een mooi, nieuw Service Hus. Ligt aan een strand, maar ook vlak aan de weg en bij een vliegveld. De Kiwi winkel is op loopafstand. Wij staan hier maar één nacht en zullen wel zien of we rustig zullen slapen.

Het werk vlak naast de camping aan een gebouw gaat gewoon ’s avonds door en er is ook een groep zéér luidruchtige Noren in een huisje. Als we vlak voor het slapen gaan teruglopen van het toiletgebouw zien we dat er tenminste 2 kampeerders vertrokken zijn: een Nederlandse camper en een mevrouw die in haar auto zou overnachten. Die vinden het kennelijk té veel herrie hier.

Vrijdag 16 juni 2023                                    Nico    10 / 2.878  km. – Fiets 0 km

Om kwart over acht staan we op. Omdat het al bloedheet begint te worden (en wij in de volle zon staan) ontbijten we in alle rust en breken we ook héél langzaam op. En we hoeven hier pas om elf uur weg te zijn.

Om tien voor elf verlaten we de camping en aan de snelweg gooien we nog een keer de tank vol. Het is hier goedkoper dan in Nederland! Daarna rijden we een kippeneindje door naar de ferryterminal van Kristiansand en zoeken bij het vlakbij gelegen station een parkeerplaats. We vinden er één waar we maximaal 3 uur mogen staan, doneren 40 Nok aan de gemeente Kristiansand en lopen het hele korte stukje naar de winkelstraten. Daar lijkt het werkelijk vergeven van de Nederlanders, h.w.s. allemaal “Mini–Cruise’ers” van Holland Norway Lines. Goed op je taalgebruik letten, dus!

In het centrum bezoeken we ca. 90% van de kledingwinkels, gaan voor de spirituele vorming een tijdje in de (mooie!) Dom zitten en zoeken daarna in een nabijgelegen parkje een bankje in de schaduw op. Nico scoort bij een supermarkt 2 blikjes fris en twee ijsjes, altijd goed om de hoeveelheid muntgeld af te romen. Daarna scoort Jenny een leuke witte zomerbroek en een korte broek en gaan we terug naar de auto. Het ’s morgens al aangelegde schip van Holland Norway Lines vaart tijdelijk weg om plaats te maken voor de catamaran van Fjord Line. We eten om de parkeertijd vol te maken wat fruit en rijden dan naar de ferry-terminal, een ritje van hooguit 3 minuten. Naast Fjord Line en Holland Norway Lines maakt ook Color Line hier gebruik van deze haven. HNL en Fjord Line “delen” een aanlegsteiger.

We checken in en worden in de rij gezet. De catamaran van Fjord Line vaart weg en HNL vaart weer naar de steiger.

Ondertussen komt de sneldienst van Color Line uit Hirtshals aan en legt aan naast de Romantica van HNL. De wachtenden voor beide diensten staan naast elkaar opgesteld. Nadat Color Line “leeg” is mogen de nieuwe passagiers de boot oprijden. Dit kruist de weg naar het HNL-schip, dus wij moeten wachten tot al die Color Line rijen leeg zijn.

Uiteindelijk rijden we om half vijf de boot op, die zowaar kans ziet om tóch rond vijf uur te vertrekken. Wij hebben weer een hut op Dek 9, dit keer aan bakboordzijde. In vergelijking met de heenreis vallen twee dingen tegen: Omdat er meer passagiers zijn dan op de heenreis en dus ook meer auto’s, worden de auto’s net als in 2022 weer in vier rijen opgesteld op de drie autostroken van elke dekhelft. Resultaat: wéér krankzinnig dicht op elkaar en bijna niet uit- of in te stappen en amper tussen de auto’s door te lopen. Het wordt tijd dat het vorig jaar al genoemde extra liftdek voor personenauto’s er toch eindelijk eens gaat komen. De andere tegenvaller is de drankprijs op het zonnedek, dit keer een écht zonnedek in de brandende zon. In 2022 kostte een biertje en een witte wijn € 15,50. Twee weken geleden was dat gedaald naar € 10,50. Nu dus weer € 15,50. Graaiflatie?

De drankjes smaken er niet slechter door en na een tijdje bakken in de zon zoeken we onze hut op. Tegen half zeven gaan we aan het dinerbuffet en nadien een rondje over het schip lopen. We gaan deze dag op tijd slapen.

Zaterdag 17 juni 2022                                   Nico  191 / 3.069 km.

Traditiegetrouw welhaast, maar we staan om 8 uur op en melden ons na aankleden, opmaken en tanden poetsen bij het ontbijtbuffet. Niets op aan te merken, even prima als alle vorige keren.

Na het ontbijt zoeken we onze hut op en we merken dat tijdens ons ontbijt alle hut- passagiers verzocht zijn om hun hutten te verlaten. Het zal ook een keer niet zo zijn…..

Wij doen dat na een tijdje dus ook maar en staan een tijdje buiten op Dek 6. Naar later blijkt dus uitgerekend nèt op het rookgedeelte. We verkassen daarom naar het achterste trappenhuis en kiezen een strategische plek bij de lift en de toiletten. Zo af en toe laten we een lift stoppen om te bekijken of het rode “blocked-“ lampje naast de knop voor autodek 3 nog steeds brandt; dan kun je er nog niet op. Op een geven moment is dat lampje uit en duiken we de lift naar beneden in. Tijdens de afdaling van de lift horen we de boordomroep dat de autopassagiers naar hun auto kunnen.

“Beneden” vergist Nico zich in bak- en stuurboord, dus lopen we aan de verkeerde kant van het dek naar voren. Halverwege wringen we ons tussen de motoren door naar de auto en gaan daar braaf zitten wachten op betere ( = vertrek-)tijden. Om tien over half elf rijden we de boot af en volgen een andere route door Emden naar de snelweg.

Met slechts één stop onderweg schieten we prima op. Om vijf voor twaalf rijden  we Nederland binnen en om tien voor één zetten we voor ons huis de motor uit.

Dát is dus een groot voordeel van deze verbinding. Op de terugweg ben je héél snel thuis. Maar op de heenreis hebben we een soortgelijk voordeel bemerkt: Je vertrekt op donderdagmiddag uit Zwolle en nog geen 24 uur later ben je bij de vuurtoren van Lindesnes; zó snel zijn we nog nooit op een Scandinavische vakantiebestemming aangekomen. Oftewel: de “korte” verbinding naar Noorwegen is dit jaar in beide richtingen héél goed bevallen.

Nog een voordeel, maar of dat altijd geldt weten we niet: De terugreis -zonder korting- was ruim honderd euro goedkoper dan de in Zwolle geboekte heenreis met zelfs 20% korting.

Klik HIER voor de foto’s.

Woensdag 18 december 2019. Dag 1

We staan om 6.15 uur op. Dag 1 van onze “Jacht naar het Noorderlicht”. Koffers en rugzakken zijn  (lang geleden..) al gepakt en staan al bij de voordeur. Dit wordt een lange drukke dag…..

Om 7.20 uur haalt Paul ons op om ons naar het station te brengen. Deze dag worden er acties gehouden door de boeren, maar we gaan er niet van uit dat er tractoren op de rails zullen staan. We nemen de trein naar Schiphol van 7.50 uur. Vroeg, maar dan kun je nog wat vertraging hebben.

Omdat we in de “volle spits” met de trein reizen hebben we al eerder kaartjes voor de eerste klas gekocht. Dan hebben we in ieder geval een zitplaats en onze koffers ook, want die krijg je never nooit in een bagagerek getild. Om 9.00 uur komen we aan op het NS-station van Schiphol en nemen de roltrap naar Schiphol Airport. Een tijd terug hebben we dit al een keer “voorgespeeld” dus we weten precies waar we naar toe moeten. Eerst een kop koffie bij “de Italiaan” en dan de lange sjok naar de KLM-incheck-hal (1A, hélemaal achteraan). Gelukkig heeft Jenny al gelijk een karretje gespot, dus hoeven we maar één item te duwen en sturen. Om ongeveer kwart voor tien checken we in.

Onze koffers zijn ietsjes te zwaar, maar daar wordt niet moeilijk over gedaan. Na sanitaire stop nummer zoveel gaan we rond 10.10 uur maar eens door de security. Zelfs onze hoge schoenen moeten uit. De papieren zakdoeken uit onze broekzakken ook. Gelukkig mogen we onze broeken aanhouden. Na de security doen we de beide rugzakken op een mini-karretje. Scheelt weer dragen. Om half elf zijn we bij “onze” gate 30B, bijna helemaal achteraan, maar deze keer zijn er lopende banden, dus hoeven we niet alles te lopen.

We moeten een uurtje wachten, want de boarding staat gepland rond 11.30 uur. Tijdens het wachten zien we bij een vlakbij geparkeerde City Hopper hoe ze met de bagage omgaan en vrezen het ergste voor onze geleende koffers……

De boarding begint op tijd en verloopt soepel: trap af en hup in de bus, waar Jenny nog een klapstoeltje en Nico een staanplaats bezet. Na een bijna-totale-rondrit over Schiphol komen bij ons vliegtuig(-je), een Braer 190  Cityhopper. Heeft iets weg van een verlengende stadsbus met vleugels, er kunnen ca. 100 passagiers in en het toestel is ook geheel bezet. Beenruimte houdt niet over, maar het gaat sneller dan lopen of met de auto….

Rond 12.15 uur stijgen we op van een helder en zonnig Amsterdam. Tijdens de vlucht krijgen we een sandwich (iets met kipfilet en een onbestemd sausje) plus een drankje. Rode wijn (25 ml.) voor Jenny en bier voor Nico. Nou ja, bier? “KLM 100 jaar Heineken” (25 ml.), maar het spoelt de sandwich prima weg. Jenny krijgt extra aandacht van de purser. Op de vraag of we nog een drankje willen antwoorden we ontkennend, maar even later krijgt Jenny nog een zakje (“voor onderweg”) voor haar neus met een flesje rode wijn en twee biertjes.

Rond 13.40 uur landen we in Bergen. Geheel overeenkomstig traditie regent het daar. Wij nemen de achteruitgang (“dat gaat sneller”), maar moeten dus de trap af en door de regen een eindje verder weer de trap op naar de uitgang. Ook op Bergen Airport lopen we weer een halve avondvierdaagse. Bij het oppikken van de koffer van Jenny zien we dat de extra sluitband foetsie is en is die van Nico losgeschoten.

De transfer-bus van het vliegveld naar de Hurtigruten-terminal gaat elk heel uur en wij komen net na 14.00 uur de hal uit, maar de bus staat er nog. We kunnen dus net nog mee en zien onderweg ons schip, de MS Kong Harald, aan komen varen in de fjord. Na een busrit van een kwartiertje of zo komen we aan bij de Hurtigruten-terminal. In de hal moeten we nog een uurtje wachten tot het inchecken begint. Wij krijgen hut 558, die -hoe kan het ook – zich op Dek 5 bevindt. Een nadeel is dat Dek 5 het enige dek is waar je buiten helemaal rond kunt lopen, dus heb je soms wat “inkijk” van langslopende medepassagiers. Afijn: de hut is aan stuurboord en ligt 5 hutten van de deur naar het achterdek. Als er Noorderlicht is kunnen we dus vlot buiten staan. Na het inchecken moeten we nog even wachten tot 16.00 uur, want dan begint het boarden. In de wachtruimte nuttigen we allebei een “KLM-consumptie voor onderweg”. Daarna zien we een bordje dat meegebrachte drankjes hier niet genuttigd mogen worden, maar dan zijn ze al op….

Om vier uur gaan we aan boord en verkennen het algemene Dek 4, met receptie, winkel(tje), conferentiezalen en restaurant. We wonen maar gelijk een (verplichte) bijeenkomst met “safety-instructions on board” bij, dan hebben we die maar vast gehad. Van de aanwezigen wordt het hutnummer genoteerd.

De hutten zijn vanaf 18.00 uur toegankelijk, de koffers staan dan al bij de hut. Om 17.40 uur zien we dat het afzetlint naar “onze” gang open staat en onze hut blijkt al toegankelijk. Dat scheelt weer 20 minuten. Na het uitpakken van de koffers zijn we redelijk bekaf. De hut heet “Arctic Superior”, maar is niet echt groot. Er staat een héél hoog tweepersoonsbed overdwars in de hut waar de koffers in ieder geval onder passen. “Vroeger” hadden deze hutten stapel-klapbedden in de lengte, maar na de verbouwing van het schip staan er tweepersoonsbedden in de breedte. Nico (die het verst van het toilet ligt) moet overdwars langs het bed schuifelen. Toilet / badkamer is volledig, maar niet echt ruim. Grote Smurf kan er ongetwijfeld prima douchen, maar wij kunnen alleen “Standje Dwars” onder de douche…..

We hebben inmiddels een “wijnpakket” van een aantal flessen aangeschaft. Dat is inderdaad vele malen goedkoper dan losse glazen bij de maaltijd. En de fles hoeft niet leeg; hij wordt gewoon met een nummer voor je bewaard. Of je neemt hem mee naar je hut.

Deze eerste avond is er een buffetmaaltijd met vrije tafelkeuze. De meeste overig avonden word je bij het diner geacht om je toegewezen tafel (in ons geval nr. 54) te gebruiken. Bij ontbijt en lunch is er dan weer vrije tafelkeuze. Het diner smaakt voortreffelijk, de wijn eveneens. Het is wel zaak om bij zo’n overvloedig buffet een beetje pas op de plaats (bord) te maken, anders blijf je eten.

Om 21.00 uur is er een informatiebijeenkomst in de conferentieruimte. Een matig Engels en nogal “woordzoekende” Zweedse dame vertelt het nodige. En daarna hup aan dek om rond 21.30 uur het vertrek uit Bergen te zien. Tijdens het wachten op de check-in is het ’s middags weer droog geworden. Volgens de Noorderlicht-app moet er hier in Bergen wel iets te zien zijn, maar wij zien alleen sterren (deels) en wolken (ook deels). We gaan dus maar een tijdje bivakkeren in de Observation Lounge vooraan op Dek 7 en kijken onder het genot van een glas rode wijn resp. een Noors biertje naar de deels verlichte fjord.

