Een oud huis moet meer onderhouden worden dan een nieuwbouwhuis. Je bent eigenlijk nooit klaar. Wij hebben nooit staan dansen van vreugde wanneer er wéér een noodzakelijke klus was, maar zijn het ook niet uit de weg gegaan. Vanwege onze beperkte financiële middelen waren we genoodzaakt de meeste dingen zelf te doen.

Parket
Wij zorgden ervoor dat een klus leuk werd toen Nico het parket ging schuren en lakken, door bijvoorbeeld de dingen anders in te gaan richten. Dat was rond Pasen 1994. Jenny had in een schriftje genoteerd waar alle spullen opgeslagen waren. We woonden die week tijdelijk boven en konden achterlangs (via de ladder) van het balkon naar de koelkast die in de werkkamer stond. We aten die dagen magnetronmaaltijden, bij familie of in de camper. Nico heeft het werk keurig gedaan, maar omdat hij met name de kanten nogal moeilijk schuren vond, hebben wij het de eerstvolgende keer uitbesteed aan een “vakman”. Dat was in 2002, in de week voor Pasen. Helaas: Deze vloerspecialist was een prutser; de vloer werd niet mooi afgeleverd en tot het moment dat de vloer plaats ging maken voor een mooiere zag je een voetafdruk van deze kluns in de lak staan. Dat ons parket zo weinig geschuurd en gelakt hoeft te worden (in 28 jaar maar twee keer) komt omdat het 24 mm massief beuken is en de bovenlaag ‘verzegeld’ was met een bijzonder harde lak, zoals men dat noemt. Elke week werd dit parket gedweild met een scheut parketwas en elk jaar ging Jenny op de knieën met ammonia- water alle vlekken en wasresten verwijderen. Waarna een nieuwe laag was wonderen doet !

(Slaap)kamers
Geregeld hadden de diverse slaapkamers en studentenkamers een opknapbeurt nodig omdat ze intensief werden gebruikt. In juni 1989 verving Nico op de zolderkamers al het brandgevoelige zachtboard door gipsplaat en zette hij in de voorste kamer een dak(licht-)koepel. Later deed hij dat ook op de overloop en vanaf dat moment hoefde daar overdag geen licht meer te branden.

1995
In dit jaar besloten wij alle kamers onderhanden te nemen. Wij begonnen voor de verandering nu eens niet op zolder, maar in onze eigen slaapkamer. Daar haalden wij in de herfstvakantie van 1994 ‘tig’ lagen zeil van de vloer, want die waren destijds gemakshalve blijven liggen. Onze slaapkamer kreeg een nieuw behangetje, verf, vloerbedekking en mooie dikke gordijnen. Ook plaatsten we er een nieuw gaskacheltje, model gevelkachel, maar dan één die aan de schoorsteen kon en dat was voor die tijd best bijzonder. Nico timmerde de schoorsteen af met mooi hout en maakte een ‘rare’ en onlogische kast in de wand dicht. De wastafel werd verplaatst naar de buitenmuur, want dat was handiger in gebruik. In januari 1995 begonnen we met het opknappen van de werk- annex logeerkamer. Daar werden de muren helemaal kaal gemaakt en van een nieuw behangetje voorzien. Het zou niet de laatste keer zijn dat deze kamer werd opgeknapt, want later verdween het logeerbed en maakte Nico een schitterende opslagruimte met schuifdeuren.

Vanaf april 1995 was de zolderverdieping aan de beurt. De studenten waren op dat moment via een “natuurlijk verloop” er uit gegaan. De badkamer kreeg een fris likje verf en een nieuwe wastafel. Het zeil werd vervangen door witte plavuizen. Al eerder had Nico rond de douchebak het schuimvinyl vervangen door wandtegels, maar we weten helaas niet meer wanneer dat precies is gebeurd. De overloop werd opnieuw behangen en in de verf gezet.

In juni 1995 knapten we eerst de achterste zolderkamer op en daarna de voorste. De laatste zou voor Mark worden ingericht. Onze beide jongens hadden jaren samen de voorste slaapkamer op de eerste verdieping gedeeld, maar van de een op de andere dag ging dat niet meer. Paul verhuisde toen tijdelijk naar het kleine kamertje (naaikamertje van Jenny), waar Nico een slaapplateau overdwars boven de deur realiseerde. Daar hebben we nog steeds plezier van, want al het overtollige beddengoed past er in.

De zolderkamers werden nóg beter geïsoleerd, want door de jaren heen verandert er nogal wat en wordt je kennis beter. Ook werden de laatste zachtboardwanden vervangen door minder brandbaar gipsplaat. Alles werd opnieuw geschilderd en behangen en Mark hielp daarbij. Eindelijk kon hij zijn elektrische trein in volle glorie uitstallen, want nu had hij voldoende ruimte. Bij het bekijken van de foto’s zie ik dat wij twee zolderkamers in één maand hebben opgeknapt, anno 2009-2010 duurde dat wel even langer………….

Wij gingen “terug” van 2 kamerbewoners naar 1 kamerbewoner en dat had een reden. De regelingen werden anders en Nico rekende uit dat wij jaarlijks een groot deel van 1 verhuurkamer aan de belasting moesten afdragen. In de nieuwe situatie hoefden wij deze inkomsten niet meer op te geven wanneer wij onder een bepaalde grens bleven. En één bewoner minder betekende natuurlijk ook minder overlast en meer ruimte voor onszelf.

Toen was de kamer van Paul aan de beurt; hij kreeg de oude kamer van Mark. Paul wilde niet meer op het plateau slapen, maar “beneden” in een gewoon bed. Boven maakten we voor hem een grote speelplank voor al zijn lego. Aan deze kamer hoefde niet veel te worden gedaan, met een beetje verf en nieuwe vloerbedekking was het klaar. In augustus 1995 verhuisde Paul van het kleine kamertje naar zijn eigen, heerlijke grote kamer. Ook de naaispulletjes van Jenny waren zó weer terug in het kleine kamertje en dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven. Paul is echter nog een keer intern verhuisd. Dat was toen Mark op kamers ging wonen in Groningen. Paul ging toen naar de voorste zolderkamer en de voorste slaapkamer op de eerste verdieping werd toen logeerkamer, annex kamer voor Mark als hij de weekenden in Zwolle vertoefde.

De enige slaapkamer die altijd dezelfde slapers heeft gehouden is de ouderlijke slaapkamer. En dat zal ook altijd wel zo blijven, want deze kamer grenst aan het heerlijk grote balkon en ligt tegenover het toilet en naast de badkamer. En dat blijft altijd handig.

Riool
Verscheidene keren hebben wij verstopping van het riool gehad. Toen wij het huis kochten wist onze benedenbuurvrouw, mevrouw de Boer ons te vertellen dat we geen beerput hadden. In de 25 jaar dat zij er woonde was er nooit een put geleegd. Wel was er eens in de tuin op diverse plaatsen geprikt, maar niets gevonden. Alle afvoerwater liep destijds naar achteren in een zakputje, vanwaar het onder de kamervloer van het benedenhuis door naar voren liep. Omdat wij het douchewater van de kamerbewoners op die manier in onze slaapkamer konden horen, besloten wij de zolderafvoer op onze wc aan te sluiten. Dat hadden wij niet moeten doen. Enkele maanden later, in juli 1984 zat de boel helemaal verstopt. Nico ging deze keer eens extra diep graven en stuitte toen op het deksel van –jawel- de beerput!

Deze was zó vol en “ingedikt” dat je er ook zonder deksel bijna overheen kon lopen. Het euvel was geleidelijk ontstaan doordat alle zeep en shampooresten niet meer via het achterputje gefilterd werden, maar rechtstreeks in de septictank kwamen. En dat moest niet: een septictank of beerput kan geen chemische stoffen aan en zodoende was het afbraakproces verstoord geraakt.

Wij lieten de tank leegzuigen en gooiden hem vol met water, want Nico had er intussen een rioolpijp overheen gelegd naar de “verzamelbuis” van het gemeenteriool die net achter de tank door de voortuin liep.

Toch was de ellende nog niet helemaal voorbij. In de nazomer van 1988 en het voorjaar van 1992 hadden we opnieuw problemen met het riool.

Pas toen de gemeente Zwolle in december 1997 alle huizen in de straat rechtstreeks ging aansluiten op een nieuwe buis die niet meer door de voortuinen liep, was het leed verleden tijd. Wij kregen toen ook het advies om de septictank te vullen met zand, omdat water er uit zou kunnen lekken en het hele zaakje zou instorten. Dat bleek ook wel, want bij openen van de tank zat er nog maar driekwart water in…..

Hiermee was het graafwerk in de voortuin verleden tijd en zodoende legden we meteen een nieuwe voortuin aan. In 2007 hebben we de oude gresbuis – die van het zakputje achter het huis onder de woonkamer naar voren liep- laten vervangen, want daar kwamen rare luchtjes uit. Zo nu en dan barstte er weer wat en moest er “ondergronds” gemetseld worden. Met de nieuwe buis werd dat probleem opgelost.

Schilderen
Ons huis, althans de voorkant, is de eerste keer door een schildersbedrijf gedaan. Dit, omdat het houtwerk zó kaal was dat het speciale aandacht nodig had. Bovendien zag het er niet uit en wilden wij met name de voorkant zo snel mogelijk in de verf hebben. De benedenbuurvrouw meende dat er in 25 jaar geen likje verf op was gekomen. Dat schildersbedrijf H. had zich een beetje verkeken op de klus en presenteerde een rekening die tweemaal zo hoog was dan zijn offerte. Wij namen dit natuurlijk niet, maar wij kwamen niet tot overeenstemming met de schilder. Bureau Rechtshulp adviseerde om het afgesproken bedrag meteen te betalen en dit in een aangetekende brief mee te delen. Dat hebben wij gedaan en wij hebben daarna nooit meer iets van dit bedrijf gehoord. Toch heeft hij wel goed werk geleverd; in de jaren daarna schilderen wij om de 5 jaar zelf ons huis. De voorkant van het huis met een steiger en de achterkant met de ladder. Nico het hoge deel en Jenny het lage gedeelte. Eerste schilderden wij met Wijzonol, maar gaandeweg zijn wij overgestapt op Sigma Schakelverf, een verf die langer kan blijven zitten. Het voordeel van schakelverfsoorten is dat er in principe geen grondverf onder hoeft.

