Verslagje van mijn (eerste) oogoperatie
Woensdag 13 augustus 2003
Het was zo ver en ik mocht mij om
9.00 uur melden op het dagcentrum van het
AMC voor een
ooglidverlengende operatie en Blefaroplastiek Daarvoor had ik 14 maanden op de
wachtlijst gestaan, waarvan 6 maanden eigenlijk echt, want pas in februari werd
er ingevuld dat ik vanaf mei 2002 wachtend was op een operatie. Destijds was
nog niet geheel bekend om wat voor operatie het zou gaan. Aanvankelijk kozen
dokter S. en dokter B. onafhankelijk van elkaar voor een Orbitadecompressie om zó
mijn ietwat uitpuilende oog weer in zijn oogkas te krijgen. Maar bij nader
inzien vond dokter S. de uitpuiling van 2 mm toch te minimaal en stelde voor een
ooglidverlenging van het rechteroog (mijn “Gravesoog”) te doen en een
Blefaroplastiek aan beide ogen. Eigenlijk is dit de derde operatie is de serie
van drie die passen bij Gravesogen:
1) Orbitadecompressie.
2) Scheelziencorrectie
3) Ooglidcorrecties
Zenuwen
Ik begon dus met de laatste operatie, maar wist niet waar ik nu precies aan begon. Omdat elke Gravesogenpatiënt weer anders is, was er ook weinig informatie te vinden. Dokter S. had ook gezegd dat hij ter zijner tijd naar bevind van zaken zou handelen en dat moest ook wel, want ondertussen waren mijn ogen ook nog erg verbeterd! Ik hoopte maar dat hij me niet naar huis zou sturen!
En zo zat ik dan die woensdagmorgen om 9.00 uur samen met mijn man aan een kopje ziekenhuiskoffie. Men had mij de dag tevoren gezegd dat ik nuchter moest komen na een ontbijtje van een beschuitje en een kopje thee. Maar omdat wij uit Zwolle moesten komen en de files voor wilden blijven door zeer vroeg te vertrekken, nuttigden wij ons ontbijtje dus ook vroeg. Daarom koos ik er voor gewoon te ontbijten, en dat is normaal gesproken ook niet veel. Ik was dus blij met de koffie, daar knapte ik lichamelijk weer wat van op. Maar psychisch knapte ik af daar op dat zaaltje met wachtende en terugkomende oogklanten. En hoe meer er gebeurde en werd verteld, hoe meer ik daar psychisch last van kreeg. In mijn dossier las ik dat ik aan mijn beide ogen werd geopereerd, maar wat precies wist ik nog steeds niet. Van te voren werd ik een paar keer gedruppeld, zodat de cornea (witte deel van de ogen) wat gevoelloos werd. Daardoor zou ik spettertjes vocht en bloed tijdens de operatie niet voelen.
Operatiekamer
Om half elf werd ik wandelend in operatiekleding en met hoesjes over mijn schoenen naar de operatiekamer gebracht, nadat ik het record “plassen voor operatie” had gebroken. En dat zonder plaspil, want die had ik niet genomen die ochtend. Op de operatiekamer werd ik helemaal rustig, alles moest nog voor mijn ingreep klaargezet worden en mijn nieuwsgierigheid als verpleegkundige won het van mijn bangheid voor het onbekende. Ik vroeg of iemand digitale foto’s wilde maken en legde aan die persoon uit hoe de camera werkte. Zij wilde wel even zeker weten of ik echt bedoelde dat ik foto’s van de operatie –met bloed en al- wilde hebben. Ik verzekerde haar dat ik plaatjes wilde hebben van alles wat ik zelf niet kon zien. Dat idee om foto’s te maken kwam trouwens de avond tevoren van mijn zoon Paul, toen ik hem vertelde dat ik het zó erg vond dat ik niet kon zien wat ze gingen doen.