Omdat we redelijk bekaf zijn liggen we vóór 24.00 uur in bed; het is mooi geweest voor vandaag.

Donderdag 19 december. Dag 2

We staan om 8.15 uur op. Nico heeft als een roos geslapen, maar Jenny moest echt nog even wennen aan het bed, de ruimte en het deinen van het schip. Het ontbijt is druk, maar het is erg lekker. Omdat we ook nog een lunch hebben houden we ons wat  in.

Om 9.45 uur zijn we in Ålesund en daar gaan we een wandeling maken en een paar boodschappen doen. Ons schip heeft aangelegd vlak bij de winkelstraat, dus hoeven we ook niet ver te lopen.

Terug aan boord gaan we naar de fitnessruimte en doet Jenny wat oefeningen. Zij moet aan haar conditie werken en heeft een aantal opdrachten van haar fysiotherapeut mee gekregen. Of dat gaat lukken de komende dag weten we niet, maar voor deze dag is het gedaan.

Daarna gaan we aan de lunch en we houden ons weer in, want het is veel te lekker. En er komt ook nog een diner. Nico haalt de laptop op om het verslag van gisteren te schrijven en we gaan zitten in een riante ruimte met zicht op het water. Om 13.15 uur varen we weg van Ålesund en even later gaat Jenny naar een lezing over het Noorderlicht. Het schijnt dat we best wel kans maken dat te gaan zien. Later gaat Nico naar dezelfde lezing. Ook doen we een tukje in onze hut.

Om 16.15 uur legt ons schip aan in Molde en weer kunnen we zó de winkelstraat in lopen. We genieten van de mooi versierde winkels met kerstartikelen, maar ons doel is de Vinmonopolet. Dat is een staatswinkel waar je in Noorwegen een wijntje kunt kopen. In de gewone supermarkt is dat niet te vinden en aan boord is  het giga-duur. Het blijkt een hele wandeling naar die winkel, maar uiteindelijk vinden we hem wel. Het is op straat glad geworden en we moeten goed uitkijken om niet uit te glijden. Aan boord wordt er niet eens gekeken naar wat er in onze rugzak zit. Je moet wel steeds je handen desinfecteren wanneer je aan boord komt en ook voor elke maaltijd. Dat laatste vindt Jenny wel logisch, maar ook wat vies. Je handen ruiken tijdens het eten van al dat lekkers wel naar alcohol.

We gaan kort naar 18.00 uur naar het restaurant. Ons tafelnummer is 54, makkelijk te onthouden, want het is het geboortejaar van Jenny. We zitten met 6 personen aan tafel en we blijken allemaal Nederlanders te zijn. Heel leuk en aardig geregeld van Hurtigruten en dat vinden onze tafelgenoten ook. De maaltijd is heerlijk, maar niet overdadig. Op de menukaart wordt uitgelegd wat je eet en dat de gerechten uit de streek komen waar we op dat moment varen. We doen blijkbaar wat lang over het natafelen, want we worden weggestuurd in verband met de volgende lichting.

Nico gaat nog even naar een programmapresentatie kijken, zodat we weten wat ons morgen allemaal te wachten staat.

Daarna gaan we naar onze hut om bij te komen van deze dag. En nu maar hopen dat we gewekt worden voor het Noorderlicht!!!

Vrijdag 20 december 2019. Dag 3

Ook vandaag staan we om kwart over acht op.  Nico heeft niet echt formidabel gepit. Bij het ontbijt doen we maar kalm aan, anders groeien we helemaal dicht. Toen we nog sliepen zijn we de Trondheimfjord ingevaren en tijdens het ontbijt zien we de stad al liggen.

We blijven nog even vóór de stad liggen, want de MS Nordlys, waar we in 2003 vanaf de Noordkaap 2 havens hebben meegevaren, moet nog vertrekken. Even later zien we hem passeren. Ondertussen wordt er met een reddingsboot geoefend en worden de kabels gesmeerd. Veilige gedachte.

We leggen om 10.00 uur aan. We doen niet mee aan excursies, want behalve de “meest noordelijke trambaan” hebben we alles al diverse keren gezien in Trondheim. We besluiten een stukje richting stad te gaan wandelen. Vooraf wordt gewaarschuwd dat het hier en daar glad kan zijn. Dat blijkt niet hier en daar maar hier en bijna overal te zijn. We hadden al besloten om onze sneeuwlaarzen aan te trekken na al het geglibber van gistermiddag en al heel snel klappen we de “spijkerklemmen” die onder de zool zitten om zodat we rustig over sommige ijsvlakten kunnen doorlopen.

Na een half uur stoppen we bij een buitenstation van Trondheim en rusten even uit. We besluiten om langzaam maar gestadig weer terug te gaan en doen op de terugweg nog wat boodschapjes bij een REMA 1000.

We genieten weer van een lekkere lunch en lezen vast de menukaart voor vanavond. Gerstensoep, zalm en als dessert zure melkpudding. Maar eens proeven hoe dat smaakt. Om kwart over één wordt gemeld dat we Trondheim verlaten, maar dat wordt een kwartiertje later. We blijven nog even “beneden” zitten, want onze hut wordt schoongemaakt. We hebben eindelijk door waar en hoe we het kaartje met aan de groene kant “De hut kan worden schoongemaakt” en aan de rode kant “Niet storen” moeten plaatsen. Niet in het klemmetje naast de deur, maar gewoon in de keycard-gleuf van het deurslot. Blijkt trouwens ook in héél kleine letters op de kaart te staan…..   Als we later terugkomen zien we dat we niet alle handdoeken aangevuld hebben gekregen, dus plunderen we de wasgoedkar even die onbeheerd op de gang staat. Ook de koffie(-sticks) zijn niet aangevuld, maar na een korte wandeling van Jenny is óók dat opgelost.

We doen een kort schoonheidsslaapje en gaan rond vier uur naar het achterdek van Dek 7, want dan passeren we de Kjeungsklær vuurtoren en wordt er een toelichting gegeven. De vuurtoren wordt tijdens het passeren vol in het licht gezet, maar omdat Nico bij de achter-reling staat kan hij slechts een donkere toren met rood toplicht op de kiek zetten.

We zouden om half vijf naar een lezing over het Noorse kerstfeest gaan, maar die is een paar dagen verplaatst. De daarvoor in de plaats komende lezing over “modern Noorwegen” slaan we maar over; dat maken we al vaak genoeg mee.

Vanavond na het diner gaan we naar de dagelijkse “Gathering with the Expedition Team”, want op die bijeenkomsten worden de excursies van de komende dag toegelicht en wij gaan morgenavond “feesten / eten met de Vikingen” in het Lofotr Vikingmuseum, waar we in 2012 ook zijn geweest. Dus morgen geen diner aan boord. De inmiddels bekende Zweedse dame komt wat te laat haar verhaal afsteken en heeft het vooraf kort over een dokter en buiten adem zijn. Later wordt ons duidelijk waarom.

Na de presentatie komt rond 20.10 uur een viertalige boordmelding met een belangrijke mededeling; een passagier is ernstig ziek geworden en moet van boord gehaald worden. Er komt een helikopter en het buitendek 7 wordt afgesloten. En of we zo netjes willen zijn om geen foto’s te maken.

Rond kwart voor 9 arriveert de helikopter. Dit schip heeft geen helikopterdek dus de passagier moet opgetakeld worden. Op dit moment (21.05 uur) hangt de helikopter al een kwartier vlak naast dek 7 en da’s best een eng gezicht én geluid; één windvlaag en we zijn de sigaar. Het schip ligt stil met de kop op de wind, dus we hopen dat het allemaal goed gaat, niet in de laatste plaats voor de passagier.

Nu, 5 minuten later, is de helikopter net vertrokken. Het schijnt om een mevrouw te gaan die een hartstilstand (“cardiac arrest”) heeft gekregen en volgens een aanwezige arts moest ze naar de wal, omdat het anders mis zou gaan. De kop van het schip ligt inmiddels weer naar het noorden en we voelen weer deining.

Om kwart over tien vanavond leggen we een kwartiertje aan in Rørvik. Van half acht tot tien uur varen we vooral over open zee. Maar er is vandaag niet veel wind dus de deining zal wel meevallen.

Zaterdag 21 december. Dag 4

Wij willen deze dag wat uitslapen, maar al vroeg wekt ons de boordradio met de mededeling dat we over 20 minuten de Poolcirkel zullen passeren. Wij hadden besloten om daar niet naar te gaan kijken, want wij hebben al ‘tig’ keer de Poolcirkel over land en al twee keer over zee gepasseerd. Bovendien hoort daar een doop bij door Neptunus met ijskoud water in je nek en daar hebben we al helemaal geen zin in. Door het vroegere wakker worden krijgen we wel trek in het ontbijt en dus gaan we er maar uit.

Halverwege de ochtend kunnen we een kaart met postzegel kopen die afgestempeld wordt met een poolcirkelstempel. Omdat wij gisteren al kaarten aan onze kinderen hebben verstuurd, koopt Jenny er een voor zichzelf met een postzegel voor Noorwegen, omdat die het goedkoopste is.

De aankomst in Ørnes is later dan gepland en het verblijf ingekort, want de Kong Harald loopt achter op het schema vanwege de reanimatie van gisteravond. We kunnen niet aan de wal, maar dat geeft niet, we zitten heerlijk in de Observation Lounge. Jenny gaat nog even fietsen in de fitnessruimte, want dat is goed voor haar rug. Die rug werkt niet altijd goed mee (ligt helaas ook aan het te zachte bed) maar vandaag laat hij gelukkig weinig van zich horen.

We komen in Bodø ook wat later aan en om tijd in te halen worden alle excursies (kustwandeling, bergwandeling en de busreis naar Saltstraumen) geannuleerd. Wij hebben pas vanavond een excursie en die gaat wel door. We blijven ook korter in Bodø, maar daar gaan wij wel even aan wal. Het is niet koud, maar door de wind voelt dat wel zo. Ook is het glad en klappen we meteen onze spikes onder de laarzen uit. De zon is hier om 11.35 uur opgegaan en om 12.20 uur al weer ondergegaan. Wij zien de duisternis invallen. We volgen de meute naar een shopcentrum, waar we alleen een doosje Paracetamol kopen. De stad is helemaal in kerststemming. We moeten op tijd weer bij de boot zijn en maken vrijwel meteen rechtsomkeert. Even later vaart ons schip verder, op weg naar Stamsund. Daar gaan wij van boord om met de bus naar het Vikingmuseum te gaan, om samen met de ‘Vikingen’ te eten. Daarover straks meer, als er nog tijd is……..

Nou, nou. We zijn weer terug van deze avondbelevenis.  Met de bus waren in een half uurtje bij het Lofotr Viking Museum in Borg. Maar het laatste stukje ging er wat mis. De buschauffeuse wilde de bus bij een kerk keren, maar door de gladheid lukte dat niet. De bus gleed steeds weg. Er werd zand aangevoerd, maar ook dat hielp niet. Toen moest iedereen eruit en lopend naar het museum. Twee mensen konden in een auto mee, de andere ploeterden over de donkere, spekgladde weg. In het museum werden we teruggeworpen in de tijd: de Vikingentijd. We kregen een lekkere maaltijd die alleen met mes en lepel genuttigd kon worden, vorken kende men niet in die tijd. Ook hebben we om het vuur gedanst om de zon te smeken weer terug te komen. Het is immers vandaag de kortste dag, oftewel de langste nacht van het jaar. Daarna weer naar ons schip terug met de bus. Ondertussen was ons schip naar de volgende haven gevaren, naar Svolvaer en daar gingen wij weer aan boord.

Eenmaal aan boord vaart de Kong Harald meteen weer verder, hij loopt nog steeds een half uur achter op het schema. Later gaan we aan dek, want we varen door het smalste stukje van deze reis, de Raftsundet: 1100 meter rots rijst aan beide zijden omhoog. We drinken daar een speciaal drankje bij, vergezeld van een viskoekje. De beker mogen we houden. Op die beker staat “Trollsfjorden” en dat is een zijfjord die de Hurtigruten in de zomer in en uit vaart.

Zondag 22 december. Dag 5

Vanmorgen blijken we weer op het “schema” van onze reis te zitten, ons schip heeft er vannacht een tandje bij gezet. Onze “wekker-telefoon” loopt om tien voor half tien af en dat is eigenlijk nog te vroeg voor ons. We gingen vannacht laat naar bed, na het late “buitengebeuren” op Dek 7. Rond kwart over één deden we het licht uit. Op dat moment vertrok het schip en dat is met alle boeg- en hekschroeven erbij best een hoop geluid én getril / gerammel. Daarna werden in de nacht nog een paar havens kort aangedaan, met zowel bij aankomst als bij vertrek weer herrie, getril en gerammel. Áls je dan al net slaapt ben je gelijk weer klaarwakker. Het zal na vijven geweest zijn dat we eindelijk in – én doorsliepen. Gelukkig hadden we gisteren al bedacht om vanmorgen het ontbijt over te slaan en vroeg aan de lunch te beginnen.

Vóór tien uur hebben we een was aan het draaien in de “passagierswasserette”. In tegenstelling tot filmpjes die we hebben gezien  is dat nu helemaal gratis.  Om tien uur schuiven we aan bij een bijeenkomst over de excursies van vandaag en de komende twee dagen, gevolgd door een film over de geschiedenis van Tromsø en het Arctische gebied.  Als we later de was uit de machine halen blijkt die niet echt lekker gecentrifugeerd te zijn. We proberen toch maar een droger, maar na een half uur is de was nog niet echt veel droger. Hup, de wasmachine weer in. Wij denken een centrifugeerprogramma te starten, dat blijkt dus een 30-graden-programma te zijn. Een Engelse dame overkomt hetzelfde. We troosten elkaar met de gedachte dat de was op deze manier in ieder geval gegarandeerd schoon wordt. Omdat het resultaat uiteindelijk gelijk blijkt toch maar de hele was in de droger gekiept en die lekker lang aan het werk gezet.