We kregen eens een mooie tip van de eigenaar van de verfwinkel in de buurt, waar wij deze dure verf kopen: wanneer je het houtwerk schoonmaakt en de kleur van de verf zit aan je doek, dan is het tijd voor een nieuw laagje verf. Inmiddels hebben wij ons huis aan de buitenkant al wel ‘tig’ keer geschilderd in de ruim 40 jaar dat we hier wonen, ook in het voorjaar van 2008, toen we nieuwe deuren en overal dubbelglas lieten plaatsen. In 2013 kwam er weer een echte schilder die voor ons de bovenkant schilderde. Bijna alle buren uit ons huizenblok lieten dat jaar schilderwerk doen en wij konden toen voordelig meeliften. Daarna hebben wij in 2019 voor en in 2020 achter geschilderd. Jenny had de schilder van de buren gecharterd om de hoogste boeiplank van ons mee te nemen in zijn werk, dat scheelde Nico klimwerk op de steiger.

En verder…
Bij het gebruikelijke onderhoud hoorde natuurlijk ook het vervangen van de dakbedekking van het balkon, tegels in de tuin opnieuw leggen, borderrollen vervangen, het “kastenkamertje” opknappen, binnendeuren en kozijnen schilderen, schuurmuur laten metselen, achterterras overkappen. Over dat laatste hebben we een paar maanden gedaan. Nico begon in maart 2006 met het slopen van de hut van de jongens annex konijnenhok en eind mei was het klaar. De jongens hebben daarbij flink geholpen. Dat achterterras is een heerlijk plek geworden om van de laatste zonnestralen te genieten. Wij hebben er een tuinhaard neergezet en kunnen er barbecueën. Het geheel is afgeschermd met tuinschermen, waarvan er eentje naar achter open kan, zodat wij de schermen ook aan de achterkant kunnen onderhouden als dat nodig is.

Er waren twee ruimten die nog nooit door ons waren opgeknapt. Het waren de beide buitenkasten, heel vroeger als buitentoilet en later als kolenopslagplaats in gebruik. Nico had er niet veel zin in, maar toen Jenny liet zien dat de vloer wel heel erg verrot was, moest hij wel. Die beide buitenkasten pakte Nico in een keer aan. Dat was in het najaar van 2008. Nico leerde zichzelf stukadoren zodat de muren glad werden om te kunnen latexen. Op de nieuwe vloer van de bovenkast kwam een stukje zeil en beneden de laatste vloertegels uit onze voorraad. Het geheel werd heel mooi en heel bruikbaar door de vele legplanken. Kort daarna kregen we van de Gemeente Zwolle een blauwe papiercontainer; het bleek dat die precies in de kast paste.

 ga verder naar de grote verbouwing: de tweede etage

Na een korte rustperiode, waarin wij het andere noodzakelijke onderhoud aan dit meer dan 100 jaar oude huis hebben gedaan, begonnen wij op 1 juni 2011, kort na onze vakantie, met de verbouwing van de begane grond. Het plan van de begane grond omvatte het slopen van de muur tussen kamer en keuken, een geheel nieuwe keuken, gladde muren, vloerisolatie, een nieuwe parketvloer, opgeknapt toilet en gang, uitbreiding CV en twee inbouwhaarden. Het was de laatste fase van de Grote Verbouwing waar wij in 2009 mee waren begonnen en wij hoopten er voor de Kerstdagen 2011 mee klaar te zijn. Omdat wij niet in de troep wilden zitten, gingen wij tijdelijk boven wonen op de voorste slaapkamer. Vooraf ging Nico in de werkkamer een noodkeuken annex eetkamer maken, zodat wij niet in de keuken van onze B&B- gasten hoefden te koken. De werkkamer werd als eerste helemaal opgeknapt, alle muren geïsoleerd en opnieuw afgetimmerd.

Op woensdag 1 juni 2011 werd daarmee gestart. Onze zonen, Mark en Paul, hielpen mee en binnen een mum van tijd was de kamer gesloopt en het afval afgevoerd. Onder het plafond bleek een oud verlaten bijennest te zitten. Wij vonden ook nog kindertekeningen van Mark op een stukje keukenmuur. Hij was destijds 3 jaar toen hij zijn naam al kon schrijven en “kopvoeters” tekende!

In de daarop volgende week legde Nico de elektriciteit opnieuw aan. Alle leidingen verdwenen in de muur en hij maakte een nieuwe splitsing van groepen. Dit was nodig, want het bleek dat de keuken, werkkamer, schuur en tuin allemaal op één groep zaten. Doordat Nico het destijds zelf had aangelegd en Jenny ooit alle elektragroepen in kaart had gebracht, was het makkelijk om een deel op een andere – minder belaste – groep aan te sluiten. Ook werden leidingen voor CV en aanrechtblok aangelegd. In die zelfde week werd een nieuw kozijn tussen keuken en werkkamer geplaatst. De deur en kozijn kwamen op een meer logische en mooiere plaats. Omdat een “deurenwissel” van onze oude deuren in deze fase van de verbouwing nog niet uitgevoerd kon worden, werd de oude deur ‘op maat’ gezaagd. Deze deur zou later toch afgevoerd worden. Deze “werkkamer” bleek een hele klus te zijn, waarbij ook de schouderoperatie van Jenny een rol speelde. Het was logisch dat de werkzaamheden daardoor uitliepen.

Die schouder van Jenny is een verhaal apart, maar speelde wel een rol tijdens de verbouwing. Aanvankelijk wilden wij deze laatste verbouwing uitstellen en ook de Bed and Breakfast zou gesloten worden. Want na de operatie -half juni- kon Jenny niets doen en had zij veel hulp nodig. Maar op advies van anderen en met hulp van onze zonen besloten we de klus toch maar aan te gaan. En ook besloten we de B&B open te houden, daarvoor hadden wij een student gevonden, die het huishouden en die van de B&B deed. Jenny kon dan wel niets doen met haar rechterarm; zij kon wel heel veel zaken regelen en de financiën in de gaten houden. Dat laatste was belangrijk, want dit was onze laatste fase van de “grote verbouwing”. Tegen de tijd dat het schilderen in beeld kwam werkte zij al weer en kon zij weer een beetje meedoen.

Gelukkig konden ook bij deze verbouwing Mark en Paul ons helpen. In de laatste week van juni werden de muren van de werkkamer afgewerkt en ineens zag het er weer bewoonbaar uit. Wij besloten een nieuwe vloer te leggen, want de oude bleek een verzameling van de meest uiteenlopende planken te zijn. Bovendien had houtworm zich tegoed gegaan aan enkele planken. Eerst werd tussen de balken geïsoleerd met Tonzon en daar overheen kwamen de nieuwe vloerplanken. We plaatsten een leuk Ikea- keukenblokje. Dat zou na de verbouwing werkbank worden en was om die reden ook uitgezocht. Eén muur werd door Paul behangen met schuimvinyl, de andere wanden door Mark en Nico gewit. Nico maakte alvast in de bovenkast een afvoerbuis voor de afzuigkap van de keuken. Aangezien de schoorsteen in de keuken buiten gebruik was, kwam er op deze manier toch een afvoer naar buiten. Het leek ons slim om dat nu alvast te doen, want dan hoefden we niet nog eens in deze kamer aan de gang. Het oude zeil werd tijdelijk teruggelegd, want het was de bedoeling dat later een deel van het parket uit de huiskamer hier zou komen. Deze kamer zou tijdens de verbouwing van de begane grond de noodkeuken en eetkamer worden.

Op zaterdag 16 juli 2011 werd de noodkeuken in gebruik genomen en op maandag 18 juli werd er een start gemaakt met de sloop van de oude keuken. Nico zaagde eerst het barblad er af, zodat er meer bewegingsruimte kwam. Tijdens de sloop kwamen we verrassingen en eigenaardigheden tegen die we zelf destijds hadden aangelegd. Het hele leidingenschema had Nico destijds op de muur getekend, leuk! Ook hier moest (bijna) al het stucwerk er af en dat ging een stuk makkelijker dan in de badkamer boven. Toen dat klaar was kwam het installatiebedrijf Blue Gum inmeten; een bedrijf wat destijds veel Ikea-keukens plaatste. Wij kregen fiat om de keuken te bestellen en dat deden we op dinsdag 26 juli in Amersfoort. Wij konden dat mooi combineren met een afspraak die Jenny had voor haar schouder, met de orthopeed in Naarden.

Op 4 augustus kwam Blue Gum de leidingen in de keukenmuur aanleggen. Nico had daartoe al het voorbereidende werk gedaan en twee extra elektragroepen naar de kelder gebracht. Omdat onder de keuken een grote kelder zit, was het makkelijk om nieuwe leidingen aan te leggen. Ook het installatiebedrijf Kuiper had al het nodige voorwerk gedaan. Ikea maakte toen als enige keukens zonder ruimte achter de kasten, daarom moesten alle leidingen in de muur weggewerkt worden. Na Blue Gum kwam op vrijdag 5 augustus stukadoor Klink om de muur van een raaplaag te voorzien.

Op donderdag 4 en vrijdag 5 augustus 2011 verhuisden we de woonkamer en vanaf dat moment woonden we -net als 28 jaar geleden- boven. Deze keer wel een stuk kleiner. Jenny had in het afgelopen voorjaar al opgemeten of het bergmeubel in delen op het tussenplateau kon staan en gelukkig was dat zo. Alle dingen konden na de verhuizing weer in de zelfde kastjes en dat maakte het terugvinden wel wat makkelijker. De computer verhuisde naar het kleine kamertje en het grote bureau naar onze slaapkamer. Maar de leefhoek met TV paste precies in de voorste slaapkamer en dat maakte het wonen heel vertrouwd. Na de interne verhuizing werd meteen de huiskamer “gesloopt”. Het parket moest er uit, een deel zou te zijner tijd in de werkkamer worden gelegd. De rest werd gratis via Marktplaats aangeboden. Nota bene: binnen 5 minuten werd op de advertentie gereageerd! Ook moest alle schrootjes-lambrisering er aan geloven: helemaal uit de tijd! Bij het slopen van de baraftimmering kwamen we een briefje tegen dat Jenny op 14 september 1983 had geschreven en in de stalen H-balk had gelegd. Er stond het volgende op: “Aan wie dit vindt……….. Deze balk is afgetimmerd op 14-09-1983 aan het einde (?) van de totale benedenhuisverbouwing. Degene die dit leest, vindt uiteraard deze bar(-afwerking) niet mooi. Wij hopen dat bij ons leven niet te horen of te zien. Nico en Jenny Duijf.” Uiteindelijk zijn wijzelf degenen geworden die besloten hebben de bar en muur er uit te slopen! Ha, ha!

Ondertussen waren wij allerlei dingen aan het voorbereiden; De keukenapparatuur moest worden aangeschaft, want niet alle apparaten van Ikea hadden onze voorkeur. Daarom gingen wij via het internet op zoek naar een inbouw- oven, een inbouw- gaskookplaat op glas en een inbouw- vaatwasser. Het viel niet mee om ze te vinden, want vaak bleek het om verouderde modellen te gaan die niet meer leverbaar waren. Daarnaast waren we in gesprek met een jonge meubelmaker die voor ons een bergmeubel en bureau zou kunnen maken. Door een krantenartikel in de Stentor over Tamar Tonnema kwamen wij op zijn website terecht en zagen het bergmeubel dat wij nergens hadden kunnen vinden. Na een kennismakingsgesprek werd al gauw duidelijk dat hij ook voor ons een bijpassend bureau zou kunnen maken.