Op de operatiekamer kwam een mevrouw binnen met een heel grote (ouderwetse) bril, mijn mond viel open van verbazing over zo’n montuur, maar ik bedacht mij dat zij misschien veel moest zien!! Dat bleek al snel, want ze begon aan mijn ogen te plukken. Daardoor kreeg ik het vermoeden dat zij mij zou opereren en met alle moed die zo vlak voor de operatie nog in mij zat, vroeg ik of dokter S. nog kwam. Al gauw begreep ik dat dit niet de bedoeling was, dus bleef ik volhouden dat ik alleen door hem geopereerd wilde worden! Anders had ik wel in Zwolle geopereerd kunnen worden, daar doen ze dit ook, riep ik er nog achteraan. Gelukkig werd er toen gebeld, ik kon niet goed horen wat er werd gezegd, maar even later stapte mijn bruinogige “vriend” naar binnen. Pfff...gelukkig!
De operatie
De verdovingsprikken werden eerst in mijn rechteroog gedaan en ik moet heel eerlijk zeggen dat -ondanks dat mijn voorgangers allemaal zeiden dat het achteraf meeviel- ik het erg pijnlijk vond. Nu is de naald niet eens zo’n lange hoor, maar 2½ cm en ook niet een dikke, zag ik, (niet dikker dan zo’n anti-trombose-prikje) maar de plaats waar gespoten wordt zijn pijnlijke plaatsen. Dokter S. had eerst met een stift op mijn oog afgetekend wat er aan huid weg moest en toen de verdoving ingewerkt was begon hij te snijden, te knippen en te branden. Dat laatste rook ik! Eerst werd het spiertje losgemaakt en werd bepaald hoe laag het ooglid moest komen. Daarvoor moest ik gaan zitten met de hele rataplan! Ik merkte dat ik een hechtingdraadje aan mijn ooglid had waar wat aan getrokken werd, oei dat was pijnlijk! Ik vond de ingreep aan dit rechteroog toch wel erg gevoelig hoor, ik kon zelfs door het dunne slijmvlies van het ooglid heen “zien” dat er iets aan dat spiertje werd gedaan. Net alsof je onder water kijkt. In dit geval zag ik blijkbaar een pincet of chirurgisch mesje dat op het weefsel drukte. Geen gillende pijn hoor, alleen gevoelig en je verwacht elk moment dat het erger wordt, net als bij de tandarts. Telkens lichtte mijn ooglid wat op door dat draadje en “au” wat deed dat licht van die operatielamp zeer in mijn ogen! Ik hoorde dokter S. zeggen dat mijn rechterpupil ook wat vergroot was, waardoor het felle licht pijnlijker was. Pas later realiseerde ik mij dat ik vaker pupilverschil heb gehad, waar niemand ooit iets mee heeft gedaan, en dat terwijl ik als neuro-verpleegkundige dit vaak heb gemeld. En natuurlijk hadden de oogdruppels hier ook aan meegewerkt. Het hechten van dat oog heb ik ook gevoeld, maar toen was het al bijna klaar.
Ondertussen werden de verdovingsprikken in mijn linkeroog gezet. Gek, was minder pijnlijk, ook de hele operatie aan dit oog was niet pijnlijk, voelde als gekriebel over mijn oogharen! Ik kreeg nog een pijnstillend druppeltje in het rechteroog en een lekker nat/koud kompres er op, omdat juist dat oog mij pijn bleef doen. Ik heb achteraf de indruk gekregen dat mijn ogen misschien ook wat uitgedroogd waren op dat moment, want dat natte gaasje gaf al verlichting.
Gezellig
Tijdens de operatie hield dokter S. mij gezellig aan de praat. We hebben het gehad over de kerken (hij dacht dat er zoveel Gereformeerden woonden in Zwolle, waarop ik zei dat er eentje onder hem lag), over de Librije die een Michelinster erbij had gekregen en of het eten daar werkelijk zó lekker was. Ik vertelde hem dat ik daar nog nooit ben geweest, omdat ik dat niet kan betalen van mijn eenvoudige salaris. Daarop kreeg ik een hele verhandeling te horen over de schandalig lage lonen van verpleegkundigen! Een prachtman! Ik kwam er ook nog achter dat hij mijn kaakchirurg goed kent en ik liet mij ontvallen dat ik dat zo’n knappe man vond, qua uiterlijk. Dokter S. beaamde dat en zei dat hijzelf een 'oude' man was, wat helemaal niet waar was hoor. Dus ik haastte mij dan ook om dat te zeggen! Ik schrijf dit hier neer zodat ik nooit zal vergeten dat ik door deze gesprekken daar volkomen ontspannen lag. Heel even… in het begin, toen ik dat felle licht in mijn rechteroog scheen, voelde ik een ‘spanning’ opkomen, maar door deze gezellige praatjes was dat zo weer voorbij.