Ondertussen varen we verder Noordwaarts in de richting van Tromsø.  We gaan vroeg aan de lunch en Jenny doet daarna een schoonheidsslaapje. Of inhaalslaapje. Nico wacht op een droge was en strijkt de nodige kleding. En valt daarna moegestre(d/k)en neer op bed…..

Het is net voor en na het middaguur schemerig, je kunt wel behoorlijk wat zien, maar geen zon meer. Maar onderweg zien we hele mooie “plaatjes” aan de kust. Soms lijkt het of je permanent langs kerstkaarten vaart.

Na tweeën leggen we aan in Tromsø, schuin tegenover de prachtig verlichte IJskathedraal. Hoog op de berg zien we het verlichte bergstation van de kabelbaan van waaraf we in 2003 de Middernachtszon hebben gezien. We gaan na aankomst gelijk “passagieren” in Tromsø. De gelijknamige Domkerk (nou ja: de beetje forse gelijknamige houten kerk) is op zondag buiten de diensten om op slot, dus bekijken we wat winkels. De trottoirs zijn hier behoorlijk ijs- en sneeuwvrij, op een enkele gemakzuchtige winkelier na, dus klappen we al snel de spikes onder de laarzen weer in. In een kleine supermarkt (Kiwi Mini Prix) doen we wat boodschapjes. Jenny slaagt er bij een sport- en reisbenodigdhedenwinkel in om een nieuwe kofferriem te kopen. Een hele dure Samsonite, maar het moet maar. De band rond Jenny ’s koffer is ergens tussen Amsterdam en Bergen verdwenen.

Aansluitend koopt Jenny wat souvenirs in “Tromsø ’s Grootste Souvenirwinkel”. Onder meer een aanvulling van de collectie kerststalletjes. Made in Sweden, dát wel weer….

Terug aan boord gaat Jenny fitness-fietsen en gaan we vervolgens maar douchen. Omdat we aangemeerd liggen klotst dat nu niet zo vreselijk, maar dankzij de matige afvoer staat het badkamertje wel weer blank. Bij het diner horen we dat onze tafelgenoten daar ook last van hebben.

Onze badkamer is vermoedelijk de kleinste die we in onze lange reeks van bootovertochten naar Scandinavië (en andere landen) gehad hebben. Op zich geen probleem als je een ‘één-nacht-overtocht” maakt, maar tijdens deze tocht met maar liefst elf overnachtingen in dezelfde hut wordt het douchen wel een strategisch dingetje.

We verschijnen in ieder geval weer fris en fruitig aan het diner. Tijdens het diner vertrekken we uit Tromsø en ook bij dit vertrek staat het hele restaurant te schudden en te trillen, maar de maaltijd smaakt er niet minder om.

Jenny gaat naar een bijeenkomst van het “Expedition Team” en Nico gaat aan het verslag werken. Morgen zullen we voor het eerst de Noordkaap in de winter bezoeken. Dat is  – net als deze reis – wel iets bijzonders. Nu maar hopen dat we het Noorderlicht ook nog te zien krijgen, want daar is het sinds we op dit schip verblijven  tot nu toe ’s nachts te bewolkt voor geweest.

Onze Arctic Superior-hut vanaf buiten

Maandag 23 december. Dag 6 ­­­

Vandaag staan we bijtijds op, want tegen de middag gaan wij met de bus naar de Noordkaap. Die bus doet er 45 minuten over en het laatste deel rijden we achter een sneeuwschuiver aan. Dat heet in Noorwegen “in kolonne-rijden”, dat doe je met meerdere auto’s tegelijk. Het is verplicht zo te rijden in de winterse omstandigheden hier. Wie zich daar niet aan houdt en zelfstandig op weg gaat, wacht een flinke boete van € 1.700,- per inzittende. Hier in Noorwegen moet je gordels om in de bus en met een dikke winterjas aan is dat een hele klus om voor elkaar te krijgen. Tegen half één zijn we op de Noordkaap, waar het niet heel koud is (min 2 gr.) maar wel donker en winderig. Dat laatste kennen wij wel van 2003, toen waaiden we zowat met camper en al van het rotsplateau af. Deze keer is het donker en dat is ook een hele bijzondere ervaring. Terwijl iedereen vanuit het gebouw naar “de Bol” loopt, gaan wij juist even in de shop kijken, want daar is  het nu nog rustig. Op die manier weten wij wat we straks willen kopen. Wel kopen we alvast een sticker voor Inge, een straatgenoot. Zij is haar Noordkaapsticker kwijt en wilde graag een nieuwe. We eten een broodje in de Noordkaaphal en wandelen dan door de sneeuw naar de beroemde “Bol”. Zo “midden in de winter” is hij verlicht zodat we foto’s kunnen maken.

Nico vraagt iemand om een foto van ons te maken, maar helaas is dat mislukt. De man drukte overal op, behalve op de goede knop….. Jenny heeft wel een paar leuke foto’s kunnen schieten. Ook het magneetplaatje met Zwolle erop staat op de kiek, net als in 2012. Het waait hard en de sneeuw stuift op, maar we hadden dit voor geen goud willen missen. We gaan weer naar binnen en zoeken de kapel op en steken daar een (meegebracht) kaarsje aan, wat we in de rotsen een plekje geven. Jenny zingt er Silent Night  bij, helemaal alleen, want de mevrouw die mee zou zingen wilde liever de film zien. Wij niet, want die kennen we al. Er is eigenlijk niet veel tijd hier, net iets meer dan een uur, want ook de terugweg duurt weer 45 minuten deels achter de sneeuwschuiver aan. We kunnen nog gauw even naar de grote hal, het toilet en de winkel om daar wat souvenirs te kopen. Daarna weer de bus in.

Al gauw vertrekt ons schip uit Honningsvåg, op weg naar Kjøllefjord. Daar kunnen mensen een sneeuwscootertocht maken naar de volgende haven, Mehamn. Wij niet; Nico heeft geen zin en ik heb het ooit vanuit Trysil gedaan en vind het doodeng op zo’n groot ding. We gaan naar een lezing over de Noorse Kersttraditie en dat is ook leuk. Vanavond of morgen gaan we Noorse kerstliederen leren en om de kerstboom dansen. De kerst in Noorwegen duurt veel langer dan bij ons, dit heeft met de donkere dagen te maken. Gisteren heette het Lille Lille Jujaften (kleine, kleine Kerstavond) en vandaag heet het Lille Julaften (kleine kerstavond). Ik ben benieuwd hoe het morgen op kerstavond heet. Maar eerst wacht ons een heerlijk buffet, waar we van genieten. We moeten echt oppassen dat we niet dichtgroeien van al deze heerlijkheden. Daarom hebben besloten om elke dag van iets anders te genieten. Straks weer een soort briefing, voorafgegaan door de klassieke klucht ‘Dinner for one’, een soort traditie in Noorwegen.

Dinsdag 24 december 2019, Kerstavond. Dag 7

Vandaag staan we om kwart over acht op en ruim vóór kwart voor negen zitten we aan het ontbijt. Om tien over negen leggen we in Kirkenes aan. Deze haven kennen we; in 2012 zijn we hier geweest en hebben we geprobeerd om met onze blauwe camper een paar havens naar Båtsfjord mee te varen. Dat lukte toen niet, want door de storm was het niet zeker of we daar van boord konden.

In Kirkenes staat onze touringcar naar het sneeuwhotel al klaar. Het is een kwartier rijden en we komen er net na half tien aan. We krijgen een rondleiding door en buiten het hotel. Heel leuk om een keer te zien en uitgelegd te krijgen hoe het werkt, vooral de overnachting op bedden van ijs. Ook wordt verteld hoe dit hotel gebouwd is. Dit jaar heeft het sneeuwhotel van Kirkenes “overzomerd” in een gekoelde tent en ze hebben besloten om dit te blijven doen. Als eerste sneeuwhotel ter wereld.

We krijgen een drankje in de sneeuwbar en later nog een warme drank in het café “buiten”. Naast vier rendieren hebben ze hier een heuse husky-kolonie, vergeleken waarbij de “Mountain King” in Trysil maar een zielig beginnertje is. Om half twaalf rijden we weer naar het schip en om half één verlaten we Kirkenes.

Daarmee zit de halve reis er op en vangt de terugweg aan. Rare gedachte eigenlijk. Het lunchbuffet is net als het ontbijt helemaal in kerststijl. We hebben al ontdekt dat de dagen vóór kerst hier nog harder lijken mee te tellen dan de kerstdagen zelf. ’s Middags luisteren we in de panoramabar naar een kersttoespraak van de kapitein en het in drie talen voorgelezen kerstevangelie, afgesloten met een “Babylonische Stille Nacht” (ieder in zijn eigen taal).

Deze dag wordt de haven van Vardø overgeslagen en liggen we langer in Båtsfjord. Tijdens de aankomst zitten we nog aan het uitgebreide kerstbuffet, waar we bij de ingang een kadootje van de kerstman kregen. Nou ja, Kerstman?  Binnen de Christelijke kerk kennen we “Beloken Pasen”, de Noren hebben klaarblijkelijk hun “Verlopen Kerstman”, maar gezellig is het allemaal wel.

We profiteren van het langere stilliggen door te gaan douchen; dan loopt de “badkamer” in ieder geval niet helemaal vol. Nico Begint aan het verslag en Jenny gaat naar de Panoramabar, alwaar passagiers en bemanning “kerstliederen zingend om de kerstboom gaan dansen”; een Noorse kersttraditie.

Alleen het Noorderlicht wil niet lukken. De reis tot nu toe was nagenoeg geheel bewolkt en de vooruitzichten zijn al niet veel beter. Maar het is hoe dan ook een prachtige reis!

Woensdag 25 december, Eerste Kerstdag. Dag 8

We  kunnen een beetje uitslapen en gaan om 9.15 uur pas aan het ontbijt. Vannacht is ons schip niet zo heftig tekeer gegaan als op de heenweg naar Kirkenes. Maar helemaal stil lagen we nu ook

weer niet in bed. Na het ontbijt maken we ons gereed voor de kerkdienst. Daarvoor legt de Kong Harald  aan in Hammerfest. Het is een klein stukje lopen naar de Catholic Church en dat doen we met een grote groep mensen. De kapitein voorop en iedereen daar achteraan met een brandende fakkel in de hand. Fakkel? Overdag? Ja, want hier is het overdag nog donker! Het ziet er erg mooi uit.

In de kerk zitten de gemeenteleden al te wachten, want ons schip is wat aan de late kant. De priester doet de dienst in meerdere talen en de preek zelfs in het Engels. Zelden heb ik zo’n duidelijke kerstpreek gehoord, terwijl mijn Engels eigenlijk helemaal niet zo goed is. Hij roept ons op om vandaag 3 goede daden te doen en nu ik dit schrijf besef ik dat ik er inderdaad 3 heb gedaan.

Na de dienst is het meteen terug naar ons schip, want de vertrektijd van 12.45 uur is al verstreken. Wij kunnen nog net aan de lunch en gaan daarna naar de briefing over de komende excursies. ’s Middags gaan we ‘plat’ in onze hut, want we zijn erg moe.De avondmaaltijd wordt weer aan onze vaste tafel geserveerd en daar praten we bij met onze Nederlandse tafelgenoten. Het eten is super Scandinavisch: vis, rendiervlees en Russisch toetje.

We trekken ons terug in onze hut om dit verslag te schrijven. Straks, rond middernacht leggen we aan in Tromsø en gaan wij per bus naar de IJskathedraal (Artic Cathedral) voor een middernachtconcert. In 2003 zijn wij daar ook geweest maar toen was het niet donker, maar scheen juist de zon midden in de nacht.  Deze kerk is in de zestiger jaren gebouwd, het is een moderne kerk met een fantastische akoestiek. Dat wordt genieten! We gaan deze nacht wel laat naar bed en moeten morgenvroeg weer op, want om 8.00 uur hebben we een busexcursie over de Lofoten en Vesterålen.

Even na negen uur is even een héél flauw Noorderlicht, beter gezegd: een flauwe afspiegeling van wat het Noorderlicht zou kunnen zijn. Na het maken van een foto lijkt het op het display wel of je iets van groen licht ziet, maar eenmaal overgezet op onze laptop is er alleen wat vlekkigs te zien. Jammer, hopelijk volgende keer beter, wanneer die volgende keer ook zal zijn. Sommige gasten is het wel gelukt om een beetje Noorderlicht vast te leggen.

Eenmaal thuis zagen wij – na bijwerken van de “ruwe” foto’s op de computer- dat we ook wat van het Noorderlicht hebben vastgelegd. Mooi!

Donderdag 26 december, Tweede Kerstdag. Dag 9

Héél vroeg, om vijf over half zeven staan we vanmorgen op. Dat is inderdaad vroeg, als je bedenkt dat we vannacht na een schitterend middernachtsconcert pas ergens rond kwart over twee naar bed zijn gegaan.

Even na zevenen zitten we dus al aan het ontbijt. We staan zo vroeg op omdat we volgens planning om kwart over acht van boord gaan voor een bus-excursie over Vesterålen. We gaan van boord in Harstad en zullen in Sortland weer bij het schip aankomen.

Het schip legt tien minuten vroeger dan gepland in Harstad aan en wij komen als bijna-laatsten in de bijna volle bus aan. Alle plaatsen zijn geboekt, dus om naast elkaar te kunnen zitten ploffen wij op de achterbank neer, die in deze toch al krappe bus nóg smallere zitplaatsen heeft.

Aan weerskanten met je ellebogen tegen of naast je lijf zitten is volslagen onmogelijk. Jammer, maar helaas. We vertrekken uit een nog pikdonker Harstad, met als gids Johan, een Belg die in het verleden hier is komen wonen en na zijn dienstplicht politieofficier was en gids is geworden. Alles wordt in (Belgisch-) Duits en in  het Engels verteld. Na een korte stadsrondsrit stoppen we bij de oude “Trondenes Church” uit de 11^e eeuw. We worden onthaald op een korte viering, met een lied- en gebedenblad in heel veel talen. Als iedereen het enige lied in de eigen taal had meegezongen had het nog wat mooier geklonken.