Op zaterdag 20 augustus 2011 werd in de grote cirkel van onze achtertuin een schuurtent opgezet. Hier werden alle spullen van de kelder in opgeslagen omdat de kelder leeg moest om de (draag-) muur te stempelen (stutten). Ook de grote leefhoekstoel en bureaustoel uit de huiskamer gingen “kamperen”. We hoopten dat die tent er niet al te lang zou staan en doopten dat deel van de tuin om tot “Camping De Duijventil”. In de woonkamer gingen we ondertussen verder met de muren voorbewerken, zodat de stukadoor er mee aan de slag zou kunnen. De elektriciteit werd door Nico grondig onder handen genomen. Uit de te slopen muur moesten de stopcontacten en schakelaars verwijderd worden en elders weer herplaatst. Boven het verwachte bergmeubel sleep Nico allerlei sleuven om elektra voor de kast- en plafondverlichting aan te leggen.

Omdat de muur tussen de keuken en huiskamer een dragende muur was, kon hij er niet zomaar uit. Juist omdat er nogal wat gewicht bij op gekomen was in de loop der jaren (2 badkamers met betonnen vloeren en zonnecollectoren op het dak) moest er een goede fundering komen. Daar toe werd er op donderdag 25 augustus raketpalen in de grond geheid. Dit heien werd door een gespecialiseerd bedrijf uit Marum gedaan, “Funderingstechniek Noord“. Het maakte een geweldig kabaal en oordopjes waren dan ook nodig, maar trillen en stampen deed het niet. In een halve dag zaten ze er alle vier in. Twee permanente palen waar een draagkolom op zou komen en twee tijdelijke om op te “stempelen”. De maandag daarna, 29 augustus 2011, kwam aannemer Harry van Wijnen, van Bouwservice Van Wijnen, om de stempels onder de muur te plaatsen. Er werden maar liefst 10 stempels gebruikt en ook in de kelder werden de vloerbalken gestut. De volgende dag ging de muur er uit en toen bleek dat de muur er toch niet zo hoog uit kon als wij hadden afgesproken. Foutje? Dom? In elk geval jammer voor ons, want wij wilden zo veel mogelijk daglicht in de keuken. Op woensdag 31 augustus werd de draagbalk/H-balk geplaatst. Dat was nog een hele klus, want het ding woog maar liefst 400 kilo. Via wielplanken werd hij naar binnen gebracht en een hefapparaat van Boels moest hem omhoog zien te krijgen. Daartoe moest dat apparaat deels uit elkaar gehaald worden, want hij paste niet door onze voordeur. Maar uiteindelijk lukte het de stalen balk op zijn plaats te krijgen.

Wij kregen onverwachts een paar dagen rust, want alle cement moest uitharden en dat kwam goed uit. Het eerste weekend van september stond voor ons gepland om in de werkkamer, onze noodkeuken dus, een deel van het parket uit de kamer te leggen. Daarvoor moest de noodkeuken leeg en aanvankelijk zou dat onder een afdak in de tuin opgeslagen worden. Maar nu er ineens een paar dagen geen werklui rond zouden lopen, besloten wij om alles naar de oude – straks nieuwe – keuken te brengen. Koken konden we die dagen niet, maar met behulp van de magnetron en de barbecue kwamen er toch lekkere maaltijden op tafel. Het opnieuw leggen van het oude parket bleek een klus die meer tijd kostte dan gedacht, maar vóór de zondag lag het er dan toch in. Het kraakte zó, dat Nico bij Anton Ekker Parket informeerde wat wij daar mee aan moesten. Het bleek dat het parket in de kamer in de afgelopen tijd te lijden had gehad onder verschillende, vooral vochtige – omstandigheden. Het kraken zou er vanzelf uitgaan, het parket moest zich opnieuw “zetten”.

Op dinsdag 6 september werden de stempels verwijderd. Dat ging met een hels kabaal gepaard, dus uitslapen was er voor Jenny niet bij. Daarna werd een begin gemaakt met het afwerken van de balken. Op donderdag 8 september begon stukadoor Klink aan de muren en het keukenplafond. Het werd allemaal “fijn schuurwerk”, zodat wij niets meer hoefden te witten en te behangen. Stukadoren geeft nogal wat troep, maar het eindresultaat werd prachtig! Hoe meer de muren opdroogden, des te mooier het werd. Op 14 september was de kamer met keuken klaar! De gang werd ruim een week later gestuukt en het toilet in een latere fase.

Wij hadden nogal wat dingen van de hand gedaan. Veel daarvan is via Marktplaats verkocht of gratis opgehaald. Alles heeft ook een hergebruik gekregen: de steunbalk kwam bij iemand anders in een muur; het parket werd voor vele doeleinden gebruikt; het vloerkleed ligt bij iemand anders in de woonkamer; de bardeurtjes zijn voor een kippenhok gebruikt; de deurkrukken hebben iemand blij gemaakt; beide kachels geven nu ergens anders hun warmte en de consoles van de achterste schouw steunen nu elders een nieuwe schoorsteenplank; op de poef rusten vermoeide voeten van een zoon; de dubbele spoelbakken werden uit de aanhangwagen meegenomen; het vele hout met spijkers vond weer een bestemming; twee barkrukken staan nu onder een ander barretje; het rieten stoeltje is naar de RBZ gegaan. En de schuurtent, waar 6 weken lang onze spullen in stonden, werd snel verkocht en fungeert nu als winteropslagtent op een camping op De Veluwe. Het oude bureau en bergmeubel vonden een nieuwe bestemming bij iemands zoon en dochter op de kamer. De TV kast wilden zij niet hebben, maar die vond enkele weken later een bestemming bij een jonge dame die voor het eerst op zichzelf ging wonen. Zij zou hem een leuk kleurtje gaan geven. Al deze dingen hebben dus een nieuwe bestemming gekregen. Ook de ruitjes van de oude kromgetrokken huiskamerdeur: die kregen een bestemming in een nieuwe deur van onszelf. Een enkele keer kregen wij foto’s van het nieuwe resultaat van onze oude spullen.

Half september werden de radiatoren geplaatst en het vinden en (waterdicht!) plaatsen heeft nogal wat voeten in aarde gehad. Van te voren konden wij ons niet voorstellen hoe het er uit zou gaan zien omdat wij kachels gewend waren. Maar toen ze eenmaal geplaatst waren viel het ook wel weer mee. Het bedrijf dat ze plaatste, Kuiper Loodgietersbedrijf, heeft ook ons waterleidingennetwerk gefatsoeneerd. Bouwservice Van Wijnen, werkte het toilet voor ons af en plaatste nieuwe “beleglatten”(sierlatten) die ooit door een vorige bewoner waren verwijderd op een aantal deur- en raamkozijnen. Op 26 en 27 september werden de inbouwhaarden door Potgieter Open Haarden & Kachels uit Heino geplaatst en begon de kamer er nog leuker uit te zien. Van te voren hadden wij de verf van de schouwen afgebrand en alles geschuurd en in de grondverf gezet. Op 27 september begon Blue Gum met het plaatsen van de keuken en dat was leuk om te zien. Er kwam een tijdelijk aanrechtblad op, want wij lieten een stenen blad op maat maken en dat moest besteld worden. Met het plaatsen van de keuken waren twee dagen gemoeid en op woensdag 28 september zat hij er in. Het verhuizen van de keukenspullen was nog een hele klus, maar ook dat is goed gekomen.

Op maandagmorgen 3 oktober heeft Boer Glas uit Zwolle twee bovenlichten en 2 deuren van glas voorzien. In de deuren hadden wij gekozen voor “kathedraalglas”, wat een prachtige uitstraling aan ons oude huis geeft. Het was de bedoeling om uit de oude huiskamerdeur twee van de vier rode hoekglaasjes over te zetten, want twee van de vier waren gebarsten. De vaklui van Boer Glas kregen het voor elkaar om ook de twee gebarsten ruitjes weer terug te zetten. Daarmee leek de nieuwe deur weer helemaal op de oude. Een dag later, op dinsdag 4 oktober kwam Lenderink Bouwadvies samen met een – ietwat claustrofobische! – collega de huiskamervloer aan de onderkant isoleren. Dat werd – net als in de werkkamer met Tonzon gedaan. Wij raden iedereen aan die websites te bezoeken als je geïnteresseerd in moderne en schone isolatie.

Daarna volgde voor ons een tijd van schilderen, schilderen, schilderen………………. Vanwege de goede adviezen en de prima service kopen wij vrijwel altijd onze verf bij winkelier Eerenstein, vlakbij, in de Vechtstraat. Wij wilden proberen om alle schilderwerk klaar te hebben voordat Anton Ekker Parket de vloer zou doen. Dat lukte niet en wij kozen er voor om in elk geval de kozijnen en plafonds klaar te hebben. De deuren konden we later wel doen, want die konden we er uit halen en in de werkkamer schilderen. Op donderdag 27 oktober 2011 begon Anton Ekker Parket de vloer van de benedenverdieping te egaliseren. Dit was nodig omdat de ruimte ooit uit 3 kamers, een keuken en een gang had bestaan en er geen enkel stuk vloer gelijk was aan de andere. Het egaliseren duurde 2 dagen en al die tijd konden wij de keuken niet gebruiken en geregeld niet over de vloer lopen. Nico had daarom de ladder achter het huis gezet, zodat we via het balkon boven konden komen. Vanaf de voordeur waren planken gelegd naar de trap, zodat we niet op de ‘verse’ vloer konden stappen en op die manier het huis in en uit konden. Er bleek een ruimteprobleem bij de voorste haard te zijn; Wanneer de parketvloer gelegd was zou de haard zelf onbereikbaar voor onderhoud worden. Destijds was niet helemaal duidelijk hoe veel hoger de vloer na egalisatie in dit deel van de kamer zou worden. Potgieter Open Haarden & Kachels, die de kachels had geplaatst, werd ingeschakeld en samen met Anton Ekker Parket werd een goede oplossing gevonden.