Het linkeroog werd door dokter C. geopereerd en af en toe vroeg ze aan mij: “open your eyes, please”. Dokter S. leerde haar ook een manier om zoveel mogelijk vetweefsel weg te halen en de assistent arts aan de andere kant van me (die dokter S. met mijn rechteroog had geassisteerd) vertelde mij dat alleen dokter S. zoveel vetweefsel weghaalde, dokter B. veel minder! Dokter S. legde aan zijn assistenten uit dat hij dat altijd bij Gravespatiënten deed en dat hij daar een speciaal apparaat voor gebruikte, de “Calter”, begreep ik. Dat laatste weet ik niet goed meer, want hoewel ik van te voren dacht wel wat te kunnen zien, heb ik mijn ogen gesloten gehouden. Dat was toch het beste, want ik had veel last van de operatielamp en als je één oog beweegt, beweegt het andere oog ook en dat mag niet, want daar werd aan gewerkt. Terwijl dokter C. dus aan mijn linkeroog werkte, dat geen spierverlenging nodig had, maar gezien het aantal rode gaasjes wel een bloedinkje had gekregen, ging dokter S. even met de volgende patiënt en met mijn man praten. Zodoende wist mijn man dus ook al wat er gedaan was aan mijn oogjes. Tijdens het hechten van mijn linkeroog –waar ik overigens niets van voelde- hoorde ik dokter S. zeggen dat dit beslist geen cosmetische maar een medische ingreep was geweest, immers, mevrouw kon haar rechteroog niet sluiten! Ik geef eerlijk toe dat deze opmerking wel goed voelde. Nogmaals moest ik overeind komen om het resultaat te laten beoordelen en toen was het klaar! Dokter S. legde uit dat mijn rechterooglid nu lager stond dan mijn linkerooglid, maar dat hij verwachtte dat dit zou verbeteren. Zo niet, dan zou over enkele maanden een tweede operatie nodig kunnen zijn. Dat zelfde geldt voor mijn onderoogleden met de bekende “Graveswallen”. Die ingreep kon niet gelijktijdig met deze ingreep plaats vinden, helaas. Maar eerst het resultaat van deze operatie afwachten en dan beslissen over wat er verder moest gebeuren, was het devies.
Klaar
De ingreep heeft 2 uur geduurd en door het lange liggen op mijn rug was mijn rechterbeen gaan “slapen”, daarom moest ik eerst een tijdje met de benen bengelen. Ook was mijn blaas tot de rand toe vol! Aan de arm van een verpleegkundige liep ik zwalkend terug naar het zaaltje op het dagcentrum, ik was me toch een potje duizelig! Daar rende ik snel naar de wc en moest toen op bed gaan liggen in half zittende houding met een coldpack op mijn ogen, heerlijk was dat! Ondertussen kwamen er diverse mensen aan mijn bed om wat te vertellen en te regelen, maar dat liet ik allemaal door Nico opknappen, ik was doodmoe! Na een minuut of 40 mocht ik weg, naar huis. Een nieuwe ervaring rijker, die ik nog wat moet verwerken! Ik hoop dat dit verslag daar toe bijdraagt. Na de operatie kreeg ik dikke, rode, blauwe en zere ogen, en gebruikte de tips die ik meegekregen had uit het AMC. Het duurde ruim twee weken voordat ik weer aan het werk ging. Ook toen moest ik nog een tijdje voorzichtig zijn met bukken en zwaar tillen. Eigenlijk voelde ik dat ook wel goed aan. Maar de oogoperatie was gelukt en gaf mij geleidelijk datgene gaven waarvoor ik het had gedaan: mijn oude vertrouwde spiegelbeeld!
Als je meer wilt lezen over de Blefaroplastiek, klik dan op de volgende link.
Wie het aandurft om ook de operatiefoto’s te zien klikt hier .
Hoe het na mijn operatie verder is gegaan schrijf ik in mijn “Graves Story”.