Na regen in de voorafgaande nacht is het hier spekglad. Vanuit de kerk wandelen we daarom héél voorzichtig een kort stukje naar het “Trondenes Historical Center”, een streekmuseum en bekijken daar de geschiedenis van de kerk en van deze streek.

Om kwart voor tien vertrekken we uit Harstad en volgen Weg 83, richting Sortland. Het wordt hier al weer een paar uur wat lichter, maar de zon is hier op zijn vroegst pas weer vanaf 16 januari te zien.

Vanaf 22 december komen er elke dag 8 minuten licht bij. Onderweg stoppen we bij een brug voor een “Kodak-moment” en dat blijkt echt de moeite meer dan waard.

We rijden vervolgens door naar Refsnes en nemen daar de veerboot naar Felsnes, een overtocht van ca. 20 minuten. In de cafetaria staan de kannen met koffie en schalen met koekjes voor de Hurtigruten-passagiers al klaar.

Na deze overtocht vervolgen we Weg 83 en slaan na verloop van tijd af naar Weg 85, richting Sortland. Na een tijdje slaat de chauffeur vlak voor een tunnel af om de meer toeristische route via weg 822 langs het Sigerfjord te nemen.  Voor we weer bij Weg 85 komen stopt de chauffeur om te bellen met de Kong Harald; het is de bedoeling dat onze bus (en die van de wandelexcursie) over de brug over het fjord heenrijdt als ons schip daar net onderdoor vaart. Jammer voor het autoverkeer achter de bussen, want om het goed uit te kienen rijden de bussen heel langzaam, maar het lukt. Onder ons vaart de Kong Harald met een bosje zwaaiende achterblijvers aan dek onder de brug door.

We komen na een mooie maar erg krap zittende rit om 12.30 uur weer aan boord en schuiven om 13.00 uur – als het schip vertrekt – aan bij de tweede zitting van de “Dag 9 Drie-gangen-lunch”, een warme lunch dus. ’s Avonds is er weer een dinerbuffet, dit keer een Lofoten-buffet. Alweer een buffet; we zullen deze reis niet van honger omkomen, integendeel…….

Tijdens het buffet leggen we aan in Svolvaer, waar we – voor ons gevoel nog zo kort geleden – ’s avonds weer aan boord kwamen na de Vikingen-excursie. We liggen hier 2 uur, dus gaan we na de maaltijd aan wal en bezoeken het “Lofoten Krigsminne-museum”, op 70 meter van ons schip. Een oorlogsmuseum, of beter gezegd een verzameling. Op de heenreis was de eigenaar op een informatiebijeenkomst aan boord al beschreven als “A crazy but nice guy who collects everything about the 2nd World War”. Dat beeld klopt. Voor NOK 100 per persoon een klein, maar volledig volgestouwd museumpje. Met een overvloed geüniformeerde paspoppen en allerlei oorlogs-spullen. Niet per oorlogsvoerend land opgesteld maar kriskras door elkaar. Een soort kruising tussen een oorlogs-kringloopwinkel en een juttersschuur. Maar als uitje aan de wal leuk genoeg. We gaan daarna weer aan boord en gebruiken de resterende tijd in de haven om te douchen. Dan blijft het water ook nu weer een beetje in het douchegedeelte……

Wij in de bus op de brug en ons schip er onderdoor. Wat een timing!

Gladheid: het valt ons op dat in Noorwegen de wegen nogal glad zijn door sneeuw en ijs. Daar wordt ook steeds voor gewaarschuwd wanneer je uit de bus stapt of van boord gaat. Vreemd dat op plaatsen waar veel mensen komen het niet ijs en sneeuwvrij is. Er wordt wel met grit gestrooid, maar op veel plaatsen is dat niet voldoende. Nico en Jenny hebben uitklapbare spikes onder hun sneeuwlaarzen en dat helpt. Jenny vraagt aan de gids van de busexcursie hoe dat nu zit in Noorwegen. Deze Johan vertelt dat het echt wel een “dingetje” is in Noorwegen en dat de Noren ook echt wel verplicht zijn om de wegen schoon te houden. Bij een ongeluk zijn ze verantwoordelijk. Hij weet ook te vertellen waarom er geen strooizout wordt gebruikt: de rendieren en andere wilde dieren likken dat van de weg en veroorzaken dan nogal wat aanrijdingen.

Vrijdag 27 december. Dag 10

Het is niet te geloven: nog maar een paar dagen en deze reis is verleden tijd. Niet aan denken en nog even volop genieten. Tijdens het ontbijt zien we het steeds lichter worden: daglicht!!! Ik kan niet zeggen dat ik het de laatste dagen gemist heb. Maar wanneer even later de zon gaat schijnen, voelen we dat er toch iets veranderd is. Het is vandaag berenkoud, zó koud hebben we het nog niet gehad. Zelfs niet op de Noordkaap en in Kirkenes. Het komt door de wind, die maakt de gevoelstemperatuur veel lager. Straks toch maar eens de thermokleding uit de kast halen. Vanmorgen vroeg zijn we opnieuw over de Poolcirkel gevaren en dat wordt later op de ochtend weer gevierd op Dek 7. Deze keer niet met ijskoud water, maar met een hap levertraan, waarbij je de lepel mag houden. Ik heb vroeger teveel levertraan gehad en kan de vieze smaak nog goed herinneren. Ook Nico heeft geen trek, maar vele andere gasten staan er voor in de rij. Even later passeren we de Zeven Zusters, een mooie reeks bergen met 7 punten.

Via Greetz versturen we kaarten naar het thuisfront en aan iedereen die op ons 40-jarig huwelijksfeest is geweest. We moeten veel adressen handmatig invullen, want de ingebrachte aanvullingen in ons Greetz–adresboek zijn verdwenen. Maar uiteindelijk lukt het een mooie kaart te maken. We zien dat we 20% korting kunnen krijgen op de kaarten en met decemberzegels kunnen frankeren. Kijk, dat is nou eens een leuke meevaller. Wanneer alles goed gaat, vallen de kaarten morgen op de deurmat, nog net voordat wij thuiskomen.

Om 14.30 uur is er gelegenheid om handtekeningen van de hotelmanager, de chefkok en de kapitein (op de foto v.l.n.r.) te ontvangen in het boek wat op Kerstavond hebben gekregen. Dat mag ook een ander boek zijn en Jenny laat de handtekeningen zetten in het “Hurtigruteboek” dat we gekocht hebben. Om 14.20 uur gaat de zon onder en worden we getrakteerd op een fantastische lucht in vele kleuren.

We leggen om 15.00 uur aan in Brønnøysund en gaan de wal op. Het centrum is dichtbij en we lopen naar de kerk. Een prachtige houten kerk, maar helaas is die gesloten. Daarna gaan we naar het winkelcentrum om een paar boodschappen in de supermarkt te doen.

Het diner is vanavond een afscheidsdiner, omdat morgen een heleboel mensen in Trondheim van boord gaan. In de gang naar het restaurant krijgen we een glaasje prosecco aangeboden en binnen wacht de voltallige bemanning – inclusief de kapitein- ons op. We krijgen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld aan onze vaste tafel met onze vaste tafelgenoten. Daarna nog even naar de informatie over wat ons morgen te wachten staat en daarna naar onze hut. Straks nog even een glaasje drinken aan de bar en bijtijds naar bed. Dan kunnen we morgen genieten van onze laatste volle dag op dit schip.

Over het Noorderlicht: dat hebben wij tot dus ver niet met eigen ogen kunnen waarnemen. Wij hebben het op eerste Kerstdag vaag gezien, maar op de camera’s van een paar anderen was het iets duidelijker. Helaas zijn de foto’s van ons niet gelukt, maar misschien kan Nico ze thuis nog wat bewerken en staat er wel iets op. Vanmorgen hoorde Nico van een medepassagier dat vannacht om 1.00 uur het Noorderlicht op het achterdek te zien was. Daarvoor was er geen waarschuwing per intercom afgegeven.

Zaterdag 28 december. Dag 11

De voorlaatste dag alweer. We slapen uit tot 9 uur.

Gisteravond wilden we vroeg naar bed, maar bij een korte “buitencontrole” voor het naar bed gaan zag Nico buiten in de harde wind (lees: storm) iets dat wel eens iets “Noorderlichtachtig” kon zijn. Het hele foto-arsenaal werd naar dek gesleept en – vooral met Paul ’s telelens – zijn er foto’s van gemaakt. Best lastig op een fors deinend schip, maar we zullen zien wat het geworden is.

Ook nog even over gisteren: Op een rustig moment tijdens de “boeken-teken-sessie” ’s middags vroeg Nico aan de hotelmanager hoe het nou zat met het niet meer mee mogen varen van (kleine) campers. Het blijkt dat het inderdaad al een tijdje niet meer mag omdat California ‘s, Marco Polo ’s en andere kleine camperbusjes een (Camping-) Gas(z)-installatie hebben. En dat mag niet (meer) mee. Verder werd verteld dat er op korte termijn er nog maar twee Hurtigruten-schepen zullen overblijven die auto’s mee kunnen nemen. De overige, waaronder dus ook de MS Kong Harald, verliezen hun autodek omdat daar grote gastanks geplaatst zullen worden. De schepen stappen over van vloeibare brandstof op gas. Weer wat geleerd…….

Na het ontbijt gaan we naar een bijeenkomst over het uitchecken morgen in Bergen. Het meeste lezen we vooraf al op een informatiebrief, maar we krijgen het allemaal ook nog eens mondeling toegelicht. Teruggekeerd bij onze hut vinden we een voorlopige nota bij onze deur over de aankopen via onze boordpassen. Die zijn bij aankomst gekoppeld aan onze creditcard. We zijn gestart met een “boordtegoed” omdat we allebei een excursiepakket hadden geboekt. Het overzicht klopt tot op de (Noorse) kroon. Na vanavond om 23.00 uur kan er niet meer met onze boordpassen worden “gekocht” en wordt de definitieve nota opgesteld en wordt het totaalbedrag afgeschreven van onze creditcard. Heel handig systeem overigens.

Ook horen we dat er – voor zover we begrijpen – geen officiële waarnemingen van het Noorderlicht zijn geweest. Noorderlicht dat je alleen op foto’s achteraf kunt zien telt niet mee; je moet met het blote oog gezien hebben. Dat betekent dat er mogelijk via de “Noorderlichtgarantie” nog een herkansing via een halve reis komt. We wachten het rustig af. Ook zonder “echt” Noorderlicht was dit tot nu toe een schitterende reis.

De boordpassen zijn trouwens best wel handig. Je laat ze scannen bij de maaltijden, maar ook als je in een haven van boord gaat, waarna er “Goodbeye” uit de luidspreker klinkt. Als je weer terugkomt volgt weer scannen en dan klinkt er “Welcome”. Zo weten ze ook gelijk of alle passagiers weer terug van wal zijn.

Na een -zoals steeds – overvloedig lunchbuffet komen we weer even bij van alle inspanningen en gaan daarna naar de laatste bijeenkomst met het Expeditieteam. Na een kort “examen” van de tijdens de reisbijeenkomsten geleerde Noorse woorden zien we een film met foto’s en videobeelden van “onze” reis nr. 32. Van de excursies onderweg zien we alleen foto’s en video’s van de excursies waarbij Expeditieteam-leden mee zijn geweest. Van “onze” excursies, zoals de Noordkaap, sneeuw-hotel en  Vesterålen zijn geen beelden; beetje jammer.

Wel zien we onszelf in de film wel in Hammerfest op Eerste Kerstdag met fakkels naar de kerkdienst lopen. Maar toen ging ook het Expeditieteam mee. De foto’s e.d. zijn van MS Kong Harald – Facebook te downloaden, maar wij bestellen toch maar een USB-stick voor foto’s en video’s in hoge kwaliteit. Dan heb je in één keer een filmpje dat een leuke totaalindruk van de reis geeft.

Tijdens de bijeenkomst vanmiddag is er gewaarschuwd voor een gedeelte van de reis van ca. twee uur die we vanavond buitengaats “op volle zee” varen. Er is harde wind van zee en golven van > 4 meter hoog voorspeld. We worden verzocht om vooral niet voor op Dek 5 dan foto’s te gaan maken……  Eerdere hoge deining die we in de Barentsz -zee hebben meegemaakt zou vergeleken bij wat ons wacht niets zijn. We gaan het zien en gaan in ieder geval vóór die tijd te douchen als we even in een haven liggen.

Zondag 29 december. Dag 12

We staan om 8.00 uur op en zorgen dat onze bagage “pak-klaar” staat voordat wij om 9.00 uur aan ons laatste ontbijt gaan. Van dit laatste ontbijt genieten we extra en houden we ons niet meer in. Er zijn te veel lekkere dingen!

Daarna zoeken we een plek om de komende uren door te brengen en we vinden heerlijke stoelen. Ondertussen zet Nico onze koffers bij de lift en om beurten halen we de handbagage op. Nog een laatste blik in onze hut en behalve het restant tissues en wat keukenrollen laten we niks achter.

Het is bij Hurtigruten niet gebruikelijk om voor alles apart een fooi te geven. Gisteravond hoorden we dat we – wanneer we dat willen – een ‘tip’ in de hut achter mogen laten of bij het restaurant in een bus mogen doen. Het totaalbedrag aan fooien zal worden verdeeld over de volledige bemanning.  Wij laten wat in onze hut achter, vergezeld van wat kerstversiering en een ontbijtkoek. Wij hadden namelijk wat te eten en te drinken mee genomen, omdat we dachten ’s avonds wel trek te krijgen. Maar niets was minder waar, de ontbijtkoek bleef onaangeroerd en die konden we dus weggeven.

Wij kiezen voor de tweede zitting van de lunch en die is om 13.00 uur. Het is een warme -bediende- driegangen-lunch met heerlijke zalm, groenten en aardappelen. Het laatste stuk van onze reis is de zee nogal onrustig. Om 14.30 uur komen we in Bergen aan waar het heel slecht weer is: regen, natte sneeuw en donkergrijs. We worden door de hotelmanager persoonlijk uitgezwaaid. Hij vertrouwt ons toe dat de volgende reis 10 dagen slecht weer belooft, dus hebben wij nogal geluk gehad.