Het was vrijdag 4 november dat de benedenverdieping uiteindelijk van nieuw parket was voorzien. Het werd tijd om de stuukloper van de trap te halen en het gordijn dat steeds halverwege de trap had gehangen op te ruimen. Dit gordijn zou Jenny vermaken om in de kelder te hangen als isolatiegordijn. Immers, nu de kelderdeur rechtstreeks naar de kamer opende, wilden we de koude in de kelder en de warmte in de kamer houden. Het schilderen was ook bijna klaar, nog een paar deuren en we zouden langzamerhand naar beneden terug kunnen verhuizen. Over twee weken zou ook het stenen aanrechtblad geplaatst worden en de metrotegeltjes aan de keukenwand gezet. Dàn pas zou het helemaal klaar zijn. Ondertussen hadden wij twee mooie schilderijen gekocht. Eén daarvan is van de Zwolse schilder Gerrit Jansen. Het kreeg een plaatsje rechts naast de voorste schoorsteen, boven het rode clubje. Het aardige van deze schilder is dat hij veel met rood werkt en dat zochten wij nou net. Ook vonden wij de Peperbus er erg mooi op staan. Een extra detail is de fiets, het “handelsmerk” van de schilder. Die zet hij op elk schilderij ergens neer, maar op deze heeft hij hem helemaal meegenomen de 236 treden van de Peperbus op en zette hem achter het hekwerk!

Op maandag 7 november 2011 verhuisden Nico en Paul de leefhoek en TV naar beneden. Wij gingen zitten en kwamen die avond niet meer overeind. Wat een vermoeidheid voelden we en wat was het heerlijk om weer ontspannen beneden te zitten! Maar er moest nog veel gebeuren en we kregen daardoor ook wel weer energie voor het inrichten. Dinsdagavond, een dag later dus, sloot het zelfde duo een nieuwe TV met toebehoren aan en ging de oude dus weer terug naar boven. De hele week werden er dingen opgehangen en zaken ingericht. Zaterdag 12 november gingen we een dagje naar Duitsland om wat leuke dingen (vooral meubilair) te kopen die daar net over de grens beduidend goedkoper zijn.

De dinsdag daarna, op 15 november, werd het stenen aanrechtblad geplaatst door Blue Gum. Het had een week lang in de bekisting midden in onze kamer gestaan. Er zou die dag ook boven het aanrecht betegeld worden, maar omdat er maar 1 man kwam en er nogal wat dingen aan de keuken “bijgesteld” moesten worden, was er geen tijd meer om te betegelen. Volgens de planner van Blue Gum kon dat pas op 29 november gebeuren, maar dat ging Jenny te ver. Immers, het was in augustus al afgesproken dat op de dag van het stenenblad plaatsen ook betegeld zou worden en dan moet zo’n bedrijf zich daar ook aan houden. Jenny belde met Berry Klein, de tegelzetter die al veel in ons huis had betegeld en tot haar verrassing kon hij op maandag 21 november al komen. Met het betegelen van de keuken was de kamer en keuken helemaal af. Nico had de zaterdag ervoor op 19 november het toilet afgemaakt en de computer naar beneden gehaald. Nadien hebben wij excuses van Blue Gum gekregen en dat was netjes vonden wij.

Maar eerst kwamen het bergmeubel en het bijpassende bureau en dat werd een hele verrassing! Het is gemaakt van Amerikaans essenhout en het past precies bij het eiken parket en maakte dat de kamer ‘levendiger’ werd. Het is mooi een bergmeubel geworden van 4 meter lang, 50 cm diep en 2.50 meter hoog, gemaakt door Meubelmakerij Tonnema. Een bergmeubel met ongelooflijk veel bergruimte en het bleek de prijs meer dan waard. Een heel weekend volgde om alle dozen met CD ‘s, DVD ‘s, boeken, plakboeken, fotoboeken en andere spullen die her en der in huis waren opgeslagen in die kast te krijgen. Ook de spullen uit het oude bergmeubel dat boven opgeslagen stond vonden een plekje. Met name de ‘elandenverzameling’ van Jenny kon nu gaan pronken in de nieuwe vitrinekast.

Tamar Tonnema had voor ons ook nog deuren gemaakt voor de meterkast en het toiletkastje. Heel mooi, met het profiel van de voordeuren er in. Daarna volgden er een paar weken waarin wij nog allerlei kleine dingen moesten afmaken. En omdat de kelderdeur en de tussendeur aan de onderkant een zgn. valborstel tegen de tocht kregen van Harry van Wijnen, moesten wij die deuren opnieuw schilderen.

Maar uiteindelijk kwam het wel dan toch af en na bijna 2,5 jaar konden wij zeggen dat ons huis een metamorfose heeft ondergaan. Begonnen op 1 augustus 2009 en klaar voor de kerstdagen van 2011, een hele prestatie! Tijd voor een feestje! Op vrijdag 16 december 2011 hebben wij onder het genot van een hapje en drankje iedereen laten zien wat wij de laatste jaren hadden gedaan. Er kwamen ruim 40 mensen en wij werden volledig verrast door alle belangstelling. Het was een heerlijk feest ter afsluiting van een drukke periode.

Klik hier voor alle foto’s van deze verbouwing.

Met de verbouwing van de tweede etage hadden wij veel ervaring opgedaan en geleerd. Daar maakten we dankbaar gebruik van bij de eerste etage.

De voorbereiding
Terwijl wij nog genoten en aan het bijkomen waren van de verbouwing van de tweede etage, maakten we plannen voor de aanpak van de eerste etage.

Om niet alle kamers tegelijk op z’n kop te hebben lieten we begin juni 2010 alvast radiatoren plaatsen in de twee voorste kamers. Hiervoor moesten de vloeren van die kamers en de gang open. Nico maakte toen meteen een nieuwe elektragroep richting badkamer, ten behoeve van de toekomstige whirlpool. Ook werd de wand onder de ramen geïsoleerd voordat de radiatoren werden geplaatst. Daarna gingen wij 2 weken op welverdiende vakantie naar Corsica.

Op zaterdag 31 juli 2010 begon Nico met de sloop van de badkamer. De week er op kwamen Paul en Mark helpen met het zware werk. De ergste klus was de betonnen vloer die Nico er in 1985 had ingestort, maar de totale sloopklus was in twee weken geklaard.

Opbouwen
Vanaf maandag 30 augustus 2010 begon het opbouwen. Dit keer door een aannemer Harry van Wijnen die alles voor ons regelde en onze wensen zo veel mogelijk vervulde. Ondertussen hadden wij de handen vrij om alvast het kleine kamertje cq Jenny ‘s  naaikamertje op te knappen. De werkzaamheden van de badkamer vlotten snel en al gauw werd zichtbaar wat wij in gedachten hadden. Wij sliepen in die periode op de voorste kamer van de tweede etage en onze slaapkamer werd tijdelijk koffie en schaftruimte voor de werklui. Ook stonden hier onze wasmachine en droger.

Het kleine kamertje was in 3 weken klaar. Nico heeft er de muren geïsoleerd en de elektriciteitsleidingen in de muur gefreesd. De ene muur werd met structuurverf behandeld (iets waar Nico langzamerhand goed in is), en de andere muur met glasvezelbehang en grijze latex. Dat samen behangen niet goed voor ons huwelijk is, wisten we allang en deden wij eigenlijk nooit meer. Daarom hadden wij nu de taken goed verdeeld: Nico lijmen en ophangen, Jenny banen knippen. De vloerbedekking werd vervangen door mooi wit laminaat. Onze positieve ervaringen op de tweede etage hebben ons laten besluiten ook de eerste verdieping van laminaat te voorzien. Drie weken lijkt lang, maar we moesten alles in onze vrije uurtjes doen, terwijl er in onze Bed and Breakfast ook gasten waren die voor het nodige werk zorgden.

Dit kamertje ging dus lekker vlot, maar de werkzaamheden in de badkamer liepen uit. Op de geplande datum dat het klaar moest zijn, 1 oktober, konden wij er nog niet douchen. Het duurde tot half oktober voordat alles in orde was en klaar was. Toen konden we genieten van onze grote inloopdouche en wellness-bad. Heerlijk ontspannen na een avondje klussen.

Door het uitlopen de badkamer startten wij ook later met het opknappen van onze slaapkamer. Wel haalden wij ons bed van boven en gingen tijdelijk in de voorste slaapkamer van de eerste etage slapen. Deze kamer moest ook nog opgeknapt worden, maar nu onze badkamer weer in gebruik was en wij niet meer in de gastenbadkamer hoefden te douchen, wilden we graag weer op de eerste verdieping slapen. De slaapkamerklus viel wat tegen en er kwamen wat minder fraaie dingen aan het licht. Zoals een zwakke/broze muur, wat nogal wat extra werk met zich mee bracht. Nadat Nico de elektrabuizen in de muur had weggewerkt en de beide buitenmuren had geïsoleerd kwam op 26 oktober de stukadoor om alle muren glad te maken. Dat werd heel mooi! Doordat de pas gestuukte muren eerst moesten drogen, moesten wij wachten met het behangen en witten van de muren. Daarom besloten wij tussendoor het kastenkamertje op te knappen. Deze kasten hadden de nare eigenschap dat zij alleen via onze slaapkamer er uit konden, mits er in de slaapkamer nog geen laminaat zou liggen.

Het werd een hele klus de kasten daar weg te krijgen, vooral de kast van Jenny bleef hardnekkig op zijn plaats. Mark en Paul toonden dat met beleid en geduld èn een beetje beschadiging hij er toch uit kon. Wat achter de kasten te voorschijn kwam waren heerlijke herinneringen aan de vroegere huiskamer van het bovenhuis! Binnen een week lukte het dit kastenkamertje op te knappen. Eigenlijk is het geen inloopkast, maar een doorloopkast, want je kunt er van de ene slaapkamer naar de andere komen.

Op 28 oktober haalden wij het laatste stuk stuukloper van de trap. Hoewel het nog lang niet klaar was, werd de aanblik van het trappenhuis een stuk aangenamer.

Juist doordat wij moesten wachten met verder gaan in onze slaapkamer kregen we de tijd om na te denken over de muren. Wij hadden in het kleine kamertje ervaring opgedaan met glasvezelbehang en het idee sprak ons steeds meer aan om onze slaapkamer ook zo te doen. Dankzij een tip van een vriend van onze zonen kozen wij voor “visgraat” motief en dat werd heel mooi. Paul, Mark en Jenny plakten het in een lange zaterdag op de muren van onze slaapkamer. De muur boven het bed werd daarna zacht blauw gesaust en de rest wit. Dit was meer werk dan alleen maar sauzen, maar het resultaat was er dan ook naar. Nico maakte een lambrisering achter het bed van “berkenblauwe” wandpanelen. Toen ook het laminaat lag en de gordijnen hingen, kon ons bed weer naar zijn oude plaats terug. Aanvankelijk zouden wij een nieuw bed kopen, maar we konden geen tijd vinden om er een uit te zoeken en dus besloten we dat later te doen. Op 13 november 2010 was ook de slaapkamer klaar op een paar kleine dingetjes na.

