Het verslag van een dagje op het “Hoge Snelheids Traject” in het AMC op dinsdag 11-6-02
Mijn man en ik vertrokken om kwart voor zeven ’s morgens van huis, vanuit Zwolle. Het was toen al druk op de weg, maar nog geen files, gelukkig. Ik vond het nuchter moeten komen eigenlijk maar onzin en ik was blij dat ik niet zelf hoefde te rijden. Ik heb wel een kop koffie gedronken, maar geen melk er in, want dat kon de bloedsuiker weer doen stijgen. En daar ging het om: nuchtere bloedsuiker prikken. Achteraf had ik me hier in mijn eigen woonplaats gewoon nuchter moeten laten prikken, ik kon immers zelf de uitslagen uit de computer printen? Maar ja, ander ziekenhuis hè? En als je zoals ik zelf om een second opinion hebt gevraagd, dan kun je maar beter precies doen wat ze willen.
Aankomst
Toen wij om 8.10 uur bij het Orbitacentrum arriveerden bleek dat wij een geweldige meevaller hadden! De parkeerkaartjesautomaat was kapot en wij konden zó de parkeerplaats oprijden. Dat zou ons wel eens € 9 aan parkeergeld kunnen schelen die hele dag!
Eerst moest ik ingeschreven worden bij de Interne Geneeskunde en daarna direct door naar het laboratorium voor bloed prikken. Daar werd ik met voorrang behandeld, ik voelde mij net een VIP. Men had 5 buisjes bloed nodig!
Eindelijk ontbijten! In de hal koffie uit de automaat gehaald, kost maar € 0,20 en smaakte best.
Consult internist
Terug naar de afdeling Interne, waar ik om 9.20 uur een consult kreeg met dr. G. Hij vroeg mij (letterlijk) het hemd van mijn lijf. Wat erg is het om onder het wakende oog van twee mannen (eentje was de mijne) op de weegschaal te moeten staan. De internist moedigde mij aan ‘alsof ik het water niet in durfde’ en hij bedoelde daarmee dat hij alleen maar op een getal lette, niet op mij. Hart, longen, buik, hals (de schildklier is iets vergroot, maar dat wist ik al) alles werd beklopt en beluisterd. Dokter G. vond mijn bloeddruk te hoog ( vergeten hoe hoog hij was), net als mijn eigen internist, maar ik kon hem verzekeren dat ik zondagavond (tijdens mijn werk) op de automatische tensiemeter 136/80 Hg scoorde. De internist werkte een lijstje af wat aan de muur hing en gebruikte ook de Hertelmeter. Dit is een soort schuifduimstok waarmee de uitpuiling van de ogen wordt gemeten. Ik voelde er niets van. Mijn linkeroog staat 20 mm buiten de oogkas en mijn rechteroog 21 mm. Deze dokter vergat steeds dat ik geen Strumazol gebruikte, hij vond de Carbimazol (die ik wel slikte) maar ouderwets. Hij wenste ons een prettige HST-dag toe en waarschuwde ons er al vast voor dat het gezamenlijke consult, eind van de middag, door meerdere mensen bezocht zou worden. Toen ik blijkbaar erg verschrikt keek, zei hij troostend dat het deze keer wel mee zou vallen, omdat niet iedereen er was die dag.
Oogheelkundige onderzoeken
Daarna naar de afdeling Oogheelkunde, maar omdat ik niet ingeschreven hoefde te worden en het orthoptisch onderzoek ook al klaar was (dat was 21 mei al gedaan), kon ik meteen door voor een gezichtsveldonderzoek. Daarbij werd gekeken of ik gezichtsbeperkingen had. Ik moest in een apparaat naar een lichtje staren en iedere keer dat er een lichtflits komt op een knopje drukken. Wat een tranendal was zo'n onderzoek, maar wat een lieve laboranten! Die tranen komen trouwens van het niet mogen knipperen tijdens het onderzoek. De laborante kon ons meteen vertellen dat ik geen afwijkingen had. Zij regelde voor mij dat ik meteen bij de fotograaf terecht kon in plaats van 13.00 uur. Gelukkig was mijn make-up “waterproof” en niet uitgelopen tijdens het onderzoek, dus op naar de fotograaf. De fotograaf was in een goede bui, maar een plaatje schieten voor mij zelf deed hij niet. Ik sprak mijn verbazing uit dat hij nog geen digitale foto’s maakte die hij zo naar de oogarts kon sturen! “Komt er aan”, zei hij, en ondertussen maakte hij maar foto’s: ik stond er lachend op!
Middagpauze
Wij hadden vrij van 11.00 uur tot 13.40 uur en zijn toen eerst maar eens wat meer van het ziekenhuis gaan bekijken. In de grote hal een internetcafé gevonden. Berichtjes van Kitty en Mieke (mijn zussen) gelezen en een berichtje teruggestuurd. Ook de groeten op het schildklierforum gezet. We lunchten en hielden een rustpauze in de camper op de parkeerplaats en hebben lekker even een middagslaapje gedaan. Iemand had ook mijn dossier in mijn handen gedrukt en dat heb ik maar eens even gelezen. Eigenlijk stond er niets nieuws in.