Bergen, zoals Bergen meestal is: nat!

Met de transferbus -die we vooraf hebben geboekt- gaan we naar de luchthaven. De luchthaven van Bergen is niet zo groot maar het nadeel is dat alles op één punt moet gebeuren. Wij – als onervaren luchtreizigers- zoeken onze weg, samen met twee Friezen die onze tafelgenoten waren. Het gaat allemaal goed, ook als Nico vergeet zijn rugzak leeg te halen om alle elektronica uit te stallen. We hebben de beschikbare twee uur op de luchthaven echt wel nodig en al snel kunnen we ons vliegtuig in.

Wij hebben van tevoren extra beenruimte bijgeboekt door stoelen bij de nooduitgang te reserveren en dat betekent dat wij bij calamiteiten de nooddeur open moeten doen. Geen probleem, want dan zijn wij ook het eerste buiten. Het valt mij op dat ook in dit toestel (een Boeing nota bene!) de stoelen krap zijn en dat je haast bij je buren op schoot zit. Maar goed, we zijn thuisgekomen.

Dat wil zeggen: we landen precies op tijd op Schiphol en worden opgewacht door Mark en Brenda. Mark rijdt ons in onze eigen auto/camper naar huis en dan kan het uitrusten beginnen. Want dáár hadden wij de laatste 12 dagen geen tijd voor. 😉 ­­­

Voor de foto’s van deze reis klik hier

Zomervakantie 2018: Naar De Oostenrijkse Donau (en verder?)

Zaterdag 21 april 2018                                                                       Nico 629 / 629 km – Fiets 0 / 0 km.

We hadden deze keer van vrijdag op zaterdag een vaste gast in de B&B, reden om nu een keer op zaterdag te vertrekken. Omdat de gast vroeg vertrekt (rond 8.00 uur) regelt Jenny in recordtijd de B&B en maakt Nico de camper vertrek-klaar (dit is: een paar dingetjes erin doen en twee fietsen op de drager bevestigen. Het lukt ons daarom om kwart over negen al te vertrekken. Het belooft een ongekend warme dag te worden.

Al vóór Arnhem lezen we vlak voor de splitsing van A50 en A12 op een matrixbord boven de weg dat de A12 nét over de grens met Duitsland afgesloten is en dat we de A50 moeten volgen. Dat doen we braaf en rijden richting Nijmegen via een andere route naar Keulen. We passeren de grens met Duitsland om even na half elf en worden vervolgens even later in Duitsland ingehaald door een “Notartz” die we later bij een ongeluk langs de Autobahn terugzien; één auto met remsporen dwars op de vluchtstrook en één op de kop in de berm.

Egens tussen Oberhausen en Keulen komen we op de A3 uit, waar borden melden dat richting Arnheim de weg “vollgespert” is. Om 12.00 uur passeren we Keulen en een klein eindje voorbij die stad belanden we in een mega-file; Van vrijdagavond tot maandagmorgen 5.00 uur worden van een stuk Autobahn van meerdere kilometers 2 van de drie rijbanen geasfalteerd. Van drie naar één rijbaan met ook nog eens invoegend verkeer van een andere snelweg is natuurlijk dolle pret. We kruipen bijna een uur kleine stukjes vooruit voordat we weer gewoon door kunnen rijden. Ergens na enen lunchen we een kwartiertje in echte zomerhitte (28 graden in april!) en rijden dan weer verder. We willen vanmiddag op Camping Rangau in Erlangen aankomen. Bij vertrek meldde Garmin nog vrolijk dat we daar om 15.10 uur zouden aankomen, maar dat is exclusief plasstops, lunchstop én een grote file. In de loop van de middag is de verwachting bijgesteld naar 17.10 uur en dat klopt wel aardig. Nico herkent de stad Erlangen en ook de weg naar de camping, maar de camping zelf zegt ons helemaal niks. Later op de avond lezen we in het verslag van 2 jaar geleden dat we hier ook wilden overnachten maar (ook al weer) door files zó laat nog onderweg waren dat we eerder gestopt zijn. Het blijft nog even een raadsel wanneer we hier (n.a.w. op de fiets) langsgereden zijn.

We zijn snel opgezet en gaan dan de verdere route langs de Donau bijstellen, want die blijkt niet echt te kloppen. Daarna gaan we eten in het campingrestaurant. Duitse prijzen: Schnitzel voor € 8,60. Wat wil je nog meer? Daarna lezen, verslagje tikken en op tijd naar bed. Morgen willen we er om 8.00 uur uit…….

Zondag 22 april 2018                                                                        Jenny 369 / 998 km Fiets 10 / 10 km.

Het is nog fris wanneer wij vanmorgen om 7.30 uur opstaan. Maar de zon schijnt en het is warm genoeg om buiten te ontbijten. Dat geeft al meteen het ultieme vakantiegevoel. Onder het inpakken krijgen we een B&B mailtje, maar omdat het beantwoorden via de laptop+ gsm als hotspot traag gaat, antwoord Jenny per telefoonmail dat er later op de dag een reactie komt.

Om 9.15 uur zijn we weg van deze prima doortrekcamping. Al gauw zitten we op de snelweg en de zon zorgt er voor dat het snel warm wordt. Ergens op de A3 bij afslag 94 staat een pechauto meldt onze Garmin en inderdaad, even later worden we tot stoppen gemaand. We staan midden op de weg stil en de rij achter ons wordt steeds langer. Wanneer de sleepauto de pechauto heeft opgetakeld en wegrijdt mogen wij ook weer rijden. Het oponthoud heeft slechts 10 minuten geduurd.

Vlak voor Passau houden we een korte sanitaire stop en drinken we koffie. Even verder tanken we Duva Kampa vol, want hij geeft aan dat hij wel een slokje lust. Er gaat veel diesel in en DK4 heeft 1:11,3 gereden. Nou ja, daar zat ook een dikke file bij gisteren.

We willen de zuidelijke route langs de Donau rijden, maar helaas laat Garmin ons dwars door Passau rijden. We zien de plaats Engelhartszell op de kaart staan en om dat die aan de Donau ligt zetten wij koers daar heen. Helaas, er is een fietsevenement van Linz naar Passau en de weg is afgesloten. De volgende uren zien we veel van allerlei dorpjes en hoogvlakten, prachtig! Maar uiteindelijke zetten wij koers richting snelweg, in de wetenschap dat die wel niet afgesloten zal zijn voor fietsers. In de buurt van Linz wagen wij het er op Garmin weer aan te zetten en ons naar de camping in Au an der Donau te brengen. Dat lukt en om 15.20 uur komen wij daar aan.

We mogen zelf een plekje uitzoeken en omdat er geen uitzicht op de Donau is, zoeken wij een plaats dichtbij het toiletgebouw. Het is een prachtige camping, met nieuw sanitair. Het is loeiheet en we besluiten om niet in de volle zon te gaan staan. Wij hebben liever ’s morgens zon bij het ontbijt, dan droogt de luifel weer na de nachtelijke dauw.

Na een gezellig wijntje gaan we nog even richting Linz fietsen, langs de R1 = Radweg langs de Donau. Het is druk op het fietspad en vlak voor Mauthausen keren we weer om. Onderweg vraagt Jenny aan Nico of hij de achterklep van de bus wel dicht heeft gedaan. Nee dus! Iets wat ons al eens eerder is overkomen (2017?). Gek eigenlijk dat wanneer je de auto afsluit er geen belletje gaat rinkelen dat de achterklep nog open staat..……

Later gaan we douchen en eten een prak macaroni van thuis. Jenny maakt de boekingsmail af ’s avonds kijken we TV via Ziggo-Go. Dat bestaat al een tijdje, maar sinds 1 april jl. kunnen we dit in het buitenland ook gebruiken. Je moet er wel snelle Wifi voor hebben, maar dan kun je alle programma’s zien die je thuis ook wilt zien.

Maandag 23 april 2018                                                                  Nico 0 / 998 km – Fiets 74 /84 km

Ergens rond 9 uur komen we uit bed. Buiten schijnt de zon al weer volop. In tegenstelling tot Nederland wordt het hier weer een warme droge dag. Nico komt nog buiten in de lange broek maar dat duurt niet lang, even later verruild hij lang voor kort.

We ontbijten – uiteraard buiten – en rond half elf klimmen we op de fiets voor de eerste echte Donau-fietsdag. We willen vandaag vanuit Au an der Donau in de richting van Wenen naar Grein fietsen. We volgen de “noordelijke” route. Op deze maandagmorgen lijkt het Donau-fietspad bijna uitgestorven. We pauzeren even bij een fietsrustpunt vlak voor de sluizen en energie-centrale bij Mitterkichen . Je kunt daar als voetganger, fietser en automobilist in één “verkeerslicht-gestuurd éénrichtingsverkeer” de Donau over. Verboden voor vrachtwagens. Bij het rustpunt nuttigen we een heerlijk ijsje en fietsen daarna aan “onze” kant door naar Grein. De route loopt iets van de Donau weg maar de omgeving is prachtig met uitzicht op mooie bergen. We fietsen kennelijk met een niet te voelen wind in de rug, want we gebruiken nauwelijks ondersteuning. Ons display geeft de accu-lading met vijf blokjes weer en pas na 29 kilometer, net voor Grein, raken we beiden ons “eerste blokje” kwijt.

Bij Grein aangekomen lunchen we net voor het stadje met een mooi uitzicht op de haven en het stadje. We bezoeken een openbaar toilet, zien dat het voetgangers- en fietsersveer naar de overkant pas vanaf 1 mei in de vaart komt, bezoeken de plaatselijke kerk en kopen wat kaarten en een mini-(wandelstok-) stickertje van Grein. Nico blijkt vier of vijf rare plekken op zijn linkerbeen te hebben en een gekke plek op zijn rechter bovenarm, waar allerlei geelkleurige vloeistoffen uitkomen. Zeker in bed gelegen met een gek beest…….(niet zijnde Jenny).

Daarna fietsen we een klein eindje terug naar een brug over de Donau om aan de “overkant” (de zuidelijke kant) van de Donau een stuk terug te fietsen. Deze route loopt niet langs de Donau maar door allerlei dorpjes. In Ardagger Markt zien we een camperplaats met stroom en WC.

Via Wallsee komen we weer bij de energiecentrale bij Mitterkirchen. Hier kunnen we aan of deze kant doorfietsen naar Mauthausen of de brug over en een stukje “zelfde route als vanmorgen” terug naar de camping. We gaan toch maar bij Mitterkirchen over, na een tijdje wachten voor het verkeerslicht bij de energiecentrale de Donau.

Bij het rustpunt aan de overkant nemen we twee andere smaken ijs. Het smaakt net zo lekker als vanmorgen. Op de hele terugrit hebben we echt wind tegen en maken we gebruik van een beetje hulp in de trapondersteuning. Het is bloedheet in de zon.

Uiteindelijk komen we na meer “zitvlees-pauze-stops als vanmorgen terug in “ons” dorp en vinden daar geen supermarkt. Doorfietsen dus richting Mauthausen naar de Euro Spar aan de stadsrand. We slaan wat eerste levensbehoeften in (brood, shampoo, Radler en bier) en fietsen dan bekaf de camping voorbij om in het restaurantje bij de haven te informeren hoe lang de “keuken” (3 verschillende pizza‘s!) open is.

Daarna dan eindelijk naar de camper, Jenny ’s laatste blokje is op. Goed getimed!

Bij de camper uitpuffen, After Sun smeren (Nico ’s benen zijn traditiegetrouw verbrand), onze “fietskonten” rust gunnen en plannen voor morgen maken. Daarna douchen en aan de pizza bij het havenrestaurant. Moe maar voldaan kruipen we daarna terug naar de camping en gaan verslag tikken en lezen. De eerste fietsdag was een mooie (6 uur op de fiets), warm tot heet, vermoeiend, maar zéér geslaagd!

Dinsdag 24 april 2018                                                                   Jenny km 120 /1.118 km. –   Fiets 28 / 112 km

Het is regenachtig wanneer wij om 8.00 uur opstaan. Het heeft vrijwel de hele nacht geregend en alles buiten is kletsnat. Toch is het niet koud en kunnen we buiten ontbijten. Daarna pakken we alles in en net voor tien uur rekenen we deze prima camping af. Inmiddels probeert de zon ook weer haar best te doen. Eerst gaan we naar Mauthausen om in het winkelcentrum te shoppen. Jenny scoort een leuk hemdje, maar voor Nico is er niks.

Onze boodschappen doen we bij ‘Billa’, een niet zo bijzondere supermarkt. Maar ze hebben gelukkig wel wat we zoeken. Behalve suikervrije frisdrank zonder bubbels. Dat blijkt altijd weer lastig in het buitenland.

Daarna rijden we een heel stuk over de snelweg naar Melk. In Melk zijn wij eerder geweest. Dat was in 2016, toen we besloten terug te gaan, omdat we beiden ziek werden en er een crematie was eind van die week. Destijds hebben we de bekende ‘Stift’ niet van binnen bekeken, dus dat moet eigenlijk nog een keer. Vanaf Melk rijden we langs de noordoever van de Donau naar Krems. Daar komen we om 12.30 uur aan op een camping met de toepasselijke naam “Donaupark”. We krijgen in overleg een plekje aangewezen, maar kunnen pas later op de middag inschrijven.

Daarom snel alles weer opgezet en lekker geluncht met verse broodje en zalm. Heerlijk!

Inmiddels is de zon weer flink gaan schijnen, hoewel de wolken zich af en toe een ook laten zien. We besluiten om te gaan fietsen, want daar komen we toch voor. De rit gaat richting waar wij vanmorgen vandaag kwamen. Het gaat niet altijd langs de Donau, maar ook door de dorpjes en langs wijngaarden. We zien veel “Vinotek’s” en ontdekken dat je daar wijn uit de streek kunt kopen.

Onze billen doen nog zeer van de rit van gisteren en wanneer wij een veerpontje zien, grijpen wij de kans aan om naar de overkant te gaan. De veerpont is een soort ‘Rolhfähre’; hij zit aan een stalen lijn die hoog boven het water, in de bergen aan weerskanten verankerd zit. Met een paar minuten zijn wij aan de overkant en zoeken de Donauradweg richting Krems weer op.