Vanwege het uitlopen van de werkzaamheden en de naderende decemberfeestdagen besloten we de werkzaamheden om te draaien. Eerst het trappenhuis opknappen en daarna de voorste slaapkamer/logeerkamer. Het trappenhuis was nog een hele klus. Een aantal elektriciteitsleidingen werden in de muur weggewerkt en het stuukwerk opgeknapt. Alles werd natuurlijk gewit en geschilderd in lichtere kleuren. De onderste helft van de muur en langs de trap naar beneden lieten we door Berry Klein betegelen met zgn. “metrotegels”, die een chique uitstraling aan het trappenhuis gaven. En de donkerrode vloerbedekking die op 16 december van boven naar beneden werd gelegd maakte het helemaal af.

Na deze klus hadden we nog een aantal dingetjes af te werken, maar met de feestdagen voor de deur konden we wat rustiger aan doen. Ondertussen waren we ook al bezig met plannen voor de begane grond. Maar eerst nog in het nieuwe jaar 2011 de voorste slaapkamer aanpakken. In de week tussen Kerst en Oud en Nieuw begonnen Paul en Mark met het behang van de muren te trekken. Sommige stukken moesten met een stomer verwijderd worden, andere stukken behang kwamen met stucwerk en al naar beneden. Zoals links naast de schoorsteen. Daar werd pijnlijk zichtbaar hoe erg ruim dertig jaar geleden de lekkage in de schoorsteenhoek was geweest. Allemaal bruine vlekken op de muur, opgedroogde schimmel op het regelwerk en rot hout. Destijds is dat niet goed tot ons doorgedrongen, wisten wij veel……. Nu moesten we het maar eens goed aanpakken en alles werd hersteld. Met zgn. “muurvlak” van Alabastine hebben wij dat stuk muur behangklaar gemaakt. Dat behangen zou aanvankelijk door Paul en Mark gedaan worden, maar omdat Mark ineens eigen woonruimte kreeg ging het duo in Groningen aan de slag. Wij huurden daarom het klusteam van de Oosterkerk in om in januari 2011 voor ons de hele kamer te behangen. Maar eerst ging Nico ook in deze kamer alle elektraleidingen in de muur wegwerken en rond de ramen isoleren. Alles werd ook lekker fris in de verf gezet. Daarvoor werden de rode kozijnen helemaal afgebrand, want schilderwerk in de badkamer leerde ons dat je anders het rood door de witte verf heen blijft zien. Direct na het behangen begon Nico aan het leggen van de laminaatvloer. Deze was op vrijdag klaar en op zaterdag 22 januari 2011 konden wij de kamer gaan inrichten. Dat betekende dat er voor de Blauwe B&B kamer boven plotseling een onderschuifbed en matrassen gekocht moest worden, want het bed wat daar stond moest weer naar beneden. Bovendien had Mark zijn bed dat er eerder stond al meegenomen naar Groningen, dus was de kamer “bedloos”. Op de dag dat de voorste slaapkamer opgeleverd werd, waren beide B&B kamers bezet. Maandag 24 januari 2011 werd de ‘Billy’ stripboekenkast die tijdelijk in onze slaapkamer stond weer terugverhuisd en was ook deze voorste slaapkamer klaar.

Met deze kamer was ook de verbouwing van de eerste verdieping afgerond.

Klik hier voor alle foto’s van deze verbouwing.

 ga verder naar de grote verbouwing: de begane grond

De “Grote Verbouwing”

Wij speelden al een paar jaar met het idee om ons huis eens helemaal onder handen te (laten) nemen. Niet dat we ontevreden waren over ons huis, maar we wilden het nu eens wat moderner en onderhoudsvriendelijker hebben. Nog één keer een verbouwing en we zouden het een stuk makkelijker krijgen, was onze mening. Met dit idee speelden we een tijd, maakten hier en daar een plannetje, maar deden er niet veel mee. Pas toen we een erfenis kregen, realiseerden wij ons dat dingen mogelijk werden en besloten we dit geld in ons huis te stoppen. Immers, pas dàn zouden wij (en onze kinderen later) er het meest van profiteren! Wij besloten dat “De Grote Verbouwing” in drie fasen moest gebeuren en dat elke fase ongeveer een jaar zou mogen duren. Met iedere keer een “adempauze”. Eerst de tweede etage, dan de eerste etage en tenslotte de begane grond. In 2012 zou dan alles gereed moeten zijn.

De voorbereiding
Ter voorbereiding lieten we in het voorjaar van 2008 alle achterdeuren op de begane grond vervangen en van dubbelglas voorzien. Ook de ramen voor en achter kregen dubbelglas en hier en daar werd rot houtwerk vervangen. De nieuwe deuren schilderden wij in de mooie kleur “Pump-rood”. Tegelijkertijd lieten we door een loodgieter twee zolderramen vervangen voor Velux- ramen. Dat twee verschillende bedrijven er gelijktijdig en los van elkaar zo’n zooi van kunnen maken was wel even schrikken. Daar zouden we met de “echte” verbouwing wel paal en perk aan stellen.

In het voorjaar van 2009 gingen we bedrijven en winkels af om zo tot een idee en definitief plan te komen. Een paar keer gingen we naar Duitsland, naar Gronau en Nordhorn, want daar zijn de dingen net iets goedkoper dan in Nederland. Zo kochten wij er een keukenblokje met koelkast en elektrische kookplaten voor de tweede verdieping. Die kookplaten hebben we verwisseld voor keramische kookplaten, omdat dat net iets makkelijker schoon te houden is. De oorspronkelijke elektrische kookplaten verkochten we via Marktplaats aan iemand die nota bene in de buurt van de Duitse grens woont. We maakten tekeningen en berekeningen en lieten een loodgieter en een klussenbedrijf offertes maken.

Start 2e etage

Augustus 2009
In deze maand ging de 2e etage helemaal plat. Het zware werk werd door Nico, Mark en Paul gedaan en was binnen die maand ook geheel klaar. Dat wil zeggen dat alle muren er uit gingen en alle wanden en vloeren gestript werden. Het resultaat was één hele grote kale zolderruimte. We hielden grote opruiming en veel spullen deden we van de hand via Marktplaats of de Rova. Wat moest blijven sloegen we tijdelijk op in een hoek van de zolder en op het “tussenplateau” van de eerste verdieping. Een zwart kleed erover en je zag er niets van. We hadden voor € 150,- een aanhangwagen op de kop getikt om al het puin af te voeren. Het ding is zijn geld meer dan waard gebleken en er hoefden geen container gehuurd te worden. Er zijn in die sloopmaand heel wat ritjes naar de Rova geweest. Toen de tweede etage kaal en leeg was, zetten wij op de grond de lijnen uit waar de nieuwe kamers moesten komen.

September 2009
De volgende stap was dat de loodgieter en de klussenman aan het werk gingen. Dat moesten zij in goed overleg met elkaar doen, iets waarbij wij onze vraagtekens wel eens hebben gezet. Grappig was dat een van de eerste dingen die er gedaan werd het ophangen van de CV-installatie was. Wij, die de komende jaren nog gewoon met gaskachels ons huis zouden verwarmen hadden ineens op de 2e etage CV. Vreemd……..

Langzaamaan werden de contouren zichtbaar van badkamer, keuken, bergzolder en de beide kamers. Van de achterste kamer hebben wij 20 cm “afgehaald” om aan de badkamer en keuken toe te voegen, zodat er een toilet bij in gerealiseerd kon worden. Er werd vloerverwarming aangelegd in badkamer en keuken op een manier waardoor de vloer niet hoger kwam te liggen.

Om het milieu en onze energierekening te sparen kozen wij voor een zonneboiler met twee collectoren. Toen die op het dak stonden was het hoogste punt bereikt en dronken wij met alle werklui op 17 september 2009 “pannenbier”. Dat is een heel oude traditie uit de bouw en wij vonden het leuk om dat ook zo te vieren. Inmiddels waren de werkzaamheden al tot over de helft gevorderd. Om alvast de leidingen voor de volgende verbouwingsfase aan te leggen moest ook het toilet van de 1e verdieping op de schop. Dat was even lastig, maar het resultaat werd mooi. Voordeel was ook dat via dit toilet en de kelderkast het warme water van de zonneboiler naar zowel onze eigen badkamer als naar de benedenkeuken doorgetrokken kon worden, zodat wij er alvast van konden profiteren. Oftewel: Adieu badgeiser en twee keukengeisers!

Omdat onze grote achterschoorsteen ietsjes overhelde en bovenaan weinig voegwerk meer vertoonde, werd het geval een gevaarlijk geheel. Wij wilden hem wel weghalen, want wij gebruiken hem niet, maar onze buurman wist te vertellen dat dit door Monumentenzorg niet zou worden toegestaan. Daarom lieten wij –in overleg met de buren- een metselaar het bovenste deel van de schoorsteen opnieuw opbouwen. En omdat wij toch al in de troep zaten lieten we dat eind september doen.

Aanvankelijk dachten wij tussendoor zelf veel te kunnen doen, maar in de praktijk viel dat tegen; we waren elke dag bezig met het opruimen en aanvegen van de 2e etage, want wij wilden het stof niet een verdieping lager in onze slaapkamers hebben. Jenny had daartoe een plastic gordijn gemaakt wat in het trapgat hing. Het heeft goed geholpen, maar het elke dag opruimen en schoonmaken ook. Maar tsjonge, wat konden deze werklui er een troep van maken!

Vanaf half oktober konden wij zelf aan de slag, want toen waren de werklui klaar. Het eerste wat wij deden was de bergzolder weer inrichten. Via Paul zijn werk waren wij aan overtollige metalen stellingen gekomen die precies in de zolderberging pasten.

In een volgend weekend stortten Paul en Mark zich op de muur van overloop en trap. Deze werd helemaal afgestoken, geschuurd en in de primer gezet. De volgende dag heeft Nico hem afgewerkt met een laagje structuurmuurverf. De rest van de overloopmuren hadden we – omdat ze nieuw waren – vlak laten stuken en ze kregen een laagje witte latex.

Daarna heeft Nico de keuken afgemaakt en de badkamer ingericht, zodat we die alvast in gebruik konden nemen. Ook het toilet op de 1e verdieping werd afgewerkt en geschilderd.

Wij kozen er voor om eerst de voorste kamer af te maken, zodat Mark daar weer kon slapen wanneer hij in Zwolle zou zijn. Er moest van alles afgetimmerd worden aan wanden en plafond. Verder is er geschuurd gewit, geverfd, een kastenwand gemaakt en een isolatievloer en laminaat gelegd. Het duurde ongeveer twee maanden voordat deze kamer af was. Die schuifdeurkast heeft Nico vóór de oude schoorsteen gemaakt en die kast is werkelijk heel mooi en functioneel geworden. Jenny schilderde het front en deuren korenbloemblauw om de toch al erg lichte kamer op te vrolijken.

