Mijn Tweede oogoperatie: Blefaroplastiek onderoogleden
Mijn tweede en tevens laatste operatie aan mijn Gravesogen betrof de onderoogleden. Het door de ziekte ontstoken vet en spierweefsel hadden wallen achtergelaten en die zouden verwijderd worden. Dokter S., mijn oogarts van het AMC, had eerst een algemene aanvraag tot vergoeding bij mijn ziekenfonds gedaan, maar omdat daar geen reactie op was gekomen, vroeg hij het eind januari 2004 persoonlijk aan. Daarop kreeg ik een brief van mijn ziekenfonds met de vraag door middel van foto’s de noodzaak van de ingreep aan te tonen. Heel logisch, maar toen ik er mee bezig ging ook heel confronterend! Ik deed er een begeleidende brief bij met uitleg en ik vermoed dat het juist die brief is geweest die de toestemming tot vergoeding van deze ingreep bewerkstelligd heeft. Later vertelde dokter S. mij dat ik zijn eerste ziekenfondspatiënt was die de correctie aan de onderoogleden zó vlot vergoed kreeg. Maar ik had er dan ook heel wat voor moeten doen!
Maandag 18 oktober 2004
Na negen maanden wachten was het dan zo ver en moest ik mij om 13.30 uur melden op de verpleegafdeling Oogheelkunde. Ik was daar al een keer eerder geweest, namelijk voor het verwijderen van mijn hechtingen na mijn operatie aan de bovenoogleden vorig jaar. Ik kende het wachtkamertje en de behandelkamer dus. Het werd een gezellige wachttijd, want mijn schoonzus Joke kwam even langs voor een praatje. Zij had die dag een cursus in het ziekenhuis. Ook was er een groep patiënten die de hele dag op gezette tijden hun oogdruk moesten laten meten. In de loop van de middag waren deze mensen goede bekenden van elkaar geworden!
Dokter S. kwam even langs om een hand te geven en ik vroeg hem meteen of het mogelijk was om behalve het ontstoken vetweefsel ook het overtollige huidweefsel weg te halen. Hij knikte instemmend.
De operatie
De operatie vóór mij liep wat uit en dat werd mij door de verpleegkundige meegedeeld, tijdens het oogdruppelen. Iets na half drie nam zij mij mee naar het behandelkamertje om mij in de stoel te instaleren en klaar te maken voor de ingreep. Ik vond de stoel waarop ik lag niet zo lekker liggen als die van vorig jaar op de dagbehandeling, maar zuster S. deed haar uiterste best om mij in een lekkere houding te krijgen. Twee dokters kwamen om mijn onderoogleden af te tekenen met een viltstift en daarna kwam dokter S. om alles weer opnieuw te doen. Dat vond ik wel komisch, ha, ha, ha!
Foto's
Ik kan nu wel een hele verhandeling gaan geven over wat er nu precies aan mijn oogleden is gedaan, maar ik ben bang dat ik dan belangrijke dingen oversla. Ik kon de operatie immers zelf niet zien? Ik kan beter verwijzen naar de foto’s genomen door D. de co-assistent die mee kwam kijken. Hij heeft prachtige opnamen gemaakt!
Aanvankelijk was ik niet van plan om ook van deze ingreep foto’s te laten nemen. Ik meende dat het om een kleine operatie, of wel ‘ingreepje’ ging (zó werd het ook bij de balie genoemd: “O, u komt voor een ingreepje mevrouw?”). Maar dokter S. vertelde mij meteen dat dit een serieuze ingreep was, maar ‘grapte’ wel dat het zes uur zou duren. Daarop heb ik gevraagd of iemand –die niets te doen had- de digitale camera bij mijn man wilde ophalen en foto’s maken. Achteraf ben ik hier heel erg blij mee, want de opnamen zijn schitterend geworden! Met dank aan de co-assistent dus!
Deze keer heeft dokter S. mijn beide ogen zelf gedaan en werd hij door een vrouwelijke arts geassisteerd. Helaas ben ik haar naam vergeten, maar zij was fantastisch! Er werd begonnen met mijn rechteroog en ik kreeg de indruk dat die niet zo moeilijk was. Pas toen mijn linkeroog aan de beurt was kreeg dokter S. last van zijn rug. Het was toen al meer dan twee uur later en ik vroeg mij hardop af of mijn man wist dat het zo lang zou duren. Gelukkig was dat wel het geval, Nico werd geregeld op de hoogte gehouden hoe ver mijn operatie vorderde.
Meer verdoving
Mijn linkeronderooglid was een stuk moeilijker te opereren. Niet alleen omdat er veel meer vetweefsel zat dat verwijderd moest worden, ook omdat het daar wemelde van de bloedvaatjes. Om de millimeter (ik neem aan dat dit iets overdreven was) vond dokter S. een bloedvaatje dat hij dicht moest schroeien, het werd dus wel een bloederige toestand! Ik herinner mij van vorig jaar dat ook toen mijn linkeroog meer bloedde dan rechts. De ingreep was ook niet helemaal gevoelloos en pijnloos. Mijn rechteroog werd één keer bijgespoten met verdoving, maar bij mijn linkeroog moest dit wel twee maal herhaald worden! Tijdens het spuiten en ook wanneer ik met mijn voeten wiebelde vanwege de pijn, voelde ik een hand die mij gerust stelde. Ik neem aan dat dit de hand was van zuster S. maar ik kon haar niet zien. Die hand gaf een dusdanig geruststellend gevoel, dat ik onmiddellijk kalm werd. Ook overspoelde mij het gevoel dat ik juist dit beroep als verpleegkundige zelf vaarwel zou zeggen, omdat mijn lijf die inspanning niet meer aan kon. Jammer!
Dat kwam ook een beetje door de ode die dokter S. gaf aan het verpleegkundig beroep als zodanig en aan mij als neurologieverpleegkundige in het bijzonder.
Klaar
Al met al duurde de hele ingreep 2 ¾ uur en dat was drie kwartier langer dan de bovenoogleden vorig jaar. Dokter S. kwam te laat op een vergadering, maar dat vond hij niet erg, want daar had hij toch al geen zin in, vertelde hij. Zuster S. had een uur overgewerkt, maar verzekerde mij dat zij die tijd weer terug zou krijgen. En ik? Ik was helemaal stijf van die stoel en met een recept in de hand liet ik mij neervlijen op het echte bed in het wachtkamertje.
Daar kon ik even bijkomen met een ijsmasker op mijn ogen, voordat mijn man en ik weer naar huis reden, in de hoop en verwachting dat mijn ogen nu nóg mooier worden!
Dat het toch een pittige ingreep was geloofde ik de volgende dag pas echt, nadat dokter S. mij thuis opgebelde om te informeren naar mijn welzijn. Ondertussen waren mijn ogen opgezwollen en blauw geworden en ook kreeg ik wat temperatuursverhoging. Ik heb het dus echt rustig aan moeten doen om het herstel niet te forceren. Ik liet mij dan ook pas na anderhalve week weer eens op de werkvloer zien. Deze foto laat zien wat het resultaat is geworden. Dat resultaat heb ik mede verkregen door de adviezen die ik van het ziekenhuis had gekregen. Samen met mijn eigen ervaringen heb ik ze opgeschreven. Klik op het woord: Tips na Blefaroplastiek