Om 16.30 uur komen we weer op de camping en Nico gaat ons meteen inschrijven. Daarna gaan we lekker in de zon bijkomen, met een drankje en een kaasplankje. Dat laatste is blijkbaar nog van Pasen, want er staan Paasplaatjes op.

Onze maaltijd is deze keer een gezonde salade met allerlei lekkers. Ook nemen we een toetje na.

Daarna douchen, afwassen, koffie drinken en dit verslag schrijven. Zó gaat de avond weer snel om.

Het internet is hier gratis, maar te zwak om verbinding te maken. Bij de receptie is het prima, maar met Jenny’s telefoon als hotspot lukt het ook.

Woensdag 25 april 2018                                                            Nico 0 km / 1.118 km – Fiets 61 / 173 km

Om half negen komen we op ons gemak uit bed. Het is buiten al weer warm en hard op weg naar bloedheet (voor deze tijd van het jaar). We luchten het beddengoed en ontbijten lekker langzaam. Buiten, uiteraard. In Nederland is het 10 graden en regent het; onvoorstelbaar.

Vandaag willen we een stuk langs de Donau fietsen in de richting van Tulln. Heen via de linkeroever en terug via de rechter.

We vertrekken om half elf, maar het blijkt nog een hele klus om überhaupt uit Krems te komen. We zoeken op eigen gelegenheid de Donau Radweg, die in Krems dwars door de stad loopt. We vinden het zwembad, mogelijk iets voor morgen als het regent. Uiteindelijk komen we bij de Donau Radweg-bordjes, die in twee richtingen wijzen. De eerste die we volgen leidt ons steil omhoog naar de linkerkant van een brug over de Donau. Dat willen we niet. Terug naar de splitsing en dapper de andere kant op. Tot onze verbijstering komen we uit bij de rechterkant van dezelfde brug. Weer terug en na de splitsing zien we iets verder een bordje van de Donau Radweg richting “via de linkeroever naar Tulln”. Dié moeten we hebben. Nou ja, DONAU- Radweg? We fietsen tijden door industriegebied langs torenhoge stapels containers en fabrieken. Nét als we ergens rechtsaf moeten naar waar volgens ons de Donau loopt (je kunt het water bijna al ruiken) is de weg afgesloten en moeten we een omleiding volgen. En dat wordt héééél lang omrijden. Degene die de omleidingsbordjes heeft neergezet is óf iemand die ervan uitgaat dat fietsers zoom-ogen hebben en / of bordjes om de hoek kunnen zien óf het is een doodgewoon een grote sadist. We fietsen zelfs een heel dorp door, langs meerdere afslagen naar rechts, maar worden aan het eind van het dorp twee keer rechtsaf geleid en fietsen aan de buitenkant vervolgens het halve dorp weer terug. Nico noemt dit stuk dan ook de Donau Rotweg. Uiteindelijk komen we na ongeveer 8 à 9 kilometer omfietsen ergens ca. 2 kilometer van het omleidingsbegin weer bij de Donau uit.

Het lijkt qua zon en wind weer op de maandag; we rijden met de wind in de rug en gebruiken niet veel fiets-ondersteuning, in tegenstelling tot de twee keer voor niets de brugoprit nemen en de “Donau Zoektocht”. Het is rustig en we besluiten – ook vanwege de omrij-kilometers – dat Tulln sowieso niet haalbaar is. We rijden lekker door in de volle zon bij een temperatuur van boven in de twintig graden. Hoezo april?

Na dertig kilometer te hebben gefietst komen we bij de waterkrachtcentrale Altenwörth, die nog een paar slagen groter is dan die waar we maandag overheen fietsten. In tegenstelling tot maandag is hier geen éénrichtings-verkeer met wachttijden en verkeerslichten, want hier mogen geen auto’s overheen, alleen fietsers.

Aan de overkant slaan we vrolijk rechtsaf om over de rechteroever terug te fietsen. We denken een kaart langs de weg te snappen en fietsen opgewekt tegen de volle wind in – nu mét ondersteuning – op weg naar een rustplek mét oplaadpunt. Kaartlezen in de volle zon ging niet zo goed, want dat oplaadpunt was precies de andere kant op. Na zo’n 10 kilometer komen we rond half twee in Traismauer aan. Wel een restaurant, ook een jachthaven, maar géén oplaadpunt. We laden dan onszelf maar op (lunch) en fietsen daarna als een stel Dappere Dodo’s verder richting Krems.

We stoppen wel wat vaker, want het zitvlees doet zich voelen. Uiteindelijk komen we in de buurt van Krems, na eerst een verkeerde afslag naar: jawel, die brug van vanmorgen. Die willen we niet, we geven de voorkeur aan de brug bij Mautern, die is niet zo lang en er scheurt geen doorgaand snelverkeer net aan de andere kant van de vangrail.

In Mautern aangekomen heeft Jenny ’s accu “nog maar één blokje”. Desnoods ruilen we accu’s: Nico “heeft nog twee blokjes”.

We kopen brood en bronwater bij de Spar in Mautern en leggen de laatste kilometers af naar de camping in Krems. Lekker bijkomen in de schaduw, eten (erwtensoep met roggebrood bij 29 graden, bijzonder…) en gaan daarna eten, douchen en water bijvullen. Het was best weer een geslaagde fietsdag, ondanks alle omrijden en speurtochten.

Het grote probleem hier zijn de bakken stuifmeel die over alles en iedereen uitgestort worden. Komt overal, buiten én binnen. Dashboard schoongemaakt? Uurtje later weer geel. Tafel buiten? Binnen een kwartier weer onder de stuifmeel. Daar wordt je bepaald hoesterig van, helemaal als je een tikje astmatisch bent zoals Jenny. ’s Avonds als de harde wind gaat liggen neemt ook de stuifzooi af. Morgen wordt een dagje regen verwacht, dan zal het ook wel meevallen.

Donderdag 26 april 2018                                                            Jenny 52 / 1.170 km – Fiets 0 km / 173 km

Vannacht is het gaan regenen, dus we staan vanmorgen op in een natte omgeving. Dat wordt dus binnen ontbijten, maar ach na zoveel mooie warme dagen is dat ook helemaal niet erg. Na het ontbijt is het af en toe droog en pakken we de boel in om te vertrekken. Eerst gaan we zwemmen in het nabijgelegen zwembad, dat is heerlijk voor onze spieren. We kopen een kaartje van anderhalf uur, voor € 4,50 pp en dat is vergeleken met zwembad “De Vrolijkheid” in Zwolle helemaal niet duur. Daarvoor kunnen we baantjes trekken, in het zeer warme buitenbad met massages vertoeven en in het bubbelbad bijkomen. Er is ook een sauna en een stoombad, maar daar is het ons veel te heet.

Om 11.45 uur zijn we klaar en zoeken we een winkelcentrum op. Garmin leidt ons de het centrum in, maar dat willen wij niet. Op eigen gelegenheid zoeken wij het shopcentrum waar we gisteren langs gefietst zijn. En zowaar, daar is een Aldi “Hofer”, waar we alles kunnen vinden. Er tegenover zien we een eurowinkel met de naam “Tedi” en ook daar moeten we even kijken. We vinden er medicijndoosjes voor de weekmedicijnen van Nico. Heel handig. Een verleidelijke winkel……. Daarna spuiten we in een autowasbox het vele stuifmeel van de auto.

Daarna rijden we naar een rustige plek om ons broodje te eten. Jenny rijdt verder naar Tulln a.d. Donau, alwaar wij een Acsi camping weten met de-zelfde naam als waar wij vanmor-gen vertrokken, namelijk “Camping Donaupark”. Wij komen er om kwart over twee aan, zoeken een plekje en draaien meteen een was. De machines zien er uit alsof wij de eersten zijn die ze dit seizoen gebruiken. Maar de was ligt in elk geval binnen twee uur schoon en droog in de kast(-jes). Deze Acsi camping kost in het laagseizoen € 19,00 per nacht en heeft zelfs een keuken met kookplaatjes. Verder zijn er cirkelvormige velden, waar iedereen omheen kan staan. Gezellig, dat wel, maar wij kiezen een ander plekje, dichter bij het toilet.

Inmiddels is het droog geworden, maar ook wat kouder. Dat wordt dus binnen zitten en het kacheltje aan. Zó erg is dat ook weer niet, wij zijn wel wat gewend. En vanaf morgen wordt het weer zonniger, droger en warmer.

Vrijdag 27 april 2018                                                                          Nico   0 / 1.170 km- Fiets 58 / 231 km.

Tegen negen uur staan we op. Jenny heeft helaas weer “wat minder” geslapen. We blijken niet helemaal “zon-optimaal” te staan; met wat passen en meten zitten we een beetje in de – door een grote boom gefilterde – zon. Maar buiten ontbijten kan dus weer! De zon schijnt, maar het is nog niet heel warm en het waait behoorlijk. Tegen elven stappen we op de fiets en volgen de Donau Radweg via de zuidelijke oever in de richting van Wenen.

In tegenstelling met eerdere tochten krijgen we nu de wind (die zijn uiterste best doet) nu letterlijk en figuurlijk van voren. Jenny heeft een extra accu in de fietstas. Je weet maar nooit. Ondanks de tegenwind rijden we dapper door en komen in de loop van de middag uiteindelijk aan in Klosterneuburg, zo’n 15 kilometer van Wenen. Bij de (gesloten) Tourist Info nemen we een stadsplattegrond en wat folders mee.

We fietsen naar de “Stift”, een klooster met kerk. Het klooster dateert uit het jaar 1114. Onderaan het klooster zijn plekken om je fiets te stallen en daar zijn ook een aantal heel aardige e-bike-oplaadpunten. Die hebben een deurtje à la garderobekastje in het zwembad. In het kastje sluit je de eigen oplader aan en alleen het laadsnoer komt uit het kastje. Je doet er €1 of € 2 in (die je later weer terugkrijgt) en als je het deurtje afsluit gaat de stroom aan. Héél klantvriendelijk. Nico, die het zonder reserveaccu moet doen, sluit gelijk zijn lader aan.

Daarna klimmen we omhoog naar het klooster. Er zijn rondleidingen, maar die komen voor ons wat aan de late kant. We kopen voor € 9,- p.p. een kaartje waarmee we in ieder geval de “schatkamer” kunnen bezoeken. Die doet zijn naam eer aan; de oude kerk keek niet op een paar centen…. Na het aanschouwen van de rijkdommen bezoeken we de kloosterkerk. Zonder rondleiding kom je niet voorbij het hek, maar door het hek heen zie je ook veel. Daarna wandelen we over de markt. Stikte het destijds in Tsjechië van de Vietnamezen, hier is de markt vergeven van Pakistani en Indiërs, de laatsten met de kenmerkende hoofddoek. Als je ook maar even naar iets kijkt komen ze gelijk aanstormen. Jenny zoekt een nieuw vakantietasje en vindt er zowaar één. De aanstormende Pakistaan wil er € 19 voor hebben, maar Jenny pingelt er € 4 vanaf. Het is inmiddels rond de 20 graden geworden.

We gaan terug naar de fietsen en zoeken voor de terugweg de “Rollfähre” op, die Klosterneuburg verbindt met Korneuburg aan de noordoever van de Donau. Daar strijken we even neer voor een grote Radler en een dubbele witte wijn. En een Apfelstudel. De laatste, dus die wordt voorzien van twee vorkjes en netjes in tweeën gesneden. Het is lekker weer en het jasje resp. het vest gaan in de fietstas. Met de wind in de rug fietsen we terug naar Tulln en gaan bij de brug de rivier over. In het stadje doen we de Euro Spar aan en slaan onder meer twee blikken goulashsoep, wat broodjes en smeerkaas in; tijd voor een makkelijke maaltijd.

We bespreken de verdere plannen; het weer lijkt volgende week in Kaprun e.o. minder leuk; nat en fris. Dàt kennen we nog van twee jaar geleden. Misschien gaan we na Wenen toch nog een stuk Hongarije in, om daar nog een deel van de Donau te volgen.

Na de maaltijd douchen en even lekker uitrusten, TV kijken nog en wat doorbomen. Al met al een geslaagde dag.

Zaterdag 28 april 2018                                                                     Jenny 44 / 1.212 km – Fiets 36 km /267 km

Wanneer wij om 8.00 uur opstaan, schijnt de zon al volop. We kunnen alweer buiten ontbijten, wát een luxe! We genieten van het ontbijt, de kwetterende vogels en de mooie parkachtige camping. Ook het sanitair is helemaal compleet.

We pakken alles in en daar zijn wij intussen redelijk bedreven in. Ieder doet zijn eigen ding en om 10.30 uur zijn wij klaar om te vertrekken. Deze camping kost € 19,00 pp in het voorseizoen en daar komt dan nog toeristenbelasting bij.

Jenny voelt zich niet zo lekker en heeft keelpijn, maar in de loop van de dag gaat het weer wat beter.

We rijden via secondaire wegen naar Wenen en zoeken een supermarkt en vlak voor Wenen vinden we een Eurospar. We trekken ook maar vast geld uit de flappentap, zodat we weer even voort kunnen.

Daarna rijden we naar camping Neue Donau in Wenen, waar we ooit eens met onze zonen zijn geweest. We komen daar om 12.30 uur aan. Uiteraard is de camping veranderd. We mogen zelf een plekje uitzoeken, want het kantoor is tot 13.30 uur dicht.

Het is druk op de camping en de plaatsen zijn klein. Maar uiteindelijk schuiven wij ons kleine campertje tussen de grote jongens. De Duitse buurman heeft twee plaatsen in zijn bezit (zou hij daar ook voor betalen?), maar zet zijn auto voor ons wat verder aan de kant.