Half januari 2010 was deze kamer klaar. De week daarop maakten we de overloop af, dat wil zeggen Nico maakte een nieuwe leuning met nieuwe trapspijlen. Die trapspijlen vonden wij via Marktplaats bij een bedrijf in Spakenburg, ze leken sprekend op de oude spijlen die langs te trap zitten. Ook plaatsten we een nieuwe baluster, een exacte kopie van de baluster op de eerste verdieping, door onze vriend Aart Sonneveld, voormalig timmerman speciaal voor ons gemaakt. De overloop van de tweede etage kreeg daarmee meer van het oorspronkelijke karakter van het huis dan ooit tevoren. Toen alles geschilderd was kon de zorgvuldig bewaarde vloerbedekking er weer in. Dat wij de oude vloerbedekking weer teruglegden had te maken met onze voorkeur om pas na de verbouwing van de 1e verdieping nieuwe vloerbedekking in het trappenhuis te laten leggen.

We waren net begonnen met de achterste zolderkamer of er kwam een kink in de kabel………………..

We kregen namelijk half januari een gigantische lekkage. In een nacht van zondag op maandag werd Jenny wakker van een grote knal. Zij schoot rechtop in bed en haar hart klopte in de keel. Zij zocht het hele huis af, maar kon niks vinden. Een uur later ging zij opnieuw kijken, want ondertussen bedacht zij zich dat de zonnecollectoren door het gewicht van een pak sneeuw door het dak konden zijn gezakt. Of de CV ketel was ontploft, want die had ook af en toe kuren. Weer kon ze niks vinden…………….., maar om 6.50 uur stond Nico in onze badkamer met zijn voeten in het water. Het stroomde van bovenaf door het verlaagde plafond op de droger en de wasmachine en rakelings langs een elektrisch muurkacheltje. Nico ging die dag niet naar zijn werk, maar maakte het plafond open. Hij zag dat een stuk gips met stro van het oorspronkelijke plafond naar beneden was gedonderd. Nou, en met een verlaagd plafond van schrootjes als klankkast wil dat wel een knal geven. De lekkage kwam van het kleine balkonnetje, het zink was helemaal “gaar”. Met twee noodreparaties werd het dichtgemaakt, en later, in het vroege voorjaar kwam er een nieuw zinken dak op en maakte Nico een meteen nieuwe balkonleuning.

Ondertussen gingen we verder met de achterste zolderkamer………………………
Het werd een herhaling van de voorste, met dit verschil dat er nu ook een uitbouw met balkonnetje bij zat om op te knappen en te schilderen. Maar hier dus ook wanden en plafond afwerken, schuren, witten, schilderen, kastenwand bouwen, muur afwerken en laminaat leggen. De schuifdeuren in deze kamer werden rood geschilderd. Helaas kreeg Nico een longontsteking en schoven de werkzaamheden weer een eindje op……
In de maand maart schoot het lekker op en rond de Paasdagen 2010 werden de laatste zaken afgerond. Ondertussen hadden wij al wel begrepen dat een verbouwing meer kost dan je denkt. Eigenlijk wisten wij dat allang, maar dit was de eerste keer dat wij zoveel lieten doen door anderen en dat was soms even wat duurder dan gepland. Deze 2e etage was nu zó mooi geworden dat het zonde zou zijn er niets mee te doen. Immers, het was een appartement, bedoeld om op den duur te verhuren. Maar een student -zoals eerder- voor een aantal jaren wilden wij niet. Dat zou niet handig zijn wanneer wij zelf een deel van de 2e etage nodig hebben in verband met de vervolgverbouwingen.

En zó kwamen wij op het idee om tenminste één kamer, de achterste (“Rode”) te verhuren op basis van Bed & Breakfast. Het bleek een schot in de roos! Wie meer wil weten over onze B&B verwijzen wij met plezier naar www.deduijventil.nl

Klik hier voor alle foto’s van deze verbouwing

 ga verder naar de grote verbouwing: de eerste etage

Babykamer
Toen onze (tweede) zoon Paul werd geboren hadden we nog geen babykamer voor hem. Maar aangezien de huiskamer boven leeg was, hadden wij genoeg ruimte om ‘s nachts de wieg neer te zetten. Overdag mocht hij op de kraamkamer verblijven. Paul was 6 weken toen Nico in februari 1984 in de voormalige huiskamer van het bovenhuis weer een muur plaatste, zodat het twee kamers werden. De muur van het kleine kamertje zette hij wat meer in de voorkamer, zodat dit kamertje groter zou worden. Dit “vergrote” kamertje werd de babykamer.

De voorste kamer werd de slaapkamer van Mark, maar of we die meteen van een “slaapplateau” hebben voorzien weten we niet meer zo goed. In elk geval maakten wij toen of wat later van een deel van die kamer een kastenkamer, met daarboven een speel- / slaapplateau. Dit omdat de voormalige woonkamer veel te groot was voor een kind alleen.

Zolderuitbouw
In juli 1984 maakte Nico samen met “buurman Jos” een zolderuitbouw met balkonnetje aan de achterzijde, daar waar eerst de kinderkamer/logeerkamer was. De bedoeling was dat we die kamer er bij zouden gaan verhuren. Daarom maakte Nico van de werkzolder een keukentje voor de twee kamerbewoners die op de zolderetage zouden gaan wonen. Immers, in het benedenhuis was achter de keuken een nieuwe werkkamer annex logeerkamer gecreëerd. Een grotere plek dus voor alle gereedschap en toebehoren die nu eenmaal bij een klusser horen.

Badkamer
De keuken op de eerste verdieping was nu ook niet meer nodig en werd volledig gesloopt om er een badkamer voor onszelf van te maken. We wilden een ligbad en een aparte douche. Van dat ligbad hebben alle kinderen in onze familie veel plezier gehad, inclusief wijzelf natuurlijk.

Die badkamer was een flinke klus, maar omdat we gewoon de doucheruimte op zolder konden gebruiken, was er ook niet echt haast mee. En tussendoor hadden we natuurlijk ook de gewone onderhoudsklussen.

Nico begon in januari 1985 met de badkamer en voor de verjaardag van Jenny (18 febr.) van het volgende jaar was hij klaar. Een heel jaar hadden we dus nodig gehad om een badkamer te maken. Eigenlijk was zo’n dip in onze verbouwingsperikelen heel logisch, want de boog kan niet altijd gespannen zijn en blijven.

Schuur
In april/mei 1986 was het tijd voor een nieuwe schuur. We gebruikten ramen van het huis van (O)Pa en (O)Ma Duijf, want hun huis kreeg nieuwe puien. Die ‘bovenlichten’ van hun huis hebben vele bestemmingen in ons huis gekregen. Maar ook twee deuren kregen bij ons een herbestemming. Hergebruiken is natuurlijk heel milieuvriendelijk, maar in de jaren 80 leefde dat nog niet zo sterk als nu. Voor ons was het meer voor onze portemonnee. Nico gebruikte de oude fundering van de schuur, maar maakte hem ook een stuk groter.

Tuin
In de winter van 1987-1988 maakten we een nieuw tuinontwerp. We wilden het gras eruit hebben, want het groeide niet goed. Wat we ook deden, het gras werd niet mooi. Waarschijnlijk lag dat aan de grote boom achter in onze tuin, die gaf veel schaduw en trok veel water uit de grond.

Wij wilden graag verschillende terrassen in onze tuin, met makkelijke perken er omheen. Wij tekenden alles uit en met behulp van uit krantenpapier geknipte grindtegels en andere siertegels berekenden wij wat we nodig hadden.

In januari 1988 begon Nico met graven, de grond van de ene plaats moest naar de andere plaats, zodat er hoogteverschil tussen de terrassen zou ontstaan.

Zand moest er komen, veel zand! Jenny zag dat het zand van de zandbak van de basisschool werd ververst: Honderd kruiwagens gingen eruit en honderd met vers zand kwamen er in. Zij vroeg aan de kruiers wat zij met het oude zand deden. “Wilt u het hebben mevrouw?”, vroegen ze en beloofden 20 kruiwagens voor ons huis te dumpen. Wij waren niet thuis op dat moment, want we waren een andere auto aan het kopen. Tijdens de proefrit reden we door onze straat en schrokken ons een hoedje. Een enorme bult zand lag er op de stoep, – geen mens kon er meer langs- en alle kinderen uit de buurt speelden er in. Niet 20, maar alle kruiwagens waren voor ons huis gedumpt.

Dat werd een lange avond kruien om de stoep weer begaanbaar te maken en ook de dagen er na reed menig kruiwagen door de kamer naar achteren. Maar de tuin werd heel mooi met de verschillende cirkelterrassen en tot nu toe hebben wij dat –weliswaar links en rechts aangepast- nog steeds zo.

 ga verder naar onderhoud

Wij zouden in het bovenhuis gaan wonen en pas later het benedenhuis erbij trekken als de huurster eruit zou gaan. Wij huurden de naastgelegen bovenwoning en had een opzegtermijn van 3 maanden. Wij dachten 4 maanden nodig te hebben om te verbouwen en lieten een aannemer komen om een offerte te maken.

Er moest nogal wat gebeuren aan dit oude huis, hier een opsomming:

• Gas, water, elektra en afvoeren vervangen
• Balkonleuning vervangen
• Fatsoenlijke keuken met warm water
• Zolderkamers uitbreken en opknappen
• Toilet opknappen
• Alles behangen, schilderen en van vloerbedekking voorzien
• Woonkamer vergroten, 2 muren slopen
• Slaapkamer voor ons opknappen
• Badkamer realiseren
• Schilderen buitenkant

Het gaat hier alleen nog maar over werkzaamheden in het bovenhuis, met de huurster van de benedenwoning hadden wij afgesproken dat wij niets aan haar woning zouden doen en dat daarom de huur (ƒ 153,00 per maand) gelijk zou blijven.

De aannemer maakte een offerte die net zo hoog uitkwam als het koopbedrag van het huis, dus dat ging niet. We schrapten onze wensen en kozen alleen het meest noodzakelijke. Zo lieten we de aannemer alleen een dragende muur slopen, maar sloegen zelf een niet-dragende muur eruit. De rest van de verbouwing zouden we anders moeten aanpakken, dat moesten we namelijk zelf gaan doen.

Wel lieten we een schilder de voorkant van ons huis schilderen, want dat was in 25 jaar niet meer gedaan, vertelde onze benedenbuurvrouw. Er zat dan ook geen spat verf meer op.

Nico legde samen met zijn schoonvader gas- en waterleidingen aan. Een bevriende HTS- student legde de elektra aan. Dat deed hij op een bijzondere manier: alle groepen kriskras door elkaar, zodat wanneer één groep er uitsprong je op een kamer nooit helemaal zonder stroom kwam te zitten. Anno 2024 hebben we daar nog steeds profijt van.