CT scan
Wij waren op tijd bij de Röntgenafdeling, maar ik was pas om 14.00 uur (de tijd dat ik bij de oogarts moest zijn) aan de beurt voor de CT scan. Dit onderzoek stelt echt niks voor, maar sindsdien weet ik zeker dat ik “tunnelangst” heb en dat niet alleen in Noorwegen! Ik had de laborante van te voren gezegd dat ik ietwat claustrofobisch was, maar daar deed ze niets mee. Wel legde zij alles tot in de puntjes uit, dat wel, gelukkig. Maar ik schrok me dood toen zij mijn hoofd ging fixeren met twee kussentjes die zij als “keggen” langs mijn oren drukte: ik hoorde helemaal niets meer! Daarna nog een klittenbandje over mijn voorhoofd en ik lag klem! En als je dan ook niet pijnloos ligt op die plank die te smal is (of ik te breed) om je armen naast je lichaam te leggen en als je hart dan ineens op hol wil slaan (dat deed hij vaker in die tijd als ik ging liggen), dan…wil je wel gaan zweten. Ik had mijzelf vrij snel onder controle, en gelukkig duurde het onderzoek ook niet lang. Ik stond met 15 minuten weer buiten.
Consult oogarts
Terug naar de Oogheelkundige poli, waar ik in de korte wachtperiode een enquête invulde over dit Snelheids Traject. Dat van dat nuchter komen heb ik er maar in gezet als aandachtspuntje.
Dokter S. was er niet vandaag, maar zijn vervanger (ik denk een arts assistent) was prima op de hoogte. Ook kwam een paar keer dokter B. mee kijken. Hij zou ook bij het gezamenlijke consult zitten. Ik vertelde hem van mijn Keloïdvorming / littekenweefsel bij een operatieve ingreep. Dokter B. wist te vertellen dat de “Swinging Eyelid benadering” wel in dit ziekenhuis wordt gedaan, maar eigenlijk al weer achterhaald is. Tegenwoordig werd de Infero Mediale benadering gevolgd, waarbij alleen aan de binnenzijde van het onderooglid gesneden wordt. Dus helemaal geen zichtbare littekens meer! Er zijn inmiddels 80 patiënten zo geopereerd, vertelde dokter B. Wel attendeerde hij er op dat de operatietechniek afgestemd zou worden op de patiënt en soms niet van te voren is vast te stellen. Maar als ik persé niet van ’oor tot oor’ opgesneden wilde worden (Coronale benadering), zou dat ook niet gebeuren.
De Hertelmeting gaf aan: linkeroog 20 mm en rechteroog 22,5 mm, dus weer een andere meting. Het liep tegen drieën en wij kregen pauze tot 16.30 uur.
Pauze
Tijd voor een ijsje! Vroeger zouden wij zeggen: “Tied veur een pafke”, maar wij rookten gelukkig niet meer. Schijnt ook heel erg slecht voor de oogziekte te zijn. Ik vond het allemaal wel spannend worden naarmate we dichter bij het uur der waarheid kwamen.
Het advies/de bespreking
De gezamenlijke bespreking was op de Oogheelkundige poli en precies op tijd werden we naar binnen geroepen. Er waren “maar” vier personen, meestal stond de kamer vol had ik begrepen! In verband met de aanwezigheid van dokter B. werden alle bevindingen in het engels besproken. Ik kon daar maar een deel van volgen, want mijn Engels is net zo slecht als zijn Nederlands. Dokter G., de internist presenteerde mij, zoals ik een patiënt presenteerde donderdags bij het MDO (multi disciplinair overleg) op mijn werk. Hij vertelde dat ik mijn schildklier met een gerust hart door mijn eigen internist kon laten behandelen. Daarna werd alles onderling besproken en ik moet zeggen dat het heel raar voelde toen er over mij gesproken werd, terwijl ik er zelf bij zat. Ik was ook de enige die zat, de rest –ook mijn man- stond. Ik begreep dat dokter B. mij over een half jaar wilde terugzien. Als in die periode de ogen en de schildklier stabiel waren gebleven, zou ik of kunnen stoppen met de medicijnen om te zien wat de schildklier gaat doen, of kunnen kiezen voor een operatie als ik dat wil. Mijn ogen hadden geen bedreigende afwijking! Ik wist meteen dat ik waarschijnlijk voor een operatie koos, want dat was toch de insteek om naar dit Orbitacentrum te gaan. En dat die operatie heel goed via de Infero-mediale benadering kon gebeuren was mooi mee genomen. Het was ook al duidelijk dat er niet drie, maar twee operaties nodig waren om mijn ogen weer mooi te krijgen. In de tweede sessie zouden dan de oogleden gecorrigeerd worden.
Dokter B. liet zien dat hij met grote letters in mijn status had geschreven: CAVE KELOÏD!!!!!!!!, wat betekent: opgelet, littekenvorming! Hoewel er over een cosmetische operatie werd gesproken, heeft dokter B. mij er ook van overtuigd dat mijn ogen echt wel een indicatie tot opereren hadden. Ik hoefde mij er niet voor te schamen dat ik mijn ogen weer normaal wil hebben! Die opmerking van hem heb ik als een grote troost ervaren! Deze dokter heeft mij ook de CT scan laten zien en uitgelegd en hij kwam tot de conclusie dat mijn rechteroog 5 (!) mm naar voren staat. Dus weer een andere meting, wat dat betreft was die waarde nu ook weer niet zó indrukwekkend en belangrijk...
Ik moest dus een half jaartje geduld hebben en er voor zorgen dat mijn schildklier goed ingesteld werd, want daar mankeerde nog wel aan. Dat merkte ik zelf ook aan de moeheid, kortademigheid en benauwdheid bij inspanning. Maar goed, daar had ik mijn eigen Zwolse internist voor. Ik kreeg een vervolgafspraak in het AMC voor 3 december. Niet bij dokter B., maar weer bij dokter S., want het praatte toch wat gemakkelijker in het Nederlands.
Jenny