Na de lunch gaan we op de fiets langs de Donau, want we willen naar het keerpunt van gisteren, in Klosterneburg, fietsen. Het is “maar” 17 km, maar omdat het zo druk langs het water is met zonnende mensen duurt het ruim een uur voordat we er zijn. Nico gebruikt zijn gsm voor de route op Google Maps, hij heeft daar een speciale houder voor zijn telefoon op zijn fietsstuur. Wenen heeft volgens de borden 120 fietspaden en de bruggen zijn speciaal voorzien van speciale fietspaden waardoor je niet (zo) bang hoeft te zijn. Jenny met haar hoogtevrees vindt het fijn fietsen zo.

Om 16.30 uur zijn we in Klosterneuburg, bij het keerpunt van gisteren, maar dan moeten we ook weer terugfietsen. Dat gaat redelijk vlot en 17.40 uur zijn we weer bij ons campertje. Op de terugweg is Nico’s telefoon leeg en gaat die van Jenny aan het stuur om de weg te wijzen. Bij de receptie krijgen we een fietskaart om morgen Wenen in te kunnen fietsen.

We eten makkelijk: rauwkostsla met tomatensoep en yoghurt na. Jenny typt daarna dit verslag, maar zij is wederom niet lekker. Ze heeft het heet en koud en moet vaak naar de WC. Wanneer zij de thermometer zijn werk laat doen, blijkt zij 38.6 graden koorts te hebben.  Oei, dat is niet de bedoeling in deze vakantie. Gauw paracetamol er in en vroeg onder de wol.

Zondag 29 april 2018                                                                         Nico 0 / 1.212 km – Fiets 34 / 301 km.

We slapen lekker uit. Om 10.00 uur maken we onze opwachting bij al hoger wordende temperaturen.

We brunchen onder de luifel in de schaduw, want onder de zon is het gewoon bloedheet. Jenny ’s temperatuur is gelukkig tot normale waarden gezakt, maar ze is nog wel wat gammel. We doen het daarom rustig aan. Op de plek waar wij staan is geen wifi. Die is alleen rond de receptie en het sanitair gebouw bij de receptie, dus bij de “Luxe plaatsen”. Op één van deze plaatsen hebben we vroeger met de eerste camper gestaan, toen we nergens plek konden vinden voor de camper en de tent van de jongens. Even goed in de buidel tasten voor een leefbare plek dus. Het was toen nog een open plek met afgebakende plekken. Nu zijn het plekken die volledig omgroeid zijn met bomen en heggen, maar eigenlijk niet veel groter dan de andere plaatsen.

Ergens tegen half één klimmen we op de fiets en gaan via het Donau-Insel naar Wenen. Fietskaart van Wenen in de fietstas. Wenen blijkt een fietsvriendelijke stad te zijn met bijna overal afzonderlijke fietspaden, die wel vaak slingeren en van wegkant veranderen. We komen op de “fietsrondweg” uit die in een cirkel langs veel Weense bezienswaardigheden loopt. Als je ze ziet tenminste; er is vaak druk verkeer met veel kabaal en niet alle fietsers rijden rechts, net zo min als dat alle voetgangers van het fietspad afblijven. We slaan wat souvenirs in en komen uiteindelijk (dankzij Google Maps) bij de Stephans Dom. Daar blijven we niet lang, want het is er binnen drukker dan in de Kalverstraat in Amsterdam op zaterdag.

Daarna fietsen we verder naar het Prater. Bij het reuzenrad staat een lange rij, dus die slaat Nico over. Dan maar een ijsje en een sani-stop.

We fietsen uiteindelijk weer richting Donau-Insel en zoeken daar de horeca aan de waterkant op. De eerste tent – met waterpijpen – valt af, bij de tweede, een Grieks restaurant aan de Neue Donau, spot Jenny een vrij tafeltje waar Nico snel aanschuift terwijl Jenny de fietsen ontdoet van roofbare goederen. Tijdens deze maaltijd gebeurt het “Salade-complot”; Jenny ziet dat een tafeltje afgeruimd wordt en de borden, samen met een bijna volle schaal sla, bij de uitgifteplek neergezet. Jenny houdt de slaschaal angstvallig in de gaten; stel je voor dat wij die “tweedehands” sla krijgen.

Dat gebeurt niet, maar als we later uit onze “eigen” slaschaal eten ziet Jenny de gebruikte schaal toch naar een tafeltje verdwijnen. Maar in ieder geval dus niet naar ons……

We eten verder heerlijk en gaan daarna richting camping.

Daar hebben we het over het vervolg van deze vakantie. Richting Hongarije of toch met een mooie boog door Oostenrijk naar Kaprun. Jenny heeft toch weer een hogere temperatuur gekregen, eerst maar eens zien hoe dat zich gaat ontwikkelen. We gaan in principe voor de route via Kaprun maar eerst even bezien hoe het morgen met Jenny gaat.

Nico belt nog even met Paul; met a.s. moeder, vader en kind gaat alles prima.

Het einde van een geslaagde maar o zo warme dag.

Maandag 30 april 2018                                                                       Jenny 244 km / 1.456 km – Fiets 0 / 301 km

Om 8.00 uur gaat de wekker, maar dan zijn wij al wakker. Jenny heeft niet al te best geslapen, maar heeft gelukkig geen koorts meer. Het is buiten al weer warm, maar het waait ook behoorlijk. Toch kunnen we buiten ontbijten.

Daarna breken we vlot op en pakken we alles weer in. Deze camping is prima, maar de plaatsen zijn krap en zelfs nu in het voorseizoen is het erg druk, met wachtende rijen voor de douches. Om 10.15 uur rekenen voor 2 nachten € 53,00, dus dat valt wel mee voor een “Wenencamping”.

We rijden vandaag veel snelweg en een groot deel daarvan dwars door Wenen – met files en al-, zodat het lekker opschiet. We willen dwars door de bergen naar de Grossglockner en Kaprun, een plaats waar wij twee keer eerder zijn geweest. De eerste keer was onze eerste wintersportvakantie, voor ons trouwen. En de tweede keer was met de kinderen, ik meen in 1993. We houden om 11.40 uur een koffiestop en eten ons laatste stukje “roze” oranjekoek” op. Lekker! In Leoben doen we boodschappen bij de Lidl. We kopen daar een slaatje, wat later bij de lunch echt niet smaakt. Jenny krijgt er zelfs buikpijn van.

Om 14.00 uur komen we bij de Thermen “Aqualux” in Fohndorf. Het ziet er goed uit en we besluiten om eerst naar de camping te gaan en dan naar de Thermen te fietsen. Dat is nog geen 10 km en in onze ogen peanuts.

De camping heet “50+ Campingpark Fisching” en wanneer wij daar om 14.20 uur aankomen worden wij heel gastvrij onthaald. Bij het inschrijven krijgen wij meteen een glas fris water, alsof het 35 graden is. Dat is het inmiddels niet meer, maar het is nog wel aangenaam buiten. Nico vraagt de receptioniste of het fietsen naar de Thermen te doen is. Daarop ratelt de dame aan een stuk door dat je toch echt beter met de auto kunt gaan. Bij nader inzien vinden wij dat vanwege de sterke wind ook.

We zoeken een plaats uit, laden onze fietsen af en pakken een zwemtas in.

Daarna met de camper opnieuw naar de Thermen. De kassière wil ons een avondkaart aanpraten, maar wij kiezen gewoon voor 2 uur. Maar wel met 60+ korting, dat past precies bij de 50+ camping. Voor € 26,00 samen mogen wij 2 uur van alle baden gebruik maken. Het had ook goedkoper gekund, maar dan met minder toegang tot andere baden. Hoewel, het laatste bad had voor ons niet gehoeven, want daar deed iedereen zijn badkleding uit. We genieten van het banenbad, de bubbelbaden, de warme buiten- en binnenbaden en het golfslagbad. Het is er heerlijk ontspannen en we komen helemaal schoon uit het bad. Kijk hier maar eens: www.therme-aqualux.at

Daarna weer terug naar de camping, alwaar wij meteen een was gaan draaien en drogen. Buiten is het nog even lekker om in de zon van een glaasje te genieten. Wanneer de was in de droger zit gaan wij in het restaurant eten. Ook daar weer een en al hoffelijkheid. Het eten is prima, hoewel Jenny geen verschil in smaak kan ontdekken tussen de kip- en varkensschnitzel.

Nog even wachten en ook de was ligt weer in de kast. Dan dit verslag typen en wat TV kijken via de tablet of laptop.

We hebben geen luifel opgezet en ook geen “potjes” tegen het wiebelen onder de bus gezet, want morgen gaan wij weer verder. Nico heeft wel de dakisolatie er in gedaan, want vannacht wordt het 6 graden. Wat een verschil met de voorgaande nachten!

Deze camping is een Acsi-kortingscamping en kost € 19,00 per nacht. Het sanitair is fantastisch en heel schoon, hoewel de hoeveelheid en planten wel wat overkill is. We kunnen een overnachting hier aan iedereen aanbevelen. Wanneer je tenminste 50 jaar of ouder bent…….

Dinsdag 1 mei 2018                                                                            Nico 300 / 1.756 km  Fiets 0 / 301 km.

We staan om 8 uur op. Jenny heeft redelijk geslapen en voelt zich wat beter. We doen na het ontbijt (binnen, want het is frisser geworden) ieder ons ding en voor tienen heeft Nico afgerekend en voelt Jenny zich toch weer wat minder goed dan bij het opstaan.

We rijden eerst naar het mega-winkelcentrum (“A-Arena”) dat we gisteren al bij Judenburg hebben gezien. We zijn er helemaal klaar voor om van alles en nog wat in te slaan. Maar ja: er is geen kip te zien en de winkels zijn dicht. Zoals al zo veel keren eerder zijn we weer glad vergeten dat 1 mei een nationale feestdag is, niet alleen in Duitsland maar dus ook en nu vooral hier in Oostenrijk. Alles dicht dus. We gaan maar tanken en kopen bij de pompshop tegen mega-prijzen wat eerste levensbehoeften.

We hebben Heiligenblut bij de zuidelijke toegang van de Grossglocknerstrasse als bestemming in Garmin gezet en rijden na de tank- en boodschapjesstop die kant op. Stukje snelweg, dan weer binnenweg, erg afwisselend allemaal. Er ligt nog best wat sneeuw op de bergen.

We maken een pauzestop bij een Rasthof en kijken gelijk even of we daar tussen de middag warm gaan eten. Gezien de prijzen kiezen we ervoor ons lunchpakketje maar gewoon op te eten. Jenny koopt nog wel 2 appels bij de kassa en verzilvert gelijk even de “plasbonnen”.

Na de lunch rijden we door en na verloop van tijd doen we even een kort schoonheidsslaapje op een parkeerplaats. Een lokale boerendeerne zet een stuk gras langs de parkeerplaats met stokken en touw af en even later komt er een kudde dolgelukkige koeien voorbij denderen, die het gras bijna met wortel en al uit de grond trekken. Net uit de stal vermoedelijk.

Na dit stukje agro-educatie rijden we opgefrist door naar Heiligenblut en de tolkassa van de Grossglockner.

Voor het ronde bedrag van € 26 worden we doorgelaten en beginnen aan de klim naar boven. Helaas is de (zij-)weg naar de gletsjer nog afgesloten voor alle verkeer. Teveel sneeuw.

In tegenstelling tot de vorige keer, jaren geleden in1994 met de eerste camper, gaan we een stuk sneller. Dat komt vermoedelijk omdat we – haarspeldbochten daargelaten – overwegend in de derde versnelling omhoog gaan, terwijl we in onze eerste camper met een hoop kabaal overwegend in de eerste versnelling omhoog pruttelden. En zelfs door een sportieve fietser werden ingehaald. Indrukken om nooit te vergeten…..

Boven aangekomen stoppen we even en nemen een kijkje in een museum(-pje). Maar we gaan weer gauw verder, want Jenny heeft wat last van het lagere zuurstofgehalte op deze hoogte, helemaal in zo’n klein museum.

We beginnen aan de afdaling en net als bij het stijgen zijn de uitzichten overweldigend mooi.

Zodra we weer “beneden” zijn zetten we koers naar Kaprun, waar we 2 nachten willen doorbrengen om op woensdag naar de Kitzsteinhorn te gaan. Toen we met de eerste camper in Kaprun waren zijn we met het tandradtreintje naar de Kitzsteinhorn gegaan, steil omhoog door een tunnel. Bij de camping schrikken we een beetje: druk en nou niet echt mooi. Bovendien ligt de camping tussen 2 doorgaande wegen. We rijden eerst even door naar de Kitzsteinhorn om te kijken of we dat morgen op de fiets kunnen doen. Dat lijkt minder prettig te worden, gezien de stijging van de weg.

Aangekomen bij de vertrekplek “naar omhoog” herkennen we niets meer. Er is geen tandradtrein meer, maar verschillende cabine-kabelbanen. Om helemaal naar boven te komen moet je met drie van die dingen. En dat lijkt Jenny minder prettig toe. Bovendien kost het ook nog eens € 42,00 per persoon en de wijn was vandaag al zo duur 😊……

Later lezen we op internet over die tandradbaan. We waren helemaal vergeten dat hier in 2000 een ramp met de kabeltrein was, die in de tunnel in brand vloog, wat meer dan 155 mensen het leven kostte. De trein is dus nooit meer herbouwd en kennelijk vervangen door kabelbanen. Gezien de grote parkeerterreinen en hoopjes mensen met ski ’s wordt daar druk gebruik van gemaakt. Maar nu dus niet meer door ons.

De noodzaak om in Kaprun te verblijven is er dus voor ons ook niet meer en we vinden online al snel een Acsi- kortingscamping in Zell am See, waar we binnen een kwartier arriveren. Beetje vreemd, stroom komt uit de “muntmeter” voor € 1 per KwH en voor het Acsi-kortingstarief krijgen we dus drie keer een Euro mee. Dat maak je bijna nergens meer mee. Maar het is hier wel ruim en licht. Stukken meer dan op de camping in Kaprun.

In eerste instantie wilden we gaan zoeken naar een andere camping voor woensdag en donderdag, om daarna door te reizen naar de Rijn, maar op voorstel van Jenny besluiten we om hier toch twee nachten te blijven. Past beter in het ritme en we kunnen hier vermoedelijk ook wel een leuk stukje fietsen. Alleen de “bon” voor 3 uur internet tegen het geweldige tarief van € 0,50 doet het niet. Morgen maar even reclameren.