Intussen “leerde” Nico snel en zette zelf een (gekregen) keukenblok met bovenkastjes in de oude keuken. Alle kamers knapten we met behulp van vrienden en familie zelf op: schilderen, behangen, vloerbedekking. De eerste kamer die in gebruik werd genomen was de voorste zolderkamer en wel door een kennis. Wij hadden haar eerst een kamer laten huren in het naastgelegen (huur-)huis waar wij nog woonden; dit om de hypotheekbank gerust te stellen dat het wel in orde zou komen met het geld. Als douche kwam er een noodoplossing op zolder: een open (2e hands) douchecabine met een royaal gordijn er voor. Niet ideaal, maar wel bruikbaar. Nog geen jaar later bouwde Nico er een fatsoenlijke badkamer.

In die tijd waren de subsidieregelingen nog ruim; de gemeente “prees” je als je een oud huis ging opknappen. Wij kregen subsidie voor het vergroten van de woonkamer (oorspronkelijk 3 kamertjes), het realiseren van een fatsoenlijke keuken, de nieuwe elektra en een jaar later zelfs voor de zolderbadkamer.

Die eerste verbouwing was binnen de gestelde tijd klaar en per 1 november 1979 woonden wij in ons “nieuwe” bovenhuis. Dat betekende niet dat wij al klaar waren, veel zaken hadden wij uit moeten stellen en zouden op een later tijdstip in de loop van de jaren moeten gebeuren.

Maar eerst even bijkomen en uitrusten en dat was maar goed ook. Jenny was inmiddels zwanger geworden en in juni 1980 werd het eerste kindje verwacht. Maar nog voor de bevalling werden er nog een paar klussen gedaan.

Zolder. In maart 1980 werd de achterste zolderkamer een babykamer en logeerkamer, gescheiden door een tussenwand met vouwdeur. Eerder zat er een vrolijk gordijn tussen de beide kamerhelften. Er kwam een nieuw dakraam bij, zodat beide kamers daglicht hadden. Ook werd deze kamer geïsoleerd met Isover- glaswol.

Balkon. In april 1980 werden de houten vlonders van het grote balkon een aantal keren in de carbolineum gezet. Jenny had inmiddels zwangerschapsverlof en hanteerde de kwast. Dat dit ongezond was voor moeder en kind wist men toen nog niet….

Badkamer. In mei 1980 vonden we nog tijd en energie om op zolder een gewone badkamer te realiseren. Tot dan toe hadden wij ons gered met een losse douchecabine op zolder met een gordijn ervoor. Nu wilden we badkamer met een deur die op slot kon en wel op een eenvoudige, snelle manier vanwege de naderende bevalling. Het mocht ook niet te veel geld kosten en daarom plakten wij waterbestendig schuimvinyl op de gipsplaatwanden, in plaats van tegels. Van de gemeente kregen we er nog subsidie voor ook! Dat waren nog eens tijden! Tijdens het aanleggen van de badkamer zorgde Nico er steeds voor dat de losse douchecabine ergens op de lege zolder aangesloten was, zodat we toch konden douchen. En wat ook mooi was: voor de geboorte van onze oudste zoon Mark was het klaar!

Trappenhuis. In december 1980 knapten we het trappenhuis op met de kwast. Er kwam gaas langs de trapspijlen, want het hoofdje van nieuwsgierige Mark paste net door die spijlen. Stel je voor dat het vast kwam te zitten!

Balkon. In mei 1981 verving Nico de balkonleuning door een nieuwe. De oude was totaal verrot. Ook hier kwam gaas langs de kant, om te voorkomen dat er ongelukken met ons kind zouden gebeuren.

Dak. In september 1981 heeft Nico samen met de buurman van nr. 31 zijn en onze dakbedekking vervangen. En terwijl de mussen van het dak vielen tijdens de bezigheden op nr. 31, goot het van de regen toen ons dak aan de beurt was. Het water kwam tot aan de begane grond!

Jaren later is er (in april 2000) in samenwerking met de hele rij van 6 woningen een geheel nieuw dak met isolatie opgekomen. Wij kregen daar zowel subsidie als isolatiepremie voor.

Wij dachten zo’n 10 jaar in het bovenhuis te wonen, maar de tweede verbouwing kwam eerder dan verwacht.

 ga verder naar de tweede verbouwing

Het idee was dus om zo’n 10 jaar in het bovenhuis te wonen en al die tijd zouden wij onze benedenhuurster niet de huur opzeggen.

Maar het liep allemaal anders. ‘Oma de Boer’ – zoals onze zoon Mark haar inmiddels noemde – had een seniorenwoning gevonden vlakbij, op de hoek van onze straat. Zij ging er dus uit en het benedenhuis kwam leeg! Omdat wij nog helemaal niet toe waren aan een nieuwe verbouwing was het plan om het benedenhuis in gedeelten te gaan verhuren aan kamerbewoners. Daartoe moest er wel het een en ander gebeuren………….. In elke kamer warm en koud stromend water, een douche en fatsoenlijke keuken. Dat zou nogal wat werk worden en zó duur dat we gaandeweg besloten om het benedenhuis voor onszelf te gaan verbouwen. Dan zou er ook geen probleem zijn met “huurbescherming” wanneer we in een later stadium het benedenhuis er bij wilden betrekken. En het zou een hoop gesjouw met boodschappen en de kinderwagen schelen!

Verhuurkamer. In augustus 1982 begonnen we, terwijl Nico nog aan het herstellen was van een fikse longontsteking. Wij begonnen –net als in het bovenhuis- met een verhuurkamer, zodat ook tijdens de verbouwing er wat geld binnen zou komen. Het betrof de kamer achter de keuken, die er volgens de archieven later is aangebouwd. Deze verbouwing van het benedenhuis was een grote klus, die duurde van augustus 1982 tot november 1983. Ook hier moest het nodige gebeuren en het leek soms alsof wij op “herhaling” waren.

Hier een beknopte opsomming van de werkzaamheden:

• Gas, water, elektra en afvoeren vervangen;
• Fatsoenlijke keuken;
• Toilet verplaatsen van de kelderingang naar de “trapkast”;
• Woonkamer vergroten, 2 muren slopen en een deel van de keukenmuur;
• Alles behangen, schilderen en van parket voorzien.

Nico had inmiddels zoveel ervaring opgedaan tijdens de verbouwing van het bovenhuis, dat hij besloot om het benedenhuis helemaal zelf te doen. Wel wilden we een stukadoor het beschadigde oude plafond met ornamenten laten opknappen, maar die bleek er geen zin in te hebben; “Mep maar weg, schroef er maar gipsplaat onder en dan kom ik het wel afstrijken”. Dàt wilden wij dus niet en samen met tientallen kilo’s “Plafondplast” van Alabastine hebben wij er een mooi plafond van gemaakt, dat zelfs nu amper een scheurtje of bladder laat zien!

Af en toe kwam er hulp van een vriend, zus of zwager en dan werd de klus meteen wat lichter en luchtiger. Bijvoorbeeld bij het plafond afsteken en de rioolbuis vervangen.

Van de twee huizen werd één huis gemaakt, nummer 33a verdween, ook bij het Kadaster. Maar tot het laatste moment lieten wij de muur tussen de beide gangen er in zitten. Wij hadden namelijk bij de buurman -die eenzelfde verbouwing deed- gezien hoeveel stof er in je bovenhuis komt wanneer je die muur er eenmaal uit hebt. Wij kozen dus voor om steeds de ene voordeur uit en de andere voordeur in te gaan.

Wel had Nico de elektriciteit eind december 1982 zover vernieuwd dat hij op de laatste dag van dat jaar de beide groepen op elkaar aan kon sluiten. Dat was trouwens een klus die door een installatiebedrijf gedaan moest worden. Jenny wist ook van niks, want zij werkte die oudejaarsavond, maar bij thuiskomst bleek het allemaal al klaar te zijn.

Mark was 2 – 3 jaar oud tijdens deze werkzaamheden en vermaakte zich wonderwel met zijn eigen plastic gereedschapset in het benedenhuis. Later mocht hij zelfs met een echte hamer spijkers in een oude deur timmeren. Vanwege Mark hebben we tijdens de verbouwing ook de tuin naar onze smaak aangelegd. We wilden graag alvast van de tuin genieten, ook al woonden we nog boven. Het jaar ervoor hadden wij vanaf het balkon aantekeningen gemaakt om te weten welke planten en struiken moesten blijven staan of verplaatst worden. In de winter maakten we de plannen.

Tuin. In mei 1983 legden wij samen de tuin aan en Jenny zaaide meteen spinazie in haar moestuin. De graszoden die voor een snel groen gazon zorgden konden vlak voor Mark ‘s derde verjaardag belopen worden. Overigens stond er al jaren een boompje van ons in deze tuin. Oma de Boer vond het destijds prima dat wij de placenta van Marks geboorte in de tuin begroeven en daar bovenop een boom plantten. De tuin werd een heerlijke plek om te spelen en na te genieten van een drukke klusdag.

Keuken. In de zomer van 1983 werkte Nico aan de nieuwe keuken. Jenny had bij een bouwbedrijf een “kilometer” aanrechtblad met twee spoelbakken op de kop getikt. Dat aanrechtblad werd de basis van onze keuken, het was zelfs te lang en ook op andere plaatsen in ons huis kom je nog delen van tegen. Bij een houtbedrijf had Jenny voor ƒ10,00 per stuk grenen deurtjes gezien en we kochten ze allemaal. De deurtjes werden gebruikt voor de aanrechtkastjes en voor de eetbar. De laatste kon dan in de winter afgesloten worden om op die manier veel stookkosten te besparen.

Centrale verwarming of parket? Een verbouwing kost altijd geld, beter gezegd: altijd véél geld. Wij moesten al vroeg kiezen of we CV wilden of parket, want destijds was dat ongeveer even duur. Allebei konden wij toen niet betalen. De loodgieter waar wij alles kochten rekende voor ons uit dat wij met voldoende kachels veel zuiniger zouden stoken dan met CV. Dat sprak ons wel aan en daarom kozen wij niet voor CV maar voor een mooie vloer. Die massieve beuken parketvloer van 24 mm die Nico toen zelf in de herfst van 1983 er in heeft gelegd, heeft er 28 jaar in gelegen. Bij de laatste verbouwing in 2011 is het er uitgegaan en is een deel in de werkkamer gelegd.

Intussen was Jenny voor de tweede maal zwanger geworden en juist de wetenschap dat er weer een kindje bij zou komen gaf de verbouwing de juiste “boost” voor het laatste deel. Begin november verhuisden de keuken en de huiskamer naar beneden en op 12 november 1983 werd het benedenhuis feestelijk ingewijd en konden wij van een verbouwingspauze genieten. Maar niet voor lang, want er waren in het bovenhuis nu enkele lege kamers (huiskamer en keuken) die opnieuw een bestemming zouden krijgen. Maar dat zouden we in een “Tussendoorverbouwing” gaan doen.

 ga verder naar de tussendoor-verbouwing

Er zijn al tekeningen van ons perceel uit 1869; toen was het nog allemaal bouwland of weiland aan de Philosofenallee. Eigenaar is dan Adrianus Marinus van Roijen. In 1897 komt de eerste tekening van wat de bedoeling is met de bouw van huizen op dat stuk grond.