Woensdag 2 mei 2018                                                                   Jenny 0 / 1756 km Fiets 13 km / 314 km

Het was een koude nacht en het kacheltje moet aan om ons een beetje warm aan te kunnen kleden. Na half negen staan wij op en nadat we alles te luchten hebben gehangen valt er een regenbuitje. Dus dan het beddengoed maar onder de luifel. Een medekampeerder met pech wordt door een sleepdienst met camper en al opgehaald. Daarbij gaat een en ander niet goed, de camper en het hek van de camping worden zwaar beschadigd.

Wij zien het allemaal gebeuren en praten er over na met andere kampeerders. Daardoor ontbijten we laat en daarna gaat Nico een dag bijboeken. Hij koopt ook 24 uur internet, onder aftrek van het bonnetje van gisteren, wat niet werkte. Het internet werkt nu prima en we kunnen nu ook weer TV kijken. We gaan per fiets boodschappen halen. Dat is zo’n 2 km fietsen en we ontdekken een giga- supermarkt, met de naam Maxi. Behalve boodschappen kopen we ook een leuk cadeautje voor een van de kinderen die nog jarig wordt dit jaar. Maar dat kunnen we hier niet beschrijven, want het moet een verrassing blijven.

Terug op de camping is de zon gaan schijnen en gaan we er lekker voor zitten. Voor in de middag gaan we fietsen, een rondje om het meer van Zell am See. Dat blijkt slechts 12 km te zijn en onderweg zien we geen geschikt terrasje om neer te strijken, want dan zijn wij al weer terug.

Het begint ineens te waaien en zo hard dat een Quechua-tentje aan de overkant er vandoor dreigt te gaan. Nico en Jenny maken hem weer vast en verankeren hem. Maar onze luifel draaien we maar even in, anders waait die weg. Ondertussen gaan we douchen, dan is dat maar klaar. Ook raken we aan de praat met andere Nederlanders. Ook de pech-Nederlanders komen weer terug met hun gerepareerde, maar beschadigde camper.

Ach, al pratende met de Nederlanders hier gaat de tijd snel voorbij. De wind gaat weg en de luifel is weer uitgedraaid. Alleen de zijluifel laten we maar weg. Het is inmiddels lekker warm geworden in de zon en kunnen dan ook buiten eten. Nico maakt nasi uit blik, satésaus uit een pakje en gebakken eieren klaar. Bij gebrek aan kroepoek eten we en blanke en blauwe chips bij. Bijzonder, maar wel lekker.

De avond brengen we door met internetten, lezen en TV kijken. Morgen gaan we weer weg en willen we een heel eind in Duitsland komen.

Donderdag 3 mei 2018                                                                     Nico 536 / 2.292 km      Fiets 0 / 314 km.

Vóór achten zijn we uit bed. Het is buiten 11,5 graden, wat betekent dat we dichte schoenen aandoen en binnen ontbijten.

Het opbreken gaat snel en we hadden om kwart over negen weg kunnen rijden, als er geen Nederlandse buren waren geweest waar Jenny mee aan de praat raakt. Nico merkt hier niets van; die zet de afvaltank aan het legen en gaat afrekenen. Na een kwartier gaat hij maar eens op de damestoiletten kijken of Jenny zich per ongeluk heeft doorgetrokken of buiten kennis in of over de pot ligt. Ze blijkt bij de buren te staan….

We vertrekken uiteindelijk om half tien en in de volle zon. We doen boodschappen bij dezelfde giga-supermarkt als gisteren en kopen nog een keer het zelfde cadeautje als gisteren; als het niet past kunnen wij beide exemplaren goed ombouwen / gebruiken….

Om tien uur verlaten we Zell am See, nog steeds in de volle zon. Het dreigt weer een mooie dag te worden. Mooier dan oorspronkelijk was voorspeld. We rijden over binnenwegen naar de snelweg. Net voor / op de grens met Duitsland is een tunneltje afgesloten en rijden we om vijf minuten over elf over een pas(-je: 615 meter hoog…..) Duitsland binnen. Na een tijdje rijden we op de Autobahn richting München.

Om kwart voor één houden we een lunchstop vlak voor München, net voorbij het punt waar aan de overkant een lange file begint omdat een vrachtwagen boven op een personenauto is geknald en op de één of andere manier de hele voorkant van de vrachtwagen tot voorbij de stoelen in de puin ligt.

Door wegwerkzaamheden is er een paar keer wat langzaam rijdend verkeer. Jenny kijkt ondertussen naar de camping die Nico had bedacht. Die ligt wel aan de Neckar, maar een beetje uit de route. Morgen willen we niet al te veel rijden om in Sankt Goar te komen. Misschien scoren we dan nog een plekje aan de Rijn (“1^e rang”). We kiezen daarom voor de camping die Jenny eerder had gevonden in Neckargemünd, een plaats die – zoals de naam doet vermoeden- óók aan de Neckar ligt, maar dan iets dichterbij Sankt Goar. Net aan het begin van een mega-file op de Autobahn worden we door Garmin eraf geleid en moeten we nog zo’n 20 kilometer over binnendoorwegen, met veel rode verkeerslichten want we zijn inmiddels in de avondspits beland.

Rond half zes komen we aan op de camping in Neckargemünd, een plaatsje ten oosten van Heidelberg. Schoon sanitair maar weinig voorzieningen. En met veel te veel begroeiing tussen de camping en de Neckar. Het enige plekje met vrij uitzicht op de rivier is uiteraard bezet, dus wij stellen ons tevreden met gluren door de bomen. En zien gelijk een Nederlands schip voorbijvaren. Pal aan de overkant van de rivier / het riviertje is een doorgaande verkeersweg en een spoorbaan; alvast oefenen voor Sankt Goar….. Jenny ontdekt daardoor dat ze geen oordopjes bij zich heeft. Nico heeft gelukkig nog een fris, fruitig en kleurig setje (ongebruikt!) in zijn toilettas.

Morgen willen we ook op tijd op pad. Behalve tanken ook maar kijken of we een wasbox voor de auto kunnen vinden; die zit weer dik onder de stuifmeel.

Vrijdag 4 mei 2018                                                                                 Jenny 154 / 2.446 km   Fiets 0 / 314 km.

Weer staan wij bijtijds op. We hebben deze vakantie afgesproken dat wanneer we voor 24.00 uur op bed liggen, we er de volgende dag ook wel om 8.00 uur uit kunnen. Jenny mag zelfs een uur eerder er uit, wanneer haar onderrug het bed niet meer verdraagt.

Het is nog wel koud, maar in het zonnetje kunnen we best buiten ontbijten.

Om 9.45 uur vertrekken wij van deze eenvoudige camping, die ons slechts € 18,00 heeft gekost. We gaan eerst boodschappen doen en zodra wij de brug naar het dorp overgaan zien wij een schitterende camping pal aan het water. Onthouden dus voor de volgende keer.

Eerst gaan we naar een apotheek om wat dingen te kopen. De oorstopjes van Nico waren vannacht wel goed, maar bij de Rijn wil zij graag die wasdingen van Orhopax. Ook is de Paracetamol op en voor een tandvleesontsteking van Jenny heeft zij Corsodyl-gel nodig. Het lukt daar allemaal, behalve het pinnen, dat lukt niet. Dan maar contant betalen.

We tanken DK4 vol met diesel en constateren dat hij 1:12,8 heeft gereden. Helaas kunnen we geen wasbox vinden, om al het stuifmaal er af te wassen. Daarna zoeken wij de supermarkt, maar kunnen die niet vinden. We dwalen wat rond en vullen in Google map een “Einkaufzentrum” in en rijden daar heen. Die blijkt midden in de stad Heidelberg te zijn en Nico geeft dan ook een gratis rondrit weg. Toch vinden we de winkel niet goed en we besluiten dan maar gewoon onze route te vervolgen en op te letten waar de grote winkels zijn.

Uiteindelijk doen wij boodschappen bij de Netto in Bingen, aan de Rijn. Om 13.30 uur arriveren wij op camping Loreleyblick, in Sankt Goar en vinden zowaar nog een plekje aan het water. In no time staan we kampeer-gereed en zitten we van ons plekje te genieten. Er vaart een schip voorbij met de naam “Vrijheid”, en dit schip heeft de vlag halfstok. Och ja, het is immers 4 mei, dodenherdenking. Later zien we meer Nederlandse schepen varen met de vlag halfstok. Zouden de Duitsers dat begrijpen?

Wij gaan vroeg douchen, omdat het dan nog lekker rustig is. Bij het koken blijkt dat nu eindelijk de gasfles leeg is. Wij zien aan de sticker dat we die in september 2016 aangesloten hebben. Maar ja, als je steeds vaker uit eten gaat doe je er natuurlijk langer mee.

Omdat het internet op de camping niet meer zo duur is en wij dicht bij de receptie staan, kunnen we televisie kijken. Dus weer geen schotel opgezet deze vakantie. Via Ziggo-Go kunnen wij ook alles zien, tenminste als wij goed internet hebben.

Straks 2 minuten stil, dat hoort op deze dag.

Zaterdag 5 mei 2018                                                                          Nico 0 / 2.446 km Fiets 28 / 342 km.

We slapen een beetje uit en komen rond half tien uit bed. Om tien uur zitten we buiten aan het ontbijt. De zon schijnt volop en ook nu dreigt het weer een mooie dag te worden.

Om half twaalf klimmen we op de fiets voor een klein tochtje. We fietsen naar Sankt Goar, nemen daar de pont naar Sankt Goarhausen en fietsen langs Weg 42 in de richting van Kaub. We hobbelen net buiten het dorp op de fiets over een beroerd paadje naar het beeld dat op een eilandpunt in de Rijn staat en klimmen op handen en voeten over een “natuurtrap” naar het hoge pad voor de laatste meters naar het beeld. Hebben we al eens eerder gedaan, maar toen waren we voor ons (klim-)gevoel een stuk jonger……

Na dit intermezzo fietsen we in de volle zon naar Kaub en nuttigen daar in een Biergarten een kop koffie met “Hausgemachte apfelkuchten mit Sahne und Cacao”. Daarna fietsen we een stukje door de smalle straatjes van Kaub en nemen vervolgens de pont naar de overkant en fietsen met tegenwind weer in de richting van Sankt Goar. In Oberwesel bezoeken we de gloednieuwe Rewe–supermarkt en slaan daar wat volkomen overbodige maar verder wel lekkere spullen in.

Met gevulde fietstassen gaat het richting Sank Goar en we fietsen de camping voorbij, om in het dorp te kijken of daar een leuk rood rugtasje voor Jenny te koop is. Niet dus, dan maar wat ansichtkaarten voor het plakboek. Jenny oppert om vanavond in het dorp te eten, Nico ’s voorkeur gaat uit naar vlakbij de camping. We zoeken een restaurantje uit dat volgens ons niet gelieerd is aan de camping, wat later wel het geval blijkt te zijn. Dat levert dan wel 10% korting op het hoofdgerecht op.

Onze Nederlandse buren te linker en rechter zijde op de camping staan hier vaker, wel tot vier weken of meer achter elkaar. Het lukt ons om de koude rillingen bij de gedachte daaraan niet te tonen…

Het eten in het restaurant tegenover de camping is prima, wordt snel geserveerd en omdat het “Ladies Day” is krijgt Jenny een glas sekt. Later nog één; handig, zo’n serveerster met haperend geheugen.

Na deze laatste buitendeurige vakantiemaaltijd ploffen we voldaan bij de camper neer. Op de tablet werkt Ziggo Go prima, dus Jenny kijkt buiten journaal en Nico tikt binnen het verslag-van-deze-dag.

Deze voorlaatste vakantiedag was warm, leuk en heel plezierig. Op één regenachtig stukje donderdag in de eerste week hebben we alleen maar mooi weer gehad en zelfs een aantal keren ’s nachts de achterklep op de ventilatiestand gezet En dat in april / mei; we mogen echt niet klagen!

Zondag 6 mei 2018                                                                          Jenny 369 / 2.815 km – Fiets 0 / 342 km.

Het is 8.00 uur wanneer wij deze zondag opstaan. De zon schijnt alweer volop. Gisteravond laat hoorden wij aan de overkant van de Rijn toetergeluiden en even later kwam er dan een trein aan. Dit geluid herkenden we van vroegere jaren, maar het blijkt dat men het nu doet omdat er aan het spoor -vlak voor de tunnel- wordt gewerkt.

Ook zagen we voorbij de landtong waar het beeld van de Loreleynimf staat allerlei knipperlichten, maar we konden niet herleiden wat dat betekende. ’s Nachts is Nico nog een paar maal wakker geworden van dat getoeter. Jenny niet, die had oor-stoppen in.

Uiteraard ontbijten we buiten met het zicht op de Rijn. Daarna pakken we in en om 10.30 uur zijn wij klaar om te vertrekken. Nog even de vuilwatertank legen en dan op weg naar huis.

Garmin wil ons over de berg naar de A61, over Venlo laten gaan, maar wij willen liever via de A3, want dan komen wij bij Arnhem het land binnen. Daarom gaan wij bij Koblenz de Rijn over en volgen Weg 49 naar Montabaur, waar we de A3 weten te vinden.

Om 11.30 uur wisselen we van plaats en rijdt Jenny het Zevengebergte door tot voorbij Keulen. Om 12.45 uur wisselen we opnieuw en eten onderweg een broodje.

We passeren om 14.10 uur de grens met Nederland bij Elten / Arnhem en om 15.05 uur zijn wij weer thuis, in ons eigen Zwolle.

We zien terug op een mooie fietsvakantie met uitzonderlijk mooi weer. Jenny’s rug gooide een beetje roet in het eten, net als haar ziektedagje in Wenen. Maar het stuk van de Donau van Passau naar Wenen kunnen op ons conto bijschrijven en het volgende stuk van Wenen naar Budapest ligt op ons te wachten. Maar eerst thuis bijkomen en weer opstarten voor de dingen thuis.

Klik hier voor de foto’s.