Vlak voordat onze rij van zes huizen wordt gebouwd is een zogenaamde “veldkaart” gemaakt. Op de afbeelding is te zien dat er geen achtertuinen zijn en dat het stuk land achter de huizen helemaal aan nr. 31 toebehoort. Zie pijl. Er zit een sloot waarin iedere bewoner zijn wc-tonnetje leegt. Wij hebben nog een mevrouw gekend in onze straat die zich dat nog kon herinneren.

Tussen 1884 en 1896 worden diverse percelen gebouwd aan deze weg, onze Philosofenallee. Onze rij van 6 huizen wordt in 1903 gebouwd, naar een ontwerp van architect G.G. Post. Oorspronkelijk gebouwd als boven- en benedenwoningen. Eigenaar en aannemer is dan Klaas Admiraal, (timmerman, Zwolle , Vondelkade 28).

Al snel blijken de benedenwoningen te klein voor een gezin en wordt in 1906 achter alle benedenwoningen een extra kamer gebouwd. Bijkomend voordeel is dat de bovenwoningen ineens een extra groot balkon krijgen. Helemaal in vergelijking met het oorspronkelijke balkonnetje tussen de keuken en het buitentoilet.

In dat zelfde jaar wordt het ‘achterland’ verdeeld tussen de 6 woningen en krijgen die er een achtertuin bij. Zie afbeelding rechts.

Ook de kadastrale nummering wordt dan aangepast en is wordt het huidige B 2309 t/m B 2314.

In 1920 of 1921 verkoopt dhr. Admiraal een aantal (5?) huizen, waaronder de onze. De nieuwe eigenaar van ons huis wordt Gerrit van Dijk, varkenskoopman te Zwolle, Jachtlaan 22. We kunnen geen straat met die naam in Zwolle vinden, wel in Wezep. Volgens het kadaster erft zijn weduwe het huis in 1924, dat is mw. Van Heerde. Maar in het koopcontract wat wij uit die tijd hebben staat dat mw. van Heerde het uit een akte van scheiding krijgt. Zie hieronder.

01-08-1924: Mevrouw Hendrika van Heerde, wonende te Apeldoorn, krijgt het huis in bezit door een akte van scheiding. Zij heeft waarschijnlijk niet in het huis gewoond, of het moet voor 1924 zijn geweest, toen ze nog getrouwd was met Gerrit van Dijk.

01-12-1932: Mevrouw van Heerde verkoopt het huis middels een veiling in Odeon voor een bedrag van ƒ 6.205,00 aan mejuffrouw Cornelia Galenkamp, winkeljuffrouw, wonende aan het Gasthuisplein 3a in Zwolle.

Mevrouw van Heerde is op dat moment buiten gemeenschap van goederen gehuwd met Johan Everhard Gerrit van Buuren staat in het koopcontract te lezen.

In het koopcontract is dan al sprake van een huurder in het bovenhuis, namelijk de heer Tiemen Koopmans. De maandelijkse huur die hij moet betalen bedraagt ƒ 28,17 per maand. De familie Koopmans bewoont het bovenhuis tot wij het in 1979 kopen. Dat zijn op dat moment de al oude ongetrouwde dochters van Tiemen Koopmans, Anna en Pietje Koopmans. Wij weten niet of mejuffrouw Galenkamp zelf in het huis gewoond heeft, bijvoorbeeld in het benedenhuis. In het koopcontract wordt namelijk vermeld dat het benedenhuis ‘terstond’ vrij van huur” is. Dus het zou heel goed kunnen.

01-03-1951: Mejuffrouw Galenkamp verkoopt het huis voor ƒ 7.200,00 aan de heer Julius Walther de Leeuw, koopman te Zwolle. Hij woont aan de Nieuwstraat 65 te Zwolle Deze meneer heeft dan meerdere huizen in Zwolle in zijn bezit. De makelaar bij de verkoop is dhr. G.J. Meijerink te Zwolle en bij notaris A.J. Tom te Zwolle passeert de akte.

Wanneer hij in 1959 overlijdt, erft zijn zus het huis, mejuffrouw Elisabeth de Leeuw. Helaas hebben wij daar geen papieren van, maar zij woont dan aan het van Nahuysplein 16 staat in ons koopcontract. In die tijd moet mevrouw de Boer-Hazewind er met haar man al in het benedenhuis gewoond hebben als huurders, want zij woonde er al bijna 25 jaar toen wij het huis in 1979 kochten. In de jaren ’60 woont Henk Oosting een tijdje in de voorkamer van het bovenhuis nr. 33a en is dan kostganger bij de dames Koopmans. Later is hij onze buurman als hij nr. 32 en 32a koopt, maar dit terzijde.

07-03-1978: Mejuffrouw de Leeuw overlijdt en het huis wordt geërfd door haar drie nichten, Cato Ilan de Leeuw, Betty Lehem- de Leeuw en Vera Baginsky-de Leeuw. Deze nichten wonen in Israël en hebben eigenlijk geen belangstelling voor dit oude -slecht onderhouden- huis. Zij stellen een zaakwaarnemer aan, de heer Marcus, die in 1979 het huis in de verkoop doet.

18-06-1979: Nico Duijf en Jenny Duijf-Flobbe tekenen de koopakte en het huis is dan van hen. Dat lijkt makkelijk…..

Hoe gaat dat…..? Jenny woont vanaf februari 1976 als huurster in één van de bovenwoningen, naast ons huidige huis, op nummer 34a. In januari 1979 trouwt Nico “er bij in”. Enkele maanden later overlijdt een van de zussen Koopmans (onze buurvrouw van nummer 33a); de overblijvende zus moet noodgedwongen naar een verzorgingshuis omdat ze praktisch blind is en altijd door haar zus werd verzorgd.  Het hele huis (de nrs. 33 en 33a) komt ‘op de markt’ en wij als naaste buren hebben daar wel interesse in.

Mevrouw de Boer, die in het benedenhuis woont, heeft de eerste keus. Maar zij ziet het vanwege haar leeftijd niet zitten om huiseigenaar te worden van dit oude en slecht onderhouden pand. Achteraf had zij dat wel moeten doen, vertelt zij later, en daarna aan ons verkopen, want zij krijgt een vraagprijs van ƒ 40.000 te horen. Wij zijn op dat moment de derde gegadigden. De heer Marcus, van oorsprong joodse slager, is de zaakwaarnemer voor de nichten in de verkoop van het huis.

Op een -voor ons- mooie dag zijn wij ineens de eerste belanghebbenden geworden. Dat de prijs bijna verdubbeld is heeft volgens dhr. Marcus te maken met het feit dat hij niet wist dat het bovenhuis “vrij” kwam. Vreemd, want juist door het overlijden van een der zussen Koopmans komt het bovenhuis leeg. Maar goed, wij zijn jong en willen dolgraag dit huis kopen, want we zien vele mogelijkheden voor de toekomst. Dus gaan we ervoor.

In juni 1979 worden wij eigenaar. Dat heeft nogal wat voeten in aarde, want Nico heeft op dat moment geen vast werk en Jenny verdient met haar verpleegsterssalaris niet voldoende om een huis te kopen. Maar de hypotheekbank stemt er (op de verjaardag van Nico, leuk cadeautje!) mee in dat wij de huur van het benedenhuis en de huur van een kamerbewoonster kunnen zien als inkomsten. Op deze manier is ons inkomen voldoende voor een hypotheek.

Toch klopt het niet helemaal……… Tijdens het tekenen van de koopakte vertelt Jenny dat zij verbaasd is dat geen enkele bank vlot een hypotheek wilde verstrekken, maar dat deze bank zelfs een hypotheek geeft op het bedrag van de vrije verkoopwaarde! Daar schrikt de hypotheekverstrekker van, het blijkt een pure vergissing!

Wij hebben al getekend dus kan het niet meer teruggedraaid worden en dat is maar gelukkig voor ons. Vlug wordt er een constructie bedacht waarbij de waarde van ons huis flink omhoog wordt geschroefd (“telefonische taxatie”) en het hypotheekbedrag (tophypotheek, i.v.m. de noodzakelijke verbouwing!) waar wij voor hebben getekend nog onder de nieuwe executiewaarde komt te liggen. Het is uiteindelijk helemaal goed gekomen en wij wonen anno nu nog steeds met veel plezier in dit huis. Daar hebben wij wel veel voor moeten doen, daarover kunt u via de linken onderaan deze pagina meer lezen.

In 2016 kregen wij diverse foto’s van iemand wiens familie van 1916 tot 1928 op nr. 32a heeft gewoond. De foto’s laten zien dat er toen nog geen voortuinen waren. Wanneer en hoe die er gekomen zijn hopen wij nog eens te weten te komen. Ook hebben wij nooit geweten dat er in ons huis een bedrijf in gasolie van Texaco heeft gezeten. Bijzonder!

Monumentenzorg beschrijft het huizenblok als volgt:

Rij van zes huizen in Jugendstilvormgeving, gebouwd in 1903 door aannemer K. Admiraal. Het ontwerp werd geleverd door de Zwolse architect G.G. Post.
Blok van zes panden, opgetrokken vanuit in hoofdvorm rechthoekige plattegrond in roze en witte kalkzandsteen. Twee bouwlagen onder een afgeknot schilddak. Symmetrische voorgevel met drie risalieten (gedeelte van de gevel dat naar voren uitspringt) van twee travee (vlakverdeling van een gevel), met ieder ingangsportieken in hoefijzerboogvorm met gepleisterde aanzetblokken. Er boven twee vensters onder brede segmentboog of hoefijzerboog. Linker en rechter risaliet bekroond door dakkapel met voluten (versiering) en overstekend kapje, centrale topgevel. Vensteropeningen afwisselend segmentboogvormig, geknikt of rechtgesloten. Horizontale geleding door plint, waterlijsten en overstekende gootlijst op houten consoles. Witte kalkzandsteen toegepast in in gevelbanden, bogen en profielen.
Object van algemeen belang voor de gemeente Zwolle vanwege zijn architectuurhistorische en stedenbouwkundige waarde.

NB: In 1987 werd ons huis op de gemeentelijk Monumentenlijst geplaatst.

Bijgewerkt augustus 2019

• De eerste verbouwing
• De tweede verbouwing
• De tussendoor-verbouwing
• Onderhoud
• De grote verbouwing: tweede etage, eerste etage en begane grond